Ο Λοβέρδος, η Ευγονική και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

 Ο Λοβέρδος, η Ευγονική και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Η ναζιστική ευγονική ήταν η πρακτική εφαρμογή κοινωνικών πολιτικών της ναζιστικής Γερμανίας, που τοποθέτησαν στο κέντρο της ναζιστικής ιδεολογίας τη βελτίωση της Άρυας φυλής ή της γερμανικής "Ubermenschen" κυρίαρχης φυλής. Στοχοποιήθηκαν άνθρωποι, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν "ζωές ανάξιες της ζωής" (Γερμανικά: Lebensunwertes Leben), που περιλαμβάνουν, εκτός των άλλων, ποινικούς εγκληματίες, "εκφυλισμένους", αντιφρονούντες, αδύναμους διανοητικά ή σωματικά, ομοφυλόφιλους, αέργους, παράφρονες, φορείς αφροδισίων νοσημάτων, πόρνες κτλ, για να αποβληθούν από την αλυσίδα της κληρονομικότητας. 

Περισσότερα από 400.000 άτομα στειρώθηκαν παρά τη θέλησή τους, ενώ 275.000 θανατώθηκαν στο πλαίσιο του Προγράμματος T4, γνωστού προγράμματος ευθανασίας των "ανάξιων ζωής". Το πρόγραμμα Τ4 τερματίστηκε το 1941 λόγω της γενικευμένης διαμαρτυρίας από παράγοντες της υψηλής κοινωνίας της Γερμανίας και παράγοντες της Εκκλησίας. Η θανάτωση όμως αυτών των κατηγοριών ανθρώπων δεν σταμάτησε εκεί. Οι "ανάξιοι ζωής" μεταφέρονταν πια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να παράγουν μέχρι να εξαντληθούν και να καταλήξουν στους θαλάμους αερίων.

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι πόρνες και οι φορείς αφροδισίων νοσημάτων κατατάσσονταν μαζί με τους ομοφυλόφιλους στην κατώτατη βαθμίδα του στρατοπέδου. Κάτω από τους Εβραίους και τους κομμουνιστές. Στον πάτο του ανθρώπινου βούρκου. 

Διαβάζουμε στο βιβλίο "Μιλένα από την Πράγα" της Μαργκαρέτε Μπούμπερ Νόυμαν για το στρατόπεδο Ράβενσμπρυκ: 

"Οι γυναίκες που έφεραν αφροδίσια νοσήματα ζούσαν στο απόλυτο περιθώριο της ανθρώπινης ζωής. Η φρουρά τους συμπεριφέρονταν σαν σκουπίδια και πολλές συγκρατούμενές τους τις θεωρούσαν βρώμικες και διεφθαρμένες."

Το πώς όμως μια γυναίκα μπορούσε εκείνη την εποχή να καταλήξει στην πορνεία δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Σε μια Γερμανία του Μεσοπολέμου, τις απόλυτης φτώχειας και της εξαθλίωσης, το πούλημα του έρωτα ήταν ένας συχνός τρόπος να ζήσει κανείς μια ακόμα ημέρα. 

Πώς όμως μια ιερόδουλη κατέληγε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης; 

Η γερμανική Αστυνομία είτε αυτεπάγγελτα, είτε μέσω καταγγελιών διενεργούσε εφόδους σε οίκους ανοχής και συλλήψεις. Φυσικά, αυτά συνέβαιναν στα κατωτέρα κοινωνικά στρώματα και ποτέ στα πορνεία πολυτελείας που "εξυπηρετούσαν" υψηλόβαθμους αξιωματικούς της Wehrmacht και των SS. Η Αστυνομία εξέταζε στις φυλακές τις γυναίκες αυτές σωματικά, συνήθως κάτω από απάνθρωπες συνθήκες και οι φορείς νοσημάτων έπαιρναν αμέσως τον δρόμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης ή εξόντωσης. Για τις υγιείς αποφάσιζε το δικαστήριο, αν και συχνά η κατάληξη και αυτών ήταν η ίδια.

Αυτές ήταν οι πρακτικές του Τρίτου Ράιχ

Ας κάνουμε λοιπόν έναν σύγχρονο παραλληλισμό.

Στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου, το 2012, ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος είχε εκδώσει την κατάπτυστη υγειονομική διάταξη 39Α, η οποία βασιζόταν σε Αναγκαστικό Νόμο του 1940:

«Έχοντας υπόψη την ανάγκη λήψης μέτρων για να προστατευτεί η υγεία του πληθυσμού, αποφασίζουμε: Λοιμώδη νοσήματα επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία θεωρούνται τα νοσήματα που ορίζονται ρητώς από το ΚΕΕΛΠΝΟ. Ειδικά για το HIV, HBV, HCV θα υπάρχει ειδικός έλεγχος για τα άτομα που κάνουν χρήση ενδοφλέβιων ναρκωτικών ουσιών, καθώς και για τα εκδιδόμενα άτομα. Οι αστυνομικές αρχές παρέχουν κάθε νόμιμη συνδρομή. Οι παραβάτες των διατάξεων της παρούσας τιμωρούνται κατά τα οριζόμενα. Τώρα, αν κάποιος δεν δεχτεί τον έλεγχο, τον κάνουμε με το ζόρι».

Με βάση αυτόν τον κατάπτυστο νόμο που μετατρέπει αρρώστους ανθρώπους σε "παραβάτες του νόμου", ξεκινά ένα κυνήγι μαγισσών, με τα πρόσωπα δεκάδων εκδιδόμενων γυναικών και φορέων του HIV να εμφανίζονται καθημερινά στην τηλεόραση για λόγους... κοινωνικής και υγειονομικής ασφαλείας.

Πολλές γυναίκες κλείστηκαν στη φυλακή, άλλες πέθαναν στο δρόμο από τον ιό, άλλες από τα ναρκωτικά κυνηγημένες για την ασθένειά τους από μια κοινωνία που η ίδια, τις είχε ρίξει στο περιθώριο.

Γράφει μια από αυτές τις γυναίκες:

"Είμαι μια από τις 27 τοξικοεξαρτημένες οροθετικές γυναίκες που διαπομπευθήκαμε το 2012, μας υποχρέωσαν σε λήψη αίματος για τεστ HIV/AIDS, και στη συνέχεια μας φυλάκισαν για διάστημα έως ένα χρόνο, με την κατηγορία της πορνείας και της "βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης" στους υποτιθέμενους πελάτες μας. Η κατηγορία της πορνείας δεν αποδείχθηκε, και στη δίκη δύο από εμάς στις 4/4/2014 ενάντια στο ελληνικό κράτος για παράνομη φυλάκιση, κερδίσαμε αποζημίωση ύψους …10 ευρώ την ημέρα. Η βλάβη που μας έγινε θα κυνηγάει αιώνια εμάς και τα παιδιά μας".


Χθές χάθηκε από τον ιό του HIV μια ακόμη από αυτές τις "ακάθαρτες" γυναίκες. Η Μαρία Κουλουριώτη που είχε διωχθεί με τον νόμο Λοβέρδου και διαπομπευθεί σε ηλικία μόλις 28 ετών.

Ας δούμε πως περιγράφει η μητέρα της τον Γολγοθά της κόρης της:

"Εξευτέλισαν το παιδί μου. ήρθαν στο χωριό και το ΚΕΕΛΠΝΟ εξέτασε το εγγόνι μου (το παιδί της οροθετικής Μαρίας Κουλουριώτη) μέσα στο σχολείο. Μας εκθέσανε όλους. Μας ξεφτίλισαν. Πήγαν τα κορίτσια στο υπόγειο της Γ΄ πτέρυγας του Κορυδαλλού αντί να τα φροντίσουν σε νοσοκομεία. Τους πέταγαν το φαγητό απ΄τα κάγκελα κι εκείνα την ίδια ώρα κατάπιναν μπαταρίες."

Έτσι συμπεριφέρθηκε το κράτος και ο Υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος στις γυναίκες αυτές. Τις καταδίκασε σε δημόσιο εξευτελισμό, όταν παράλληλα τα κανάλια- απόπατοι μετέδιδαν εικόνες των προσώπων τους και μετέπειτα έγκλειστες και ασθενείς τις άφησε να πεθάνουν.

Βλέπετε κάποια σχέση με το τότε;