5 Ιαν 2016

«Μπαρουταποθήκη» διαρκείας

«Μπαρουταποθήκη» διαρκείας
Ενα νέο «φιτίλι» στην «μπαρουταποθήκη» της ευρύτερης Μέσης Ανατολής βάζει η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης Σαουδικής Αραβίας και Ιράν από το περασμένο Σάββατο, μετά την εκτέλεση καταδικασμένων για τρομοκρατία, ανάμεσά τους και του σιίτη κληρικού Νιμρ αλ Νιμρ, κάτι που εξόργισε το επίσης σιιτικό Ιράν. Και οι δύο αυτές χώρες είναι ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις που αντιπαρατίθενται και στη σύγκρουση στη Συρία. Η πρώτη στήριξε ανοιχτά, μαζί με άλλους ιμπεριαλιστές και εξόπλισε και χρηματοδότησε τους εγκληματίες του «Ισλαμικού Κράτους», που τώρα υποτίθεται ότι πολεμάει, και η δεύτερη στηρίζει την κυβέρνηση Ασαντ και έχει συμμαχία με τη Ρωσία και το Ιράκ ενάντια στο «ΙΚ». Επίσης, Ιράν και Σ. Αραβία ήδη αντιπαρατίθενται στην Υεμένη με το πρώτο να υποστηρίζει τους σιίτες «Χούτι» και τη δεύτερη τους σουνίτες που κυβερνάνε τη χώρα. Οσο και αν η αντιπαράθεση παρουσιάζεται ως διαθρησκευτική διαμάχη (από το γνωστό σχίσμα στο Ισλάμ ανάμεσα στους σουνίτες, που είναι πλειοψηφία 80% - 90%, και τους σιίτες), στην πραγματικότητα πρόκειται για γεωστρατηγική σύγκρουση και αφορά επιχειρηματικά συμφέροντα.
***
Από τις αντιδράσεις που καταγράφονται, μετά την πυρπόληση τμήματος της σαουδαραβικής πρεσβείας στην Τεχεράνη και προξενικών γραφείων, η Σαουδική Αραβία ανακοίνωσε τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Ιράν, αυξάνει τη στρατιωτική επιφυλακή και απείλησε ότι δεν θα ανεχτεί την «εμπλοκή του Ιράν στις αραβικές υποθέσεις». Ακολούθησαν το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που υποβάθμισαν τη διπλωματική τους αντιπροσωπεία. Ισες αποστάσεις ουσιαστικά κράτησαν η ΕΕ και οι ΗΠΑ, ζητώντας να υπάρξει «ηρεμία και να διευθετηθεί η κρίση». Μάλιστα, η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής και άμυνας ΕΕ, Φεντερίκα Μογκερίνι, συνέδεσε την αποκλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στις δύο χώρες με τη διαδικασία της υποτίθεται «πολιτικής λύσης στη Συρία». Οι ΗΠΑ, επίσης, δεν φαίνεται να επικροτούν τη στάση της συμμάχου τους Σαουδικής Αραβίας, σε μια περίοδο που επιδιώκουν να προχωρήσουν τις μπίζνες με την ιρανική πλευρά μετά τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα. Είναι φανερό ότι η προσέγγιση αυτή ενόχλησε σφόδρα ανταγωνιστικές δυνάμεις στην περιοχή, πρωτίστως τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και το Ισραήλ. Η Ρωσία, δε, από την πλευρά της, δηλώνει έτοιμη να διαμεσολαβήσει για να τα βρουν οι Σαουδάραβες με τους Ιρανούς.
Πάντως, η κίνηση της Σαουδικής Αραβίας, να εκτελέσει αντιπάλους της και ιδιαίτερα τον εν λόγω κληρικό, φαίνεται ότι αποσκοπεί και στο να προκαλέσει και να φέρει αναδιατάξεις και στις συμμαχίες στην περιοχή. Αλλωστε, η Σαουδική Αραβία τον περασμένο μόλις Δεκέμβρη ανακοίνωσε τη συγκρότηση του λεγόμενου «αραβικού αντιτρομοκρατικού συνασπισμού» παράλληλα με τον «διεθνή συνασπισμό» όπου ηγούνται οι ΗΠΑ, ενώ η σφαγή στην Υεμένη συνεχίζεται καθημερινά, παρότι ελάχιστες είναι οι πληροφορίες που βγαίνουν στα διεθνή αστικά ΜΜΕ.
***
Στο ευρύτερο παζλ της αντιπαράθεσης στην περιοχή, περιλαμβάνεται η κλιμάκωση του πολέμου του τουρκικού κράτους ενάντια στον κουρδικό πληθυσμό στα ανατολικά της χώρας. Οι συγκρούσεις γενικεύονται όλο και περισσότερο. Σε δεκάδες πόλεις έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία, ενώ την ίδια ώρα το κυβερνών κόμμα του Ερντογάν επιχειρεί ουσιαστικά να θέσει εκτός του πολιτικού σκηνικού το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών. Πρόκειται για μια σοσιαλδημοκρατική αστική φιλοκουρδική δύναμη που έχει την υποστήριξη και δυνάμεων της ΕΕ, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις. Η Τουρκία, επίσης, εντείνει τις προκλήσεις και με την Ελλάδα, αμφισβητώντας κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, όπως η πρόσφατη οδηγία (ΝΟΤΑΜ) δέσμευσης για ασκήσεις μιας μεγάλης περιοχής που περιλαμβάνει και το Καστελόριζο.
Ενα ακόμα στοιχείο που πυροδοτεί μεγαλύτερη ένταση στην περιοχή είναι και η επιθετικότητα του Ισραήλ, που κλιμακώνει την κατοχή και τους εποικισμούς στα Παλαιστινιακά Εδάφη, υπονομεύοντας τις όποιες διαπραγματεύσεις και αντιδρά στις προσπάθειες της Παλαιστινιακής Αρχής να αναγνωριστεί ως κυρίαρχο κράτος. Ταυτόχρονα, το Ισραήλ συνεχίζει τις προκλήσεις και με το γειτονικό Λίβανο, ενώ η εμπλοκή του στη Συρία για την ανατροπή της κυβέρνησης Ασαντ είναι επίσης καταγεγραμμένη από την αρχή της ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
***
Μέσα σε αυτό το κουβάρι των εξελίξεων, η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ευθυγραμμισμένη με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό ισχυρίζεται ότι θα αποτελέσει «γέφυρα» συμφιλίωσης, ότι μπορεί να έχει καλές σχέσεις με όλους και δήθεν να αποτελεί «παράγοντα σταθερότητας». Προβάλλοντας υποκριτικές διακηρύξεις για αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους κάποτε στο ...μέλλον και όταν το επιτρέψουν οι διεθνείς συνθήκες, επί του πρακτέου εμβαθύνει τις σχέσεις με το κράτος - θύτη της περιοχής μέσα από τον άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ. Επίσης, είναι απολύτως διαθέσιμη για περαιτέρω εμπλοκή στην επέμβαση στη Συρία. Η πολιτική αυτή εμπλέκει και το λαό μας βαθύτερα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που εντείνονται με διάφορα προσχήματα (πότε η αντιμετώπιση αυταρχικών καθεστώτων, πότε της τρομοκρατίας) και εκφράζει τη «δίψα» του κεφαλαίου για έλεγχο των αγορών, των πηγών Ενέργειας, των δρόμων μεταφοράς της, τις σφαίρες επιρροής. Οσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν οι λαοί και οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του και τις διεθνείς συμμαχίες του, τόσο το καλύτερο γι' αυτούς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

TOP READ