Απεργιακός απολογισμός

Η απεργιακή συγκέντρωση της Πέμπτης στην Ομόνοια ήταν μία από τις μαζικότερες κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, που όλα τα σκιάζει η ροζ Πασοκάρα και τα πλακώνει η σκλαβιά. Την ώρα που κάποιοι ψάχνουν να βρουν το χριστουγεννιάτικο μήνυμα της καταναλωτικής αγαλλίασης, η μαζική διαδήλωση έδινε ένα διαφορετικό μήνυμα προς δύο κατευθύνσεις: α) δε θα βάλετε στο γύψο την απεργία και β) κάτω τα χέρια από την Παλαιστίνη.

Για το τελευταίο σημειώνω ως πολύ θετικό το πύκνωμα των πορειών προς την πρεσβεία (μία είναι η πρεσβεία, άλλο αν κάποιες παρέες παίρνουν από αλλού γραμμή) και το αντι-ιμπεριαλιστικό αίσθημα που ξανατονώνεται. Να μυρίσει στον αέρα "Go home, killers" και ημέρες 99', όπωςγια παράδειγμα με τους μαθητές πχ και τα πολύ μαζικά μπλοκ τους.

Αν είχαμε σοβιέτ, μπορεί ο Δρίτσας να έβαζε και θέμα αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ -που δε γίνεται έτσι νέτο-σκέτο, επειδή το θέλει μια κυβέρνηση. Να δεις που οι Συριζαίοι είναι τελικά κομμουνιστές και τα παραπέμπουν όλα στη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού και τη σοβιετική-εργατική εξουσία. Αλλά αν είμαστε η τελευταία σοβιετική χώρα-γωνιά της Ευρώπης πώς γίνεται να μην έχουμε σοβιέτ; Λες να απονεκρώθηκαν, ως όργανα άσκησης της εξουσίας, και να περάσαμε στον κομμουνισμό;

Στα αξιοσημείωτα της ημέρας, ο λόγος ενός παλιού χαλυβουργού, από την εποχή που το κράτος επιχειρούσε να καταργήσει την πάλη των τάξεων. Όχι όπως τώρα που την προωθεί -για να μη μένει ιστορικά αδικαίωτη- και στέλνει παρακρατικούς, ταξικούς παλαιστές-μπράβους, για να την τιμήσουν από τη δική τους πλευρά. Εδώ αλήθεια παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα καμιά αρχή ή όλα είναι σύννομα -σε αντίθεση με τις απεργίες πχ, που κρίνονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία παράνομες και καταχρηστικές;

Κι είχε ενδιαφέρον να βλέπεις το χαλυβουργό να βάζει το διαχρονικό ζήτημα της δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς και την ίδια ώρα, μια περιπτερού στην Αθηνάς να διαβάζει επιδεικτικά τη φυλλάδα με το ίδιο όνομα (Δημοκρατία) που εσχάτως δίνει ρεσιτάλ και ό,τι αντικομμουνιστικό βιβλίο-λίβελο κυκλοφορεί. Κι αυτοί να φανταστείς, είναι οι καλοί, οι μετριοπαθείς, οι καραμανλικοί, που έρχονται σε συνεννόηση με το Σύριζα...

Η εικόνα της ΓΣΕΕ ήταν κάτι ανάμεσα σε φαιδρή και καταθλιπτική, χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο. Η μόνη διαφορά με άλλες φορές ήταν το "λατρεμένο" ΣΕΚ, που δεν ήταν στημένο εξ αρχής στο Μουσείο, για να την κάνει με ελαφριά (μετατόπιση) προς το Πεδίο του Άρεως, και πιθανότατα άλλαξε προσυγκέντρωση, αφήνοντας το Μουσείο (και τη συγκέντρωσή του).

Οι δυνάμεις καταστολής ήταν πάνοπλες κι ετοιμασμένες, έχοντας στην πλάτη τους ένα καλό μάθημα από τις 5 Δεκέβρη και δείχνοντας έτοιμες για ρεβάνς. Αφορμής δοθείσης, γράφω ετεροχρονισμένα ορισμένες εντυπώσεις από τότε, σε συνδυασμό με τα τωρινά, και τον απόηχό τους.

Σε αρκετούς έκανε εντύπωση η δυναμική έφοδος του ΠΑΜΕ στο κτίριο της Σταδίου. Κάποιοι σοκαρίστηκαν με την εικόνα του τραυματισμένου Ματατζή κι άλλοι το χάρηκαν με την ψυχή τους, θεωρώντας πως ήταν καιρός να αρχίσουν τέτοιες ενέργειες, ενώ υπάρχουν κι αυτοί που το βλέπουν αφ' υψηλού ως μια επικοινωνιακή ενέργεια. Τα κριτήρια εδώ είναι λίγο ελαστικά και περίεργα: όταν οι μαύροι (βασικά το "τμήμα κρούσης" της Ζωής) κάνουν τηλεοπτική έφοδο με όρους κοινωνίας του θεάματος, ενθουσιάζονται με την ανάθεση στους σύγχρονους Ρομπέν των Δασών. Όταν το κάνουν οργανωμένα εργατικά σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, εκεί το πράγμα αλλάζει και λένε πως γίνεται προς άγραν εντυπώσεων. Εντυπωσιακή ευελιξία σε σταθμά και κριτήρια...

Αυτό που δυσκολεύονται ή μάλλον δε θέλουν να καταλάβουν είναι πως εκείνη τη μέρα υπήρχε αυθόρμητη κι ανυπόκριτη συσσωρευμένη οργή για την άθλια μεθόδευση της κυβέρνησης που πήγε να περάσει στα μουλωδτά το νέο συνδικαλιστικό νόμο. Με φαστ-τρακ διαδικασίες, σε ένα νόμο, με ένα άρθρο ή μάλλον με μια τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο. Η καλύτερη -και σίγουρα πιο χυδαία- κυβέρνηση που είχε στα χρόνια της μεταπολίτευσης, στην υπηρεσία της η αστική τάξη. Κι οι θεσμοί βεβαίως-βεβαίως, για να μην ξεχνάμε την εκπληκτική παραδοχή-ομολογία του Βούτση στη Βουλή.

Πόσο πιο απλά να το πει ο άνθρωπος; Η σοσιαλδημοκρατία κάνει τη βρώμικη δουλειά καλύτερα, γι' αυτό και την προτιμάνε. Επειδή μπορεί να βγάλει το Χατζηαβάτη που κρύβεις μέσα σου, να δεις την εξουσία σαν πολυχρονεμένο αγά, και να εύχεσαι να σου κόβει μισθούς, για να του δίνει κέρδη και να φέρει την ανάπτυξη. Καλύτερα χαμηλούς μισθούς, παρά καθόλου. Κάλλιο σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή, παρά περιπέτειες εκτός του κυρίαρχου πλαισίου. Σκέψη γνήσιου συριζοτρόλ -που και αυτά εξάλλου χαμηλή ταρίφα έχουν.

Η οργή ήταν γνήσια, ξεχείλιζε κι αυτό φάνηκε κι από τη μαζικότητα της συγκέντρωσης, μολονότι έγινε με ειδοποιήσεις της μιας βραδιάς, τελευταία στιγμή, και με το γενικό σύνθημα "όλοι κάτω" (πάνω κανείς, που λέει κι ένα άλλο σύνθημα). Και δεν ξεθύμανε ούτε με τον ελιγμό της κυβέρνησης (την προσωρινή υποχώρηση), που μες στην αθλιότητά της μπορεί να ξαναφέρει την τροπολογία μες στα Χριστούγεννα, όπως ο ψαλιδοχέρης Κατρούγκαλος.

Αυτό το τελευταίο είναι φράση αυτούσια παρμένη από το λόγο του Πέρρου, που είχε ωραίες μπηχτές για αυτούς που έκαναν μάρμπεκιου με αντάρτικα και φορτισμένες στιγμές, πχ με το "άι σιχτίρ" που πρέπει να πούμε στην κυβέρνηση, την ΕΕ, τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Και μας έδωσε στο τέλος το σύνθημα για να ξηλώσουμε την πινακίδα του υπουργείου, που "δεν είναι εργασίας, είναι της κυβέρνησης και της εργοδοσίας".

