Eurovision, ποδήλατο, gay και άλλοι παράμετροι της επικοινωνιακής πολιτικής του Ισραήλ στο παιχνίδι των τετελεσμένων

 

Eurovision, ποδήλατο, gay καιάλλοι παράμετροι της επικοινωνιακής πολιτικής του Ισραήλ στο παιχνίδι τωντετελεσμένων

Από atexnos

«Τον επόμενο χρόνο τα λέμε στην Ιερουσαλήμ», θριαμβολογούσε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου μετά τη νίκη της ερμηνεύτριας Νέτα στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Μία δήλωση που όμως— καθώς σημειώνει η ισπανική εφημερίδα La Vangiardia—φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση τους διοργανωτές του διαγωνισμού, καθώς η Ιερουσαλήμ, με βάση το διεθνές δίκαιο και τη εξαιρέσει του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, δεν θεωρείται από την Ευρώπη ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. 

Για το ίδιο το εβραϊκό κράτος η «Ιερή Πόλη» αποτελεί την νόμιμη κι αδιαφιλονίκητη πρωτεύουσά του και θα κάνει τα πάντα για να διεξαχθεί εκεί ο επόμενος τελικός. Προφανής στόχος του Νετανιάχου; Να αποδεχθεί de facto όλος ο κόσμος την Ιερουσαλήμ ως νόμιμη πρωτεύουσα του Ισραήλ, παρά τις αντιδράσεις που προβάλλει εναντίον αυτής της προοπτικής ολάκερος ο Αραβικός κόσμος.

Μέχρι στιγμής το στοίχημα που έχει θέσει η ισραηλινή κυβέρνηση της βγαίνει: πέρα από τη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, τη νίκη στη Eurovision, άλλο ένα βήμα για την ‘σιωπηλή συναινέσει’ αποδοχή της πόλης ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, έγινε στην αρχή του μήνα με την διεξαγωγή της έναρξης και της πρώτης διαδρομής του ποδηλατικού γύρου της Ιταλίας, του πασίγνωστου Giro, στις οδούς της Ιερουσαλήμ.

Η κίνηση τούτη δεν ήταν απλώς μία πρώτης τάξεως τουριστική προβολή της Ιερουσαλήμ, αλλά περιβαλλόταν συνάμα και μία σαφή ιδεολογική φόρτιση. Μολονότι η διαδρομή δεν περιέτρεχε ούτε ένα εκατοστό από την κατειλημμένη Ανατολική Ιερουσαλήμ—το Παλαιστινιακό κομμάτι της Ιερής Πόλης—ο επίσημος χάρτης του αγώνα παρουσίαζε την πόλη ενιαία, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ένδειξη, ή αναφορά, για την παράδοξη κατάσταση που επικρατεί στην πόλη μετά τον διαχωρισμό της το 1947, έως την κατάληψη του ανατολικού τομέα από το Ισραήλ στον πόλεμο του 1967. Αποσιωπώντας τη διαχωριστική γραμμή, ο Giro χρησίμευσε επίσης για να ‘εξαφανίσει’ το παλαιστινιακό στοιχείο, αλλά και τις αδιάλειπτες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Ισραήλ, αποτελώντας μία καθαρτική εικόνα για το Ισραήλ, την οποία το εβραϊκό κράτος προέβαλε παντοδαπώς.

«Κάθε παράγοντας που εμπλέκεται σε κάποια διένεξη πασχίζει να βρει τρόπους να υπογραμμίσει εμφατικά μόνον τις θετικές πλευρές του. 

Για τούτο, και η παραμικρότερη επιτυχία στον τομέα της προπαγάνδας, προσφέρει δύναμη. Η επιτυχία να διεξαχθεί ο Giro στο Ισραήλ, ή η νίκη στη Eurovision εξυπηρετεί στην μετατόπιση των ειδήσεων σε άλλο επίπεδο» από εκείνο της σύγκρουσης, τονίζει ο ειδήμων σε διεθνείς συγκρούσεις του Παν/μιου της Βαρκελώνης Τσαβιέρ Τζιρό. Βέβαια, το Ισραήλ δεν είναι η μοναδική χώρα που χρησιμοποιεί τέτοιες τακτικές για να ‘καθαρίσει’ την εικόνα του, όμως ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί την προπαγάνδα αυτή είναι παραδειγματικός.

Μία από τις πρακτικές του που έχει δεχθεί τις περισσότερες κριτικές είναι η επονομαζόμενη Pinkwashing. Φιλοπαλαιστίνιοι ακτιβιστές και μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤ( LGTB) καταγγέλλουν πως από καιρού το Ισραήλ προβάλλει έναν gay friendly χαρακτήρα του κράτους του για να παρουσιασθεί ως μία μοντέρνα, ανεκτική και ανοικτή κοινωνία, σε αντίθεση με την ομοφοβική και σεξιστική παλαιστινιακή κοινότητα. Και μολονότι ο ισχυρισμός αυτός εδράζεται σε μία εν μέρει πραγματική διαπίστωση, οι επικριτές της ισραηλινής πολιτικής υπογραμμίζουν πως αυτό το γεγονός δεν θα πρέπει να επικαλύπτει, ή να ελαχιστοποιεί μία άλλη, αναντίρρητη, πραγματικότητα: πως το Ισραήλ παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Επίσης ορισμένοι αρνούνται πως και η εκστρατεία τούτη είναι ειλικρινής, διότι ναι μεν ο Νετανιάχου δεν σταματά να προβάλλει την προστασία των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων στο εξωτερικό, αλλά σιγά και αποφεύγει να μιλήσει για αυτά όταν επιστρέφει στο Ισραήλ.

Μία άλλη παράμετρος της επικοινωνιακής πολιτικής του Ισραηλινού κράτους είναι να παρουσιάζει τα τιμωρητικά του μέτρα κατά των Παλαιστινίων ως αντίδραση. «Παρουσιάζονται ως θύματα που απαντούν σε μία επίθεση, λησμονώντας πως η αλυσσίδα των γεγονότων ξεκινά από πολύ πιο πίσω και πως το σημαντικότερο δεν είναι ποιος «άρχεται χειρών αδίκων», αλλά ποιος θα πρέπει να σταματήσει», υπογραμμίζει ο Τζιρό. Η δημόσια εικόνα που παρουσιάζουν οι Ισραηλινοί είναι πολύ φροντισμένη: «οι ισραηλινοί εκπρόσωποι παρουσιάζονται ήρεμοι, μετρημένοι, λογικοί, εγγύτερα στον τρόπο έκφρασης και συμπεριφοράς με τους Δυτικούς, ενώ οι Παλαιστίνιοι παρουσιάζονται οργίλοι και περιγράφονται ως πιο επιρρεπείς στο συναίσθημα και πιο ανορθολογικοί», προσθέτει ο ίδιος.

Η εμπειρία έχει αποδείξει πως το Ισραήλ καίτοι δεν υπακούει στις διεθνείς συνθήκες δεν έχει υποστεί συνέπειες γι’ αυτό. Ένα ατράνταχτο παράδειγμα είναι οι οικισμοί εποίκων. «Η κατάληψη της Δυτικής όχθης, δεν είναι απλώς έκνομη, είναι εντελώς παράνομη», υπενθυμίζει ο Τζιρό. Όμως το Ισραήλ έχει διδαχθεί πως είναι καλλίτερο να προχωρείς χωρίς να ζητείς την άδεια και κατόπιν να κάνεις κάποιες παραχωρήσεις, που μοιάζουν στην κοινή γνώμη σα να έκανες μέγιστες υποχωρήσεις. «Παίζουν ένα πολιτικό παιχνίδι τετελεσμένων γεγονότων», προσθέτει ο Τζιρό.

Δεν έχει περάσει μία εβδομάδα από τη νίκη στην Eurovision και ο Νετανιάχου ήδη διαλαλεί πως ο επόμενος τελικός θα διεξαχθεί στην Ιερουσαλήμ, παίζοντας άλλη μία φορά το παιχνίδι των τετελεσμένων, παρά την όποια επικινδυνότητα του να παίζεις με την Ιερή Πόλη. Τη Δευτέρα 58 άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο στις διαδηλώσεις κατά της μεταφοράς της Αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ. «Κάθε τέτοια δράση έρχεται να προστεθεί στο βουνό από παραβιάσεις που διαπιστώνει η διεθνής κοινότητα και υφίσταται ο αραβικός πληθυσμός από την πλευρά του Ισραήλ και κατ’ επέκταση, από τις χώρες που το στηρίζουν». Πλέον οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να αποφασίσουν πως θα αντιμετωπίσουν την συμμετοχή τους σε μία πόλη, που είναι κατειλημμένη, σε έναν τελικό όπου ο ισραηλινός κατοχικός στρατός θα είναι ένας άβολος απρόσκλητος συμμετέχων.

Πηγή: thpressroom / La Vanguardia / ΑΠΕ