ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ Ο ΤΡΟΜΟΣ

Λουτρό αίματος, μακελειό, αιματηρή επίθεση, σφαγή μερικοί από τους χαρακτηρισμούς για το τρομοκρατικό χτύπημα με 22 νεκρούς στο Μάντσεστερ της Μ. Βρετανίας. Το επίπεδο τρομοκρατικής απειλής στη Βρετανία αυξήθηκε από «σοβαρό» σε «κρίσιμο και η πρωθυπουργός  Τερίσα Μέι δήλωσε πως οι ένοπλες δυνάμεις θα υποστηρίξουν το έργο της αστυνομίας για την ασφάλεια επίκαιρων σημείων στις βρετανικές πόλεις.

    Μια μια οι ευρωπαϊκές χώρες παίρνουν έκτακτα μέτρα ασφάλειας με πάνοπλους αστυνομικούς ή και στρατιώτες να ελέγχουν τις πόλεις, με τα ΜΜΕ να θρηνούν τα αθώα θύματα, πολιτικές ηγεσίες και επιφανείς προσωπικότητες να καταδικάζουν Με αποτροπιασμό και τους πολίτες φοβισμένους να εκδηλώνουν την ψυχραιμία τους με διάφορα δρώμενα με κεράκια, λουλούδια, συγκεντρώσεις και αγρυπνίες.   

    Ηδη από το 2000 με τη σύμβαση του Παλέρμο του ΟΗΕ κατά του Διεθνιστικού Οργανωμένου Εγκλήματος είχε εισαχθεί η έννοια της τρομοκρατίας (οργανωμένη εγκληματική ομάδα), ένα εργαλείο της κυρίαρχης τάξης που δικαιολογούσε  την περιστολή των δικονομικών δικαιωμάτων και τους δρακόντειους περιορισμούς προσωπικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Κι αν τότε υπήρχαν κάποιες διαφοροποιήσεις για τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα τελευταία χρόνια που πράξεις τρομοκρατικές χρεώνονται ή και τις αναλαμβάνει το ISIS η σύμπνοια όλων των ευρωπαϊκών δημοκρατιών στον τρόπο αντιμετώπισής τους δεν φαίνεται να έχει αποστάτες. Γιατί βέβαια ο αγώνας εναντίον της τρομοκρατίας συμπίπτει  με το κοινό συμφέρον, αποτελεί μάλιστα το γενικό καλό και το αστικό  κράτος που  γενναιόδωρα  τον έχει αναλάβει είναι το καλό καθαυτό.
          Κι έτσι, για να διασωθεί η αστική μας δημοκρατία πρέπει να γίνει αποδεκτή κάθε θυσία ακόμα και η στέρησή της. Ο συλλογισμός είναι απλός: όσοι τζιχαντιστές ανατινάζονται μαζί με ανυποψίαστους ανθρώπους στην καθημερινή ζωή στρέφονται στην πραγματικότητα εναντίον του ελεύθερου, ανεκτικού, δημοκρατικού τρόπου ζωής της Δύσης που πρέπει όλοι να υπερασπιστούμε, ενωμένοι υπερβαίνοντας τις διαφορές μας. Η αντιμετώπιση λοιπόν των τζιχαντιστών γίνεται προσπάθεια να πάρει τη θέση συνεκτικού δεσμού ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης, για να δεχτούν τις αποφάσεις της κυρίαρχης εξουσίας που αναλαμβάνει να διαφυλάξει την ειρήνη και ασφάλειά τους. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να πολεμηθούν οι εχθροί του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Καμιά θυσία λοιπόν  δεν είναι μεγάλη για την υπεράσπισή του, καμιά δημοκρατία για τους εχθρούς του. Κι όλα τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν ή ξεχνιούνται, όπως και νάχει τελικά δεν αναφέρονται, αποτραβιούνται, ξανασπρώχνονται στο κοινωνικό ασυνείδητο, μπροστά στη σοβαρότατα  του ζητήματος της δημόσιας ασφάλειας. Κι αφού η ισλαμική τρομοκρατία  δεν αφήνει απ’ έξω καμιά χώρα του πλανήτη, δεν υπάρχει πια κανένα γεωγραφικό σύνορο της ειρήνης, του πολέμου, της ελευθερίας: αυτό το σύνορο περνά μάλλον από το εσωτερικό κάθε χώρας και το κάθε κράτος παίρνει τα όπλα και κηρύττει τον πόλεμο εναντίον της και δικαιολογεί κάθε επέμβαση και πόλεμο.
         Ο απλός λοιπόν συλλογισμός του τρόμου έχει συμπέρασμα. Ακόμα κι αν υπάρχει κανείς που να μην πιστεύει πως εκατό ή διακόσιοι τρομοκράτες μπορούν να χτυπήσουν θανάσιμα τους θεσμούς μας, αν κοιτάξει τα χτυπήματα στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στο Μάντσεστερ και στον τρόμο που προκαλούν θα παραδεχτεί πως ο κίνδυνος για τον ελεύθερο και ανεκτικό τρόπο ζωής μας είναι πραγματικός. Ποιος θα τολμούσε λοιπόν  να  υποστηρίξει το αντίθετο και δεν θα κατηγορούνταν για  συνοδοιπόρος και  διεστραμμένος εγκέφαλος; Ποιος δεν θα συμφωνούσε πως το κράτος  δεν μπορεί να καθίσει να το δολοφονήσουν χωρίς να αμυνθεί, υπερασπίζοντας τις ελευθερίες των πολιτών του; Όποιο και να είναι το τίμημα αυτή η άμυνα δεν είναι ιερό και επιτακτικό καθήκον του καθενός;  Όλοι δεν χαίρονται τα πλεονεκτήματα του αστικού κράτους  που είναι τόσο καλά μοιρασμένα, αφού έχουμε δημοκρατία και ο λαός είναι κυρίαρχος ; Αλίμονο του λοιπόν αν δεν την υπερασπιστεί.
          Κι όλοι οι πολιτικοί μαζί με τα ΜΜΕ μοιάζει σαν να  έχουν στόχο να διαγράψουν  οποιαδήποτε μορφή συγκεκριμένης πολιτικής ανάλυσης ή έρευνας αντικαθιστώντας τες με την  έξαρση του φόβου και  την πρόκληση συγκίνησης από   τις συγκινητικές προσωπικές ιστορίες. Το ζητούμενο είναι στο τέλος να δεχτούμε την εκδοχή των κυρίαρχων τάξεων που επιδιώκουν εργαζόμενοι και καταπιεστές τους να ενωθούν μπρος το κοινό κίνδυνο αυτήν την περίοδο του παγκόσμιου κινδύνου από την ισλαμική τρομοκρατία.
          Μόνο που αυτή η  τρομοκρατία δεν είναι παρά ένα υποπροϊόν των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων ανά τον αραβικό κόσμο που η άρχουσα τάξη της Δύσης που τον κατευθύνει, με προεξάρχουσα αυτή των ΗΠΑ, θα την χρησιμοποιήσει ως μια ευκαιρία για την περαιτέρω καταστολή όσων διαφωνούν στις ίδιες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού, ενισχύοντας τον κάλπικο πόλεμο στην τρομοκρατία ως πρόσχημα για τον πόλεμό τους που προκαλεί ένα χάος στον αραβικό κόσμο με αντίστοιχα οφέλη γεωπολιτικά και οικονομικά για την αστική τάξη της Δύσης. Κι είναι πολύ βολική η θεωρία της σύγκρουσης των πολιτισμών που στοχοποιεί μια θρησκεία αφήνοντας στο απυρόβλητο το καπιταλιστικό  σύστημα οργάνωσης της παραγωγής.
            Και μένει στη σκιά η πραγματική φύση των δυνάμεων του  ISIS, δημιουργία των ίδιων των ιμπεριαλιστών που αναλόγως συνθηκών και σκοπιμοτήτων τις χαρακτηρίζουν άλλοτε αντάρτες κι άλλοτε τρομοκράτες. Η τρομοκρατία τους δεν είναι καν  ένα αυθόρμητο κοινωνικό φαινόμενο, είναι ένα μέσο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που παραπλανά και αποπροσανατολίζει τις καταπιεσμένες και περιθωριοποιημένες μάζες των «σκουρόχρωμων» της Ευρώπης, επιβάλλοντας στρεβλωμένες ιδεολογίες, καθιστώντας τες ακίνδυνες για την άρχουσα τάξη, με το να βάζουν τις εργαζόμενες μάζες τη μια ενάντια στην άλλη. Όλη αυτή η τρομοκρατία, με ανθρώπους που θυσιάζουν τη ζωή τους σπέρνοντας το θάνατο,  μοιάζει να μην έχει άλλο στόχο παρά να σπείρει τον τρόμο, χωρίς στρατηγική, χωρίς πολιτικό σχέδιο μεγαλύτερης πνοής που να εξυπηρετεί άλλους από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι διεξάγουν πολέμους, είτε συγκεκαλυμμένα είτε δια αντιπροσώπων, ενώ ισχυρίζονται πως υπερασπίζονται τον ανθρωπισμό. Η τρομοκρατία είναι ένα πραγματικό φαινόμενο που συνεχώς κάνουν πως πολεμούν για τον απλό λόγο ότι είναι πιο εύκολο να στρέφεσαι εναντίον ενός φτιαχτού εχθρού  παρά εναντίον του πραγματικού εχθρού. Στον πραγματικό εχθρό, τα εργαζόμενα στρώματα, η κυρίαρχη τάξη θα ήθελε να αρνηθεί ως και την ιδιότητα του εχθρού της. Για να γίνει πειστικός ο λόγος της  οι εργαζόμενοι, μαζί της, να πάρουν θέση εναντίον αυτής της παρανοϊκής τρομοκρατίας, αν όχι είναι εχθροί του κοινού καλού. Κι εναντίον αυτού του  δημόσιου εχθρού τα πάντα είναι θεμιτά, όλα επιτρέπονται. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουν πως η τρομοκρατία  είναι ο εχθρός.

           Γι’ αυτό και οι  παλαιστίνιοι απεργοί πείνας στις ισραηλινές φυλακές που διεκδικούν ανθρώπινες συνθήκες κράτησης έχουν βρεί ελάχιστο χώρο και στον κυρίαρχο λόγο και στα ΜΜΕ, αν εξαιρέσουμε τη διαφήμιση της πίτσας Hut με τον ξεδιάντροπο κυνισμό της,  όπως και το εργατικό ατύχημα στον Ασπρόπυργο με  τραυματισμένους  τρεις εργαζόμενους.