Ο for Οικοδόμοι

Αυτό που ακολούθησε είναι βγαλμένο από τις καλύτερες σκηνές του Γκοσινί, ό,τι πιο κοντινό έχω δει στις εφόδους του γαλατικού χωριού (στον ουρανό, αρκεί να μην τους πέσει στο κεφάλι, όπως λέει κι Μαζεστίξ, που ‘χει διαλεκτική σχέση και σύνδεση με τις μάζες). Οι αστυνομικοί που ‘ταν μπροστά έφυγαν με οριζόντια φορά από ένα ωστικό κύμα -σα λεγεωνάριοι μετά από γαλατική μπούφλα. Αλλά η λαμαρίνα της εισόδου αντιστάθηκε περισσότερο από ό,τι ένα συνηθισμένο γαλατικό οχυρό (Μπαμπαορούμ, Πετιμπονούμ κτλ) και άνοιξε στον αδύναμο κρίκο της, μετά από κάνα πεντάλεπτο και συντονισμένες ενέργειες κυματοειδούς πίεσης, που άσκησαν οι σύντροφοι στις πρώτες αλυσίδες.

Η είσοδος στο υπουργείο έγινε με αλαλαγμούς χαράς, αλλά δεν είχε τίποτα το επεισοδιακό, πέραν της κεκτημένης φόρας των διαδηλωτών. Ασφαλώς βρέθηκαν στο δρόμο κάτι άτυχα αγριογούρουνα, κάτι μηχανές που έπεσαν και τις ξανασηκώσαμε αμέσως, κι ένας ματατζής που μάτωσε βασικά μόνος του, σαν παράπλευρη απώλεια, αλλά χαμογελά μόνος του στο φακό, για να δείξει πως δεν τρέχει τίποτα. Εξάλλου, αν έπεφτε κάνα χημικό μες στη στοά, που είναι κλειστός χώρος, θα θρηνούσαμε θύματα, και δεν πήραμε αυτό το ρίσκο. Οι γαλατικοί συνειρμοί θα ολοκληρώνονταν αν έπεφτε κι η κλούβα στο Μαξίμου -όπως οι πύργοι στα γαλατικά οχυρά- αλλά αφήσαμε κάτι ακόμα για την άλλη φορά.

Κι αυτό το ματωμένο χαμόγελο ήταν η καλύτερη απάντηση στα συντονισμένα συριζοτρόλ που βγήκαν παγανιά να μιλήσουν για βία, πρωτοφανή σκηνικά και χρησιμοποιούσαν νηφάλια κίτρινα δημοσιεύματα του τύπου "το ΠΑΜΕ καίει το κέντρο της Αθήνας" από i-efimerida και λοιπό συρφετό.
Καθείς εφ ω ετάχθη. Αλλά αυτά τα λέτε γιατί θέλετε να έρθει ο Κούλης...

Σε κάθε περίπτωση, πήραν το μήνυμα πως δε θα περάσουν το σχεδιασμό τους αμαχητί, χωρίς να ανοίξει μύτη. Κι είναι ζήτημα τι άλλο θα γινόταν, αν δεν είχαν υποχωρήσει την τελευταία στιγμή και είχαμε περαιτέρω κλιμάκωση.

Ένα μήνυμα που φαίνεται πως το πήραν καλά υπόψη τους και βγήκαν στην αντεπίθεση, επιστρατεύοντας μπράβους, παρακρατικούς μηχανισμούς, αλλά και την καλή διευθύντρια που δεν άφηνε τα παιδιά να φύγουν τη μέρα της απεργίας και μοίραζε αποβολές προς γνώση, συμμόρφωση και διαμόρφωση υποταγμένων συνειδήσεων.
Γίνονται πράγματα γενικά, στην πόλη που έχει το κακέκτυπο του πύργου της Διεθνούς...

Ένας ολοκληρωμένος απολογισμος φυσικά χρειάζεται άλλα στοιχεία, σφαιρική εικόνα, ποσοστά συμμετοχής, κτλ. Αυτά αποτυπώνουν απλώς έναν απόηχο και δίνουν τον τόνο για τις επόμενες μέρες, αφού το μέτωπο παραμένει ανοιχτό και μπορεί να το φέρουν για κλείσιμο μες στις γιορτές, σαν τους κλέφτες ή μάλλον σαν τους καλικάντζαρους...