Σε μεγάλο βαθμό τόσο η σοσιαλφιλελεύθερη αριστερά (αλλά και τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) όσο και ο αναρχοφιλελεύθερος χώρος (αντιεξουσιαστές κ.ά.) δίνουν προτεραιότητα στη σφαίρα της πολιτικής, στη σφαίρα της εξουσίας αφήνοντας στην άκρη το τραχύ πεδίο της ταξικής αντιπαράθεσης, εκεί που παράγεται και γίνεται αντικείμενο ιδιοποίησης ο κοινωνικός πλούτος.
Αυτό εχει να κάνει πρωτίστως με την κοινωνική βάση αυτών των μορφωμάτων (μικροαστικά, μεσο-αστικά στρώματα κ.ά.) αλλά και από την υιοθέτηση μιας "ηρωϊκής", "ποιητικής" αντίληψης για την εξέγερση που δεν έχει καμία σχέση με την ταξική δράση και πολλές φορές με την πραγματικότητα (εξωιστορική). Σε αντίθεση με την "δράση εδώ και τώρα" ή, του "όλα ή, τίποτε" που χαρακτηρίζει ιστορικά την δράση αυτών των στρωμάτων, η συλλογική (ταξική) δράση είναι παράγωγο της σχέσης ταξικής θέσης και ταξικής συνείδησης (κοινωνικό γίγνεσθαι/κοινωνική συνείδηση).
Αυτή η σχέση είναι που προσδίδει στην κοινωνική δράση, ταξικό χαρακτήρα. Αυτή δεν απορρέει από τα άτομα (επιθυμίες, απογοητεύσεις κ.λπ.), όπως συμβαίνει με την (αντί)δραση των μικροαστικών στρωμάτων αλλά από τη δομή (μισθωτή εργασία), γεγονός που της δίνει άλλη κοινωνική εμβέλεια, καθιστώντας την καθολική δράση. Κατά κάποιο τρόπο αυτή έρχεται να εκφράσει τον "συλλογικό εργάτη". Επομένως από τη σχέση ταξικής κατάστασης και ταξικής συνείδησης ορίζονται ιστορικά οι δυνατότητες δράσης, όπως το θέτει ο Μαρξ: η ανθρωπότητα θέτει μπροτά της τα ερωτήματα που μπορεί να απαντήσει.
Η αφέλεια των θέσεων, πως εκεί που υπάρχει εξουσία υπάρχει και αντίσταση (δηλαδή όπου δούμε αστυνομία, η, κρατική εξουσία "την πέφτουμε") υποβαθμίζει όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας/μία όχι μόνο τις μορφές δράσης αλλά εξισώνει κιόλας και τις μορφές αντίστασης. Ως δηλαδή οι αψιμαχίες του "χώρου" με την αστυνομία να ορίζουν τις μορφές δράσης αλλά και τις μορφές αντίστασης, πράγμα που δημιουργεί συγχύσεις για το που και πως συγκροτούνται τα υποκείμενα (στη σφαίρα της εξουσίας ή, στη σφαίρα της παραγωγής.
Και να που σήμερα στην Αθήνας αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας δεν διαδηλώνει η "ριζοσπαστική αριστερά", "η αριστερά της ανατροπής" ή ο "αντιεξουσιαστικός χώρος" κατά της τροπολογίας για την κήρυξη απεργίας (50+1) αλλά το ταξικό κίνημα. Το ΠΑΜΕ λοιπόν συγκρούεται σήμερα με τις δυνάμεις καταστολής στο κέντρο της Αθήνας και είναι δική του νίκη (νίκη της οργανωμένης πάλης) η απόσυρση της σχετικής τροπολογίας από την Κυβέρνηση. Εξάλλου ποιός άλλος (με την έννοια της οργανωμένης ταξικής δράσης) θα μπορούσε να ενημερώσει και να κινητοποιήσει, πριν φέξει, τους εργαζόμενους για να είναι σε "θέση μάχης";
Εδώ χωρίζουν και οι δρόμοι. Απ' ότι φαίνεται η σοσιαλφιλελεύθερη, η "ριζοσπαστική" αριστερά, ο "χώρος" προτιμά ως πεδίο δράσης τη σφαίρα της εξουσίας και την διαταξική δράση (ακτιβισμός, κινηματική δράση κ.λπ.) (ατομικά δικαιώματα, δικαιώματα του πολίτη κ.λπ.). Αντίθετα, το ταξικό κίνημα, δίνει προτεραιότητα στην αντιπαράθεση στους χώρους εργασίας, εκεί που παράγεται ο κοινωνικός πλούτος, υποστηρίζοντας εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες, μη διστάζοντας όμως να προβάλλει αντίσταση στην εξουσία και στις δυνάμεις καταστολής, όπως σήμερα στην Αθήνα για την τροπολογία για την απεργία, στο Market In στα Γιάννενα, στην Ελληνική Χαλυβουργία, στις ναυτεργατικές απεργίες κ.α. αλλά και στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας κ.ά.
Θ.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου