Ισχυροί ανταγωνισμοί

Αναλύσεις επί αναλύσεων φιλοξενούνται αυτές τις μέρες στον διεθνή και εγχώριο αστικό Τύπο, με αφορμή τη νέα κλιμάκωση στην Κορεατική Χερσόνησο και τις «πυρηνικές απειλές» του Αμερικανού Προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, κατά της ΛΔ Κορέας. Αλλά και την απάντηση της τελευταίας ότι θα πλήξει αμερικανικό έδαφος στη νήσο Γκουάμ του Ειρηνικού, όπου υπάρχουν 6.000 Αμερικανοί στρατιώτες.
Οι αναλύσεις των αστικών επιτελείων για «ανισόρροπους ηγέτες», που διαγκωνίζονται για το «ποιος θα πατήσει πρώτος το κουμπί», κρύβουν το βασικό που πρέπει με καθαρή ματιά να βλέπουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πίσω από τον κουρνιαχτό: Οτι οι εξελίξεις στην Κορεατική Χερσόνησο είναι αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται. Και ότι οι αντιθέσεις αυτές εκφράζονται και με την άμεση στρατιωτική εμπλοκή ιμπεριαλιστικών κρατών και κέντρων σε πολλές γωνιές του πλανήτη.
Η «πυρηνική απειλή της ΛΔ Κορέας» είναι στην πραγματικότητα το πρόσχημα που αξιοποιούν οι ΗΠΑ στον ανταγωνισμό τους με άλλες ισχυρές δυνάμεις της περιοχής, όπως η Κίνα και η Ρωσία. Η λεγόμενη αντιπυραυλική ασπίδα των ΗΠΑ στη Νότια Κορέα, οι συχνές ασκήσεις των Αμερικανών με τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία, υπηρετούν επίσης τον ίδιο σκοπό.
Αλλωστε, είναι εντελώς υποκριτικό οι ΗΠΑ, όπως και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, π.χ. Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία, Ισραήλ, που έχουν τη συντριπτική πλειοψηφία του πυρηνικού οπλοστασίου, να εμφανίζονται ως ...εγγυητές της παγκόσμιας «ειρήνης» και της «ασφάλειας» και να απαιτούν στον ανταγωνισμό, που οξύνεται παγκόσμια, να διατηρούν κατ' αποκλειστικότητα το «προνόμιο» της χρήσης της πυρηνικής τεχνολογίας για στρατιωτικούς σκοπούς. Εδώ ταιριάζει αυτό που λέει ο λαός, «έβαλαν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα»!
Κατά τ' άλλα, δεν χρειάζεται κανείς να πάει μακριά από τη γειτονιά μας για να διαπιστώσει την ένταση των ανταγωνισμών, των πολεμικών συγκρούσεων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
Η ευρύτερη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Λίβανος) και η Βόρεια Αφρική εδώ και δεκαετίες φλέγονται, με τους λαούς να πληρώνουν βαρύ τίμημα. Σύνορα και χάρτες ξαναχαράσσονται από τους μονοπωλιακούς ομίλους, που διαγκωνίζονται για το ποιος θα ελέγξει αγορές, ενεργειακούς πόρους, παγκόσμιους δρόμους μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, σφαίρες γεωστρατηγικής επιρροής.
Το ίδιο επιβεβαιώνει και η κλιμακούμενη τα τελευταία χρόνια επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά και τα σύνορα της Ρωσίας. Η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι μέρος αυτού του «παζλ», ενώ μόνο το τελευταίο διάστημα, το ΝΑΤΟ έχει προχωρήσει σε μια σειρά στρατιωτικών ασκήσεων μεγάλης κλίμακας, όπως στις Βαλτικές χώρες και στην Πολωνία, στη Μαύρη Θάλασσα, στην Ουκρανία και πριν από δύο βδομάδες περίπου στη Γεωργία.
Μάλιστα, ανακοινώθηκε πρόσφατα ότι για τον Οκτώβρη του 2018 προετοιμάζονται ασκήσεις για πρώτη φορά στη Σερβία, μέσω του ΝΑΤΟικού παραμάγαζου «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη», όπου συμμετέχει η χώρα. Ταυτόχρονα, ΝΑΤΟ, ΕΕ και ξεχωριστά κράτη, όπως η Γερμανία, πυκνώνουν τις «πρωτοβουλίες» για ένταξη όσων χωρών των Δυτικών Βαλκανίων δεν είναι ακόμα στις δύο ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, επιχειρώντας να περιορίσουν τον ζωτικό χώρο της καπιταλιστικής Ρωσίας στα Βαλκάνια.
Από όλα αυτά, εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι ο κίνδυνος για τους λαούς προέρχεται από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, πλευρά της οποίας είναι η «πυρηνική απειλή». Γι' αυτό ο αγώνας για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων είναι αναπόσπαστα δεμένος με την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις αιτίες που τον γεννούν, ενάντια στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και στην αστική τάξη στο εσωτερικό της κάθε χώρας.