Η ιστορική πορεία κι η φύση της ΛΔ Κορέας

Το βιβλίο της δημοσιογράφου, Φραγκίσκας Μεγαλούδη, "στη χώρα των Κιμ" είναι ένας πραγματικός θησαυρός που καλύπτει ένα τεράστιο κενό σωστής κι έγκυρης ενημέρωσης για όσα συμβαίνουν στην Κορέα και το οποίο αξίζει να παρουσιαστεί ξεχωριστά -κάτι που θα γίνει στο προσεχές μέλλον. Εδώ επιλέγω να παρουσιάσω-αναπλάσω μερικά σημεία-αποσπάσματα που αφορούν αυτό που σημειώνω και στον τίτλο της ανάρτησης: την ιστορική διαδρομή της ΛΔ Κορέας και κάποια συμπεράσματα που απορρέουν για την κοινωνική φύση της.

Μετά το διαχωρισμό της κορεατικής χερσονήσου στον 38ο παράλληλο, το βόρειο τμήμα της χώρας έδωσε έμφαση στην αγροτική παραγωγή, για να εξασφαλίσει την αυτάρκειά της, αφού μόλις το 19% του εδάφους της ήταν καλλιεργήσιμο. Οι αρχές της χώρας στηρίχτηκε στη συμμαχία της με την Κίνα και τη Σοβιετική Ένωση για να εκπονήσει αρδευτικά έργα μεγάλης κλίμακας και να καλύψει τα κενά εισάγοντας τεχνολογία και καύσιμα. Μετά την ολοκλήρωση της αντεπανάστασης το 91', η κορεατική οικονομία δέχτηκε ένα τεράστιο πλήγμα, με αποτέλεσμα την εμφάνιση λιμού στα μέσα της δεκαετίας και δεκάδες χιλιάδες θύματα (που οι εκτιμήσεις των δυτικών ΜΜΕ πολλαπλασίασαν με τη συνήθη, επιστημονική μεθοδολογία τους).

Η Κορέα αντιμετώπιζε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας προβλήματα ρευστότητας, που προσπάθησε να αντιμετωπίσει με εκτεταμένο δανεισμό από την Κίνα, τη Σοβιετική Ένωση αλλά κι από χώρες του ΟΟΣΑ. Η πετρελαϊκή κρίση του 1973 έφερε δραματική πτώση στις εξαγωγές της Κορέας και πολλές δυσκολίες στην εξυπηρέτηση των δανείων. Τη δεκαετία του 80', η ΕΣΣΔ -που αντιμετώπιζε σοβαρά, οικονομικά προβλήματα- άρχισε να απαιτεί τις πληρωμές των δικών της δανείων, αλλά η Κορέα που αδυνατούσε να πληρώσει ακόμα και τους τόκους, κήρυξε στάση πληρωμών. Οι δυτικοί δανειστές της είχαν ήδη συνασπιστεί σε ένα κοινό μέτωπο και το 87', 140 ευρωπαϊκές τράπεζες κήρυξαν τη χώρα σε κατάσταση χρεωκοπίας, αποκλείοντας την πρόσβασή της στις διεθνείς αγορές.

Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης επιδείνωσε δραματικά την κατάσταση, ιδίως στον τομέα του επισιτισμού, της ενέργειας και των εξαγωγών. Η κυβέρνηση ξεκίνησε το 91' μια καμπάνια με την οποία καλούσε το λαό να μειώσει τα γεύματά του, για να μην εξαντληθούν τα αποθέματα τροφής, ενώ προσπάθησε να προσελκύσει ξένους επενδυτές, χωρίς τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Το 94', η κυβέρνηση παραδέχεται ανοιχτά με ραδιοφωνικό διάγγελμα τις σοβαρές διατροφικές ελλείψεις, ενώ ο Κιμ Γιονγκ-ιλ απευθύνει έκκληση στο λαό να ολοκληρώσει την "επίπονη πορεία" (επεισόδιο από τον ανταρτοπόλεμο κατά των Ιαπώνων, που για τις αρχές συμβολίζει τον αγώνα να διατηρηθούν τα σοσιαλιστικά ιδεώδη κι υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες, αλλά στη συλλογική μνήμη του λαού έχει ταυτιστεί με τις κακουχίες του λιμού). Οι καταστροφικές πλημμύρες του 95' καταστρέφουν μεγάλες εκτάσεις γης, κι αναγκάζουν την κυβέρνηση να απευθύνει έκκληση για διεθνή ανθρωπιστική βοήθεια -καθώς δεν έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει μόνη της την κατάσταση. Η διεθνής κοινότητα και κυρίως οι ΗΠΑ άσκησαν τη λεγόμενη "διπλωματία του φαγητού", χρησιμοποιώντας την επισιτιστική βοήθεια ως εργαλείο πολιτικής πίεσης και αποσκοπώντας σε καθεστωτικές αλλαγές, που ήταν και ο ευσεβής τους πόθος.
Η Κίνα παρέμεινε βασικός σύμμαχος και στήριγμα της Κορέας, άρχισε όμως να απαιτεί πληρωμές για κάθε αποστολή δημητριακών.

Παράλληλα με την κατάρρευση του συστήματος διανομής τροφίμων, διαλύεται ο κοινωνικός ιστός. Η ικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την κρίση δεν αμφισβητείται ανοιχτά, αλλά ο απλός κόσμος βρίσκει διάφορους τρόπους επιβίωσης, παρακάμπτοντας τον κρατικό μηχανισμό. Βασικά αγαθά και τρόφιμα ανταλλάσσονται σε κάθε γειτονιά, αρχικά αυθόρμητα κι αργότερα οργανωμένα, σε μικρές αγορές, που οι αρχές δεν τολμούσαν να αγγίξουν. Οι αγορές αυτές είχαν εδραιωθεί, όταν ομαλοποιήθηκε η κατάσταση και μαζί τους δημιουργείται σταδιακά μια νέα προνομιούχος "μεσαία τάξη".

Από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας, οι αρχές ξεκινούν συστηματικές προσπάθειες να χτυπήσουν το ανεπίσημο εμπόριο, κι όσους πλούτισαν από αυτό, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Οι πρώτες απόπειρες να απαγορευτεί η πώληση σιτηρών στις ιδιωτικές αγορές, βρίσκει σοβαρές αντιστάσεις κι εφαρμόζεται επιλεκτικά. Το 07', η κυβέρνηση ελπίζει ότι με το μέτρο της απαγόρευσης της εργασίας των νέων γυναικών (μέχρι 40 ετών) στις αγορές, θα τις αποδιοργανώσει, αφού δε θα υπάρχουν άτομα να τις στελεχώσουν. Αλλά οι πολίτες δείχνουν μεγάλη προσαρμοστικότητα και συνεχίζουν να κινούν τα νήματα του εμπορίου, χωρίς να γίνονται εύκολα αντιληπτοί από τις αρχές.

Η κυβέρνηση προχωρά σε διάφορα μέτρα, όπως την απαγόρευση της καθημερινής λειτουργίας των αγορών, το κλείσιμο των κεντρικών αγορών στις μεγάλες πόλεις, αλλά καταφέρνει να αλλάξει απλώς τη μορφή τους, αφού οι μνήμες του λιμού είναι νωπές και οι αγορές φαντάζουν ως δίχτυ ασφαλείας, που κανείς δεν προτίθεται να εγκαταλείψει εύκολα.

Το πιο σοβαρό μέτρο που ανακοινώνει προσωπικά ο Κιμ-Γιονγκ-ιλ (με τις συμβουλές του τότε προστατευόμενου και κουνιάδου του, Jang-Sung-taek, (που τέσσερα χρόνια θα εκτελούνταν από τον Κιμ Γιονγκ-Ουν με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας) είναι η νομισματική μεταρρύθμιση του γουόν, κι η υποτίμησή του, που είχε ως στόχο να πατάξει το ανεπίσημο εμπόριο, τιμωρώντας όσους είχαν συσσωρεύσει πλούτο από εμπορικές δραστηριότητες.

Ο ξένος τύπος της εποχής (2009) ξόδεψε πολύ μελάνι, περιγράφοντας το "χάος που προκάλεσε η μεταρρύθμιση", τους πανικόβλητους πολίτες, κτλ, κι άλλα πολλά που δε βασίζοντας σε προσωπικές μαρτυρίες, αλλά αφηγήσεις αντιφρονούντων, που ελέγχονται για την αξιοπιστία τους.

Η κυβέρνηση στόχευε στην επαναφορά του ελέγχου της οικονομίας στα χέρια του κράτους και την αποδυνάμωση της μεσαίας τάξης, προσπαθώντας να επιβραβεύσει όσους δεν είχαν αναμιχτεί σε εμπορικές δραστηριότητες. Έτσι, οι εργαζόμενοι στα κρατικά εργοστάσια -που δεν είδαν το μισθό τους να υποτιμάται- απέκτησαν ξαφνικά μεγάλη αγοραστική δύναμη και στράφηκαν σε 'επενδύσεις' στην αγορά, που είχε όμως πολλές ελλείψεις σε τρόφιμα και υλικά αγαθά.

Αυτό προκάλεσε πιθανότατα μαζική δυσαρέσκεια και έτσι, το Φλεβάρη του 2010, ο Κιμ Γιονγκ-Ιλ ζήτησε δημόσια συγνώμη για τη μεταρρύθμιση που "έγινε χωρίς τη σωστή προετοιμασία και προκάλεσε δεινά στους πολίτες". Σύμφωνα με το δυτικό τύπο, ο οικονομικός επικεφαλής του κόμματος, Pak Nam-gi, κατηγορήθηκε ως ο μοναδικός υπαίτιος και καθαιρέθηκε (ή εκτελέστηκε με βάση αναπόδεικτες φήμες).

Συνοψίζοντας, η μεταρρύθμιση του γουόν, άλλαξε την οικονομική διάρθρωση της χώρας και τις εσωτερικές οικονομικές δυναμικές της βορειοκορεατικής κοινωνίας, δεν πέτυχε όμως τον αρχικό της σκοπό. Σταδιακά, μετά το 2010 η κυβέρνηση εγκατέλειψε σταδιακά κάθε προσπάθεια ελέγχου των ανεπίσημων αγορών, αφήνοντας ουσιαστικά τη μεσαία τάξη να αναπτύσσεται, και τις ανεπίσημες εμπορικές δραστηριότητες (μαύρη αγορά) σχεδόν χωρίς κανέναν περιορισμό.

Σε άλλα κεφάλαια, η συγγραφέας αναφέρεται στο σύστημα των κρατικών μισθών (που δίνουν στους πολίτες πρόσβαση σε αγαθά, που στην αγορά έχουν πολλαπλάσια, απαγορευτική τιμή) και στη φύση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στη χώρα, που έχει δύο μορφές. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τους μικροϊδιοκτήτες και τους μικροπωλητές στις ιδιωτικές αγορές, και δραστηριότητες που αγκαλιάζουν σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού. Κι η δεύτερη αφορά τις θυγατρικές κρατικών επιχειρήσεων, ανήκουν σε ιδιώτες επενδυτές και λειτουργούν ως ένα είδος κρατικού εμπορικού εκπροσώπου, μιας γέφυρας που συνδέει το κράτος με την αγορά και τις ξένες -συνήθως κινέζικες- επιχειρήσεις.

Θα μπορούσε να γίνει αναφορά σε πολλά ακόμα σημεία (το πλούσιο υπέδαφος της Κορέας και τις σχέσεις με τη γειτονική Κίνα, τις ειδικές ζώνες, κτλ), αλλά έχουμε αρκετά στοιχεία για να πάμε στον επίλογο του βιβλίου και κάποιες εκτιμήσεις της Μεγαλούδη, που σημειώνει ότι ο καπιταλισμός είναι ήδη παρών στη ΛΔ της Κορέας.

Σκοπός του βιβλίου δεν είναι να κάνω μια εκτεταμένη ανάλυση για το πολιτικό μέλλον της Βόρειας Κορέας (σ.σ.: χρησιμοποιεί συμβατικά αυτήν την ονομασία στο βιβλίο). Τα θέμα που προκύπτουν από μια πιθανή ένωση με το νότο ή μια απότομη κατάρρευση είναι πολύπλοκα και θα χρειαζόταν ένας δεύτερος τόμος για να τα αναλύσω. Θέλω όμως να επαναλάβω την πάγια θέση μου, ότι μια απότομη αλλαγή καθεστώτος ή μια κατάρρευση δε θα βελτιώσει τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά θα καταστρέψει εκατοντάδες χιλιάδες ζωές ακόμα. Το πλούσιο υπέδαφος της χώρας αλλά και οι άπειρες δυνατότητες για αξιοποίηση της γης, που θα αγοραστεί πάμφθηνα -ιδίως πολλές περιοχές-φιλέτα μέσα στην Πιονγκ Γιανγκ- θα αποτελέσουν πόλο έλξης για δεκάδες επενδυτές-καρχαρίες, που θα μυρίσουν φρέσκο αίμα. Και αυτή δε θα είναι συνταγή ανάπτυξης αλλά καταστροφής. Κάτι που δυστυχώς το έχουμε ήδη δει να συμβαίνει πολλές φορές.
Και ας μην ξεχνάει κανείς ότι, σε μια άτακτη κατάρρευση, οι προοπτικές για το πού θα μπορούσε να καταλήξει το πυρηνικό οπλοστάσιο της χώρας είναι εφιαλτικές.
Φαντάζομαι ήδη το επιχείρημα πολλών: και τι προτείνεις; να κλείσουμε τα μάτια στις παρεμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να μην έρθει ο καπιταλισμός στη χώρα; Το ερώτημα αυτό βασίζεται σε μια εσφαλμένη παραδοχή, διότι όπως πιστεύω ότι έγινε κατανοητό από το βιβλίο, ο καπιταλισμός έχει ήδη εμφανιστεί στη Βόρεια Κορέα. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν θα έρθει ή όχι η ελεύθερη οικονομία, αλλά ποιος θα θέσει τους όρους με τους οποίους θα εφαρμοστεί. Μια κατάρρευση θα σημαίνει τουλάχιστον δύο γενιές ακόμα χαμένες. Οι γενιές αυτές έχουν περισσότερες ελπίδες επιβίωσης στο υπάρχον σύστημα της χώρας, παρά σε μια έξωθεν επιβαλλόμενη δικτατορία.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ένα τεράστιο ζήτημα, το οποίο όμως μόνο αν αναλυθεί ψύχραιμα θα αντιμετωπιστεί. Χωρίς να μακρηγορήσω, καθώς το θέμα αυτό δεν εξαντλείται σε δύο παραγράφους και εδώ κάνω απλά μια σύντομη αναφορά, θα επαναλάβω ότι η μοναδική οδός παραμένει η ενεργή διπλωματία της διεθνούς κοινότητας με την Πιονγκ Γιανγκ και η αποδοχή της τωρινής της ηγεσίας.
(...) Το ερώτημα που τίθεται -και που μάλλον θα μείνει αναπάντητο- είναι αν υπάρχει τέτοια διάθεση και από τις δύο μεριές, ή αν απλά προτιμούν να παίζουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι, περιμένοντας να δουν ποιος τελικά θα χάσει την ψυχραιμία του πρώτος. Με τις επερχόμενες εκλογές στις ΗΠΑ το 2016, και την πιθανή επικράτηση των συντηρητικών κύκλων, και με το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας να εξελίσσεται, ο δρόμος προς τη διπλωματική λύση προβλέπεται μακρύς και δύσκολος.

Η διαπίστωση της Μεγαλούδη με τη δική μου υπογράμμιση είναι σαφής -κι έχει σημασία πως δεν την κάνει από τη δική μας οπτική γωνία, με την οποία προφανώς δεν ταυτίζεται, όπως φαίνεται από το παραπάνω απόσπασμα.

Η κε του μπλοκ θεωρεί αυτονόητο πως απευθύνεται σε νοήμονες αναγνώστες, που δε θα συνάγουν από τα παραπάνω ότι δε χρειάζεται να υπερασπιστούμε την Κορέα από τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις και τα ασύστολα ψεύδη της δυτικής προπαγάνδας, που αναπαράγουν άκριτα και τα ελληνικά ΜΜΕ -και τα οποία αναλύονται και στο βιβλίο της Μεγαλούδη. αΚι επιφυλάσσεται για μια πιο αναλυτική παρουσίαση αυτού του άκρως ενδιαφέροντος βιβλίου, στο προσεχές μέλλον.

Ένα σπάνιο τηλεοπτικό ντοκουμέντο προβάλλει η ΕΡΤ1 την Πρωτομαγιά: Γιάννης Ρίτσος και Μίκης Θεοδωράκης μιλούν για τη συνεργασία τους και τις συνθήκες στις οποίες γράφτηκε και μελοποιήθηκε ο «Επιτάφιος»

 

Την Πρωτομαγιά, μέρα γέννησης του κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου, στην ΕΡΤ1, στις 22.15, θα προβληθεί η εκπομπή του Σπύρου Κατσίμη που είναι αφιερωμένη στον «Επιτάφιο» του Γ. Ρίτσου, παραγωγής του 1987.
Πρόκειται για σπάνιο τηλεοπτικό ντοκουμέντο, όπου εμφανίζονται ο Γιάννης Ρίτσος και ο Μίκης Θεοδωράκης και μιλούν για τη μεταξύ τους συνεργασία και τις συνθήκες στις οποίες γράφτηκε και μελοποιήθηκε η ποιητική σύνθεση «Επιτάφιος».

Από την ανάρτηση στο πρόγραμμα της ΕΡΤ1:

«ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ» ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ «ΜΕΡΑ ΜΑΓΙΟΥ...»

 Εκπομπή του Σπύρου Κατσίμη αφιερωμένη στον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου, παραγωγής του 1987. Πρόκεται για σπάνιο τηλεοπτικό ντοκουμέντο, όπου εμφανίζονται ο Γιάννης Ρίτσος και ο Μίκης Θεοδωράκης στο στούντιο της ΕΡΤ και μιλούν στον Σπύρο Κατσίμη για τη μεταξύ τους συνεργασία και τις συνθήκες στις οποίες γράφτηκε και μελοποιήθηκε η ποιητική σύνθεση «Επιτάφιος».

Γίνεται αναφορά στη σύνδεση του έργου με τα δραματικά γεγονότα του Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, όταν η διαδήλωση των απεργών καπνεργατών βάφτηκε στο αίμα, από τα οποία εμπνεύστηκε ο Γιάννης Ρίτσος. Ο «Επιτάφιος» πρωτοεκδόθηκε από τον «Ριζοσπάστη», ενώ η δεύτερη έκδοση ακολούθησε 20 χρόνια μετά το 1956.  Ο Μίκης Θεοδωράκης μιλάει για τη μελοποίηση του «Επιταφίου» το 1958, τα στοιχεία της μουσικής σύνθεσης σύμφωνα με τα ιστορικά και αισθητικά του βιώματα. Τόσο ο Γ. Ρίτσος όσο και ο Μ. Θεοδωράκης τονίζουν τη διαχρονικότητα των στίχων του «Επιταφίου», ενός έργου- σύμβολο, αφού στα ποιήματά του συμπυκνώνονται τα γεγονότα της δεκαετίας ’40-’50, της Αντίστασης και του Εμφυλίου Πολέμου. Επισημαίνουν το πώς η ποίηση του Ρίτσου μέσω της μουσικής του Θεοδωράκη βρήκε τεράστια απήχηση στις πλατιές μάζες.

Κατά τη διάρκεια της εκπομπής ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει ποιήματά του από τον «Επιτάφιο». Παράλληλα, προβάλλονται αποσπάσματα από τη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη που δόθηκε στο Κολλέγιο Αθηνών, όπου ακούγονται μελοποιημένα τα ποιήματα από τον «Επιτάφιο» των Ρίτσου-Θεοδωράκη, με ερμηνεύτρια τη Μαρία Φαραντούρη:  «Πού πέταξε τ’ αγόρι μου», «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες», «Να χα τ’ αθάνατο νερό», «Ήσουν καλός κι ήσουν γλυκός», «Χείλι μου μοσκομύριστο», «Στο παραθύρι στεκόσουν». Περιέχεται επίσης οπτικοακουστικό υλικό από τις εκπομπές της ΕΡΤ «Πανόραμα του Αιώνα» και «Η ΕΡΤ στη Βόρειο Ελλάδα».

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Μούζας
Επιμέλεια παραγωγής: Σπύρος Κατσίμης

Πρωτομαγιά 1886: Η φοβερή απολογία του Αύγουστου Σπάϊς

Η 1η Μάη 1886 στο Σικάγο των ΗΠΑ ήταν μέρα γενικής απεργίας. Τη μέρα αυτή νέκρωσαν τα πάντα στην πόλη (εργοστάσια, φορτηγά, τρένα, αποθήκες, οικοδομές), οι εργαζόμενοι κήρυξαν απεργία και συγκεντρώθηκαν για να διεκδικήσουν τα τρία οχτώ: «8 ώρες για δουλειά, 8 ώρες για ανάπαυση και μόρφωση, 8 ώρες για ύπνο».

Οι Αμερικανοί κεφαλαιοκράτες αιματοκύλισαν άγρια τη διαδήλωση κι αρκετοί εργάτες πέσανε από τις σφαίρες των αστυνομικών. Στο τέλος συνέλαβαν τους αρχηγούς της απεργίας και τους οδήγησαν -μετά από δίκη παρωδία- στην κρεμάλα, με την κατηγορία της “εσχάτης προδοσίας” (!)...

Ο Αύγουστος Σπάϊς ένας από τους 8 κατηγορούμενους εργάτες, στην απολογία του μεταξύ των άλλων είπε:

***

Οι πρώτοι ήρωες της Πρωτομαγιάς είναι

οι Αύγουστος Σπάϊς, Σαμουήλ Φίλντεν,

Άλμπερ Πάρσον, Λουί Λιγκ, Τζωρτζ Εγκελ,

Αντολφ Φίσερ, Μάικλ Σβαμπ, Όσκαρ Νίμπι

(Όλοι, εκτός του Πάρσονς και του Φίλντεν,

ήταν Γερμανοί μετανάστες).

«Κύριοι Δικαστές,

Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά, πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα, που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών στην εξέγερση, είστε, μα την αλήθεια “πτωχοί τω πνεύματι”.

Κρεμάστε μας μα περιμένετε το τέλος. Αν εσείς είσθε τυφλοί και δεν μπορείτε να το δείτε, εγώ σας το αναγγέλλω!

Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας, πάνω σας, από όλες τις μεριές, ξαπλώνεται μια τεράστια φωτιά. Θέλετε να μη τη βλέπετε; Δικαίωμα σας. Μα δε θα την αποφύγετε. Θέλετε να απαλλαγείτε μια για πάντα απ’ όλους εμάς τους «Συνωμότες», κάντε το.

Απαλλαγείτε όμως πρώτ’ απ’ όλα, απ’ τα αφεντικά της βιομηχανίας, που δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους, με το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας που δεν πληρώθηκε.

Μέσα στο Σύστημα σας οι μηχανές σας φέρνουν την υπερπαραγωγή, που οδηγεί τον πραγματικό παραγωγό στην Αθλιότητα και στο Θάνατο.

Είναι αυτό που σεις αποκαλείτε “Αύξηση του Εθνικού Πλούτου”. «Εθνικού»! Τί ειρωνεία! Τη χώρα μερικών προνομιούχων του Έθνους, να λέτε!

Θέλετε να διαμορφώσετε την κατάσταση; Καταργείστε πρώτα απ’ όλα εσάς τους ίδιους, τον εαυτό σας, γιατί Σεις με τη συμπεριφορά σας απέναντι στους εργάτες είσθε οι πρώτοι Πράκτορες της Επαναστάσεως.

Καταργείστε την αρπαγή και το πλιάτσικο αυτό είναι το καθήκον σας. Καταργείστε αυτούς τους 50-100 - 200 ανθρώπους που θέλουν να απολαμβάνουν το παν, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε.

Απ’ αυτή την Τάξη, εμείς πάμε να Απαλλαγούμε!

Αύγουστος Σπάϊς

Κοιτάξτε το οικονομικό (πλαίσιο) της Μάχης! Οι εργάτες έχουν πετσοκοφτεί και Σεις καλοί μου Χριστιανοί κι ευγενικοί μου μπουρζουάδες, Σεις είσθε οι Κοινωνικοί Γύπες, που τρώτε τις σάρκες των πτωμάτων.

Θα θέλατε να κάνουμε μαζί μια βόλτα στα στενοσόκακα τούτης της πολιτείας; Όπου ξεμετρούνε τις μέρες τους οι αληθινοί Δημιουργοί του Πλούτου; Να, βλέπετε δεν υπάρχουν εδώ άνθρωποι. Υπάρχουν πτώματα μάλλον που μπορούμε να πούμε πως έχει αρχίσει η αποσύνθεσή τους.

Η γενική Κρατικοποιήση των Μέσων Παραγωγής γίνεται αναπόφευκτη Αναγκαιότητα, πρέπει επιτέλους ν’ αρχίσει η ΕΠΟΧΗ του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ και της Παγκόσμιας Συνεργασίας!

Εκείνοι που λένε τούτο είναι δικό μας πρέπει να τα ιδούν όλα κοινά, για το καλό όλων κι αυτό θα γίνει μια μέρα, είτε το θέλετε είτε δεν το θέλετε.

Η ιστορία διδάσκει πως ότι ήτανε να γίνει, έγινε.

Όποιος λέει Ιδιωτική Βιομηχανία, λέει Αναρχούμενη Οικονομία!

Το πρόσωπο του Καπιταλισμού,

δίχως βαφές και φτιασιδώματα!

Μετρημένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν, προς όφελός τους, τις εφευρέσεις και τα επινοήματα του Νου.

Ο κόσμος είναι για τους λίγους, γύρω από τους οποίους πέφτουν οι άνθρωποι θύματα του πλούτου. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βόλους χρυσαφιού.

Με την πολλή δουλειά δολοφονούν τις γυναίκες και τους ανήλικους. Με την ανεργία σκοτώνουν τα θύματα των μηχανών της. Κι αυτοί οι άνθρωποι λέγονται Χριστιανοί. Θαυμάστε αυτούς τους... χριστιανούς!

Κατηγορούμεθα πως παραβήκαμε τον Νόμο. ΝΑΙ! Τον παραβήκαμε!

Για να δείξουμε στον λαό κατά ποιο τρόπο οι Θεσμοί, αυτά τα τελευταία 20 χρόνια αποβλέπουν συστηματικά σε ένα σκοπό. Να εγκαθιδρύσουν σε τούτη τη χώρα μια ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ, που πιο δυνατή δεν υπήρξε ποτέ σε κανένα μέρος της Γης.

Οι ιδέες αυτές που υπερασπίζω είναι δικές μου. Είναι ένα κομμάτι από τον ίδιο τον εαυτόν μου.

Πώς είναι δυνατόν να τις εγκαταλείψω; Ρούχα είναι να τα βγάλεις και να τα παρατήσεις;

Είναι ο... καπιταλισμός παιδιά μου!!

Μα κι αν μπορούσα ακόμα, πάλι δε θα τις άφηνα. Δεν είναι λοιπόν αφέλεια εκ μέρους σας να νομίζετε ότι μπορείτε ν’ απαλλαγείτε Σεις από τις ιδέες αυτές, που κερδίζουν έδαφος, μέρα με τη μέρα, στέλνοντας μας στην κρεμάλα;

Αν το να λες την αλήθεια πρέπει να τιμωρείται με θάνατο, Εμείς δε θα πάψουμε να λέμε την αλήθεια, όσους θανάτους κι αν μας επιβάλλετε!

Σας περιφρονούμε και στο θάνατο!

11 Νοεμβρίου 1887: Οι Σπάϊς, 

Πάρσονς,Φίσερ και Έγκελ 

οδηγήθηκαν στην αγχόνη, 

τραγουδώντας 

τη "Μασσαλιώτιδα"

Εμπρός, καλέστε το δήμιο. Η αλήθεια, που κρεμάστηκε στο πρόσωπο του Χριστού, του Σωκράτη, του Τζιορντάνο Μπρούνο, του Χιούζ, του Γαλιλαίου, ζει ακόμη. Δεν πέθανε. Πολλοί άλλοι, που αποτελούμε ετέρμονη λεγεώνα, μας πρόλαβαν σε τούτη την οδό.

Κοιτάτε μας! Είμαστε έτοιμοι καθ’ όλα, να τους ακολουθήσουμε στη ΜΑΤΩΜΕΝΗ Πορεία!»

***

Οι ένορκοι εξέδωσαν την ετυμηγορία τους στις 20 Αυγούστου 1886 κι έκριναν ενόχους και τους οκτώ κατηγορούμενους.

Οι Σπάϊς, Έγκελ, Φίσερ, Λινγκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Πάρσονς καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών.

Μετά την εξάντληση και του τελευταίου ενδίκου μέσου, ο κυβερνήτης της Πολιτείας του Ιλινόις, Ρίτσαρντ Όγκλεσμπι, μετέτρεψε σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν.

Ο Λινκ επιλέγει ένα διαφορετικό τέλος. Λίγο πριν εκτελεστεί καπνίζει ένα τελευταίο τσιγάρο με ...εκρηκτική ύλη!

Παιδόφιλοι ιερείς: Ιστορίες βιασμών και κακοποίησης ανά τον κόσμο

Η υπόθεση συγκάλυψης του βιασμού ενός επτάχρονου παιδιού στο Παπάφειο Ίδρυμα, στο οποίο μάλιστα διευθυντής είναι ο Μητροπολίτης Άνθιμος, αποδεικνύει για άλλη μία φορά την δυσοσμία της εκκλησίας. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, η εμπλοκή ιερωμένων σε υποθέσεις παιδοφιλίας και σεξουαλικής κακοποίησης συγκλονίζει. Αυτό συμβαίνει διότι πλέον είναι πολύ πιο εύκολο να «βγουν στο φως» τέτοιες υποθέσεις και να δημοσιοποιηθούν σε σύγκριση με παλιότερα.
Ένα σημείο της δήλωσης του Μητροπολίτη Άνθιμου λέει: «το περιστατικό αυτό είναι μοναδικό στην υπερεκατονταετή ιστορία του Ιδρύματος μας, και δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για την δυσφήμιση του έργου μας». Αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι ότι αυτό που φοβούνται είναι η δυσφήμιση και όχι τα ανεξίτηλα τραύματα του παιδιού. Ένα συχνό φαινόμενο σε αυτές τις περιπτώσεις όπου το θύμα τοποθετείται σε δεύτερη κατηγορία μιας και στην πρώτη βρίσκεται η δυσφήμιση του ιδρύματος.

Στην εκκλησία του Άνθιμου, οι ομοφυλόφιλοι είναι ανώμαλοι.
Στην εκκλησία η έκτρωση είναι αμαρτία.
Στην εκκλησία οι μέθοδοι αντισύλληψης είναι αμαρτία.
Στην εκκλησία του Άνθιμου οι βιασμοί και η σεξουαλική κακοποίηση είναι: «συμβαίνουν αυτά…».

Αν κάνουμε μία ιστορική ανασκόπηση μάλιστα, με λύπη, διαπιστώνουμε τις αμέτρητες, χιλιάδες περιπτώσεις βιασμών ανά τον κόσμο. Σε αυτές εμπλέκονται «ιερείς» από όλες τις εκκλησίες ακόμα και από αιρέσεις.
Συγκεντρώσαμε λοιπόν κάποιες ιστορίες σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων, είτε εκείνες έλαβαν χώρα από «ιερείς», είτε από προσωπικό ιδρυμάτων, τα οποία ανήκαν στην εκκλησία. Βλέπουμε μάλιστα και περιπτώσεις όπου η «εκκλησία», συγκάλυψε τις υποθέσεις βιασμών και σεξουαλικής κακοποίησης, καθώς κάποιες υποθέσεις έχουν «βγει στο φως» της δημοσιότητας στις μέρες μας αλλά αφορούν περιόδους από το 1930 – 1990.

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι περισσότερα από 15.000 παιδιά κακοποιήθηκαν σεξουαλικά από καθολικούς ιερείς μεταξύ του 1930 – 1990.

