Νέο αντικομμουνιστικό παραλήρημα από τους... «έγκριτους επιστήμονες» Μαραντζίδη-Καλύβα

 Νέο αντικομμουνιστικό παραλήρημα από τους... «έγκριτους επιστήμονες» Μαραντζίδη-Καλύβα

«Ακόμα, εάν ο κομμουνισμός αναγορευτεί στο υπέρτατο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όπως το έχουν υπογραμμίσει οι Στεφάν Κουρτουά και οι καθ΄ημάς μαθητές τους Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαρατζίδης, τότε ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του». - Γιώργος Μαργαρίτης, Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ.

Οι ακαδημαϊκοί φωστήρες της εγχώριας αστικής ιστοριογραφίας κ.κ. καθηγητές Νίκος Μαραντζίδης και Στάθης Καλύβας ξαναχτυπούν! Αυτήν τη φορά με αφορμή το νέο τους πόνημα με τίτλο «Εμφύλια πάθη: 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο», Στάθης Ν. Καλύβας, Νίκος Μαραντζίδης, εκδ. Μεταίχμιο. Σε συνέντευξη τους - που αλλού;; - στην φυλλάδα Athens Voice, οι κ.καθηγητές δίνουν άλλο ένα ρεσιτάλ αντικομμουνισμού, πασπαλισμένου με τη δήθεν ακαδημαϊκή τους εγκυρότητα και αντικειμενικότητα (μικρό διάλειμμα για να συνέλθουμε απ' τα γέλια). 

Τι λένε λοιπόν οι Μαραντζίδης-Καλύβας; Ουσιαστικά αναπαράγουν πτυχές της θεωρίας των δύο άκρων της οποίας είναι θιασώτες. Λένε, μεταξύ άλλων οι κύριοι: «οι μύθοι της αριστεράς που κυριάρχησαν ιδιαίτερα μετά το 1981 συνεχίζουν να διαμορφώνουν τις αντιλήψεις της κοινωνίας μας για το παρελθόν, όπως π.χ. πως στο ΚΚΕ ποτέ δεν πέρασε η ιδέα να καταλάβει την εξουσία με βίαια μέσα. Για να αστειευτούμε λίγο, θα λέγαμε πως δεν μας δυσαρεστεί η ταυτότητα των «κυνηγών μύθων». Προσπερνάμε την αυταρέσκεια των «κυνηγών μύθων» (οι μόνοι μύθοι άλλωστε είναι αυτοί που αστοί ιστορικοί και ακαδημαϊκοί σαν του λόγου τους δημιουργούν) και πάμε στην ουσία: Μα φυσικά και πέρασε από το ΚΚΕ η ιδέα να καταλάβει την εξουσία με βίαια μέσα. Και το λάθος ήταν ότι την κρίσιμη στιγμή δεν το έπραξε! Δεν αποτελεί ούτε μύθο, ούτε μυστικό. 

Εκεί που πραγματικά δίνουν ρεσιτάλ παραχάραξης της ιστορίας οι Μαραντζίδης-Καλύβας είναι όταν επιχειρούν να απαντήσουν στην εξής ερώτηση: Ο ελληνικός εμφύλιος ήταν αποτέλεσμα ταξικών συγκρούσεων; 

Η απάντηση τους : «Όχι, ο εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν αποτέλεσμα ταξικών συγκρούσεων, αλλά πολιτικών επιλογών μέσα σε συνθήκες πολέμου και διεθνών γεωπολιτικών ανακατατάξεων στις οποίες πρωτεύουσα σημασία είχαν αρχικά η επιλογή της Μ. Βρετανίας και της ΕΣΣΔ να οργανωθούν αντάρτικα πίσω από τις γραμμές του άξονα και στη συνέχεια η φιλοδοξία του Τίτο να παίξει ηγεμονικό ρόλο στα Βαλκάνια. Οι εσωτερικές πολιτικές αντιθέσεις από την εποχή του Εθνικού Διχασμού έπαιξαν και αυτές το ρόλο τους. Οι ταξικές αντιπαλότητες, αν και δεν αποτελούν την αιτία του Εμφυλίου, ήταν παρούσες σε μερικές φάσεις, όπως για παράδειγμα στη μάχη της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1944, αλλά το εύρος τους δεν ήταν συνολικά τέτοιο που να μας οδηγεί στο χαρακτηρισμό του ως ταξικού πολέμου».

Με βάση την ιδεολογία που εκπροσωπούν οι Μαραντζίδης-Καλύβας, την αστική ιδεολογία και ιστοριογραφία, είναι λογικό να επιχειρούν να υποβιβάσουν (έως και να εξαλείψουν) την ταξική φύση του εμφυλίου. Η πραγματικότητα βέβαια, σε πλήρη αντίθεση με την προπαγάνδα των κυρίων καθηγητών, είναι πλήρως διαφορετική. 

Παραπέμπουμε ενδεικτικά: 

1. Αντικομμουνισμός, εκχυδαϊσμός και συγκάλυψη της πραγματικότητας. 
2. Γιώργος Μαργαρίτης - Η παραχάραξη της Ιστορίας μέσα από τα πανεπιστημιακά συγγράμματα: Η περίπτωση του Mark Mazower.
3. «Δεκέμβρης του '44: Κρίσιμη ταξική σύγκρουση», Ριζοσπάστης, 14/9/2014.

Σε άλλη ερώτηση για το αν άξιζε τον κόπο η Αντίσταση του ελληνικού λαού ενάντια στο γερμανό κατακτητή, η απάντηση των Μαραντζίδη-Καλύβα είναι ενδιαφέρουσα (οι υπογραμμίσεις δικές μας):

Αν δεν υπήρχε η αριστερά να οργανώσει και τον ΔΣΕ και την Αντίσταση, όπως την οργάνωσε με όλες τις ενστάσεις, ποια θα ήταν η εξέλιξη του πολέμου;Αν η ερώτηση είναι ποιος υπήρξε ο ρόλος της Αντίστασης στην εξέλιξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η απάντηση είναι πολύ απλή: σχεδόν μηδαμινός. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα είχε την ίδια εξέλιξη, δηλαδή την ήττα των Γερμανών, αν δεν υπήρχε η ελληνική αντίσταση. Το ερώτημα γίνεται πιο βασανιστικό, αν ρωτήσουμε: Πόσο άξιζε η Αντίσταση; Η απάντηση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Αναμφίβολα, η Αντίσταση συνέβαλε τα μέγιστα στη διατήρηση του ηθικού του πληθυσμού και στη δυνατότητα η χώρα να συγκαταλέγεται μετά τον πόλεμο στο στρατόπεδο των νικητών (όμως, ας μη γελιόμαστε, περισσότερο ως προς αυτό έπαιξε ρόλο η στάση του Ι. Μεταξά το 1940 στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι και στη συνέχεια η στάση του Γεωργίου Β΄ να συνεχίσει τον πόλεμο στο πλευρό της Αγγλίας). Βέβαια, όπως αναλύουμε διεξοδικά στο βιβλίο, είναι σφάλμα να αναφερόμαστε σε μια ενιαία Αντίσταση. Υπήρξαν πολλές, διαφορετικές και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες αντιστάσεις.

Τι μας λένε δηλαδή οι κύριοι Μαραντζίδης-Καλύβας; Αναπαράγουν την ακροδεξιά-χρυσαυγίτικη οπτική του δήθεν μεταξικού "ΌΧΙ" και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της ελληνικής αστικής τάξης στο πλευρό των άγγλων ιμπεριαλιστών.

Εκεί όμως που βγάζουν πλήρως τη μάσκα του αντικειμενικού επιστήμονα και δείχνουν τον έντονο αντοκομμουνισμό τους είναι στις εξής αποστροφές του λόγου τους:

«Με άλλα λόγια, αν το ΚΚΕ κέρδιζε το 1949, όλοι ξέρουν ότι η μοίρα της χώρας δεν θα διέφερε από αυτή των υπόλοιπων βαλκανικών και ανατολικών κρατών που έζησαν την τραγωδία του κομμουνισμού. Ενώ τώρα έχουμε απλώς ένα τρίτο Μνημόνιο».

Αν δεν σας έφτασε αυτή η δόση αντικομμουνισμού που θα ζήλευε μέχρι και ο Τζήμερος, τότε έχει κι' αλλο:

«Δεν έχουμε καμιά διάθεση να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας. Στη χώρα μας, μάλιστα, συχνά πρέπει να λέμε τα αυτονόητα. Πως είμαστε τυχεροί, για παράδειγμα, που δεν περάσαμε από μια κομμουνιστική δικτατορία, όπως οι γειτονικές μας βαλκανικές χώρες, ή πως η επιλογή να ενταχθούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπήρξε σπουδαία υπόθεση για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας». 

Σύμφωνα λοιπόν με τους κυρίους αυτούς - οι οποίοι διδάσκουν σε πανεπιστήμια ιστορία και πολιτική επιστήμη! - ήμασταν τυχεροί που μείναμε στον Καπιταλισμό, που χορτάσαμε καπιταλιστική εκμετάλλευση, που ιδιωτικοποιούνται ακόμη και τα βασικότερα των αγαθών... Άλλωστε, έχουμε απλώς ένα τρίτο Μνημόνιο. Σιγά τα λάχανα. Φαντάζεστε να είχαμε δωρεάν υγεία, παιδεία, δημόσια ασφάλιση; Φαντάζεστε να έρχονταν τίποτα εργάτες στην εξουσία; Τι θα κάναμε χωρίς τους καπιταλιστές...

Τώρα, για το κατά πόσο πρέπει να πάρει στα σοβαρά κανένας ανθρώπους σαν το Νίκο Μαραντζίδη, υποψήφιο με το «Ποτάμι» και συνεργάτη του ΣΚΑΪ, ή τον αντιδραστικό καθηγητη του Yale Στ.Καλύβα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...