Η υπόθεση Κουσουρή (1)
Χτες αναφερθήκαμε στο "κατόρθωμα" της δικαιοσύνης να τιμωρήσει
αυστηρότερα κάποιον ο οποίος έβρισε τους χρυσαυγήτες που του έσπαγαν το
μαγαζί, από τον φασίστα που πλάκωσε έναν άνθρωπο με στειλιάρι και τον
έστειλε στο νοσοκομείο. Έχουμε μάθει να θεωρούμε ως δεδομένη την ανοχή
τής αστυνομίας στους χρυσαυγήτικους τραμπουκισμούς και δεν εκπλησσόμαστε
όταν αυτή η ανοχή εξελίσσεται σε διευκόλυνση ή και σε υποστήριξη, αλλά
μάλλον δεν έχουμε εστιάσει όσο πρέπει στην εξαιρετική καλομεταχείριση (η
οποία, σε πολλές περιπτώσεις, εξικνείται μέχρι την ιδιότυπη ασυλία) που
συχνά απολαμβάνουν οι χρυσαυγήτες μέσα στις αίθουσες των ελληνικών
δικαστηρίων, παρ' ότι η "ευαισθησία" τής δικαιοσύνης στα εγκλήματα των
νεοναζί είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια.
Στις 16 Ιουνίου 1998, στα δικαστήρια της Ευελπίδων γίνονται δυο δίκες. Στην μία, κατηγορούμενοι είναι κάποιοι διαδηλωτές, οι οποίοι είχαν συλληφθεί για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις κατά του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθηγητών. Στην άλλη, κάποια φασιστοειδή κατηγορούνται για ξυλοδαρμό πέντε μελών τής ΟΣΕ (Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση), που μοίραζαν φυλλάδια. Για συμπαράσταση στους ομοίους τους, μαζεύονται καμμιά δεκαριά χρυσαυγήτες, με πρώτο και καλύτερο το πρωτοπαλλήκαρο του Μιχαλολιάκου Αντώνη Ανδρουτσόπουλο, γνωστό με το ψευδώνυμο "Περίανδρος", η άριστη σχέση τού οποίου με τον αρχηγό είναι τέτοια ώστε ο Ανδρουτσόπουλος τον αποκαλεί "Κάτμαν" (λόγω ομοιότητας προς το τηλεοπτικό "παρατράγουδο" της Πάνια). Σε συμπαράσταση των πρώτων, δεκάδες φοιτητές και εκπαιδευτικοί οργανώνουν εκδήλωση διαμαρτυρίας και συμπαράστασης έξω από τα δικαστήρια. Ανάμεσά τους και τρεις φίλοι: ο αδιόριστος εκπαιδευτικός Γιάννης Καραμπατσόλης, ο φοιτητής τού Πολυτεχνείου Ηλίας Φωτιάδης και ο Δημήτρης Κουσουρής, μέλος τού κεντρικού συμβουλίου τής Ε.Φ.Ε.Ε.
Λίγο μετά το μεσημέρι, οι κατηγορούμενοι διαδηλωτές αθωώνονται, το πλήθος των συμπαραστατών τους διαλύεται και οι τρεις φίλοι κάθονται στο καφενεδάκι απέναντι από τα δικαστήρια για να πιουν έναν καφέ. Για κακή τους τύχη, γίνονται αντιληπτοί από τους χρυσαυγήτες, οι οποίοι χυμάνε πάνω τους αιφνιδιαστικά, χτυπώντας με ρόπαλα. Ο Καραμπατσόλης σηκώνει τα χέρια, προφυλάσσει το κεφάλι του και προλαβαίνει να απομακρυνθεί τρέχοντας. Ο Φωτιάδης δέχεται μια ματσουκιά στο κεφάλι πριν προλάβει να το βάλει στα πόδια και τρώει τις υπόλοιπες στην πλάτη αλλά, ευτυχώς. αποδεικνύεται ταχύτερος από τον φασίστα που τον κυνηγάει και καταφέρνει να ξεφύγει. Πίσω μένει μόνο ο δύστυχος Κουσουρής, ο οποίος δεν προλαβαίνει να μαζεύει ροπαλιές στο κεφάλι. Οι ροπαλιές συνεχίζονται ακόμη κι όταν το θύμα σωριάζεται στο έδαφος.
Όταν οι χρυσαυγήτες αποχωρούν, κανείς δεν πιστεύει ότι ο αιμόφυρτος Κουσουρής ζη. Ευτυχώς, το ασθενοφόρο φτάνει γρήγορα και ο νεαρός μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου θα χρειαζόταν να μείνει στην εντατική περισσότερο από έναν μήνα. "Τον έσωσε η έγκαιρη μεταφορά στο νοσοκομείο και το νεαρό της ηλικίας του", είπε αργότερα ο νευροχειρουργός τού Ιατρικού Κέντρου Γρηγόρης Γεωργακόπουλος.
Παρά την σοβαρότητα του περιστατικού, η αστυνομία δεν κάνει καμμία έρευνα και, φυσικά, καμμία σύλληψη. Στο βιβλίο συμβάντων τού τοπικού αστυνομικού τμήματος δεν καταγράφεται τίποτε! Η καφετέρια ανήκε σε σύζυγο αστυνομικού του τμήματος Εξαρχείων, ο οποίος ήταν παρών την ώρα της επίθεσης αλλά θεώρησε σωστό να μην αναφέρει τίποτε στην υπηρεσία του! Τα όργανα που κατέφτασαν, δεν καταγράφουν κανέναν αυτόπτη μάρτυρα! Η ηγεσία τής ΕΛΑΣ περιορίζεται σε μια κατάπτυστη ανακοίνωση σχετικά με το περιστατικό, βάζοντας θύτες και θύματα στο ίδιο τσουβάλι: "Πρόκειται για διαμάχη ακροκινούμενων ομάδων"(!). Κι όμως, αυτόκλητοι μάρτυρες φροντίζουν να ενημερώσουν αμέσως την αστυνομία ότι, πλην του Περίανδρου, ανάμεσα στους τραμπούκους βρίσκονταν ο αδελφός του Νίκος, τα περιώνυμα αδέλφια Σωκράτης και Χρυσόστομος-Χαρίλαος Κουσουμβρής (ο Χάρης Κουσουμβρής ήταν μεταξύ εκείνων που δικάζονταν), ο Γιάννης Βουλδής και άλλοι.
Όταν συνέρχεται ο Κουσουρής, αναγνωρίζει τον Περίανδρο χάρη σε μια φωτογραφία που είχε δημοσιεύσει η Ελευθεροτυπία. Πλην του Περίανδρου, οι τρεις φίλοι αναγνωρίζουν άλλους τέσσερις χρυσαυγήτες και αποφασίζουν να καταθέσουν μήνυση. Τότε και μόνο τότε αποφασίζουν να δραστηριοποιηθούν οι διωκτικές αρχές. Το ένταλμα σύλληψης του Ανδρουτσόπουλου, με την κατηγορία για απόπειρα ανθρωποκτονίας, εκδίδεται στις 20 Ιουλίου αλλά ο Περίανδρος έχει φροντίσει να εξαφανιστεί. Τρεις μέρες μετά, η αστυνομία δηλώνει ότι ο καταζητούμενος βρίσκεται στην Βενεζουέλα (όπου γεννήθηκε). Όμως, οι δικηγόροι τού Κουσουρή ερευνούν το θέμα και καταγγέλλουν ότι ουδεμία είσοδος ή έξοδος του Περίανδρου έχει καταγραφεί στις υπηρεσίες ελέγχου και διαβατηρίων.
Η αναζήτηση του φυγόδικου φασίστα βγάζει πολύ γέλιο και πολύ κλάμα. Τρεις πρώην χρυσαυγήτες καταγγέλλουν στην αστυνομία ότι ο Περίανδρος δεν είναι στο εξωτερικό αλλά κρύβεται μέσα και γύρω από την Αθήνα (*). Οι αστυνομικοί τον αναζητούν στο σπίτι του στο Ψυχικό αλλά η προσπάθειά τους εξαντλείται στο να χτυπήσουν το κουδούνι και να φύγουν άπρακτοι επειδή... δεν τους άνοιξε κανείς την πόρτα. Άλλη πληροφορία αναφέρει ότι ο καταζητούμενος κρύβεται εναλλάξ σε δυο μοναστήρια κοντά στην Αθήνα αλλά η αστυνομία εκτιμά ότι δεν χρειάζεται να ερευνήσει το ζήτημα. Αστυφύλακας αναφέρει κανονικά ότι ο Ανδρουτσόπουλος εμφανίστηκε στην Καλλιθέα αλλά ουδείς μπήκε στον κόπο να στείλει επί τόπου έστω ένα περιπολικό. Τον Ιούλιο του 1999, ανώνυμο τηλεφώνημα ενημερώνει την αστυνομία ότι ο Περίανδρος παρευρίσκεται στην κηδεία τού δικτάτορα Παπαδόπουλου αλλά και πάλι ουδείς συγκινείται. Το ωραιότερο, όμως, είναι ότι για τον εντοπισμό τού Ανδρουτσόπουλου δεν συστήθηκαν ποτέ ομάδες αναζήτησης, τακτική κοινή ακόμη και για τον εντοπισμό ατόμων που καταζητούνται για ληστεία και όχι για απόπειρα δολοφονίας (**).
Εν πάση περιπτώσει, τα χρόνια περνούν και το πρωτοπαλλήκαρο του Μιχαλολιάκου παραμένει άφαντο. Με τα πολλά, το 2004 τα αδικήματα πλημμεληματικού χαρακτήρα (παράνομη οπλοφορία, οπλοχρησία, σύσταση και συμμορία) διαχωρίζονται από τα κακουργηματικά (εν όψει του σοβαρού κινδύνου να παραγραφούν), ο Ανδρουτσόπουλος δικάζεται ερήμην γι'αυτά και καταδικάζεται σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση.
Σήμερα μιλήσαμε περισσότερο για την στάση τής αστυνομίας απέναντι σε έναν χρυσαυγήτη που κατηγορείται για κακούργημα. Στην συνέχεια της ιστορίας θα εστιάσουμε περισσότερο στην στάση τής δικαιοσύνης στην εξέλιξη αυτής της υπόθεσης. Για την ώρα, ας υπογραμμίσουμε μια σημαντική λεπτομέρεια: την εποχή που λαμβάνουν χώρα όλα αυτά, η Χρυσή Αυγή δεν είναι κοινοβουλευτικό κόμμα, άρα δεν ισχύουν οι -έτσι κι αλλιώς ηλίθιες- δικαιολογίες κάποιων δήθεν δημοκρατών που διαμαρτύρονται για τις σημερινές διώξεις αυτής της εγκληματικής οργάνωσης.
--------------------------------------------
(*) Λίγο αργότερα, οι τρεις πρώην χρυσαυγήτες διέκοψαν φοβισμένοι την επαφή τους με την αστυνομία, μετά από σύσταση φίλου τους αστυνομικού (φρουρού τού Χρυσοχοΐδη), σύμφωνα με τον οποίο η μισή αστυνομία ήθελε την σύλληψη του Περίανδρου αλλά η άλλη μισή όχι.
(**) Συγκριτικά, αξίζει να αφέρουμε ότι για τον εντοπισμό του -αλήστου μνήμης- Απόστολου Βαβύλη είχαν συστηθεί ομάδες αναζήτησης και είχαν γίνει έρευνες σε όλη την Ελλάδα, ακόμη και σε μοναστήρια, παρ' ότι ο Βαβύλης δεν είχε διαπράξει έγκλημα κατά ζωής.
Στις 16 Ιουνίου 1998, στα δικαστήρια της Ευελπίδων γίνονται δυο δίκες. Στην μία, κατηγορούμενοι είναι κάποιοι διαδηλωτές, οι οποίοι είχαν συλληφθεί για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις κατά του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθηγητών. Στην άλλη, κάποια φασιστοειδή κατηγορούνται για ξυλοδαρμό πέντε μελών τής ΟΣΕ (Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση), που μοίραζαν φυλλάδια. Για συμπαράσταση στους ομοίους τους, μαζεύονται καμμιά δεκαριά χρυσαυγήτες, με πρώτο και καλύτερο το πρωτοπαλλήκαρο του Μιχαλολιάκου Αντώνη Ανδρουτσόπουλο, γνωστό με το ψευδώνυμο "Περίανδρος", η άριστη σχέση τού οποίου με τον αρχηγό είναι τέτοια ώστε ο Ανδρουτσόπουλος τον αποκαλεί "Κάτμαν" (λόγω ομοιότητας προς το τηλεοπτικό "παρατράγουδο" της Πάνια). Σε συμπαράσταση των πρώτων, δεκάδες φοιτητές και εκπαιδευτικοί οργανώνουν εκδήλωση διαμαρτυρίας και συμπαράστασης έξω από τα δικαστήρια. Ανάμεσά τους και τρεις φίλοι: ο αδιόριστος εκπαιδευτικός Γιάννης Καραμπατσόλης, ο φοιτητής τού Πολυτεχνείου Ηλίας Φωτιάδης και ο Δημήτρης Κουσουρής, μέλος τού κεντρικού συμβουλίου τής Ε.Φ.Ε.Ε.
 |
| Ο Δημήτρης Κουσουρής τότε... |
Λίγο μετά το μεσημέρι, οι κατηγορούμενοι διαδηλωτές αθωώνονται, το πλήθος των συμπαραστατών τους διαλύεται και οι τρεις φίλοι κάθονται στο καφενεδάκι απέναντι από τα δικαστήρια για να πιουν έναν καφέ. Για κακή τους τύχη, γίνονται αντιληπτοί από τους χρυσαυγήτες, οι οποίοι χυμάνε πάνω τους αιφνιδιαστικά, χτυπώντας με ρόπαλα. Ο Καραμπατσόλης σηκώνει τα χέρια, προφυλάσσει το κεφάλι του και προλαβαίνει να απομακρυνθεί τρέχοντας. Ο Φωτιάδης δέχεται μια ματσουκιά στο κεφάλι πριν προλάβει να το βάλει στα πόδια και τρώει τις υπόλοιπες στην πλάτη αλλά, ευτυχώς. αποδεικνύεται ταχύτερος από τον φασίστα που τον κυνηγάει και καταφέρνει να ξεφύγει. Πίσω μένει μόνο ο δύστυχος Κουσουρής, ο οποίος δεν προλαβαίνει να μαζεύει ροπαλιές στο κεφάλι. Οι ροπαλιές συνεχίζονται ακόμη κι όταν το θύμα σωριάζεται στο έδαφος.
Όταν οι χρυσαυγήτες αποχωρούν, κανείς δεν πιστεύει ότι ο αιμόφυρτος Κουσουρής ζη. Ευτυχώς, το ασθενοφόρο φτάνει γρήγορα και ο νεαρός μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου θα χρειαζόταν να μείνει στην εντατική περισσότερο από έναν μήνα. "Τον έσωσε η έγκαιρη μεταφορά στο νοσοκομείο και το νεαρό της ηλικίας του", είπε αργότερα ο νευροχειρουργός τού Ιατρικού Κέντρου Γρηγόρης Γεωργακόπουλος.
Παρά την σοβαρότητα του περιστατικού, η αστυνομία δεν κάνει καμμία έρευνα και, φυσικά, καμμία σύλληψη. Στο βιβλίο συμβάντων τού τοπικού αστυνομικού τμήματος δεν καταγράφεται τίποτε! Η καφετέρια ανήκε σε σύζυγο αστυνομικού του τμήματος Εξαρχείων, ο οποίος ήταν παρών την ώρα της επίθεσης αλλά θεώρησε σωστό να μην αναφέρει τίποτε στην υπηρεσία του! Τα όργανα που κατέφτασαν, δεν καταγράφουν κανέναν αυτόπτη μάρτυρα! Η ηγεσία τής ΕΛΑΣ περιορίζεται σε μια κατάπτυστη ανακοίνωση σχετικά με το περιστατικό, βάζοντας θύτες και θύματα στο ίδιο τσουβάλι: "Πρόκειται για διαμάχη ακροκινούμενων ομάδων"(!). Κι όμως, αυτόκλητοι μάρτυρες φροντίζουν να ενημερώσουν αμέσως την αστυνομία ότι, πλην του Περίανδρου, ανάμεσα στους τραμπούκους βρίσκονταν ο αδελφός του Νίκος, τα περιώνυμα αδέλφια Σωκράτης και Χρυσόστομος-Χαρίλαος Κουσουμβρής (ο Χάρης Κουσουμβρής ήταν μεταξύ εκείνων που δικάζονταν), ο Γιάννης Βουλδής και άλλοι.
Όταν συνέρχεται ο Κουσουρής, αναγνωρίζει τον Περίανδρο χάρη σε μια φωτογραφία που είχε δημοσιεύσει η Ελευθεροτυπία. Πλην του Περίανδρου, οι τρεις φίλοι αναγνωρίζουν άλλους τέσσερις χρυσαυγήτες και αποφασίζουν να καταθέσουν μήνυση. Τότε και μόνο τότε αποφασίζουν να δραστηριοποιηθούν οι διωκτικές αρχές. Το ένταλμα σύλληψης του Ανδρουτσόπουλου, με την κατηγορία για απόπειρα ανθρωποκτονίας, εκδίδεται στις 20 Ιουλίου αλλά ο Περίανδρος έχει φροντίσει να εξαφανιστεί. Τρεις μέρες μετά, η αστυνομία δηλώνει ότι ο καταζητούμενος βρίσκεται στην Βενεζουέλα (όπου γεννήθηκε). Όμως, οι δικηγόροι τού Κουσουρή ερευνούν το θέμα και καταγγέλλουν ότι ουδεμία είσοδος ή έξοδος του Περίανδρου έχει καταγραφεί στις υπηρεσίες ελέγχου και διαβατηρίων.
Η αναζήτηση του φυγόδικου φασίστα βγάζει πολύ γέλιο και πολύ κλάμα. Τρεις πρώην χρυσαυγήτες καταγγέλλουν στην αστυνομία ότι ο Περίανδρος δεν είναι στο εξωτερικό αλλά κρύβεται μέσα και γύρω από την Αθήνα (*). Οι αστυνομικοί τον αναζητούν στο σπίτι του στο Ψυχικό αλλά η προσπάθειά τους εξαντλείται στο να χτυπήσουν το κουδούνι και να φύγουν άπρακτοι επειδή... δεν τους άνοιξε κανείς την πόρτα. Άλλη πληροφορία αναφέρει ότι ο καταζητούμενος κρύβεται εναλλάξ σε δυο μοναστήρια κοντά στην Αθήνα αλλά η αστυνομία εκτιμά ότι δεν χρειάζεται να ερευνήσει το ζήτημα. Αστυφύλακας αναφέρει κανονικά ότι ο Ανδρουτσόπουλος εμφανίστηκε στην Καλλιθέα αλλά ουδείς μπήκε στον κόπο να στείλει επί τόπου έστω ένα περιπολικό. Τον Ιούλιο του 1999, ανώνυμο τηλεφώνημα ενημερώνει την αστυνομία ότι ο Περίανδρος παρευρίσκεται στην κηδεία τού δικτάτορα Παπαδόπουλου αλλά και πάλι ουδείς συγκινείται. Το ωραιότερο, όμως, είναι ότι για τον εντοπισμό τού Ανδρουτσόπουλου δεν συστήθηκαν ποτέ ομάδες αναζήτησης, τακτική κοινή ακόμη και για τον εντοπισμό ατόμων που καταζητούνται για ληστεία και όχι για απόπειρα δολοφονίας (**).
Εν πάση περιπτώσει, τα χρόνια περνούν και το πρωτοπαλλήκαρο του Μιχαλολιάκου παραμένει άφαντο. Με τα πολλά, το 2004 τα αδικήματα πλημμεληματικού χαρακτήρα (παράνομη οπλοφορία, οπλοχρησία, σύσταση και συμμορία) διαχωρίζονται από τα κακουργηματικά (εν όψει του σοβαρού κινδύνου να παραγραφούν), ο Ανδρουτσόπουλος δικάζεται ερήμην γι'αυτά και καταδικάζεται σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση.
 |
| Από αριστερά: Νίκος Μιχαλολιάκος, Χρήστος Παππάς, Αντώνης "Περίανδρος" Ανδρουτσόπουλος (1992). |
Σήμερα μιλήσαμε περισσότερο για την στάση τής αστυνομίας απέναντι σε έναν χρυσαυγήτη που κατηγορείται για κακούργημα. Στην συνέχεια της ιστορίας θα εστιάσουμε περισσότερο στην στάση τής δικαιοσύνης στην εξέλιξη αυτής της υπόθεσης. Για την ώρα, ας υπογραμμίσουμε μια σημαντική λεπτομέρεια: την εποχή που λαμβάνουν χώρα όλα αυτά, η Χρυσή Αυγή δεν είναι κοινοβουλευτικό κόμμα, άρα δεν ισχύουν οι -έτσι κι αλλιώς ηλίθιες- δικαιολογίες κάποιων δήθεν δημοκρατών που διαμαρτύρονται για τις σημερινές διώξεις αυτής της εγκληματικής οργάνωσης.
--------------------------------------------
(*) Λίγο αργότερα, οι τρεις πρώην χρυσαυγήτες διέκοψαν φοβισμένοι την επαφή τους με την αστυνομία, μετά από σύσταση φίλου τους αστυνομικού (φρουρού τού Χρυσοχοΐδη), σύμφωνα με τον οποίο η μισή αστυνομία ήθελε την σύλληψη του Περίανδρου αλλά η άλλη μισή όχι.
(**) Συγκριτικά, αξίζει να αφέρουμε ότι για τον εντοπισμό του -αλήστου μνήμης- Απόστολου Βαβύλη είχαν συστηθεί ομάδες αναζήτησης και είχαν γίνει έρευνες σε όλη την Ελλάδα, ακόμη και σε μοναστήρια, παρ' ότι ο Βαβύλης δεν είχε διαπράξει έγκλημα κατά ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου