Ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή

Ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή

«Ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή» δεν είναι ταινία για παιδιά, παρότι παίζουν σχεδόν μόνον παιδιά (εξαιρετική η μικρή πρωταγωνίστρια). Είναι ταινία για μεγάλους, για ανθρώπους, δηλαδή, που έχουν ευθύνες (αναλογικές βέβαια) για την κατάσταση στο σημερινό Αφγανιστάν (και δικός μας στρατός βρίσκεται εκεί πέρα, και εμείς έχουμε ευθύνες)! «Ο Βούδας», φυσικά, βλέπεται, πρέπει απαραίτητα να ιδωθεί, και από παιδιά. Αφού αυτά, κυρίως, αφορά το μέλλον! Αφού αυτά, πρωτίστως, προσβάλλει η βία και ο πόλεμος!
Η Ιρανή σκηνοθέτης Χάνα Μακμαλμπάφ (γόνος μεγάλης κινηματογραφικής οικογένειας) πλησίασε το Αφγανιστάν με ένα τρυφερό και εμπνευσμένο τρόπο. Η πολύ σκληρή πολιτική και πολεμική πραγματικότητα, της τραγικής αυτής χώρας, πέρασε στα παιδικά παιχνίδια! Οι μικρές και τόσο αθώες και τρυφερές ψυχές των παιδιών του Αφγανιστάν ξυπνάνε και κοιμούνται με τη βία και τον πόλεμο. Τα παιδιά της πονεμένης ασιατικής αυτής χώρας από την κούνια τους, ακόμα, μαθαίνουν, πως για να επιβιώσουν πρέπει να καταφύγουν και αυτά στα ίδια μέσα (στη βία και στον πόλεμο). Πράγμα που σημαίνει, αν μείνουν έτσι τα πράγματα, αδιέξοδο. Η μια γενιά θα παραδίδει στην επόμενη την τρελή σκυτάλη! Και το αίμα και η απελπισία θα ρέουν!
Η μικρή Μπαχτάι (παίζεται εξαίσια από τη μικρή Νικμπάκτ Νορούζ) ακούει το γειτονόπουλό της να διαβάζει, και μαγεύεται. Θέλει και αυτή να πάει σχολείο. Θέλει και αυτή να μάθει γράμματα, να πλησιάσει τη γνώση, να μάθει την αλήθεια. Ομως δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για τετράδιο και μολύβι! (Ο λαός του Αφγανιστάν δεν έχει τα στοιχειώδη ούτε για την Παιδεία, ούτε για την Υγεία, ούτε για τη διατροφή). Το μικρό κορίτσι καταφεύγει στην ανταλλαγή (παλιά μέθοδο συναλλαγής)! Μου δίνεις πράγμα, σου δίνω πράγμα (κάπως έτσι κινείται η οικονομία της χώρας). Παίρνει τέσσερα αυγά και προσπαθεί να τα ανταλλάξει με τα αγαπημένα τετράδιο και μολύβι...
Μετά από πραγματική Οδύσσεια τα καταφέρνει! Ομως, δεν τελειώνουν εδώ τα προβλήματα, από εδώ μόλις αρχίζουν. Η «διαδρομή» της από το σπίτι της (τη σπηλιά της σωστότερα) στο σχολείο (υπαίθριο) είναι τόσο σκληρή και επικίνδυνη, όσο η καθημερινή αφγανική πραγματικότητα. Η μικρή πέφτει πάνω στις διάφορες συμμορίες που λυμαίνονται τον τόπο. Αμερικάνοι, μαζί με τους συμμάχους - και την Ελλάδα φυσικά - Ταλιμπάν κλπ! Αλλά και με τις θρησκευτικές και κοινωνικές προκαταλήψεις! Οι συμμορίες που κυνηγούν τη μικρή (το Αφγανιστάν) «παίζονται» από παιδιά - η πραγματικότητα αναπαριστάται από παιδικά παιχνίδια. Η ταινία είναι αλληγορική!
Το παιδί, η μικρή αυτή ψυχούλα (το αδύνατο και μοναχικό Αφγανιστάν), κόντρα σε όλα αυτά τα συμφέροντα! Ομως, δε θα το βάλει κάτω. Θα παλέψει και θα αντέξει! Η κραυγή - προτροπή προς τη μικρή, που ακούγεται από το γειτονόπουλό της, «Μπαχτάι, πέθανε για να ελευθερωθείς», είναι η μόνη λύση για το Αφγανιστάν! Πρέπει να «πεθάνει», για να ελευθερωθεί!
Εχουμε υποχρέωση να δούμε την ταινία. Πρέπει να πιάσουμε από το αυτί αυτούς που έστειλαν Ελληνες φαντάρους να σημαδεύουν τη μικρή Μπαχτάι! Δεν πρέπει να σημειωθούν απουσίες! Η παρουσία μας στην αίθουσα είναι φόρος τιμής στα παιδιά που δεν έχουν τετράδιο και μολύβι, στα παιδιά που σκοτώνονται! Ο Βούδας ντρέπεται, ο Μπους και οι δικοί μας Ταλιμπάν δεν ντρέπονται!
Παίζουν: Νικμπάκτ Νορούζ, Αμπάς Αλιχόμε.