Καμία
ανοχή δεν πρέπει να δείξουν οι εργαζόμενοι στο κλίμα αναμονής που
προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση με την προπαγάνδα περί «επόμενης»,
αισιόδοξης μέρας. Η «επόμενη μέρα» είναι ήδη εδώ και τη ζουν οι
εργαζόμενοι που βιώνουν την άγρια εκμετάλλευση στα γκέτο της εργοδοσίας,
τα λαϊκά στρώματα που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε στοιχειώδεις ανάγκες
των ίδιων και των οικογενειών τους.
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα αλλάξει, χωρίς να ενισχυθεί η ταξική πάλη, χωρίς να δυναμώσουν ο αγώνας και η διεκδίκηση για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ και τους στόχους τους.
Το επιβεβαιώνουν τα σημερινά αντιλαϊκά μέτρα και η προνομοθέτηση των επόμενων από την κυβέρνηση. Το γεγονός ότι κυβέρνηση, ΣΕΒ και ιμπεριαλιστικοί θεσμοί κλείνουν κάθε συζήτηση για ανάκτηση όσων έχασαν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, με την κυβέρνηση να δεσμεύεται ότι δεν θα χάσει τον αντιλαϊκό της «οίστρο» ούτε μετά το καλοκαίρι.
Η προσπάθεια να μπει στο γύψο το δικαίωμα στην απεργία, να χτυπηθεί η οργάνωση των εργαζομένων στην «καρδιά» της στους χώρους δουλειάς, οι διατάξεις για τις λαϊκές κινητοποιήσεις - «ιδιώνυμα αδικήματα».
Το «κάτι καλύτερο» που διαφημίζει η κυβέρνηση δεν αφορά το λαό, τα δικαιώματα και τις ανάγκες του, αλλά τις «ανάγκες» των επιχειρηματικών ομίλων, που περνάνε μέσα από το χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πώς η στήριξη των τραπεζικών ομίλων ώστε να τροφοδοτήσουν με φτηνό δανεισμό το νέο γύρο κερδοφορίας, σημαίνει πλειστηριασμούς, ανελέητο κυνήγι και εκβιασμούς για λαϊκά σπίτια και αυτοαπασχολούμενους.
Ενδεικτική είναι και η συζήτηση που ανοίγει τις μέρες αυτές στα αστικά επιτελεία, ενόψει της τέταρτης «αξιολόγησης» και της συζήτησης για το κρατικό χρέος. Είτε «καθαρή» είτε «υβριδική», η «έξοδος στις αγορές» αφορά το ποιος είναι ο ιδανικότερος τρόπος για να δανειστούν φτηνό χρήμα οι τραπεζικοί όμιλοι, για το πώς μέσα από τις λαϊκές θυσίες θα βρεθούν «μαξιλάρια ασφαλείας» για το κεφάλαιο.
Το τι έχει να «δώσει» το σύστημα στα φτωχά λαϊκά στρώματα το δείχνουν και τα «μπαλώματα» και τα εφάπαξ επιδόματα πτωχοκομείου, που καθόλου τυχαία η κυβέρνηση παρουσιάζει ως το «απαύγασμα» της κοινωνικής πολιτικής.
Η αντικατάσταση κάθε είδους δικαιώματος με το διαρκές κυνήγι προϋποθέσεων και όρων για ορισμένα επιδόματα πείνας, η πλήρης ελαστικότητα στην εργασία είναι αυτά που ήδη σήμερα τείνουν να κυριαρχήσουν και προετοιμάζονται ως μέλλον για ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων. Αυτά βαφτίζονται «στήριξη των αδυνάτων» και «μέτρα καταπολέμησης της ανεργίας».
Τα συμφέροντα του κεφαλαίου που υπηρετούν η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα δεν μπορούν να δώσουν τέλος στα βάσανα, αλλά μόνο βάσανα χωρίς τέλος στο λαό. Οι εργαζόμενοι, ο λαός έχουν πληρώσει ακριβά τη στάση αναμονής. Τώρα είναι ώρα οργάνωσης και αντεπίθεσης για όσα δικαιούνται.
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα αλλάξει, χωρίς να ενισχυθεί η ταξική πάλη, χωρίς να δυναμώσουν ο αγώνας και η διεκδίκηση για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ και τους στόχους τους.
Το επιβεβαιώνουν τα σημερινά αντιλαϊκά μέτρα και η προνομοθέτηση των επόμενων από την κυβέρνηση. Το γεγονός ότι κυβέρνηση, ΣΕΒ και ιμπεριαλιστικοί θεσμοί κλείνουν κάθε συζήτηση για ανάκτηση όσων έχασαν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, με την κυβέρνηση να δεσμεύεται ότι δεν θα χάσει τον αντιλαϊκό της «οίστρο» ούτε μετά το καλοκαίρι.
Η προσπάθεια να μπει στο γύψο το δικαίωμα στην απεργία, να χτυπηθεί η οργάνωση των εργαζομένων στην «καρδιά» της στους χώρους δουλειάς, οι διατάξεις για τις λαϊκές κινητοποιήσεις - «ιδιώνυμα αδικήματα».
Το «κάτι καλύτερο» που διαφημίζει η κυβέρνηση δεν αφορά το λαό, τα δικαιώματα και τις ανάγκες του, αλλά τις «ανάγκες» των επιχειρηματικών ομίλων, που περνάνε μέσα από το χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πώς η στήριξη των τραπεζικών ομίλων ώστε να τροφοδοτήσουν με φτηνό δανεισμό το νέο γύρο κερδοφορίας, σημαίνει πλειστηριασμούς, ανελέητο κυνήγι και εκβιασμούς για λαϊκά σπίτια και αυτοαπασχολούμενους.
Ενδεικτική είναι και η συζήτηση που ανοίγει τις μέρες αυτές στα αστικά επιτελεία, ενόψει της τέταρτης «αξιολόγησης» και της συζήτησης για το κρατικό χρέος. Είτε «καθαρή» είτε «υβριδική», η «έξοδος στις αγορές» αφορά το ποιος είναι ο ιδανικότερος τρόπος για να δανειστούν φτηνό χρήμα οι τραπεζικοί όμιλοι, για το πώς μέσα από τις λαϊκές θυσίες θα βρεθούν «μαξιλάρια ασφαλείας» για το κεφάλαιο.
Το τι έχει να «δώσει» το σύστημα στα φτωχά λαϊκά στρώματα το δείχνουν και τα «μπαλώματα» και τα εφάπαξ επιδόματα πτωχοκομείου, που καθόλου τυχαία η κυβέρνηση παρουσιάζει ως το «απαύγασμα» της κοινωνικής πολιτικής.
Η αντικατάσταση κάθε είδους δικαιώματος με το διαρκές κυνήγι προϋποθέσεων και όρων για ορισμένα επιδόματα πείνας, η πλήρης ελαστικότητα στην εργασία είναι αυτά που ήδη σήμερα τείνουν να κυριαρχήσουν και προετοιμάζονται ως μέλλον για ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων. Αυτά βαφτίζονται «στήριξη των αδυνάτων» και «μέτρα καταπολέμησης της ανεργίας».
Τα συμφέροντα του κεφαλαίου που υπηρετούν η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα δεν μπορούν να δώσουν τέλος στα βάσανα, αλλά μόνο βάσανα χωρίς τέλος στο λαό. Οι εργαζόμενοι, ο λαός έχουν πληρώσει ακριβά τη στάση αναμονής. Τώρα είναι ώρα οργάνωσης και αντεπίθεσης για όσα δικαιούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου