Απάντηση με 48ωρη γενική απεργία

Απάντηση με 48ωρη γενική απεργία

Από τις εξελίξεις στο μέτωπο του Ασφαλιστικού, προκύπτουν συμπεράσματα χρήσιμα στην οργάνωση της δουλειάς, μπροστά στη 48ωρη γενική απεργία, όταν η κυβέρνηση καταθέσει το νόμο - λαιμητόμο στη Βουλή.
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι το τελικό νομοσχέδιο θα είναι ακόμα χειρότερο από αυτό που παρουσίασε η κυβέρνηση στις αρχές Γενάρη, ο πυρήνας του οποίου παραμένει αναλλοίωτος έτσι κι αλλιώς. Τους τρεις σχεδόν μήνες που διαρκεί η διαπραγμάτευση, νέα μέτρα προστίθενται σ' αυτά που προβλέπονταν αρχικά.
Επομένως, αν χιλιάδες λαού συμμετείχαν στις προηγούμενες απεργίες και κατέβηκαν μαζικά στο δρόμο για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο σχέδιο της κυβέρνησης, τώρα, μετά τη χειροτέρευση ακόμα και αυτής της συντριπτικής για ασφαλισμένους και συνταξιούχους πρότασης, στη 48ωρη απεργία πρέπει κυριολεκτικά να νεκρώσουν τα πάντα, να βουλιάξουν οι δρόμοι από απεργούς διαδηλωτές.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση κορόιδευε αισχρά το λαό όταν έλεγε ότι διαπραγματεύεται με την τρόικα για να διασφαλίσει ένα «δίκαιο» Ασφαλιστικό.
Αποδείχτηκε ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν γίνεται για το συμφέρον του λαού και ότι τα μέτρα, που αποφασίζονται τελικά, είναι πάντα μια χειρότερη εκδοχή εκείνων που ανακοινώνονται στην έναρξη της διαπραγμάτευσης.
Ευθύνες έχουν όμως και εκείνες οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που για καιρό φιλοτεχνούσαν στην κυβέρνηση το προφίλ του «καλύτερου» και «ικανότερου» διαπραγματευτή, ζητώντας από το λαό να κρατήσει στάση ανοχής και αναμονής απέναντί της.
Οσες «αγωνιστικές» κορόνες κι αν σηκώσουν τώρα, για να υπηρετήσουν με άλλη ρητορική τη χειραγώγηση του λαού, οι δυνάμεις αυτές είναι υπόλογες για την πλάτη που έβαλαν διαχρονικά στην κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής επίθεσης, με αποκορύφωμα τη στάση που κράτησαν απέναντι στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Τρίτο συμπέρασμα είναι ότι καμιά παρθενογένεση δεν υπάρχει στο ξεδίπλωμα της αντιλαϊκής πολιτικής και στην προσαρμογή της στις ιδιαίτερες συνθήκες που προκύπτουν κάθε φορά για το κεφάλαιο.
Η πρόταση της κυβέρνησης αντέγραφε προς το χειρότερο το νόμο Λοβέρδου - Κουτρουμάνη, ο οποίος με τη σειρά του πρόσθετε έναν επιπλέον κρίκο στην αλυσίδα των αντιασφαλιστικών ανατροπών που ξεκίνησαν από τη δεκαετία του '90 και κλιμακώθηκαν την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης.
Τα μέτρα που τώρα θέλει να νομοθετήσει η κυβέρνηση είναι συνέχεια αυτών που ψήφισε λίγο πριν και μετά το τρίτο μνημόνιο, έχοντας ταυτόχρονα αναλάβει τη δέσμευση να εφαρμόσει μέχρι κεραίας τα μέτρα και τις ανατροπές που προβλέπονται στα προηγούμενα δύο μνημόνια.
Το βέβαιο είναι ότι στην ίδια κατεύθυνση θα υπάρξει και συνέχεια, αφού το πόρισμα της «Επιτροπής σοφών» που συντάχθηκε κατά παραγγελία της κυβέρνησης, αποτελεί μια χρυσή εφεδρεία για μελλοντικές ανατροπές.
Θυμίζουμε ότι ανάλογα πορίσματα (π.χ. επιτροπή Σπράου) χρησιμοποιήθηκαν για τη σύνταξη του σχεδίου Γιαννίτση, το οποίο, αν και δεν εφαρμόστηκε μονοκοπανιά, βασικές του προβλέψεις υλοποιήθηκαν βήμα - βήμα από τις μεταρρυθμίσεις των επόμενων κυβερνήσεων.
Εδώ που βρισκόμαστε τώρα, κανείς δεν μπορεί να πει «δεν ήξερα» ή «δεν κατάλαβα». Ο νόμος που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, πρέπει να συναντήσει μαζικά την αντίδραση και την καταδίκη του λαού.
Κυρίως, όμως, χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί ο στρατηγικός χαρακτήρας που έχουν αυτά τα μέτρα για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Μόνο έτσι θα διαμορφώνονται προϋποθέσεις για ένα ισχυρό ταξικό κίνημα, με σταθερότητα και αντοχή, που θα παλεύει για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες του λαού. Που δεν θα υποτάσσεται στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, αλλά θα αγωνίζεται να τον ανατρέψει.