Έρωτας είναι
Έρωτας είναι... είναι... ο σύντροφος. Κι η συντρόφισσα. Χωρίς παπάκια στις καταλήξεις.
Έρωτας είναι το παπάκι του Άσιμου (χωρίς την Αλεξίου).
Έρωτας είναι η επανάσταση, αλλά όχι ως ανεκπλήρωτο απωθημένο.
Η ελευθερία, ως συνείδηση της αναγκαιότητας. Η λογική που συναντά το συναίσθημα.
Είναι το κόμμα. Αλλά κι η αντι-κουκουεδίλα ως τρόπος ζωής. Τι θα ήταν αν μας έχαναν; Ένα γκρουπουσκουλάκι τόσο δα μικρούτσικο...
Έρωτας είναι ο Ρίζος στην κωλότσεπη, ή μες στην τσάντα.
Ο πρώτος καθοδηγητής ή αυτός-ή που σου πήρε το βιογραφικό, για να δώσεις (στην οργάνωση) ό,τι πολυτιμότερο έχεις (διάθεση για προσφορά) και να το πάρεις πίσω στο πολλαπλάσιο.
Τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα σε μια πορεία (ή τα κόκκινα μάτια μετά από ένα δακρυγόνο).
Η καχεκτική, αλλά σπιρτόζα Ρόζα.
Ο Χαρίλαος στα νιάτα του, με τη στολή.
Ο Τσε. Κι ο Φιντέλ. Κι οι Κουβανοί ως λαός, όσο βαστάνε ακόμα.
Το σφυρί και το δρεπάνι, αγροτιά-εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά (αλλά όχι τα σεξ σύμβολα των ΜΜΕ, τύπου Κρητικός αγρότης...)
Τα Λάντα, ο Τσατσένκο, οι μπάμπουσκες, ο Μίσα, η Λάικα.
Το μπάσκετ, ο Γκοσινί, η δεκαετία με τις βάτες, τα παιδικά μας χρόνια.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης (χωρίς την πολιτική Άννα Βαγενά).
Ο Χρόνης Μίσσιος μέχρι τα είκοσι. Μετά σοβαρεύεσαι και τον ξεπερνάς.
Το φαΐ κι η τσικνο-Πέμπτη (άντε να περάσει και το σημερινό, να ετοιμαζόμαστε για τα σοβαρά).
Έρωτας είναι τα βιβλία, ένα ωραίο κείμενο, η φιλοσοφία (χωρίς αμπελοφιλόσοφους της κακιάς ώρας).
Τα λάθη κι οι αδυναμίες. Κι η υπέρβασή τους.
Το εξωκοινοβούλιο για το Λαϊκό Στρώμα. (Και το ρεύμα. Κι η Τσίχλη).
Έρωτας είναι η σχέση του Μίμη Ανδρουλάκη με την εξουσία. Και του Νίκου Μπίστη για την αναθεώρηση.
Η ΕΕ και τα μνημόνια.
Οι "αντιμνημονιακοί κι η ΕΕ".
Ο φασισμός κι η φαιά (σοσιαλ)δημοκρατία.
Ένα ποτήρι νερό που το πίνεις και ξεδιψάς. Αλλά δεν είναι πως αν δεν το πιεις πεθαίνεις. Απλώς μαραίνεσαι μέσα σου και συνεχίζεις ζωντανός-νεκρός, περιμένοντας ψεύτικες ελπίδες που έρχονται.
Εντάξει, και κάτι πιο σοβαρό (το παραπάνω είναι για να σατιρίσει τη "σοβαρότητα" της γιορτής)
Έρωτας είναι το παπάκι του Άσιμου (χωρίς την Αλεξίου).
Έρωτας είναι η επανάσταση, αλλά όχι ως ανεκπλήρωτο απωθημένο.
Η ελευθερία, ως συνείδηση της αναγκαιότητας. Η λογική που συναντά το συναίσθημα.
Είναι το κόμμα. Αλλά κι η αντι-κουκουεδίλα ως τρόπος ζωής. Τι θα ήταν αν μας έχαναν; Ένα γκρουπουσκουλάκι τόσο δα μικρούτσικο...
Έρωτας είναι ο Ρίζος στην κωλότσεπη, ή μες στην τσάντα.
Ο πρώτος καθοδηγητής ή αυτός-ή που σου πήρε το βιογραφικό, για να δώσεις (στην οργάνωση) ό,τι πολυτιμότερο έχεις (διάθεση για προσφορά) και να το πάρεις πίσω στο πολλαπλάσιο.
Τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα σε μια πορεία (ή τα κόκκινα μάτια μετά από ένα δακρυγόνο).
Η καχεκτική, αλλά σπιρτόζα Ρόζα.
Ο Χαρίλαος στα νιάτα του, με τη στολή.
Ο Τσε. Κι ο Φιντέλ. Κι οι Κουβανοί ως λαός, όσο βαστάνε ακόμα.
Το σφυρί και το δρεπάνι, αγροτιά-εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά (αλλά όχι τα σεξ σύμβολα των ΜΜΕ, τύπου Κρητικός αγρότης...)
Τα Λάντα, ο Τσατσένκο, οι μπάμπουσκες, ο Μίσα, η Λάικα.
Το μπάσκετ, ο Γκοσινί, η δεκαετία με τις βάτες, τα παιδικά μας χρόνια.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης (χωρίς την πολιτική Άννα Βαγενά).
Ο Χρόνης Μίσσιος μέχρι τα είκοσι. Μετά σοβαρεύεσαι και τον ξεπερνάς.
Το φαΐ κι η τσικνο-Πέμπτη (άντε να περάσει και το σημερινό, να ετοιμαζόμαστε για τα σοβαρά).
Έρωτας είναι τα βιβλία, ένα ωραίο κείμενο, η φιλοσοφία (χωρίς αμπελοφιλόσοφους της κακιάς ώρας).
Τα λάθη κι οι αδυναμίες. Κι η υπέρβασή τους.
Το εξωκοινοβούλιο για το Λαϊκό Στρώμα. (Και το ρεύμα. Κι η Τσίχλη).
Έρωτας είναι η σχέση του Μίμη Ανδρουλάκη με την εξουσία. Και του Νίκου Μπίστη για την αναθεώρηση.
Η ΕΕ και τα μνημόνια.
Οι "αντιμνημονιακοί κι η ΕΕ".
Ο φασισμός κι η φαιά (σοσιαλ)δημοκρατία.
Ένα ποτήρι νερό που το πίνεις και ξεδιψάς. Αλλά δεν είναι πως αν δεν το πιεις πεθαίνεις. Απλώς μαραίνεσαι μέσα σου και συνεχίζεις ζωντανός-νεκρός, περιμένοντας ψεύτικες ελπίδες που έρχονται.
Εντάξει, και κάτι πιο σοβαρό (το παραπάνω είναι για να σατιρίσει τη "σοβαρότητα" της γιορτής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου