H Aνθρωπότητα σε κρίσιμο σταυροδρόμι

 H Aνθρωπότητα σε κρίσιμο σταυροδρόμι

Η κρίση του '29 σηματοδότησε την κατάρρευση του χρήματος σαν εμπορεύματος. Ο χρυσός πήγε στην μπάντα, σαν ο απόλυτος μονάρχης των συναλλαγών. Η αναπόφευκτη αστάθεια, που προκάλεσε αυτή η, αναπόδραστη λόγω της εξέλιξης των δυνάμεων παραγωγής, αλλαγή επιχειρήθηκε να ελεγχθεί με τις θεωρίες και τους κανόνες του Κέϊνς, που δώσανε σχήμα στον Κρατικομονοπωλιακό Καπιταλισμό. Που είχε γεννηθεί μάλλον ανεξάρτητα από τις θεωρίες του Κέϊνς, στην φωτιά εκείνης της κρίσης και επιβεβαιώθηκε (η χρησιμότητά του) στην πυρκαϊά του Β' ΠΠ, και στην ανάσχεση της ορμής κι εξάπλωσης της Μπολσεβίκικης Επανάστασης. 


Αυτή η αναπροσαρμογή του Καπιταλισμού "δούλεψε" καλά για ~30 χρόνια, μέχρι που χρεοκόπησε κι αυτή αρχές του '70, με την εμφάνιση του "στασιμοπληθωρισμού", και ορόσημο την λεγόμενη "κρίση του πετρελαίου". Το κρατικομονοπωλιακό μοντέλο χρεοκόπησε και αυτό και αντικαταστάθηκε από τον "νεοφιλελευθερισμό", που ήταν απλά "Καπιταλισμός-χωρίς-φερετζέ". Οπως επισημαίνει ο Προκόπης Κωφός (διαβάστε τον, ειδικά από την μέση και κάτω έχει τρομερό ενδιαφέρον) τότε αρχινίσανε οι κεφαλαιοκράτες το τροπάρι της "ανταγωνιστικότητας" και το φάρμακο της "Λιτότητας". 

Ο λόγος ήταν στην πραγματικότητα ο, ας τον πούμε, "καπιταλιστικός κορεσμός" της παγκόσμιας οικονομίας και η εκμηδένιση της δυνατότητας εκτατικής ανάπτυξης, που έδιναν πριν η αποικιοκρατία, και αργότερα η καθυστέρηση των οικονομιών των χωρών της "τρίτης βαθμίδας". Οι αγορές έφτασαν τα όριά τους, δεν υπήρχαν πια "νέες χώρες" για τα περισσευάμενα κεφάλαια αφού ο πλανήτης ατυχώς είναι στρογγυλός, και γενικεύθηκε το σκυλοφάγωμα της αναδιανομής της πίτας, το λεγόμενο "ξαναμοίρασμα", μόνο, που, αυτή τη φορά, το εκάστοτε "έπαθλο" είναι φτενό, δεν έχει "ψαχνό", λόγω της λίγο-πολύ ανεβασμένης παντού οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, και του συνακόλουθα φθείνοντος ποσοστού του κέρδους. Γι αυτό και οι "αναιμικές" και ασταθείς ανακάμψεις. Αναγκαστικά, οι κεφαλαιοκράτες ξεζούμιζαν τους δικούς τους λαούς με τις λιτότητες, για να έχουν περισσότερο κέρδος συγκριτικά με τους ανταγωνιστές τους, και να τους εκτοπίσουν από τις αγορές τους. Το αποτέλεσμα είναι βέβαια μια διαρκής κρίση, που μεταναστεύει από χώρα σε χώρα όπως οι "οπές" στους ημιαγωγούς, γιατί οι κεφαλαιοκράτες, που χάνουν, καταστρέφονται, κλείνουν επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι εξωθούνται στην ένδεια και την μετανάστευση. 

Η ήττα του Σοσιαλισμού το '89-'91, επιβράδυνε αυτά τα φαινόμενα δίνοντας ανάσες στον Καπιταλισμό.
Το νέο "φάρμακο", που είχαν βρεί ψηλαφητά οι κεφαλαιοκράτες ήταν η λεγόμενη "πιστωτική επέκταση", το λεγόμενο "χρέος" (σε τι, και από ποιόν σε ποιόν;). Το "χρέος" είναι κάτι σαν το ναρκωτικό: Δημιουργεί μιαν εικονική πραγματικότητα ψευδοεπέκτασης και ανύπαρκτης "ανάπτυξης". Αλλά, όπως και τα κλασσικά ναρκωτικά, έχει το μειονέκτημα ΚΑΙ του εθισμού, που μοιραία σπρώχνει σε όλο και μεγαλύτερη "δόση" χρέους και άρα όλο και μεγαλύτερη απόσπαση από την πραγματικότητα.

Ηταν θέμα χρόνου να αρχίσει να σκάει αυτή η γιγαντιαία φούσκα, κι αυτό άρχισε το 2008, που αλλού; Στην "Μητρόπολη" του Καπιταλισμού. Η αλήθεια είναι πως κάποιες προειδοποιητικές κρίσεις αυτού του χαρακτήρα είχαν προηγηθεί (Αργεντινή), αλλά το 2008 σηματοδότησε την "νέα εποχή".
Τι θα επακολουθήσει; 
Ο Φασισμός για ένα μεγάλο πόλεμο, που το μέγεθός του δεν μπορούμε να συλλάβουμε, ούτε και τις συνέπειές του.
Η ο Σοσιαλισμός.
Η ανθρωπότητα είναι μπροστά στο δίλημμα Σοσιαλισμός η Θάνατος.
Οσο αργότερα το κατανοήσει τόσο χειρότερα γι αυτήν, για όλους μας.



"Σεχτάρ ο τρομερός" απο σχόλιό του στο "Σφυροδρέπανο"