Ένα στημένο ντέρμπι

 Ένα στημένο ντέρμπι

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των Γαλλικών εκλογών επιβεβαίωσαν την εικόνα που επικρατεί σε όλη την Ευρώπη (και γενικότερα τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο). Οι αστικές τάξεις, έχοντας τσακίσει τα εργατικά δικαιώματα και βλέποντας ότι οι παλιοί διαχειριστές έχουν φάει τα ψωμιά τους (αφού οι εργαζόμενοι νιώθουν πια στο πετσί τους όχι μόνo την κρίση αλλά και την ανάπτυξη-βλέπε Ελλάδα του 3,9% πλεονάσματος) προσπαθούν, έσtω μεσοπρόθεσμα, να αναδείξουν και να φτιάξουν νέα αναχώματα για να συνεχίσουν, πιο άγρια, την ίδια πολιτική.

Η εικόνα των αποτελεσμάτων στην Γαλλία είναι χαρακτηριστική: Το σοσιαλιστικό κόμμα (που θα έφερνε, σύμφωνα με στελέχη της ριζοσπαστικής αριστεράς, «νέο άνεμο» στην Ευρώπη) διαλύθηκε, εφαρμόζοντας την πολιτική της Ε.Ε . Η δεξιά του φανατικού νεοφιλελέυθερου Φιγιόν πνίγηκε στα σκάνδαλα. Και «ξαφνικά» εμφανίστηκε, απο το πουθενά, ένα τσιράκι του τραπεζικού κεφαλαίου, στέλεχος του οίκου Rothschild, που με  την ευγενική χορηγία των ΜΜΕ και της Γαλλικής αστικής τάξης κατασκεύασε την εικόνα του δήθεν «προοδευτικού».
Φυσικά εδώ χρειάστηκε και ένα πολύ χρήσιμο σκιάχτρο.   Το νεοφασιστικό κόμμα της Λεπέν προωθήθηκε ανοιχτά σας βασικός πολιτικός παράγοντας και διαφημίστηκε  προκλητικά με κάθε τρόπο, με κορυφαίο παράδειγμα την τρομοκρατική επίθεση παραμονές των εκλογών, (που έμοιαζε αντικειμενικά με απρόσμενο δώρο στην Λεπέν), όταν όλα τα ΜΜΕ, στην Γαλλία (και στην Ελλάδα) έστησαν μια συζήτηση «πόσο θα ωφεληθεί», «αν θα ωφεληθεί» κλπ.
Απο την άλλη η υποψηφιότητα του Μελανσόν καρπώθηκε μεγάλο μέρος της διάλυσης των σοσιαλιστών και πέτυχε σημαντικά ποσοστά. Όμως αυτή η υποψηφιότητα, παρά τις ριζοσπαστικές διακηρύξεις της, κατέβηκε στις εκλογές με ένα προωθημένο σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα (εθνικοποιήσεις, φορολογία για τους πλούσιους, εθνικό νόμισμα κλπ) χωρίς να αμφισβητεί τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Δηλαδή το πρόγραμμα που θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, που μαζεύει ψήφους στις εκλογές και μετά, απο τα κυβερνητικά πόστα,  καταλήγει στους «έντιμους συμβιβασμούς» και στην εφαρμογή της ίδιας πολιτικής. Είναι το πρόγραμμα του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» που τα αποτελέσματα του τα έχουν γνωρίσει καλά οι εργαζόμενοι, όχι μόνο στην Ευρώπη και στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ (και τώρα με τους διάφορους ΣΥΡΙΖΑ νο2 που υποστηρίζουν τα ίδια) αλλά και εκός Ευρώπης, όπως στην Λατινική Αμερική. Εξάλλου και ο ίδιος ο Μελανσόν, στην προσπάθεια του να μπεί στον δεύτερο γύρο, είχε ήδη αρχίσει να αμβλύνει ακόμα και αυτές τις  διακηρύξεις του (για την Ε.Ε, το ευρώ κ.α). 
Τώρα, μπροστά στον δεύτερο γύρο, ακριβώς όπως και στην Ολλανδία, θα ξαναπαιχτεί το γνωστό σενάριο του «αντιφασισμού» και της «αντιπαγκοσμιοποιήσης». Στη χώρα μας, απο το πρωί, διάφοροι Έλληνες πανεπιστημιακοί, χρόνιοι τρόφιμοι των  προγραμμάτων της Ε.Ε, σήκωσαν στα ΜΜΕ την «αριστερή» σημαία της υποστήριξης του Μακρόν για να ηττηθεί το φασιστικό κόμμα της Λεπέν. Τα ίδια γίνονται και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Δηλαδή καλούν τους εργαζόμενους να υποστηρίξουν αυτούς που εξέθρεψαν και δημιούργησαν τον φασισμό. Αυτούς που τον έκαναν πολιτική δύναμη και τον έβγαλαν απο τα σεντούκια της ιστορίας για να τον χρησιμοποιήσουν ακόμα περισσότερο ενάντια στο εργατικό κίνημα, είτε εφαρμόζοντας οι ίδιοι παρόμοιες πολιτικές, είτε στρώνοντας τα χαλί για την επικράτηση του. Και απο την άλλη διάφοροι «αντιπολιτευόμενοι» να υποστηρίζουν, όπως και με τον Τράμπ, ότι η Λεπέν εκφράζει τα φτωχά στρώματα και είναι (έστω και στρεβλά) εκφραστής κάποιου «αντιιμπεριαλιστικού» η «αντιπαγκοσμιοποιητικού» κινήματος που υπερασπίζεται τις πατρίδες και τα έθνη). Τα ίδια έλεγαν πολλοί και στην δεκαετία του 30. Πολλοί απο αυτούς (όσοι δεν κατέληξαν στελέχη και συνεργάτες του φασισμού) δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν την σκέψη τους, αφού χάθηκαν στα πολεμικά μέτωπα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Τουλάχιστον ο Μελανσόν αρνήθηκε να υποστηρίξει κάποιον υποψήφιο στον δεύτερο γύρο, αν και εδώ τον κρέμασε το γνωστό (απο την εποχή του Ευρωκομμουνισμού)…ΚΚ Γαλλίας «Θα νικήσουμε την Μαρίν Λεπέν, σας καλώ να την νικήσουμε, μόνο ένα ψηφοδέλτιο υπάρχει για να το κάνουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι στηρίζουμε το πρόγραμμα του Εμμανουέλ Μακρόν, τον οποίο επίσης θα κληθούμε να πολεμήσουμε», τόνισε ο γραμματέας του κόμματος, Λοράν. Κάτω η Λεπέν, ζήτω ο οίκος Rothschild (και όλοι οι άλλοι παρόμοι που έφτιαξαν την Λεπέν). Εκεί καταντάει ο Ευρωκομμουνισμός και η αριστερά των κυβερνήσεων και των προγραμμάτων του δήθεν «άλλου» καπιταλισμού και μάλιστα στην χώρα της Παρισινής Κομμούνας και των μεγάλων επαναστάσεων.
Οι εξελίξεις (και) στην Γαλλία δείχνουν ότι η ανάγκη για πραγματική εναλλακτική για την εργατική τάξη και τους λαούς-σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο-προβάλλει περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Και πια ξέρουμε ότι αυτή η εναλλακτική, αν έρθει, δεν θα έρθει από την αριστερά η οποία συγκροτήθηκε γύρω από σοσιαλδημοκρατικές στρατηγικές όλων των εκδοχών είτε στην θεωρία είτε/και στην πράξη τον 20^ο αιώνα. Στρατηγικές που οι κοινωνικές και πολιτικές τους βάσεις η οι διεθνείς συνθήκες στις οποίες δημιουργήθηκαν (μεταπολεμική ισορροπία, ψυχρός πόλεμος) κ.λπ. έχουν εκλείψει προ πολλού. Για αυτό εξάλλου όπου αναλαμβάνουν την εξουσία ταχύτατα εκφυλίζονται σε αριστερά γραφεία τύπου της εκάστοτε αστικής τάξης.
Σήμερα, τόσο στην δική μας χώρα αλλά και διεθνώς,  χρειαζόμαστε ένα νέο αφήγημα. Και αυτό δεν θα πρέπει να αναπαράγει ούτε τις αυταπάτες αλλά ούτε και τα λάθη προηγούμενων εποχών. Αφήγημα που θα απευθύνεται ενωτικά, πρώτα και κύρια σε όλους όσους έχουν πραγματικό ταξικό συμφέρον να αγωνιστούν για να τελειώνει οριστικά ο εφιάλτης του κοινωνικού μεσαίωνα που ζούμε. Και αυτό το αφήγημα, αν υπάρξει, για να απαντήσει στα σημερινά προβλήματα θα πρέπει να δει πιο πέρα, στην συγκρότηση μιας άλλης πρότασης για την οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Αξιοποιώντας και όλη την αρνητική και θετική πείρα του παρελθόντος. Εδώ βρίσκεται η επικαιρότητα της Κομμουνιστικής πολιτικής, με την εργατική τάξη μπροστά, σαν τον μόνο δρόμο που μπορεί σήμερα να ενώσει τους εργαζόμενους στην προοπτική ενός καλύτερου αύριο.