Σήμερα έχουμε απεργία. Σήμερα έχουμε μια σειρά καλούς λόγους να μην
πάμε στη δουλειά -και δεν εννοούμε το μπάνιο, που πρόταξαν κάποιοι ως
αγωνιστικό καθήκον.
Απεργούμε ενάντια στους εκμεταλλευτές και το πολιτικό τους προσωπικό. Ενάντια στα αφεντικά, που πλουτίζουν στην πλάτη μας, και ζητάνε ολοένα περισσότερα προνόμια -ως κρατικοδίαιτη “ιδιωτική πρωτοβουλία”. Σε αυτούς που θεωρούν πολυτέλεια τα βασικά και δίνουν βασικούς μισθούς πείνας -όταν τους δίνουν και αυτούς- πατώντας στην ανάγκη του κόσμου να δουλέψει και την ανεργία.
Ενάντια στην κυβέρνησή τους και το αστικό κράτος, με τα όργανά του και την “ανεξάρτητη δικαιοσύνη” που δικαιώνει κάθε τους απαίτηση και αυθαιρεσία. Ενάντια στο νέο κυβερνητικό αφήγημα της “καθαρής εξόδου από τα μνημόνια” και της κάλπικης αισιοδοξίας που καλλιεργείται εν όψει των εκλογών.
Απεργούμε ενάντια σε όσους έχουν αλλεργία με την απεργία, ως έννοια ή ως πράξη. Ενάντια στους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που χτίζουν τη δική τους “κοινωνική συμμαχία” με το κεφάλαιο, και δεν οργάνωσαν ποτέ ούτε έναν απεργιακό αγώνα. Στους εργατοπατέρες που έχουν κάτσει στο σβέρκο των εργαζόμενων, με αδιαφανείς διαδικασίες και μηχανισμούς νοθείας, για να παραλύουν κάθε αγωνιστική διεργασία.
Αλλά ενάντια και σε αυτούς που έφτασαν να καμαρώνουν ως κορυφαία αγωνιστική τους στιγμή την αποχή από την απεργία. Ενάντια στην “αγωνιστική διγλωσσία” και την “πολύμορφη δράση” της, που περνάει μέσα από την αντίδραση και την απεργοσπασία και σε όσους ψάχνουν άλλοθι και θεωρητικοποιούν τη στάση τους.
Μήπως έχει αλλάξει κάτι και δεν το βλέπουμε;
Ξέρετε μήπως κανένα αφεντικό που να μην αρρωσταίνει μόλις δει να απεργούν στο μαγαζί του; Που να κλείνει από μόνο του σήμερα την επιχείρηση, για να βοηθήσει την “εργοδοτική απεργία”, όπως λένε κάποιοι; Υπάρχουν άραγε κάτεργα στον ιδιωτικό τομέα που να σέβονται το δικαίωμα στην απεργία, να μην το καταπατούν βάναυσα, δείχνοντας ποια είναι τα όρια της δημοκρατίας τους στους χώρους δουλειάς;
Ξέρετε μήπως κάποιον εργατοπατέρα της ΓΣΕΕ -που ήταν πάντα σύμμαχοι της αστικής τάξης- που να έτρεξε για να πετύχει η σημερινή απεργία και να οργανωθεί καλύτερα; Ξέρετε κάποιον που να απέργησε ποτέ, με το πλαίσιο και τα αιτήματα που βάζουν οι εργατοπατέρες; Ή που να τον προστάτεψε ποτέ η ΓΣΕΕ από την απόλυση και από την εκδικητική μανία του αφεντικού; Μήπως γνωρίζετε έστω κάποιον απεργοσπάστη, που να απέχει από άποψη, γιατί με αυτές τις απεργίες δε βγαίνει τίποτα, αλλά να συγκρούεται με κάθε άλλο μέσο στο χώρο δουλειάς του;
Πότε ήταν διαφορετικά λοιπόν τα πράγματα και τι αλλάζει τώρα;
Η απεργία είναι πάντα το απλό που είναι δύσκολο να γίνει. Το αυτονόητο δικαίωμα που το χτυπάνε όσο κάθε άλλο, για να μείνει αφηρημένο στη θεωρία, και να το εξαφανίσει στην πράξη το “δικαίωμα” του εργοδότη στην απόλυση.
Κι αν κάποιοι θεωρούν πως οι απεργίες σήμερα είναι τουφεκιές στον αέρα, αυτό πάει να πει πως πρέπει να αλλάξουν ρότα και να βαρέσουν στο ψαχνό. Αλλά αυτό δε θα συμβεί χωρίς τουφέκια, χωρίς το όπλο των εργατών, που είναι η απεργία.
Απεργούμε ενάντια στους εκμεταλλευτές και το πολιτικό τους προσωπικό. Ενάντια στα αφεντικά, που πλουτίζουν στην πλάτη μας, και ζητάνε ολοένα περισσότερα προνόμια -ως κρατικοδίαιτη “ιδιωτική πρωτοβουλία”. Σε αυτούς που θεωρούν πολυτέλεια τα βασικά και δίνουν βασικούς μισθούς πείνας -όταν τους δίνουν και αυτούς- πατώντας στην ανάγκη του κόσμου να δουλέψει και την ανεργία.
Ενάντια στην κυβέρνησή τους και το αστικό κράτος, με τα όργανά του και την “ανεξάρτητη δικαιοσύνη” που δικαιώνει κάθε τους απαίτηση και αυθαιρεσία. Ενάντια στο νέο κυβερνητικό αφήγημα της “καθαρής εξόδου από τα μνημόνια” και της κάλπικης αισιοδοξίας που καλλιεργείται εν όψει των εκλογών.
Απεργούμε ενάντια σε όσους έχουν αλλεργία με την απεργία, ως έννοια ή ως πράξη. Ενάντια στους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που χτίζουν τη δική τους “κοινωνική συμμαχία” με το κεφάλαιο, και δεν οργάνωσαν ποτέ ούτε έναν απεργιακό αγώνα. Στους εργατοπατέρες που έχουν κάτσει στο σβέρκο των εργαζόμενων, με αδιαφανείς διαδικασίες και μηχανισμούς νοθείας, για να παραλύουν κάθε αγωνιστική διεργασία.
Αλλά ενάντια και σε αυτούς που έφτασαν να καμαρώνουν ως κορυφαία αγωνιστική τους στιγμή την αποχή από την απεργία. Ενάντια στην “αγωνιστική διγλωσσία” και την “πολύμορφη δράση” της, που περνάει μέσα από την αντίδραση και την απεργοσπασία και σε όσους ψάχνουν άλλοθι και θεωρητικοποιούν τη στάση τους.
Μήπως έχει αλλάξει κάτι και δεν το βλέπουμε;
Ξέρετε μήπως κανένα αφεντικό που να μην αρρωσταίνει μόλις δει να απεργούν στο μαγαζί του; Που να κλείνει από μόνο του σήμερα την επιχείρηση, για να βοηθήσει την “εργοδοτική απεργία”, όπως λένε κάποιοι; Υπάρχουν άραγε κάτεργα στον ιδιωτικό τομέα που να σέβονται το δικαίωμα στην απεργία, να μην το καταπατούν βάναυσα, δείχνοντας ποια είναι τα όρια της δημοκρατίας τους στους χώρους δουλειάς;
Ξέρετε μήπως κάποιον εργατοπατέρα της ΓΣΕΕ -που ήταν πάντα σύμμαχοι της αστικής τάξης- που να έτρεξε για να πετύχει η σημερινή απεργία και να οργανωθεί καλύτερα; Ξέρετε κάποιον που να απέργησε ποτέ, με το πλαίσιο και τα αιτήματα που βάζουν οι εργατοπατέρες; Ή που να τον προστάτεψε ποτέ η ΓΣΕΕ από την απόλυση και από την εκδικητική μανία του αφεντικού; Μήπως γνωρίζετε έστω κάποιον απεργοσπάστη, που να απέχει από άποψη, γιατί με αυτές τις απεργίες δε βγαίνει τίποτα, αλλά να συγκρούεται με κάθε άλλο μέσο στο χώρο δουλειάς του;
Πότε ήταν διαφορετικά λοιπόν τα πράγματα και τι αλλάζει τώρα;
Η απεργία είναι πάντα το απλό που είναι δύσκολο να γίνει. Το αυτονόητο δικαίωμα που το χτυπάνε όσο κάθε άλλο, για να μείνει αφηρημένο στη θεωρία, και να το εξαφανίσει στην πράξη το “δικαίωμα” του εργοδότη στην απόλυση.
Κι αν κάποιοι θεωρούν πως οι απεργίες σήμερα είναι τουφεκιές στον αέρα, αυτό πάει να πει πως πρέπει να αλλάξουν ρότα και να βαρέσουν στο ψαχνό. Αλλά αυτό δε θα συμβεί χωρίς τουφέκια, χωρίς το όπλο των εργατών, που είναι η απεργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου