ΣΥΝΕΧΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ

 ΣΥΝΕΧΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ προσπαθεί να πείσει με κάθε τρόπο πως το νέο Ασφαλιστικό που προτείνει δεν θα οδηγήσει σε καμία μείωση των συντάξεων, αλλά κι αν περιορίζεται η δημοσιονομική δαπάνη  αυτό πως δεν γίνεται εις βάρος των πιο αδυνάμων. Και για να το πετύχει δεν χρησιμοποιεί άλλα μέσα –αυτή η αυτοδιαφημιζόμενη κυβέρνηση της αριστεράς- απ’  αυτά των προηγούμενων κυβερνήσεων: Βία και πειθώ.

 Ξύλο και χημικά στους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ για το ασφαλιστικό από τη μια, διαβεβαιώσεις από την άλλη ότι  θα προστατευτούν οι επικουρικές,  ότι είναι εγγυημένο το ύψος των παλιών συντάξεων, ότι κι αν  οι εισφορές για τους αγρότες  είναι ιδιαίτερα υψηλές  θα συζητηθεί η ελάφρυνσή τους  όταν βελτιωθεί η εισπραξιμότητα  και άλλα τόσα.  

 Κι όλ’ αυτά  εντάσσονται στο ίδιο σύστημα της γενικής χειραγώγησης μας. Το οποίο δεν αποσκοπεί μόνο να επιβάλει ψεύτικη συνείδηση στις παραστάσεις  μας  για τον εαυτό μας  και τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα και πριν απ’ όλα να μειώνει συνεχώς την ικανότητα διάκρισης της αλήθειας απ’ το ψέμα, της πραγματικότητας από την αναπαράστασή της  και να  εγκαθιστά τη μαζική αδιαφορία και μοιρολατρία  και  το απαθές ενδιαφέρον για τη γνώση της αλήθειας και της έλλειψής της, του καλού και του κακού. Και όλα αυτά  στο όνομα μιας αριστεράς που θέλει την μεταρρύθμιση του συστήματος, μόνο που η μεταρρύθμιση  από τη φύση της σκοπεύει στη συντήρηση του μεταρρυθμιζόμενου μηχανισμού δηλ. του ίδιου του καπιταλισμού.

 Κι αφού μετά τους πρώτους μήνες θεατρικής αντίστασης απέδειξε η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ το ανέφικτο της άμβλυνσης  των χειρότερων συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης κι αφού γελοιοποίησε και διαστρέβλωσε όσο μπορούσε τη σημασία της "αριστεράς"  είναι πια πειστική η προτροπή για ανοχή όλων αυτών των δεινών, γιατί η αποτελεσματική λειτουργία του συστήματος αναγκαστικά συνεπάγεται σκληρότητες, παραλογισμούς και πράγματα που μπορούν να φαίνονται αδικίες. Το σημαντικότερο όμως είναι η ελπίδα και η εμπιστοσύνη όπως τόνισε ο υπουργός Εργασίας  Γ. Κατρούγκαλος αναφερόμενος βέβαια στο ασφαλιστικό.

               Την καθημερινότητά μας  την έχει διαβρώσει αυτό το σύστημα γενικής χειραγώγησης, υλικής και ιδεολογικής, που με την ένδεια μας εξουδετερώνει ενώ ανυψώνει σε κυρίαρχη κατηγορία τη γενική ισοπέδωση όλων σε εμπόρευμα. Την αξία όλων την  καθορίζει η τυφλή κίνηση της αγοράς κι όλα εμφανίζονται υποπροϊόντα μιας οικονομικής διαδικασίας. Κι όμως  αυτό που εμφανίζεται για λογικό είναι στην πραγματικότητα τόσο παράλογο!

Ενώ ζούμε σε μια εποχή υπαρκτής αφθονίας συνεχίζει το πρόσχημα  των ελλείψεων, που μπορούσε να ήταν μια πιστευτή δικαιολογία για την οικονομία του 19^ου αιώνα, να χρησιμοποιείται συνεχώς, παρόλο που  η αναπτυγμένη τεχνολογία δημιουργεί τα μέσα για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Μόνο που τώρα  μιλάμε για έλλειψη ρευστότητας, έλλειψη χρημάτων, και όχι στον ίδιο βαθμό για έλλειψη των ίδιων των προϊόντων. Είναι που κάτω από τους οικονομικούς νόμους του καπιταλισμού το προϊόν της εργασίας υπάρχει για να πουληθεί και όχι για να χρησιμοποιηθεί. Είναι δηλ. ένα αντικείμενο για πούλημα που καθορίζει πια τη φύση και τους σκοπούς της ανθρώπινης δραστηριότητας, έτσι που τα υλικά που έπρεπε να εξυπηρετούν  τη ζωή φτάνουν τώρα να κυβερνούν το περιεχόμενο και το σκοπό της. Και το χειρότερο είναι πως κι οι νόμοι του καπιταλισμού, αφότου άρχισαν να λειτουργούν, μοιάζει να λειτουργούν τόσο ανεξάρτητα από την ανθρώπινη πρόθεση και τον έλεγχο, που τώρα αυτή η ανεξέλεγκτη οικονομία ελέγχει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, την κατανομή των οικονομικών πόρων και πάνω απ’ όλα τη διάθεση και την κατανάλωσή τους. Αγνοώντας με ποιον τρόπο οι λειτουργίες των νόμων του καπιταλισμού οδηγούν σε αδιέξοδα και αποδίδοντας τα σε προσωπικές ή κοινωνικές κακίες, είναι εύκολο αυτοί οι  νόμοι να παρουσιάζονται σαν αναλλοίωτοι νόμοι της φύσης, ενώ δεν είναι παρά μόνο του καπιταλιστικού συστήματος. Κι έτσι πιστεύουμε πως ο καπιταλισμός μπορεί να διατηρηθεί αρκεί να απαλειφθούν όλα τα κακά του,  γιατί δεν κατανοούμε ότι αυτά είναι σύμφυτα μ’  αυτόν.

 Όλοι μας δεν γινόμαστε μέσα σ’  αυτόν παρά αγοραστές ή πωλητές. Είναι το χρήμα, η ανταλλακτική αξία,  που γίνεται η υπέρτατη αξία και η δύναμη που διαμορφώνει τη ζωή μας. Μοναδικός μας σκοπός γίνεται ν’ αποκτήσουμε για λογαριασμό μας όλα όσα μπορούμε. Κυρίαρχη κινητήρια δύναμη είναι η απόκτηση χρήματος και θεωρούμε απολύτως φυσικό  ελάχιστοι άνθρωποι να οικειοποιούνται και να αποκτούν  έλεγχο πάνω στα μέσα παραγωγής αφήνοντας τη μεγάλη μάζα δίχως ακόμα και τα απαραίτητα για επιβίωση. Και το τερατώδες είναι ότι η πλειοψηφία, κι απ’ αυτούς ακόμα που είναι στα όρια της εξαθλίωσης, δεν μπορούν να διανοηθούν κάποιον άλλο τρόπο  για να επιτευχθεί η παραγωγή  κάποιου αγαθού, είτε φαγητό είτε ρούχα είτε σπίτια είτε οτιδήποτε είναι αυτό, αν δεν αποτελεί μια κερδοφόρα επιχείρηση  κάποιου που επενδύει σ’  αυτήν χρήματα. Πέφτοντας σ’  αυτήν την πλάνη κι οι εξαθλιωμένοι μιας πλούσιας οικονομίας λατρεύουμε τα ίδια φετιχ με τα αφεντικά μας, αποδεχόμαστε τον απάνθρωπο ανταγωνισμό που πιέζει φριχτά τους αδύνατους, υποτασσόμαστε στους νόμους του καπιταλισμού που αποκαλύπτονται καταστροφικοί.

Κι έτσι αποκτούν έπαρση πολλοί απ’  αυτούς που έχουν δουλειά  για τις ικανότητές τους οι οποίες τους την εξασφάλισαν. Κι έτσι γεμίζουν με βεβαιότητα πολλοί  απ’  αυτούς που η μείωση των εισοδημάτων τους  περιόρισε ή και εξαφάνισε τα μέσα για μίμηση μεγαλοαστικής ζωής, ότι τα  λαμόγια φταίνε για την οικονομική κατάρρευση. Κι έτσι ανανεώνεται η αυταπάτη πολλών απ’ αυτούς που η καθημερινότητά τους  διασώζεται, έστω με περικοπές, για την υπομονή κι εργατικότητα που τους την εξασφαλίζει.

¨Οσο όμως κι αν έχει συκοφαντηθεί υπάρχει η κομμουνιστική προοπτική μιας άλλης κοινωνίας, που η δική μας δράση, η διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ για το ασφαλιστικό είναι μια τέτοια,  μπορεί να πραγματοποιήσει. Αρκεί να μη συνεχίσουμε η πλειοψηφία να υποτασσόμαστε  και να ανεχόμαστε όλα αυτά τα δεινά του καπιταλισμού, ελπίζοντας σε αυτόματη αποκατάσταση μιας ισορροπίας του προς όφελός μας,   που δεν υπάρχει.