Σε στατιστικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν το 2012 στο Βατικανό 100.000 παιδιά στις ΗΠΑ ήταν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από καθολικούς παπάδες. Η Φιλαδέλφεια ήταν μια από τις πόλεις με τις περισσότερες περιπτώσεις, 6.400 παπάδες με εμπεριστατωμένες περιπτώσεις κακοποίησης από το 1950 έως το 2013.
Ελλάδα:
Υπόθεση Πέτρου Παπουτσάκη, Ιανουάριος 2000: Με την κατηγορία ότι βίαζε ανήλικα κορίτσια τα οποία είχαν αναζητήσει στέγη στο ίδρυμα για ορφανά και άπορα παιδιά, που διηύθυνε ο υπερήλικας ιερωμένος στην Αγία Παρασκευή. Όλα ξεκίνησαν όταν ένα από τα κορίτσια αποκάλυψε σε μία από τις παιδαγωγούς το συμβάν το 1995. Ακολούθησαν πέντε ακόμα αποκαλύψεις κοριτσιών που διατύπωσαν την ίδια κατηγορία. Σύντομα, το θέμα απασχόλησε τη Δικαιοσύνη και ο κληρικός βρέθηκε κατηγορούμενος για βιασμό και απόπειρα βιασμού εις βάρος των έξι κοριτσιών. Στη διάρκεια της πρωτόδικης δίκης, που διεξήχθη κεκλεισμένων των θυρών, ο Παπουτσάκης άκουσε ατάραχος τις καταθέσεις των έξι κοριτσιών. Κατά την απολογία του, ισχυρίστηκε ότι «όλα τα έχουν φανταστεί, με πληρώνουν με αυτό το φρικτό νόμισμα για όσα καλά έχω κάνει για αυτά τα παιδιά». Οι δικαστές καταδίκασαν τον ιερέα σε κάθειρξη 30 ετών, η οποία έγινε 20 έτη. Ο «ιερέας», οδηγήθηκε στη φυλακή, λίγο καιρό μετά όμως αφέθηκε ελεύθερος καθώς επικαλέστηκε λόγους υγείας. Είχε ασκήσει έφεση μάλιστα. Η δίκη στον δεύτερο βαθμό, δύο χρόνια αργότερα, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Επικαλέστηκε ανήκεστο βλάβη της υγείας του που συντελέστηκε το διάστημα της κράτησής του, με αποτέλεσμα να μην ολοκληρωθεί ποτέ η διαδικασία της δίκης.
Υπόθεση Αρχιμανδρίτη που εκδιδόταν στο διαδίκτυο 2006, κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις στο Φανάρι. Πλέον υπηρετεί σε εκκλησία του εξωτερικού.
Υπόθεση Σωτήρη Παπαδόπουλου, Ίλιον 2007: Η Ειρήνη Τσοπανοπούλου, μαζί με τον σύντροφό της Σπύρο Σουχλέρη, 42 ετών, εξέδιδαν επ΄ αμοιβή τα τρία παιδιά της πρώτης, καθώς και δύο ακόμη ανηλίκους. Ανάμεσα σε εκείνους που κατηγορούνται ότι ασελγούσαν στα παιδιά είναι και ο 65χρονος ιερέας. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι τον «παγίδευσαν» καθώς είχε σταματήσει την βοήθεια προς την οικογένεια. Οι καταθέσεις των θυμάτων όμως τον διέψευσαν.
Υπόθεση Ανδρέα Παπαϊωάννου 2008, για τον βιασμό δύο αγοριών. Ο «ιερέας» στα μέσα της δεκαετίας του 1990 συμμετείχε σε εκδρομή στο Κάιρο και στην Ιερουσαλήμ, που είχε διοργανωθεί από το πνευματικό κέντρο στο οποίο εκτελούσε χρέη συμβούλου. Στην ίδια εκδρομή είχαν πάρει μέρος και τα δύο αγόρια, αδέλφια μεταξύ τους, ηλικίας τότε 11 και 10 ετών. Σύμφωνα με τις καταθέσεις των δύο παιδιών, ο ιερέας τα είχε βιάσει στη διάρκεια αυτής της εκδρομής. Ο ίδιος ο Παπαϊωάννου είχε αρνηθεί τις κατηγορίες, χωρίς όμως να πείσει τους δικαστές. Μάλιστα, είχε προξενήσει εντύπωση ότι ο κατηγορούμενος ιερωμένος είχε εμφανιστεί στη διάρκεια της δεύτερης δίκης, μόνο για να απολογηθεί, χωρίς να παρακολουθήσει την υπόλοιπη ακροαματική διαδικασία.
Υπόθεση στο Αγρίνιο 2009: Δύο εξαδέλφες κατηγόρησαν τον ιερέα του χωριού ότι στη διάρκεια εξομολόγησης τις άρπαξε από το στήθος, κάνοντάς τους αντίστοιχες προτάσεις σεξουαλικού περιεχομένου. Τα κορίτσια κατήγγειλαν το περιστατικό, ο ιερέας καταδικάστηκε προ διμήνου σε τρία χρόνια με αναστολή, αλλά έσπευσε να ασκήσει έφεση, δηλώνοντας την αθωότητά του. «Τις άγγιξα στον ώμο από πατρικό ενδιαφέρον» υποστήριξε στη διάρκεια της απολογίας του.
Υπόθεση Αρχιμανδρίτη Σπάρτης Φωτίου Μακρυστάθη, 2009: εμπλεκόμενος σε κύκλωμα διακίνησης υλικού παιδικής πορνογραφίας, μάλιστα, σ΄ ένα από τα σκληρότερα κυκλώματα διακίνησης υλικού παιδικής πορνογραφίας στο Διαδίκτυο.
Υπόθεση Παπα-Θεόκλητου 2012, ασελγούσε σε νεαρά αγόρια με νοητική υστέρηση ο Αρχιμανδρίτης ο οποίος λειτουργούσε στον Ιερό Ναό Κωνσταντίνου και Ελένης στο Μενίδι. Ο «ιερωμένος» ασελγούσε συστηματικά σε βάρος δυο ανήλικων αγοριών αλλά και ενός ενήλικα ο οποίος, όμως, αντιμετωπίζει σοβαρά διανοητικά προβλήματα.
Υπόθεση ιερέα Κύπρος 2015, καταδικάστηκε για 18 μήνες και αφέθηκε ελεύθερος. Τον «ιερέα» κατήγγειλε μία κοπέλα, η οποία ισχυρίστηκε ότι την βίασε όταν ήταν ανήλικη. Η κοπέλα για χρόνια δεν είχε αποκαλύψει τίποτα, ως την στιγμή που επισκέφθηκε ψυχολόγο λόγω σοβαρών προβλημάτων που αντιμετώπιζε λόγω του βιασμού.
Εξωτερικό:
Υπόθεση Η.Π.Α μεταξύ 1950 και 2002: 4.400 καθολικοί ιερείς κατηγορήθηκαν για τη σεξουαλική κακοποίηση 11.000 παιδιών.
Υπόθεση Γαλλίας 2000 – 2001: Τρεις καθολικοί ιερείς καταδικάστηκαν για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων.
Υπόθεση Ιρλανδίας 2006: Ένα από τα σοβαρότερα σκάνδαλα παιδεραστίας στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας της Ιρλανδίας, βλέπει το φως της δημοσιότητας. Μετά από αλλεπάλληλες καταγγελίες παιδιών και γονέων, η ιρλανδική κυβέρνηση διέταξε το 2006 έρευνα που αφορά στις δεκαετίες 1960 έως 1990. Οι αποκαλύψεις έδειξαν ότι 46 ιερείς ασελγούσαν συστηματικά σε βάρος εκατοντάδων παιδιών. Ένας κατηγορούμενος ομολόγησε ότι έχει κακοποιήσει τουλάχιστον 100 παιδιά και ένας άλλος ότι έκανε το ίδιο συστηματικά επί 25 χρόνια.
Υπόθεση Μόναχο, 13 Μαρτίου 2010: Σύμφωνα με την αρχιεπισκοπή Μονάχου και Φράιζινγκ, ένας ιερέας που είχε κατηγορηθεί για κακοποίηση αγοριών, εστάλη για «θεραπεία» και επέστρεψε στα ιερατικά του καθήκοντα, για να επιδοθεί εκ νέου σε ασελγείς πράξεις. Επικεφαλής της αρχιεπισκοπής ήταν τότε ο Πάπας Βενέδικτος, ο οποίος ενέκρινε τη μεταφορά του «αμαρτωλού» ιερέα για «θεραπεία».
Υπόθεση Βελγίου, 28 Αυγούστου 2010: Δύο ηχητικά ντοκουμέντα απέδειξαν την προσπάθεια του πρώην αρχιεπίσκοπου του Βελγίου, Καρδινάλιου Γκόντφριντ Ντάνεελς, να συγκαλύψει τον επίσκοπο Ροζέ Βανγκελούβε, ο οποίος εμπλέκεται σε υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης. Στα δύο ηχητικά ντοκουμέντα καταγράφονται οι συνομιλίες του θύματος του Ροζέ Βανγκελούβε να εκλιπαρεί για βοήθεια.
Υπόθεση Γερμανίας 2011: 300 ενήλικοι κατήγγειλαν ότι υπέστησαν ως παιδιά σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση από καθολικούς ιερείς.
Υπόθεση Αυστραλίας: 107 καθολικοί ιερείς έχουν ήδη καταδικαστεί από τη Δικαιοσύνη για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων.
Υπόθεση Αυστρίας 2011: Στις 8 Μαρτίου, ο επικεφαλής του Αβαείου του Αγίου Πέτρου στο Σάλτσμπουργκ παραιτήθηκε, αφού πρώτα ομολόγησε πως είχε κακοποιήσει σεξουαλικά ένα παιδί το 1969.
Υπόθεση Βραζιλίας 2011: Σάλο είχε προκαλέσει η κυκλοφορία βίντεο που φέρεται να δείχνει έναν 82χρονο καθολικό ιερέα να κάνει σεξ με ένα 19χρονο παπαδοπαίδι.
Υπόθεση Η.Π.Α., Οκτώβριος 2015: Αποκαλύψεις για ομαδικούς βιασμούς, ακόμη και ανήλικων κοριτσιών, από άτομα που ανήκουν σε παρακλάδι της εκκλησίας των Μορμόνων. Η υπόθεση ήρθε στο φως, μετά από καταγγελία γυναίκας που ήταν μέλος της οργάνωσης, μαζί με τον σύζυγό της. Η γυναίκα φέρεται να είπε ότι κατά την διάρκεια τελετουργικών γονιμοποιήσεων γίνονταν ομαδικοί βιασμοί γυναικών, ακόμη και δεκατετράχρονων κοριτσιών.
Η κακοποίηση ανηλίκων από θύτες κληρικούς δεν είναι πρωτόγνωρη υπόθεση ούτε στην ορθόδοξη, ούτε στην καθολική εκκλησία. Οι υποθέσεις είναι χιλιάδες ανά τον κόσμο. Οι «ιερείς» και οι ανώμαλοι θα συνεχίσουν να πραγματοποιούν τις αρρωστημένες φαντασιώσεις τους. Η ουσία είναι να υπάρξει ενημέρωση και εκπαίδευση στα παιδιά σε μικρές ηλικίες, ώστε να μην γίνουν ποτέ θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και να μπορούν να αναγνωρίσουν τα σημάδια παραβίασης και να αποκαλύπτουν αμέσως το γεγονός.
Ταυτόχρονα, το σύστημα δικαιοσύνης πρέπει επιτέλους να ασκεί πράγματι δικαιοσύνη. Η εκκλησία λόγω της ισχύουσας θέσης της απολαμβάνει ιδιαίτερης μεταχείρισης και επιείκειας για να μην κλονιστεί η δύναμή της. Όσο συνεχίσει να συμβαίνει αυτό, τόσο θα μετράμε την πληγωμένη αθωότητα χιλιάδων παιδιών. Στις περισσότερες περιπτώσεις που αναφέρθηκαν, κάποιοι γνώριζαν, αλλά σιωπούσαν και συγκάλυπταν την κακοποίηση.

ΗΠΑ: Η αστυνομική βία έχει πιο πολλά θύματα από την τρομοκρατία

Οι οκτώ πισώπλατοι πυροβολισμοί με τους οποίους ο λευκός αστυνομικός Μαρκ Σλάγκερ δολοφόνησε τον μαύρο Ουόλτερ Σκοτ στη Νότια Καρολίνα ήταν το τελευταίο κρούσμα στον μακρύ κύκλο της αστυνομικής βίας που στιγματίζει την Αμερική. 
Το βίντεο των πυροβολισμών που αποκάλυψαν οι New York Times σόκαρε τον πλανήτη – ο Ούολτερ Σκοτ όμως δεν ήταν παρά ένα από τα χιλιάδες θύματα της «επιβολής του νόμου» κατά την τελευταία 15ετία. 

Με αφορμή τη δολοφονία, το vox.com παρουσιάζει στοιχεία της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Fatal Encounters που δείχνουν ότι από το 2000  μέχρι σήμερα η αστυνομική βία έχει κοστίσει στην Αμερική περισσότερα θύματα απ’ όσα η τρομοκρατία. Σύμφωνα με την Fatal Encounters περισσότεροι από 5.600 άνθρωποι έχουν βρει το θάνατο ανά την επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών λόγω αστυνομικής βίας. 
Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των θανάτων προήλθε από πυροβολισμούς αστυνομικών, υπάρχει όμως κι ένας σημαντικός αριθμός καταγεγραμμένων θυμάτων σε καταδιώξεις και ατυχήματα με οχήματα, καθώς επίσης και νεκροί από τη χρήση μεθόδων ασφυξίας. 
Υπάρχουν επίσης καταγεγραμμένες περιπτώσεις της λεγόμενης «αυτοκτονίας από αστυνομικούς», δηλαδή περιπτώσεις στις οποίες κρατούμενοι ή ύποπτοι έχουν αυτοκτονήσει πέφτοντας στην παγίδα εικονικής θανατηφόρου βίας από αστυνομικούς.
Το vox.com επισημαίνει πως τα στοιχεία δεν είναι ακριβή λόγω αδυναμίας πλήρους επίσημης καταγραφής όλων των περιστατικών, ενώ ο επικεφαλής της Fatal Encounters Μπράιαν Μπάργκχαρτ τονίζει πως η οργάνωσή του μπορεί να αντλήσει αξιόπιστα στοιχεία από τα δημόσια αρχεία και το FBI μόνον για το περίπου 35% των συνολικών περιπτώσεων θανάτων από αστυνομική βία.
Και από τα στοιχεία του ίδιου του FBI ωστόσο προκύπτουν στοιχεία που σοκάρουν και δείχνουν ότι στην Αμερική παραμένουν ακόμη βαθιές οι ρίζες του ρατσισμού. Ανάλυση της ProPublica με βάση τα στοιχεία του FBI έδειξε ότι ανάμεσα στο 2010 και το 2012 ήταν 21 φορές πιο πιθανό ένας αστυνομικός να πυροβολήσει και να σκοτώσει έναν μαύρο έφηβο αντί για έναν λευκό έφηβο. 
Κατά την ίδια ανάλυση οι Αμερικανοί αστυνομικοί έχουν συνηθίσει να υπερτιμούν τον κίνδυνο που προέρχεται – ή θεωρούν ότι προέρχεται – από μαύρους σε σχέση με τους λευκούς. Έρευνα που έκανε, επίσης, το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο με βάση βίντεο και προσομοιωτές δράσης έδειξε ότι οι αστυνομικοί είναι πολύ πιο γρήγοροι όταν τραβούν όπλο για να πυροβολήσουν έναν μαύρο απ’ ό,τι όταν κυνηγούν έναν λευκό ύποπτο.

Τα θρασύδειλα κουτσαβάκια της Χρυσής Αυγής ξαναχτύπησαν στο Πέραμα! «Κατέβασαν» αφίσες για την Εργατική Πρωτομαγιά και κατέστρεψαν πανό της ΚΝΕ

ΟΒ Περάματος της ΚΝΕ: Δεν μας πτοούν
οι θρασύδειλοι της Χρυσής Αυγής

Τη θρασύδειλη δράση των φασιστών της Χρυσής Αυγής που «κατέβασαν» αφίσες για την Εργατική Πρωτομαγιά και κατέστρεψαν πανό της ΚΝΕ για το μαθητικό φεστιβάλ της Κυριακής 30 Απρίλη, καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους οι Οργανώσεις Βάσεις Περάματος της ΚΝΕ. 

Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης, έχει ως εξής:
 
«Τα κουτσαβάκια της Χρυσής Αυγής ξαναχτύπησαν....
 
Καταγγέλλουμε τη δράση μελών της Χρυσής Αυγής κατά τη διάρκεια εξόρμησης τους στο Πέραμα. Αφού φίμωσαν τη φωνή των εργατών κατεβάζοντας αφίσες για την εργατική πρωτομαγιά, κατέστρεψαν πανό της ΚΝΕ που καλούσε στο μαθητικό φεστιβάλ στο Πέραμα στις 30/4 γράφοντας "ΕΛΛΑΣ" και το φασιστικό Μαίανδρο.
 
Για άλλη μια φορά οι θρασύδειλοι της Χρυσής Αυγής δείχνουν ποιον έχουν απέναντί τους. Ενώ η ζωή ενός νέου σήμερα χειροτερεύει κάθε μέρα, βλέποντας τους γονείς του να χρειάζεται να βάλουν το χέρι όλο και πιο βαθιά στην τσέπη για να πληρώσουν την καπιταλιστική ανάκαμψη του κεφαλαίου που συνδέεται με το σχολείο που έχουμε σήμερα και τα προβλήματά του, η ΚΝΕ πρωτοστατεί αυτό το διάστημα για να δώσει απάντηση σε αυτά τα προβλήματα με την αγωνιστική της στάση. Τα μαθητικά φεστιβάλ που γίνονται αυτές τις μέρες αποτελούν τη μοναδική αθλητική  και πολιτιστική-πολιτική δραστηριότητα στις γειτονιές του Πειραιά και σε όλη την Ελλάδα. Για αυτό λοιπόν μάλλον μερικούς τους πονάει που η ΚΝΕ αναπτύσσει μια πλούσια δραστηριότητα γύρω από τα προβλήματα των νέων και βρίσκει όλο και μεγαλύτερη απήχηση κάθε χρόνο. 
 
Τα μαθητικά φεστιβάλ έχουν γίνει θεσμός στις γειτονιές μας. Τα μέλη της ΚΝΕ έχουμε αποδείξει πως τα προβλήματα των μαθητών στην περιοχή είναι και δικά μας προβλήματα, γι' αυτό με ανιδιοτέλεια είμαστε κάθε μέρα δίπλα τους. Οι φασίστες εγκληματίες τη Χρυσής Αυγής το μόνο ενδιαφέρον που δείχνουν είναι για τα κέρδη των μεγαλοεφοπλιστών, αδιαφορώντας συνεχώς για τα προβλήματα των μαθητών στα σχολεία.
 
Τέτοιες πράξεις τους πρωτοπόρους, τους αγωνιστές αλλά και όσους είναι δίπλα μας δεν μας πτοούν. Ξέρουμε καλά πως απέναντί μας έχουμε τους δισεκατομμυριούχους πλουτοκράτες και τα τσιράκια τους που δρουν για λογαριασμό τους στην περιοχή. Έχουμε πίστη στα ιδανικά μας. Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας που θα ανατρέψουμε τη σαπίλα τους. 
 
ΚΑΛΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΝΕΟ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΣΤΟ ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΚΝΕ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ
 
1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ 30/4 18:00».

902

,,Είχαμε πάρει τη μεγάλη απόφαση να φτάσουμε Εδώ Πάνω, στη Λεύτερη Ελλάδα,,

 

,,Η συμβολή της γυναίκας στον ΔΣΕ αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της ένοπλης ταξικής πάλης στη χώρα μας κατά τον 20ό αιώνα. Στον ΔΣΕ η γυναίκα συμμετείχε ισότιμα με τον άντρα ως μαχήτρια στην πρώτη γραμμή της μάχης, στο πυροβολικό, στην ανίχνευση και στη ναρκοθέτηση, ως τηλεφωνήτρια στις διαβιβάσεις, ως σαμποτέρ, ως τραυματιοφορέας και ως νοσοκόμα στις υγειονομικές υπηρεσίες του ΔΣΕ, στην επιμελητεία, στο μεταγωγικό, στους σταθμούς διοίκησης, ως αξιωματικός, στην οργάνωση και στην εκτέλεση επιχειρήσεων. 

Ακόμα, πολλές γυναίκες αναδείχτηκαν στις ομάδες των Πολιτικών Επιτρόπων Πόλεων και Υπαίθρου. Χιλιάδες άλλες γυναίκες στήριξαν την πάλη του ΔΣΕ στα μετόπισθεν, όπως, για παράδειγμα, στην κατασκευή οχυρωματικών έργων. 

Υπολογίζεται ότι οι μαχήτριες του ΔΣΕ ανέρχονταν στο 1/4 της συνολικής δύναμής του. Ανάμεσα στους μαχητές του ΔΣΕ, ο μέσος όρος ηλικίας των γυναικών ήταν μικρότερος από τον αντίστοιχο των αντρών.,,

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Αναφορά στην Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΠΔΕΓ στον Πυξό της Πρέσπας με αφορμή την εκδήλωση που διοργανώνει το ΚΚΕ την Κυριακή 7 Μάη

Στο αμπρί που έγινε η Συνδιάσκεψη, στο βήμα η Ρούλα Κουκούλου

Με αποκάλυψη μνημείου στον Πυξό της Πρέσπας θα τιμήσει το ΚΚΕ τις γυναίκες μαχήτριες του ΔΣΕ. Η αποκάλυψη του μνημείου θα γίνει την Κυριακή 7 Μάη από τον Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, ενώ την ομιλία θα κάνει η Ελ. Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο Πυξός επιλέχθηκε για την ανέγερση του μνημείου καθώς εκεί έγινε η Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΠΔΕΓ (Πανελλαδική Δημοκρατική Ενωση Γυναικών) το Μάρτη του 1949.

Η συμβολή της γυναίκας στον ΔΣΕ αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της ένοπλης ταξικής πάλης στη χώρα μας κατά τον 20ό αιώνα. Στον ΔΣΕ η γυναίκα συμμετείχε ισότιμα με τον άντρα ως μαχήτρια στην πρώτη γραμμή της μάχης, στο πυροβολικό, στην ανίχνευση και στη ναρκοθέτηση, ως τηλεφωνήτρια στις διαβιβάσεις, ως σαμποτέρ, ως τραυματιοφορέας και ως νοσοκόμα στις υγειονομικές υπηρεσίες του ΔΣΕ, στην επιμελητεία, στο μεταγωγικό, στους σταθμούς διοίκησης, ως αξιωματικός, στην οργάνωση και στην εκτέλεση επιχειρήσεων. 

Ακόμα, πολλές γυναίκες αναδείχτηκαν στις ομάδες των Πολιτικών Επιτρόπων Πόλεων και Υπαίθρου. Χιλιάδες άλλες γυναίκες στήριξαν την πάλη του ΔΣΕ στα μετόπισθεν, όπως, για παράδειγμα, στην κατασκευή οχυρωματικών έργων. 

Υπολογίζεται ότι οι μαχήτριες του ΔΣΕ ανέρχονταν στο 1/4 της συνολικής δύναμής του. Ανάμεσα στους μαχητές του ΔΣΕ, ο μέσος όρος ηλικίας των γυναικών ήταν μικρότερος από τον αντίστοιχο των αντρών.

Σ' ένα διάλειμμα

Η ιδρυτική σύσκεψη της ΠΔΕΓ έγινε στις 25 Οκτώβρη του 1948. Αποστολή της ήταν να ενώσει, να κατευθύνει, να οργανώσει τον αγώνα των γυναικών όλης της χώρας, των μαχητριών του ΔΣΕ, των γυναικών στις ελεύθερες περιοχές, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα και να συνδέσει το ελληνικό με το παγκόσμιο γυναικείο κίνημα. 

Μέλη της ήταν γυναίκες από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ), τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ), το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΚΕ), το Αντιφασιστικό Μέτωπο των Σλαβομακεδόνων (ΝΟΦ) και τη Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας (ΔΝΕ).

«Είναι η οργάνωση όλων των γυναικών, που παλεύει για τα συμφέροντά τους, για τα δικαιώματά τους, για την προστασία των παιδιών τους (...)

 που κάτω από τη σημαία της θα βαδίσουμε στην απελευθέρωση και τη Νίκη (...) 

την καινούρια ισότιμη ευτυχισμένη ζωή μας στην Ελλάδα» (από την Εισήγηση στην Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΠΔΕΓ, 1-3 Μάρτη 1949, εκδ. ΠΔΕΓ - Λεύτερη Ελλάδα).

Στην εισήγηση για την Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, σχετικά με τη δουλειά της ΠΔΕΓ στις μαχήτριες του ΔΣΕ, σημειώνονται τα εξής:

 «Η ΠΔΕΓ δεν είναι στρατιωτική οργάνωση. Τον πόλεμο τον κάνει ο στρατός. Αυτός κάνει και την ειδική πολεμική δουλειά στις μαχήτριες. Γι' αυτό η ΠΔΕΓ δε θα έχει οργανώσεις της μέσα στα τμήματα του ΔΣ. Θα 'χει μέλη της όσες μαχήτριες θέλουν ν' ανήκουν στις γραμμές της και θα προσπαθήσει να αγκαλιάσει όλες τις μαχήτριες».

Η επιδίωξή της ήταν να βοηθήσει τα μέλη της να υπερνικήσουν τις δυσκολίες του πολέμου, να τις εμψυχώσει, να τους δώσει βαθύτερη συνείδηση της μεγάλης τους αποστολής, βοηθώντας έτσι το έργο του ΔΣΕ.

Ξεχωριστή σημασία είχε η δουλειά στα ελεύθερα χωριά και συγκεκριμένα η συμβολή της ΠΔΕΓ στη συμμετοχή των γυναικών στους λαϊκούς θεσμούς: 

«Στις συνελεύσεις των χωριών πολλές φορές γίνονται κοινές, κρύες, τυπικές εισηγήσεις, με γενικολογίες και αρχίζουν κατεβατά τα καθήκοντα. 

Χρειάζεται με καλή δουλειά να διαφωτίζουμε τις γυναίκες, να τους εξηγούμε την ανάγκη της θυσίας, να τις ανεβάζουμε πολιτικά, να τις συγκινούμε, να τις ενθουσιάζουμε», αναφέρονταν στην εισήγηση.

Επιπλέον, η ΠΔΕΓ έριξε ιδιαίτερο βάρος στην οργάνωση του αγώνα των γυναικών στις περιοχές που δεν είχε τον έλεγχο ο ΔΣΕ. 

Βασικό καθήκον της ήταν:

«...Να ξεσηκώσει, να κινητοποιήσει, ενώνοντας στην πάλη όλες αυτές τις λαϊκές γυναικείες μάζες, να τις κάνει εφεδρείες του αγώνα και του ΔΣ... Δεν πρέπει να απαιτούμε την ίδια προσφορά και την ίδια δύναμη πάλης απ' όλες τις γυναίκες. 

Εμείς πρέπει να κινούμε κάθε μέρα όλο και περισσότερες γυναικείες μάζες να παίρνουν θέση στον αγώνα.

 Αλλη τη θέση αυτή θα την πάρει μ' ένα δεματάκι για τον αγωνιστή, άλλη με το να κερδίσει στην προσπάθεια της συμφιλίωσης τη γυναίκα του ΜΑΥ και να τον πείσει ν' αφήσει το όπλο της καταστροφής του, άλλη με το κατέβασμα στην απεργία κι άλλη με το όπλο. 

Ολες όμως μαζί, άλλη με το βόλι κι άλλη με πετραδάκι, θα χτυπούν τον εχθρό... 

Μια αγωνίστρια έκανε θαυμάσια δουλειά, πηγαίνοντας να γαζώσει με πρόφαση πως δεν έχει μηχανή στο απέναντι από το σπίτι της στρατιωτικό ραφείο που σύχναζαν φαντάροι...» (εφημερίδα «Μαχήτρια», αρ. φυλ. 5, 16 Νοέμβρη 1948).

Η ιδρυτική σύσκεψη

Μαχήτριες του ΔΣΕ από τη Νότια Ελλάδα στη Συνδιάσκεψη

Στην ιδρυτική σύσκεψη συμμετείχαν 42 αντιπρόσωποι που είχαν εκλεγεί από συνελεύσεις, όμως την ΠΔΕΓ: «Την φτιάχνει το αίμα από τις εκατοντάδες συντρόφισσές μας που 'πεσαν για τη λευτεριά. Την δημιουργούν οι χιλιάδες μαχήτριες που αυτήν την ώρα στο χαράκωμα χτυπάνε τον εχθρό. 

Αυτές που σκάβουν το οχυρό και τρέχουν με τη ζαλίγκα. 

Αυτές που μέσα στη φριχτή τρομοκρατία της πόλης τοιχοκολλούν τον Τύπο της λευτεριάς, παλεύουν και τραγουδώντας αντικρίζουν το εκτελεστικό απόσπασμα», είχε τονίσει η Βέρα Βρανά στην ομιλία της.

Η Ηρώ Μπαρτζώτα, αντιπρόσωπος του ΚΚΕ, ανέδειξε στην ομιλία της: 

«Η γυναίκα έχει παράδοση στον πόλεμο. Ατομικά, όμως, και μεμονωμένα. Μόνο τώρα η γυναίκα παίρνει μαζικά μέρος στον πόλεμο και παλεύει δίπλα στον άντρα μαχητή. Εκτιμιέται απ' όλους, γίνεται αξιωματικός, Πολιτικός Επίτροπος, ανδραγαθεί στη μάχη. 

Θα πρέπει να είμαστε αισιόδοξες για το μέλλον, γιατί ξέρουμε πώς ξεκινήσαμε, πού φτάσαμε με την πάλη μας και πώς τώρα με τη δουλειά μας, με την Ενωσή μας θα συμβάλλουμε πιο αποφασιστικά για να 'ρθει γρήγορα η νίκη».

Η σύσκεψη εξέλεξε Επιτροπή της Ενωσης, που αποτελούταν από 15 γυναίκες, και αντιπροσωπεία για το Β' Διεθνές Συνέδριο της ΠΔΟΓ.

 Οι γυναίκες που συμμετείχαν στην Επιτροπή ήταν οι: Χρύσα Χατζηβασιλείου, Ρούλα Κουκούλου, Βέρα Νικολεύσκο, Βάγιω Βουρλά, Ηρώ Μπαρτζιώτα, Ρίτα Λαζαρίδου, Μαρία Νάκου, Ουρανία Περοβίτου, Καίτη Νικολέτου, Αφροδίτη Πιάκου, Καίτη Χαλυβοπούλου, Σουμέλα Σιδηροπούλου, Μαρίκα Κακαβά.

Η Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΠΔΕΓ

Στις 1-3 Μάρτη 1949 πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΠΔΕΓ. Η Συνδιάσκεψη έγινε μέσα στη φωτιά της μάχης, σ' ένα πολεμικό αμπρί στο Βίτσι.

Ιδιαίτερη σημασία είχε η προετοιμασία της Συνδιάσκεψης, η εκλογή των αντιπροσώπων, αλλά και οι δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισαν οι γυναίκες μέχρι να φτάσουν στο Βίτσι:

«Τα χιόνια λιώσανε και πάνω στην πλαγιά του Ρότο το παχύ φύλλωμα του δάσους έφτιαξε ένα μαλακό στρώμα, λες και η μάνα γη έστρωσε τα βουνίσια βελούδα της για τα μπαρουτοκαπνισμένα παιδιά της. Εδώ πριν λίγες μέρες μαζεύτηκαν οι μαχήτριες του 3ου Τάγματος της 108ης Ταξιαρχίας μας.

 Στην πανηγυρική αυτή συγκέντρωση άρχισαν τις προετοιμασίες τους για να γιορτάσουν τη Διεθνή Μέρα της Γυναίκας στις 8 Μάρτη.

Εβγαλαν τους αντιπροσώπους που θα στείλουν στη συνδιάσκεψη γυναικών. Μίλησαν για τη ζωή, για τον πόλεμο, για τα ζητήματά τους. Πόσο θα συγχυζόταν η μαντάμ Εφοπλιστίδου, η κυρία Τραπεζιτοπούλου αν από κάπου μπορούσε να δει αυτά τα ατίθασα ανυπότακτα κορίτσια της Ελλάδας. Τα κορίτσια αυτά, τις καλύτερες θυγατέρες του λαού της Ελλάδας, που με το ντουφέκι στο χέρι διεκδικούν και κερδίζουν τη ζωή τους...» (ραδιοφωνικός σταθμός «Ελεύθερη Ελλάδα»: «Οι μαχήτριες εκλέγουν τις αντιπροσώπους για την Α' Συνδιάσκεψη της ΠΔΕΓ», 2.3.1949).

Μεγάλη ήταν η σημασία της προετοιμασίας της Α' Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της ΠΔΕΓ από τις γυναίκες. Τους έδωσε ώθηση στο να κινητοποιηθούν, ν' ανεβάσουν τη μαχητικότητά τους, τον ενθουσιασμό τους.

Μπροστά στη Συνδιάσκεψη, οι μαχήτριες του ΔΣΕ έβαλαν άμιλλα σ' όλους τους τομείς της δράσης τους. Το κάθε στέλεχος, η κάθε μαχήτρια προσπάθησε να βρει και να πετύχει κάτι καινούργιο, κάτι μεγαλύτερο. Βγήκαν εκατοντάδες σκοπεύτριες, καινούργιες σαμποτέρ, ολμίστριες, ανιχνεύτριες.

 Στη Σχολή Αξιωματικών, στα έμπεδα, στα συνεργεία, στους σχηματισμούς, στις μεταφορές, παντού, με ανέβασμα της απόδοσης προετοιμάστηκε η Συνδιάσκεψη.

Γινόταν μεγάλη καμπάνια εκλαΐκευσης προς τιμή της Συνδιάσκεψης. Είχαν βγει χιλιάδες τρικ και προκηρύξεις, 175.000 έβγαλε η Επιτροπή της ΠΔΕΓ και χωριστά τα δικά της κάθε περιοχή και ταξιαρχία. Μόνο η 107η Ταξιαρχία έβγαλε 9.500 έντυπα τρικ, 2.500 χειρόγραφα και πολυγραφημένη εφημερίδα. Τοιχοκολλούνταν παντού αφίσες, γράφονταν συνθήματα, μιλούσαν οι τηλεβόες.

Παράλληλα γινόταν οργανωτική δουλειά. Συσκέψεις στελεχών σ' όλες τις περιοχές για την καλύτερη προετοιμασία και συμβολή τους στη Συνδιάσκεψη. Συνελεύσεις που καθόριζαν το πλάνο της άμιλλας. Με την ίδια ένταση και ενθουσιασμό δούλευαν όλα τα τμήματα.

Με τον ίδιο ενθουσιώδη τρόπο προετοιμάζονταν για τη Συνδιάσκεψη και οι γυναίκες στις απελευθερωμένες από τον ΔΣΕ περιοχές, στα χωριά. Μόνο τα μέλη της ΑΦΖ στα χωριά Φλώρινας και Καστοριάς δούλεψαν με άμιλλα για τη Συνδιάσκεψη και προσέφεραν στον ΔΣ 425 ζεύγη κάλτσες, 373 οκ. μαλλί, έβγαλαν 45 αντάρτισσες απ' τα κατεχόμενα και ενίσχυαν με τρόφιμα τα νοσοκομεία. 

Οι αγρότισσες απ' τα μισοελεύθερα χωριά Βεντζίων - Γρεβενών έπλεξαν σε δυο βδομάδες 2.000 ζεύγη κάλτσες, 500 φανέλες... 

Εγιναν κινητοποιήσεις για γάλα των παιδιών σε 6 χωριά, για το άνοιγμα των σχολείων σε 4, για την ειρήνευση σε 1. Μπήκαν βάσεις της Ενωσης σε 6 καινούρια χωριά και δημιουργήθηκε επαφή με μια πόλη.

Η Γιάννα Τρικαλινού αφηγείται σχετικά με την πορεία των αντιπροσώπων για τη συμμετοχή τους στη Συνδιάσκεψη: 

«...Πήρα μέρος βέβαια και στη Συνδιάσκεψη στο Βίτσι, έγινε το Μάρτη του 1949. Ξεκινήσαμε 12 κοπέλες από το Καρπενήσι, τη μάχη του Καρπενησίου και στην πορεία γίναμε 17, ήρθανε κι άλλες μαζί μας. Είχαμε 15 μέρες πορεία, αξιολύπητες, ταλαιπωρημένες πολύ (...) Στο Βίτσι ξεχωρίζαμε από την ταλαιπωρία. Τις περισσότερες μας έπιανε ο ύπνος μέσα στη Συνδιάσκεψη, δεν είχε ξεπεραστεί η ταλαιπωρία. Τη νύχτα περπατούσαμε, τη μέρα σταματούσαμε. 

Μας άφησαν μετά από τη Συνδιάσκεψη. 

Ηταν πραγματικά καταπληκτική Συνδιάσκεψη, ήταν αντιπρόσωποι από τη Νότια Ελλάδα, μίλησα βέβαια και στη Συνδιάσκεψη. Είχαν έρθει κι από 6 σοσιαλιστικές χώρες κι από τη Γαλλία αντιπροσωπίες ξένες. 

Μετά, όταν τέλειωσε η Συνδιάσκεψη, μας έβαλαν σ' ένα μέρος εκεί να ξεκουραστούμε, να συνέλθουμε και να συνεχίσουμε και πάλι την πορεία. 

Ημαστε στην Πρέσπα, εκεί πήγαμε να φυλαχτούμε, ευτυχώς που ήμαστε στην πλαγιά γιατί οι σφαίρες πέφτανε από τα αεροπλάνα, αφού μιας συντρόφισσας της τρύπησαν τη χλαίνη. Ευτυχώς δεν έπαθε καμία μας τίποτα γιατί προλάβαμε και πέσαμε στην πλαγιά, μας εντόπισαν τα αεροπλάνα και κατέβαιναν χαμηλά».

Οι αντιπρόσωποι αντιμετώπισαν πολλά εμπόδια και δυσκολίες για να φτάσουν, χαρακτηριστική είναι η παρακάτω περιγραφή των αντιπροσώπων γυναικών από τη Νότια Ελλάδα:

«Δεκαοχτώ κοπέλες φτάσαμε στο χώρο της Συνδιάσκεψης σαν αντιπρόσωποι των μαχητριών του Κλιμακίου και των γυναικών της Νότιας Ελλάδας. Φτάσαμε ύστερα από 26 ολόκληρες μέρες πορεία, μέσα στα χιόνια και στις παγωνιές, αντιμετωπίζοντας θαρραλέα τους εχθρικούς κλοιούς και τις ενέδρες και παρακάμπτοντας τα ναρκοπέδια.

 Ξεκινήσαμε από το Καρπενήσι. Από την πρώτη κιόλας μέρα, στον αυχένα του Καρπενησιού, μας έπιασε χιονοθύελλα. 

Εμείς, όμως, είχαμε πάρει τη μεγάλη απόφαση να φτάσουμε εδώ πάνω, στη Λεύτερη Ελλάδα, στην καθορισμένη ημερομηνία και γι' αυτό αψηφούμε κάθε κίνδυνο. 

Με τα όπλα μας και φορτωμένες τους γυλιούς με τις σφαίρες και τις χειροβομβίδες, ανεβαίνουμε τις ανηφοριές και κατεβαίνουμε τις απότομες κατηφοριές. Το χιονόνερο που πέφτει πάνω μας σε λίγα λεπτά φαίνεται σωστό κρύσταλλο. 

Τα μάτια δεν φαίνονται από τα παγωμένα στρώματα που 'χαν στοιβαχτεί το ένα πάνω στ' άλλο, γύρω στις κόγχες. 

Τα μαλλιά μας είναι σκεπασμένα με κρύσταλλα. Ολόκληρες είχαμε μετατραπεί σε κινούμενα παγωμένα φαντάσματα».

Η Βάγια Παπακόγκου είχε τοποθετηθεί στο Επιτελείο της Ι Μεραρχίας Θεσσαλίας ως βοηθός του Πολιτικού Επιτρόπου και στη συνέχεια της απονεμήθηκε ο βαθμός της υπολοχαγού Πολιτικού Επιτρόπου. 

Ως υπεύθυνη των μαχητριών της 1ης Μεραρχίας, περιέγραφε την πορεία προς τη Συνδιάσκεψη:

«Και δεν ήταν απλό να πάνε οι γυναίκες αντιπρόσωποι σ' αυτό το συνέδριο, μέσα στη φωτιά του πολέμου. Διακινδύνευαν τη ζωή τους και πέρασαν χίλιες-μύριες κακουχίες.

 Ξεκίνησαν και έφτασαν ένα μήνα περίπου μετά στον τόπο προορισμού τους. Στην πορεία, αλλά και στην επιστροφή, τα πόδια δεν έβρισκαν πουθενά ίσιο τόπο να πατήσουν... 

Τις πλαγιές διαδέχονταν οι γκρεμοί και τους γκρεμούς δασωμένες ζώνες, που τα δέντρα μας εμπόδιζαν να βλέπουμε προς τα πού λοξοπήγαν οι μπροστινοί μας κι αν εκείνοι που μας ακολουθούν βρίσκονται πίσω μας... Ολες τις προμεσημεριάτικες ώρες ο "Γαλατάς" έψαχνε τις πλαγιές της ρεματιάς σε απόσταση περί το μισό περίπου χιλιόμετρο μπροστά μας, εκεί που υπολόγιζαν οι μοναρχοφασίστες πως θα βγαίναμε».

Τελικά, στην Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΠΔΕΓ πήραν μέρος 325 γυναίκες - αντιπρόσωποι απ' όλες τις μεριές της χώρας (πλην της Πελοποννήσου), ώστε να ενώσουν την προσπάθειά τους, να διδαχτούν από την πείρα, να κάνουν αποφασιστικότερη την πάλη τους, κινώντας στον αγώνα κι άλλες γυναίκες.

Η συμμετοχή των γυναικών στη Συνδιάσκεψη χαρακτηρίστηκε από αγωνιστικότητα, ωριμότητα και αποφασιστικότητα για τη συνέχιση του δίκαιου αγώνα τους.

Στη Συνδιάσκεψη δεν φάνηκε μόνο ο απαράμιλλος ηρωισμός, μα και η ωριμότητα και το πολιτικό ανέβασμα της γυναίκας. Μίλησαν για τα προβλήματα. Στάθηκαν στις δυσκολίες και στις αδυναμίες που ακόμα υπάρχουν, υπόδειξαν τρόπους για να καλυτερέψει η ειδική πολιτική δουλειά στις γυναίκες του ΔΣΕ. Στη Συνδιάσκεψη ακούστηκε με τις αντιπροσώπους της η γυναίκα της κατεχόμενης Ελλάδας. 

Τόνισαν όλες την αγάπη της σκλαβωμένης πατριώτισσας για τον ΔΣ και την αντίστασή της, πώς κρύβει τους ελεύθερους σκοπευτές, πώς μοιράζει τον Τύπο της λευτεριάς και τι μπορεί να πετύχουν οι γυναίκες με τη μαζική πάλη τους. 

Οι γυναίκες στην Ιερισσό πήραν τα όπλα από τους άντρες τους, τα πέταξαν στην αστυνομία, λέγοντας: «Αν θέλετε φρουρά γράψτε στον Τσαλδάρη να σας στείλει, οι άντρες μας έχουν οικογένεια, δεν μπορούν να κρατάν όπλα για ξένα συμφέροντα».

Μέσα από το καμίνι της πάλης αναπλάθεται, μεταμορφώνεται, βγαίνει ο καινούριος τύπος της λαϊκής αγωνίστριας που κέρδισε το θαυμασμό και το σεβασμό του λαού.

Η Συνδιάσκεψη, μελετώντας τις αδυναμίες και την πλούσια πείρα που συγκεντρώθηκε, έβγαλε συμπεράσματα και χάραξε καθήκοντα.

Η ΠΔΕΓ ήταν μέλος της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών (ΠΔΟΓ). 

Μάλιστα, συμμετείχε στο Β' Συνέδριό της στη Βουδαπέστη, το 1948, με αντιπροσωπεία της, που επικεφαλής της ήταν η Χρύσα Χατζηβασιλείου, καθώς και στο Συμβούλιο της ΠΔΟΓ, που συγκλήθηκε στη Μόσχα το Νοέμβρη του 1949. 

Η ΠΔΕΓ συμμετείχε και τον Απρίλη του 1949 στο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Ειρήνη, οι εργασίες του οποίου διεξάγονταν ταυτόχρονα στην Πράγα και στο Παρίσι.

Σημείωση: Το κείμενο προέρχεται από το αντίστοιχο κεφάλαιο της έκδοσης «Η συμμετοχή των γυναικών στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (1946-1949)», που είναι μια συλλογική εργασία του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Ισοτιμία των Γυναικών και εκδόθηκε προς τιμή των 70 χρόνων από την έναρξη του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, από τη «Σύγχρονη Εποχή».

Πηγή:Ριζοσπάστης 

Παιδιά – σκλάβοι: Αυτός είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε!

  

Από herko 

Γράφει ο Νίκος Μόττας //
υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας

«Τα παιδιά θέλουν παπούτσια/ τα παιδιά θέλουν ψωμί/ θέλουνε και φάρμακα/ δούλεψε και συ/ Γέλα κλαίγε κι όλο λέγε/ το παιδί: ζωή./ Τίποτ’ άλλο, Ζωή./ Ζύμωνε στη σκάφη/ πρώτο σου ζυμάρι, πρώτο σου ψωμί/ ένα καλυβάκι μια μικρούλα αυλή/για το παιδί./ Ζύμωνε το χώμα/ με το δάκρυ δάκρυ/ φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί/ να πετάει τη νύχτα/ και να κελαηδεί/ για το παιδί./ Τούτη είναι η ζωή μας/ τούτο το μεγάλο, τίποτ’ άλλο/ γέλα κλάψε, πες ό,τι θες/ Το παιδί ζωή: ζωή/ τίποτ’ άλλο.»!  – Γιάννης Ρίτσος, Για το παιδί.
Ο Ντόρσεν είναι οκτώ ετών. Κανονικά θα έπρεπε να παίζει με τους φίλους του, να πηγαίνει σχολείο, να ζει ανέμελα όπως κάθε παιδί της ηλικίας του. Ωστόσο, ο Ντόρσεν ζει μια διαφορετική ζωή: ξυπόλητος και πεινασμένος εργάζεται 12 ώρες την ημέρα σε ορυχείο εξόρυξης κοβαλτίου στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Ο Ντόρσεν δεν είναι μόνος του σε αυτό το κάτεργο της παιδικής εργασίας.
Παιδιά ακόμη και 4 ετών, όπως η μικρή Μόνικα, δεν ξέρουν τι σημαίνει παιχνίδι. Ενδεχομένως να μην προλάβουν ποτέ να μάθουν. Βουτηγμένα στις λάσπες, υπό αντίξοες και επικίνδυνες συνθήκες, με τα γυμνά τους χέρια συλλέγουν πέτρες που περιέχουν κοβάλτιο- την αναγκαία πρώτη ύλη που χρησιμοποιείται στις μπαταρίες ιόντων λυθίου και αποτελεί απαραίτητο υλικό για την κατασκευή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας, όπως τα smartphones.
Πρόσφατο ρεπορτάζ του βρετανικού δικτύου Sky News στο Κονγκό επιβεβαίωσε την ύπαρξη χιλιάδων ανεπίσημων ορυχείων όπου άνδρες, γυναίκες και παιδιά εργάζονται για την εξόρυξη κοβαλτίου σε συνθήκες σκλαβιάς. Πρόκειται για σύγχρονα κάτεργα όπου μικροί και μεγάλοι σκλάβοι- με την κυριολεκτική έννοια του όρου- εργάζονται κάτω από άκρως επικίνδυνες συνθήκες προκειμένου να συλλεχθεί η απαραίτητη ποσότητα κοβαλτίου που χρειάζονται οι πολυεθνικές για να κατασκευάσουν τα περιζήτητα gadgets υψηλής τεχνολογίας.

Μπροστά στην κερδοφορία και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, οι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να θυσιάσουν ανθρώπινες ζωές. Ακόμη και μικρών παιδιών. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Sky News «κανένας απ’ τους «εργαζόμενους» στα ορυχεία δεν φορούσε γάντια ή μάσκες, παρόλο που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ότι η έκθεση σε κοβάλτιο μπορεί να προκαλέσει μακροχρόνια προβλήματα υγείας». Σχετικές έρευνες της UNICEF και της Διεθνούς Αμνηστίας για την παιδική εργασία στα κάτεργα του κοβαλτίου δείχνουν ότι κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες παιδιά εργάζονται  σε συνθήκες γαλέρας για περισσότερες από 12 ώρες καθημερινά, προκειμένου να κερδίσουν ένα υποτυπώδες «χαρτζιλίκι» (1-2 δολάρια). Όπως αναφέρουν στοιχεία της UNICEF, το 2014 ο αριθμός των παιδιών που εργάζονταν σε ορυχεία της Λαϊκ. Δημοκρατίας του Κονγκό ανέρχονταν σε περίπου 40.000.

• Περίπου 170 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 5 έως 17 ετών εργάζονται με τρόπο που παρεμποδίζουν την εκπαίδευση τους και τη χαρά της παιδικής ηλικίας (Στοιχεία:Διεθνή Οργάνωση Εργασίας (ILO)

• Περισσότερα από 85 εκατομμύρια παιδιά το 2012 απασχολούνταν σε εργασίες επικίνδυνες για την σωματική και ψυχική τους υγεία.

• 73 εκατομμύρια από τα εργαζόμενα παιδιά είναι κάτω των 10 ετών και κάθε χρόνο υπολογίζεται πως περίπου 22.000 από αυτά σκοτώνονται σε εργατικά ατυχήματα.

• Την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες μικρά παιδιά χάνουν τα νιάτα τους (και πολλές φορές τις ζωές τους) στα λασπωμένα ορυχεία κοβαλτίου, τα μονοπώλια των σύγχρονων τεχνολογιών θυσαυρίζουν. Χαρακτηριστική η περίπτωση του πολυεθνικού κολοσσού Apple, ο οποίος μόνο κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2016 σημείωσε κέρδη 17.8 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Στο ίδιο μήκος κύματος και η Samsung της οποίας τα καθαρά κέρδη το τέταρτο τρίμηνο του περασμένου έτους άγγιξαν τα 6.1 δις. δολάρια.

• Στις 20 Νοέμβρη 1989 η Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε ομόφωνα την Σύμβαση για τα δικαιώματα του Παιδιού, σύμφωνα με την οποία όλα τα παιδιά γενιούνται με βασικές ελευθερίες και δικαιώματα. Την Συνθήκη έχουν επικυρώσει 193 χώρες με μοναδικές εξαιρέσεις τις ΗΠΑ και την Σομαλία οι οποίες, αν και έχουν υπογράψει την Σύμβαση, δεν τις έχουν δώσει νομική ισχύ. Σε μια σειρά πολιτείες των ΗΠΑ παιδιά 7 έως 17 ετών εργάζονται σε καπνοχώραφα.

• Στον καπιταλιστικό… «παράδεισο» των ΗΠΑ, παιδιά ηλικίας 7 και 8 ετών εργάζονται έως και 16 ώρες ημερησίως σε καπνοχώραφα για λογαριασμό μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων όπως η Phillip Morris, British American Tobacco, Imperial Tobacco Group, Lorrilard κλπ. Σχετική έρευνα οργανισμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα το 2013 έδειξε ότι τα 3/4 των παιδιών που απασχολούνται σε τέτοιου είδους εργασίες έφεραν συμπτώματα επιδείνωσης της υγείας τους. Το νομικό πλαίσιο στις ΗΠΑ δεν απαγορεύει την παιδική εργασία, επεκτείνοντας έτσι την εργασιακή εκμετάλλευση και σε ανήλικους τους οποίους μεγάλες εταιρείες απασχολούν ως φτηνό εργατικό δυναμικό προς όφελος της κερδοφορίας τους.

• Στην Ελλάδα η παιδική εργασία δεν είναι άγνωστη. Σύμφωνα με στοιχεία του 2014, οι ανήλικοι που εργάζονται υπολογίζονται σε 100.000 με 150.000, με την πλειοψηφία εξ’ αυτών να εργάζονται παρανόμως. Όλα αυτά την ώρα που περίπου 450.000 παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε συνθήκες φτώχειας, ενώ 40.000 παιδιά ετησίως εγκαταλείπουν το σχολείο, πριν την ολοκλήρωση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, προκειμένου να βγουν στο μεροκάματο.

Από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό προέρχεται περισσότερο από το 50% των ποσοτήτων κοβαλτίου που χρησιμοποιείται σε συσκευές υψηλής τεχνολογίας παγκοσμίως. Πρόκειται για μια αλυσίδα που ξεκινά στα κάτεργα της παιδικής εργασίας και καταλήγει στη βιτρίνα των πολυκαταστημάτων. Είναι η αλυσίδα της καπιταλιστικής κερδοφορίας μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων που προμηθεύονται κοβάλτιο όπως, μεταξύ άλλων, οι Apple, Daimler, Dell, HP, Huawei, Lenovo, LG, Microsoft, Samsung, Sony, Vodafone, Volkswagen κλπ. Στο βωμό του υπερκέρδους τέτοιων μονοπωλίων θυσιάζεται η παιδική αθωότητα εκατοντάδων χιλιάδων «Ντόρσεν», από το Κονγκό και την Τυνησία μέχρι την Ινδία και την Ταϊβάν.

Η βάρβαρη αυτή πτυχή του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης έρχεται να μας υπενθυμίσει πόσο επίκαιρος και αναγκαίος είναι ο σοσιαλισμός. Μας υπενθυμίζει ότι, παρά τις όποιες αδυναμίες του, το σοσιαλιστικό σύστημα που γνωρίσαμε τον 20ο αιώνα εξασφάλιζε σε κάθε παιδί, από τη γέννηση του ακόμα, όλα όσα ήταν απαραίτητα για την σωστή ανάπτυξη του: από τους κρατικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς μέχρι τη δημόσια υποχρεωτική εκπαίδευση και τη δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας, πολιτισμού, αθλητισμού, διακοπών, υπό την ευθύνη του σοσιαλιστικού κράτους.
Μας υπενθυμίζει, τέλος, ότι μόνο με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, είναι δυνατό να μπει ένα οριστικό τέλος στην παιδική εργασία και σκλαβιά. Για να μπορούν παιδιά όπως ο Ντόρσεν να ζουν στην αθωότητα, την ανεμελιά και το παιχνίδι, όπως ακριβώς ορίζει η ηλικία τους- και όχι ως σύγχρονοι σκλάβοι.