Η στατιστική της βαρβαρότητας και οι σοσιαλδημοκράτες αναγνώστες της

Η στατιστική της βαρβαρότητας και οι σοσιαλδημοκράτες αναγνώστες της

Μάλλον εμπνεύστηκαν από τη φράση «με τη στατιστική μπορείς να αποδείξεις ό,τι θες».

Ο λόγος για διάφορους επίδοξους διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος, σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές, που όλο το προηγούμενο δεκαήμερο, βασιζόμενοι στην έρευνα της Oxfam που αποτυπώνει ένα από τα στοιχεία της βαρβαρότητας του καπιταλισμού (62 μεγαλοκαπιταλιστές έχουν πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός της Γης), αλλά και την αποκαλυπτική συζήτηση στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός που δείχνει ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στον καπιταλισμό ισούται με ένταση της εκμετάλλευσης και «κόλαση» για την εργατική τάξη (7 εκατομμύρια επιπλέον άνεργοι λόγων της «Βιομηχανίας 4.0»), «βγήκαν στα κεραμίδια», έτοιμοι - από καιρό - να «ερμηνεύσουν» τα στοιχεία.

Μόνο που η ανάγνωσή τους δεν μπορούσε παρά να πάσχει από τη «μυωπία» όσων έχουν βαλθεί να υπηρετήσουν το καπιταλιστικό σύστημα. Κι έτσι έκαναν - τι άλλο; - άλλη μια επιχείρηση μπογιατίσματος του σάπιου καπιταλισμού. Επιχειρώντας να μας πείσουν ότι κάπου και κάποτε, με ένα «νέο» (στην πραγματικότητα παμπάλαιο, δοκιμασμένο και σάπιο) σοσιαλδημοκρατικό «μοντέλο» διαχείρισης, θα υπάρξει κι ένας «άλλος καπιταλισμός», «κοινωνικά δίκαιος» και «αλληλέγγυος», με «δικαιότερη κατανομή». Και τότε, «όλα καλά» για τους γεροντοκόμους του καπιταλισμού... που μέχρι τότε θα τον υπηρετούν πιστά αυτόν τον «άδικο» καπιταλισμό. Με στόχο, βέβαια, όχι να τον ανατρέψουν, αλλά να τον «διορθώσουν». Μυξοκλαίγοντας πού και πού, παρακαλώντας τους καπιταλιστές να γίνουν λίγο πιο... δημοκράτες και δίκαιοι. Να έρθουν στα συγκαλά τους! Να τους «ταρακουνήσουν», για να δουν ότι έτσι «δεν πάει μακριά η βαλίτσα» για το σύστημα της εκμετάλλευσης. Είναι βέβαια κι αυτή μια πολύτιμη υπηρεσία των σοσιαλδημοκρατών και λοιπών διαχειριστών του βάρβαρου συστήματος...

Χιλιοειπωμένα «παραμύθια»...

Η «Αυγή», πρώτη - πρώτη σε αυτή την ιστορία, σε ολοσέλιδο άρθρο της ξεσπαθώνει ενάντια στο «νεοφιλελευθερισμό». Λέει: «Η Οxfam εξηγεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι το νεοφιλελεύθερο δόγμα πως όταν μεγαλώνει η πίτα επωφελούμαστε όλοι, δεν ισχύει και για την ακρίβεια ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ακόμα και το ΔΝΤ έχει εγκαταλείψει πλέον τη μούφα του "trickle down economics". Η αντίληψη αυτή επιζεί πλέον μόνο στα μυαλά και στα γραφτά των πιο τελειωμένων νεοφιλελέδων (...) Αυτοί ακριβώς είναι οι δύο κόσμοι και οι δύο Ελλάδες. Η Ελλάδα των φτωχών και η Ελλάδα των πλουσίων, το στρατόπεδο του Τσίπρα και το στρατόπεδο του Μητσοτάκη» (Κυρίτσης, «Αυγή», 19/1/2016). Βέβαια, πάνω στη φούρια του να βάλει ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου και να δείξει ότι ο λόγος της ταξικής ανισότητας είναι το νεοφιλελεύθερο μείγμα διαχείρισης του καπιταλισμού, ο αρθρογράφος ξέχασε να πει ότι και ο «κόσμος» της σοσιαλδημοκρατίας, όπως π.χ. ο σημερινός πρωθυπουργός, ακριβώς τις ίδιες «μούφες» λέει: ότι όταν η πίτα μεγαλώνει, ωφελούνται όλοι!
Ενας άλλος σκέφτεται κάτι «πρωτότυπο». Να φορολογήσει τους πλούσιους: «Αλλά δεν είναι μόνον η προκλητική συσσώρευση πλούτου το πρόβλημα, είναι και το ότι υπάρχουν νόμιμες μέθοδοι απόκρυψής του. (...) Αν καταβαλλόταν φόρος στο εισόδημα που παράγει αυτός ο πλούτος, ένα ποσό της τάξης των 190 δισ. δολαρίων (!) θα ήταν διαθέσιμο κάθε χρόνο για τους δημόσιους προϋπολογισμούς των κυβερνήσεων για την Υγεία, την Παιδεία, τις υποδομές, την ανάπτυξη» (Κυριακίδης, «Αυγή», 19/1). Φαίνεται πως ο καπιταλισμός πέρα από τις «νόμιμες μεθόδους απόκρυψης του πλούτου», έχει και τις «νόμιμες» μεθόδους απόκρυψης της ουσίας του.
Ενας τρίτος - «ριζοσπάστης» αυτός - προτείνει: «(...) στα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα των πολιτών να δραστηριοποιηθούν για τις κραυγαλέες ανισότητες, τους πολέμους και την περιβαλλοντική καταστροφή, κόντρα στην ιδιοποίηση από τον αρπακτικό καπιταλισμό κάθε ανθρώπινου επιτεύγματος, της τεχνολογίας συμπεριλαμβανομένης» (Τσακίρογλου, «Εφ.Συντ.», 22/1/2016). Προφανώς, τις «λιγότερο κραυγαλέες» ανισότητες και τον «απλόχερο» καπιταλισμό τα «κινήματα» θα τα αφήσουν στο απυρόβλητο.

...και «κοινωνικός αυτοματισμός»...

Ενας τέταρτος φροντίζει να μας επιβεβαιώσει ότι όχι απλά δεν αρκούν γενικά κι αόριστα οι γλαφυρές περιγραφές της ανισότητας, αλλά ότι αν αυτά δεν υπηρετούν την πάλη για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, γίνονται όχι απλά κενά περιεχομένου αλλά και επικίνδυνα, αφού αξιοποιούνται όχι για να αποκαλύψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά... για να τη δικαιολογήσουν!
Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Αφησα απ' έξω τους αγρότες, διότι εκεί πια απελπίζεσαι με το λαϊκισμό. Μα πλήρωναν 6%, λέει ο διαμαρτυρόμενος. Τώρα 13%, έστω και μετά από 4 χρόνια; Μάλιστα. Πόσοι καλούνται να πληρώσουν παραπάνω; Γύρω στους 4.500, λέει η δική τους στατιστική υπηρεσία. Δηλαδή, όλοι αυτοί που κάθε χρόνο αγοράζουν και νέο όχημα, που έχουν σκάφη, σπίτια στην πόλη και στο χωριό και που προφανώς μόνον εγώ γνωρίζω, είναι λιγότεροι από 4.500; Για να μην πιάσω τους "αγρότες" του Κολωνακίου Αθηνών και του Πανοράματος Θεσσαλονίκης. Την απάντηση δίνουν τα εγκυρότατα στοιχεία της Oxfam: μεταξύ 2010 και 2015, η περιουσία των 62 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο έχει αυξηθεί κατά 44%, ενώ 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπων είχαν μείωση των εσόδων τους κατά 41%! Αυτό λέγεται τάση... Στην Ελλάδα, υπέρταση!» (Τσαουσίδης Κλέαρχος, «Αυγή», 21/1/2016). Πάλι καλά που δεν μας είπε ότι οι φτωχοί αγρότες είναι τα... μονοπώλια που κατέχουν τον παγκόσμιο πλούτο και που συντρίβει η κυβέρνηση για να επαναφέρει την κοινωνική δικαιοσύνη!
Αλλά τα ίδια λέει και ο «πολύς» Hugo Dixon («Οικονομική Καθημερινή», 4/2/2016), αφού πρώτα μας ενημερώνει ότι η «χρηματοπιστωτική κρίση» «ήταν μια κοροϊδία για το πώς θα πρέπει να λειτουργεί ο καπιταλισμός». Τι λέει; Οτι «ορισμένες φορές, αυτοί που ευνοούνται δεν είναι οι ισχυροί ή πλούσιοι, αλλά μια σειρά ομάδων όπως αγρότες, συμβολαιογράφοι, δημόσιοι υπάλληλοι ή φαρμακοποιοί. Η Ελλάδα είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτών των περιπτώσεων»!

...με έγνοια τη «σταθερότητα»

Ενας άλλος αρθρογράφος, αφού πρώτα «θρηνεί» για τις «χρυσές εποχές» που ο καπιταλισμός (για μια σειρά ιστορικούς λόγους που δε λέει) είχε τη δυνατότητα να κάνει ορισμένες παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, χωρίς φυσικά να αλλάζει κάτι στην εκμεταλλευτική του φύση, φροντίζει να αποκαλύψει γιατί πρέπει «κάτι να γίνει»: «Η ανισότητα, από την άλλη πλευρά, εκτός από την οικονομική ανάπτυξη, υποσκάπτει και την πολιτική σταθερότητα. Η ανισότητα, αν καταστεί ανεξέλεγκτη, συμβάλλει στην αδύναμη κοινωνική συνοχή...» (Σιώτος, «Αυγή», 21/1/2016). Αυτό είναι το θέμα τους. Μην τυχόν και αμφισβητηθεί η «σταθερότητα» της εκμετάλλευσης. Αυτό κρύβουν και όσοι αντιστρέφουν τη σχέση οικονομίας και πολιτικής και με παχιά λόγια μιλάνε για την υπεράσπιση της σημερινής «δημοκρατίας» του κεφαλαίου: «Χωρίς περαιτέρω παρέμβαση, η οικονομική ανισότητα είναι πιθανό να συνεχίσει να αυξάνεται θέτοντας μια σειρά προβλήματα. Η εισοδηματική ανισότητα μπορεί να οδηγήσει σε ανισότητα ευκαιριών, στερώντας έθνη από πρόσβαση σε ταλέντα και υπονομεύοντας το κοινωνικό συμβόλαιο. Η πολιτική εξουσία, εν τω μεταξύ, που συχνά ακολουθεί την οικονομική ισχύ, καλείται να δράσει ώστε να μην υπονομεύσει τη δημοκρατία» (Τριποταμιανός, «Αυγή», 24/1/2016).

***

Πού βρίσκεται η πηγή της εκμετάλλευσης και των ανισοτήτων; Στην παραγωγή. Κι από πού πηγάζει; Απ' το «απλό» γεγονός ότι μια χούφτα παράσιτα - μέτοχοι κατέχουν τα μέσα παραγωγής με τα οποία η εργατική τάξη παράγει το σημερινό αμύθητο πλούτο που αυτοί καρπώνονται. Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι λοιπόν η πηγή της δυστυχίας για την εργατική τάξη. Αλλά, τι της λένε οπορτουνιστές και σοσιαλδημοκράτες; Να μην αγγίξει την παραγωγή, αλλά να διεκδικήσει μια πιο δίκαιη κατανομή σε ό,τι η ίδια παράγει. Δηλαδή, μόνιμα και μάταια να παλεύει να μπαλώσει το σύστημα της εκμετάλλευσης, αντί να ξηλώσει οριστικά τα κουρέλια ενός κοινωνικού και οικονομικού συστήματος που ιστορικά έχει φάει τα ψωμιά του και - όπως αποτυπώνουν και οι στατιστικές του - δεν έχει να δώσει τίποτα άλλο παρά φτώχεια, εξαθλίωση, εκμετάλλευση, ανεργία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Με δυο λόγια, τα στοιχεία είναι στοιχεία. Αλλά από μόνα τους δε λένε τίποτα, αν δε συνδέονται και με την επαναστατική θεωρία και δράση για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Τ. Γαλ.