Η συναίνεση και η «κόντρα»
Επιστρέφοντας
από το Παρίσι, όπου βρέθηκε στα τέλη της περασμένης βδομάδας για τη
Διυπουργική Σύνοδο του ΟΟΣΑ, ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος,
σχεδόν πανηγύριζε ότι εισέπραξε «μια πολύ θετική υποδοχή» του σχεδίου
της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό από τον Οργανισμό και τους ομολόγους
του στην ΕΕ.
Για του λόγου το αληθές, ο Τύπος φιλοξένησε δηλώσεις όπως αυτή της Γερμανίδας υπουργού Εργασίας, που είπε ότι θα στηρίξει την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, επειδή «βρίσκεται στο σωστό δρόμο» και της Γαλλίδας, η οποία χαρακτήρισε «θαρραλέο» το σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση.
Οι δηλώσεις τους δείχνουν ότι το ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης συνεχίζεται με τη στήριξη της ΕΕ, ανεξάρτητα από τις επιμέρους «παρατηρήσεις». Αλλωστε, και οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας τα ίδια μέτρα παίρνουν στις χώρες τους για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου σε βάρος των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Ωστόσο, την ίδια ώρα που ο υπουργός Εργασίας παρουσίαζε συναινετικό το κλίμα με τους Ευρωπαίους εταίρους, το ΔΝΤ εμφανιζόταν να ζητάει αυστηρότερες ρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό και να θέτει την εκ βάθρων μεταρρύθμιση του συστήματος ως βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα.
Σύμφωνα μάλιστα με δημοσιεύματα, αξιωματούχος του Ταμείου φέρεται να είπε για το σχέδιο της κυβέρνησης ότι «ζητήσαμε αγελάδα, μας έφεραν γάτα».
Θυμίζουμε, επίσης, ότι σε πρόσφατη συνέντευξη σε γερμανική εφημερίδα, η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, είχε πει ότι το Ταμείο «θα βοηθήσει» μόνο εφόσον η ελληνική πλευρά υλοποιήσει «πραγματικά φιλόδοξα» μέτρα και εφόσον οι Ευρωπαίοι διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του χρέους.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η στάση αυτή του ΔΝΤ βοηθάει την κυβέρνηση να χτίσει το μύθο της «σκληρής διαπραγμάτευσης», παρουσιάζοντας το Ταμείο ως τον «κακό» της υπόθεσης, που θέλει σκληρότερα μέτρα από αυτά που προτείνει η ίδια. Με τον τρόπο αυτό, θα επιδιώξει να στοιχίσει εργατικές - λαϊκές δυνάμεις πίσω από το στόχο του κεφαλαίου να ολοκληρωθεί χωρίς μεγάλες δυσκολίες μια ακόμα αντιδραστική μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού.
Αυτή είναι μια πλευρά, δεν είναι όμως η μόνη. Η στάση του ΔΝΤ στο Ασφαλιστικό εκφράζει πολύ περισσότερα από τις διαφωνίες του για το πόσο θα αυξηθούν οι εργοδοτικές εισφορές, ή για το πόσο θα περικοπούν οι κύριες συντάξεις. Υποκρύπτει βαθύτερους και πιο σύνθετους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με αιχμή τη διαχείριση της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην Ελλάδα.
Για παράδειγμα, δεν είναι τυχαίο ότι η επικεφαλής του Ταμείου συνδέει την παραμονή του στο πρόγραμμα με τη «βιωσιμότητα του χρέους», που σημαίνει γενναία συμβολή της Ευρωζώνης στην απομείωσή του, προοπτική που απορρίπτει κατηγορηματικά η Γερμανία, επειδή ζημιώνεται η οικονομία της.
Επίσης, η στάση του ΔΝΤ σε ζητήματα της «αξιολόγησης», όπως το Ασφαλιστικό, συνδέεται από πολλούς με τους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται γύρω από το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, ακόμα και τη μελλοντική διαχείριση των κρατικών εσόδων από τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες.
Επομένως, να πώς πρέπει να ερμηνευτούν οι εξελίξεις από τους εργαζόμενους και το λαό, για να μην τους σύρουν να μάχονται για συμφέροντα αλλότρια προς τα πραγματικά τους συμφέροντα. Αν σε κάτι συμφωνούν όλοι, είναι ότι τα ασφαλιστικά και τα άλλα δικαιώματα πρέπει να πάνε στον πάτο. Οι επιμέρους διαφωνίες δεν αφορούν την ανεπίστρεπτη αυτή τάση, που προκύπτει ως αντικειμενική ανάγκη για το κεφάλαιο, προκειμένου να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητά του.
Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης τούς ενώνει σε ό,τι αφορά την επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα και, ταυτόχρονα, οξύνει τις μεταξύ τους αντιθέσεις για το ποιος θα βγει περισσότερο κερδισμένος απ' αυτή.
Για του λόγου το αληθές, ο Τύπος φιλοξένησε δηλώσεις όπως αυτή της Γερμανίδας υπουργού Εργασίας, που είπε ότι θα στηρίξει την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, επειδή «βρίσκεται στο σωστό δρόμο» και της Γαλλίδας, η οποία χαρακτήρισε «θαρραλέο» το σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση.
Οι δηλώσεις τους δείχνουν ότι το ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης συνεχίζεται με τη στήριξη της ΕΕ, ανεξάρτητα από τις επιμέρους «παρατηρήσεις». Αλλωστε, και οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας τα ίδια μέτρα παίρνουν στις χώρες τους για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου σε βάρος των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Ωστόσο, την ίδια ώρα που ο υπουργός Εργασίας παρουσίαζε συναινετικό το κλίμα με τους Ευρωπαίους εταίρους, το ΔΝΤ εμφανιζόταν να ζητάει αυστηρότερες ρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό και να θέτει την εκ βάθρων μεταρρύθμιση του συστήματος ως βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα.
Σύμφωνα μάλιστα με δημοσιεύματα, αξιωματούχος του Ταμείου φέρεται να είπε για το σχέδιο της κυβέρνησης ότι «ζητήσαμε αγελάδα, μας έφεραν γάτα».
Θυμίζουμε, επίσης, ότι σε πρόσφατη συνέντευξη σε γερμανική εφημερίδα, η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, είχε πει ότι το Ταμείο «θα βοηθήσει» μόνο εφόσον η ελληνική πλευρά υλοποιήσει «πραγματικά φιλόδοξα» μέτρα και εφόσον οι Ευρωπαίοι διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του χρέους.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η στάση αυτή του ΔΝΤ βοηθάει την κυβέρνηση να χτίσει το μύθο της «σκληρής διαπραγμάτευσης», παρουσιάζοντας το Ταμείο ως τον «κακό» της υπόθεσης, που θέλει σκληρότερα μέτρα από αυτά που προτείνει η ίδια. Με τον τρόπο αυτό, θα επιδιώξει να στοιχίσει εργατικές - λαϊκές δυνάμεις πίσω από το στόχο του κεφαλαίου να ολοκληρωθεί χωρίς μεγάλες δυσκολίες μια ακόμα αντιδραστική μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού.
Αυτή είναι μια πλευρά, δεν είναι όμως η μόνη. Η στάση του ΔΝΤ στο Ασφαλιστικό εκφράζει πολύ περισσότερα από τις διαφωνίες του για το πόσο θα αυξηθούν οι εργοδοτικές εισφορές, ή για το πόσο θα περικοπούν οι κύριες συντάξεις. Υποκρύπτει βαθύτερους και πιο σύνθετους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με αιχμή τη διαχείριση της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην Ελλάδα.
Για παράδειγμα, δεν είναι τυχαίο ότι η επικεφαλής του Ταμείου συνδέει την παραμονή του στο πρόγραμμα με τη «βιωσιμότητα του χρέους», που σημαίνει γενναία συμβολή της Ευρωζώνης στην απομείωσή του, προοπτική που απορρίπτει κατηγορηματικά η Γερμανία, επειδή ζημιώνεται η οικονομία της.
Επίσης, η στάση του ΔΝΤ σε ζητήματα της «αξιολόγησης», όπως το Ασφαλιστικό, συνδέεται από πολλούς με τους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται γύρω από το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, ακόμα και τη μελλοντική διαχείριση των κρατικών εσόδων από τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες.
Επομένως, να πώς πρέπει να ερμηνευτούν οι εξελίξεις από τους εργαζόμενους και το λαό, για να μην τους σύρουν να μάχονται για συμφέροντα αλλότρια προς τα πραγματικά τους συμφέροντα. Αν σε κάτι συμφωνούν όλοι, είναι ότι τα ασφαλιστικά και τα άλλα δικαιώματα πρέπει να πάνε στον πάτο. Οι επιμέρους διαφωνίες δεν αφορούν την ανεπίστρεπτη αυτή τάση, που προκύπτει ως αντικειμενική ανάγκη για το κεφάλαιο, προκειμένου να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητά του.
Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης τούς ενώνει σε ό,τι αφορά την επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα και, ταυτόχρονα, οξύνει τις μεταξύ τους αντιθέσεις για το ποιος θα βγει περισσότερο κερδισμένος απ' αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου