H Σύγκρουση στο Σάλεσι

 H Σύγκρουση στο Σάλεσι

Μια από τις πιο άγνωστες συγκρούσεις του ΔΣΕ Πελοποννήσου, υπήρξε στις 21/2/1947, η συμπλοκή στο Σάλεσι. 

Πρόκειται για μια περίοδο που ο ΔΣΕ ανδρώνεται και οργανώνεται, καθώς και μια στιγμή της δράσης του κατά την οποία πολλοί διωκόμενοι αγωνιστές του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ που είχαν καταφύγει στα μεγάλα αστικά κέντρα (κυρίως στην Αθήνα), επιχειρούν άοπλοι να περάσουν στα μάχιμα τμήματα του ΔΣΕ. 

Στις 21/02/1947, είκοσι διωκόμενοι ανάμεσά τους και ο Αριστείδης Καμαρινός βρίσκονται στην τοποθεσία Σάλεσι κοντά στη Μεγαλόπολη, περιοχή που είχε λάβει χώρα το 1823 και μια ακόμα συμπλοκή ανάμεσα σε κλέφτες και Οθωμανούς. Οι αντάρτες διέθεταν μόνο μερικά ατομικά περίστροφα, ένα οπλοπολυβόλο με μερικές δεσμίδες και ελάχιστα πυρομαχικά. 

Τη νύχτα οι αντάρτες έβαλαν 5 σκοπούς στο ύψωμα πάνω από την περιοχή ανάπαυσή τους κοντά σε ένα καλύβι με θέα στην πλαγιά. Οι υπόλοιποι 15 διέμειναν σε ένα μικρότερο καλυβάκι που τους παρείχε ένας βοσκός λίγα μέτρα χαμηλότερα. Ο αντάρτης Ντίνος Παναγόπουλος καθώς σουρούπωσε επέτρεψε στον τσοπάνη να επιστρέψει στα ζώα του για να τα φροντίσει. 

Ο κτηνοτρόφος πρέπει να ειδοποίησε τις αρχές της Χωροφυλακής και αργότερα μια ισχυρή δύναμη χωροφυλάκων περικύκλωσε την περιοχή. Οι σκοποί αντιλήφθηκαν την επίθεση όταν ήδη οι πρώτες ριπές είχαν πέσει και καθώς δεν διέθεταν οπλισμό για να ανταπαντήσουν επιχείρησαν απλώς να πυροβολούν αραιά για να επιτρέψουν στους συντρόφους τους να υποχωρήσουν. Αργότερα έγινε γνωστό ότι το απόσπασμα Χωροφυλακής που του έτυχε αυτό το "λαχείο" των αόπλων σχεδόν ανταρτών ήταν το διαβόητο "απόσπασμα Ζάρα". Από τους 20 αντάρτες σκοτώθηκαν οι εξής 10:

Μπομπούλος Χρήστος από την Καλαμάτα

Αναστόπουλος Νίκος

Τζωρτζίνης Γιώργος

Ντρες Θανάσης

Κώστας Παντελής

Σκαρβέλας Σωτήρης

Ασημακόπουλος Κώστας

Σταμάτης Αναστάσιος

Κουζινόπουλος Παναγιώτης

Μακρής Παναγιώτης

Οι περισσότεροι από τους νεκρούς κατάγονταν από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας εκτός από τους Μπομπούλο, Τζωρτζίνη και Ασημακόπουλο.

Την επόμενη ημέρα, οι χωροφύλακες περιέφεραν τα κομμένα τους κεφάλια στα στους δρόμους της Μεγαλόπολης. Ο Σωτήρης Σκαρβέλας μάλιστα, που δεν σκοτώθηκε επί τόπου, αλλά τραυματίστηκε βαριά στην κοιλιά, εκτελέστηκε με μια ριπή επί τόπου από τους χωροφύλακες. 

Από τους εναπομείναντες αντάρτες τρεις (Βασίλης Σαγανάς, Γιάννης Παπανικολάου και ο Θεόδωρος Ρουσσόπουλος) επέστρεψαν στην Αθήνα. Άλλοι τρεις (Ντίνος Παναγόπουλος, Ανδρέας Γιαλαμάς και Μήτσος Κόλλιας) ενώθηκαν μερικές μέρες μετά με την ομάδα του Πέρδικα στο Μάιναλο. Τέλος, οι Κ Φέστας, Γ Βασιλάκης. Μήτσος Γιορμπές, Γιάννης Πετρόπουλος και ο Αριστείδης Καμαρινός έφθασαν στον Ταΰγετο ξεφεύγοντας από ακόμα δύο ενέδρες της Χωροφυλακής.

Αργότερα, όταν ο Αριστείδης Καμαρινός θα συναντήσει τον Γιώργη Κονταλώνη και θα του αναφέρει σχετικά με τη μάχη στο  Σάλεσι, ο Καμαρινός θα απαντήσει:

"Μη βάζεις τη λέξη μάχη σε εισαγωγικά Αρίστο (ο Καμαρινός την είχε γράψει έτσι), γιατί στο Σάλεσι χάσαμε μια μεγάλη μάχη. Τώρα δεν θα έρθουν πολλοί αντάρτες στην Πελοπόννησο από την Αθήνα."

Κι ήταν όντως έτσι, αφού για μήνες μετά τη μάχη στο Σάλεσι ελάχιστοι αντάρτες εμφανίστηκαν στο ΔΣΕ Πελοποννήσου από την Αθήνα. Τελικά, η στρατολογία από την Αθήνα αποκαταστάθηκε στις αρχές του καλοκαιριού μετά τις πρώτες επιτυχίες του ΔΣΕ.