No pasaran

 No pasaran

Τέτοια μέρα, συνήθως γράφονται σατιρικά, οσκαρικά κείμενα, με πολιτικά τιμώμενα πρόσωπα (η φετινή απονομή εξάλλου είχε θεωρητικά διάφορους συμβολισμούς κι αρκετά ελεγχόμενα πολιτικά μηνύματα).
Αλλά η Ελλάδα δεν ασχολείται πια με τέτοιες ευτελείς διακρίσεις, γιατί πάει να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης. Μια υποψηφιότητα που ενισχύεται καθημερινά από διάφορα μικρά γεγονότα, όπως πχ τη φωτιά που έβαλαν άγνωστοι(;) στα Γιαννιτσά, στο στρατόπεδο που προοριζόταν για χώρος υποδοχής των προσφύγων. Πιθανότατα επειδή αντιδρούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης -λέω εγώ. Πάλι καλά δηλαδή από μια άποψη. Θα μπορούσε να είναι χειρότερα και να καίγονται ζωντανοί άνθρωποι μες στο στρατόπεδο. Και να τους πουλάμε απέξω δύο ευρώ το μπουκαλάκι το νερό, για να σβήσουν με αυτό τη φωτιά.
Άραγε να υπάρχουν Νομπελικά βατόμουρα;

Αλλά αν υπήρχαν, θα είχαμε σκληρό ανταγωνισμό, πχ από τους Ελβετούς, που έθεσαν σε δημοψήφισμα την πρόταση να απελαύνεται όποιος πρόσφυγας - μετανάστης παρανομεί, ακόμα κι αν πρόκειται για μια απλή παραβίαση του ΚΟΚ (πχ να κατεβάσει ένα τρακτέρ στην πρωτεύουσα). Ή απ' τους Ολλανδούς, που ντύθηκαν χοιρινά, για να προκαλέσουν τους μουσουλμάνους πρόσφυγες και να επιβεβαιώσουν άθελά τους πως όλα τα ρατσιστικά γουρούνια έχουν την ίδια μούρη. Ενώ ακριβώς απέναντι, στην άλλη όχθη του καναλιού, διοργανωνόταν αντισυγκέντρωση, προσφέροντας ένα σχεδόν κινηματογραφικό συμβολισμό για το αγεφύρωτο χάσμα.

Του Πάνου Ζάχαρη

Αλλά το γουρούνι βρωμάει από το κεφάλι και τις κυβερνήσεις, που ενώνουν τις δυνάμεις του, για να φωνάξουν το δικό τους no pasaran στους πρόσφυγες και παράλληλα χρησιμοποιούν το προσφυγικό ως διαπραγματευτικό χαρτί για την ελάφρυνση του χρέους ή του μνημονιακού προγράμματος. Κάτι που περιλαμβάνεται προφανώς στις αξίες της Ενωμένης Ευρώπης, μη σου πως και της (ευτυχώς όχι ενωμένης) Αριστεράς. Θα ανοίξουν και νέες θέσεις εργασίας, λέει, αν κηρυχθεί η χώρα σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Θύμισέ μου λίγο τι λέει για το κράτος έκτακτης ανάγκης ο ιδεολογικός πατέρας τους, ο Πουλαντζάς, να δω κάτι...

Η βασική διαφορά του Έλληνα που ψήφισε "όχι" στο δημοψήφισμα, για να έχει η συγκυβέρνηση ένα παραπάνω ατού, από τον Σύριο πρόσφυγα είναι ίσως διαφορά φάσης, χρονικής τάξης, μέχρι να έρθει και σε εμάς ο πόλεμος. Αλλά κι οι δύο μπορούν να γίνουν διαπραγματευτικό χαρτί ή να τυλιχτούν σε μια κόλλα (διαπραγματευτικό) χαρτί, για να γίνουν βορά των αρπακτικών.

Κάποιοι θέλουν να διώξουν τους πρόσφυγες, λες και η δυστυχία τους είναι κολλητική. Αλλά η μόνη κολλητική αρρώστια είναι ο ιμπεριαλισμός. Είναι θανάσιμη και δε μεταδίδεται από τους πρόσφυγες ή την ανθρώπινη επαφή, αλλά από την απάνθρωπη εκμετάλλευση (ανθρώπου από απάνθρωπο) και τα κεφάλαια, που υποδουλώνουν τη ζωντανή εργασία.