Η
προχτεσινή σύσκεψη που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ, με τη συμμετοχή δεκάδων
σωματείων της Αττικής, Ομοσπονδιών και Ενώσεων των ΕΒΕ, καθώς και άλλων
φορέων του κινήματος, έδωσε το σύνθημα για να «ανέβουν οι στροφές» των
συνδικαλιστικών οργανώσεων στην προετοιμασία της πανεργατικής
πανελλαδικής απεργίας, τις μέρες που απομένουν μέχρι τις 30 Μάη.
Στόχος είναι να αποτελέσουν η απεργία και οι απεργιακές συγκεντρώσεις μαζικό, ηχηρό μήνυμα καταδίκης της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, που οξύνεται πίσω από τον κουρνιαχτό και τις «Σειρήνες» της κυβερνητικής προπαγάνδας για ανάκαμψη μισθών και εργατικών δικαιωμάτων μετά το τυπικό τέλος των μνημονίων, τον ερχόμενο Αύγουστο.
Κανείς δεν πρέπει να λείψει απ' αυτήν τη μάχη. Για να αποτελέσουν η απεργία και η προετοιμασία της πραγματική συμβολή στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, να δώσουν ώθηση στη συσπείρωση νέων δυνάμεων στο ΠΑΜΕ, αξιοποιώντας όλα τα περιθώρια και τις προϋποθέσεις που υπάρχουν σε μια σειρά από κλάδους και χώρους δουλειάς, να μετρηθούν βήματα στην κοινή δράση εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων.
Από την αντιπαράθεση για τον προσανατολισμό και το στόχο της απεργίας, μέχρι την οργάνωσή της, οι δύο γραμμές που συγκρούονται στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα είναι διακριτές.
Από τη μια, η ταξική γραμμή των Συνδικάτων που παλεύουν για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, με κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων και ανάκτηση απωλειών.
Από την άλλη, η συνδικαλιστική πλειοψηφία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, οι διοικήσεις μεγάλων Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, που, σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους, στηρίζουν την «ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας» και ζητάνε «πολιτικές αγοράς εργασίας (...) που συμβάλλουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», ρίχνοντας νερό στο μύλο της πολιτικής που σαρώνει μισθούς και δικαιώματα, για να ανακάμψουν η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Από τη μια, οι δυνάμεις που απευθύνουν πλατύ κάλεσμα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους εργαζόμενους να συζητήσουν το πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ και των Συνδικάτων, να πάρουν πάνω τους την οργάνωση της απεργίας, με ζωντανές, ανοιχτές, μαζικές συλλογικές διαδικασίες στα εργοστάσια, στα καταστήματα, στους άλλους χώρους δουλειάς.
Από την άλλη, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που συζητάνε πίσω από κλειστές πόρτες με την κυβέρνηση, τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές ενώσεις. Που στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» υπογράφουν μαζί «κοινές δηλώσεις» για το λεγόμενο «εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο» της κυβέρνησης και των «εταίρων» της, με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να διεκδικεί αναβαθμισμένο «θεσμικό» ρόλο στο σχεδιασμό για την «ανάταξη της οικονομίας», στη «μετά το μνημόνιο» εποχή.
Από τη μια, οι δυνάμεις που μάχονται κόντρα στις δυσκολίες και τα εμπόδια που βάζει ο αρνητικός συσχετισμός για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Που παλεύουν μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, τους μικρομεσαίους αγρότες, για τη συγκρότηση μιας πλατιάς Κοινωνικής Συμμαχίας, σε αντιπαράθεση με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και προμετωπίδα τις λαϊκές ανάγκες, η ικανοποίηση των οποίων προϋποθέτει σύγκρουση με τα συμφέροντα και το σχεδιασμό του κεφαλαίου, με την πολιτική των κομμάτων του.
Από την άλλη, οι δυνάμεις σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που δεν κάνουν απολύτως τίποτα για την οργάνωση της απεργίας που οι ίδιοι πρότειναν! Που μαζί με τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, Επιμελητήρια και άλλους, συγκρότησαν σε επίπεδο συνδικαλιστικών «κορυφών» μια «συμμαχία», χωρίς καμιά συμμετοχή εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και μισθωτών επιστημόνων, τους οποίους τώρα καλούν στην κινητοποίηση με «σημαίες» ξένες προς τα πραγματικά τους συμφέροντα.
Μπροστά στις 30 Μάη, χρειάζεται πιο αποφασιστικά να αποκαλυφθεί και να καταδικαστεί ο άθλιος ρόλος της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Ακόμα περισσότερα σωματεία και εργαζόμενοι, που προβληματίζονται και αγανακτούν με τη σημερινή κατάσταση, να αναμετρηθούν στο χώρο τους μ' αυτούς που υπηρετούν τη γραμμή της μοιρολατρίας, του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης στο σχεδιασμό του κεφαλαίου, να κερδηθούν στη μάχη για την ανασύνταξη του κινήματος.
Στόχος είναι να αποτελέσουν η απεργία και οι απεργιακές συγκεντρώσεις μαζικό, ηχηρό μήνυμα καταδίκης της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, που οξύνεται πίσω από τον κουρνιαχτό και τις «Σειρήνες» της κυβερνητικής προπαγάνδας για ανάκαμψη μισθών και εργατικών δικαιωμάτων μετά το τυπικό τέλος των μνημονίων, τον ερχόμενο Αύγουστο.
Κανείς δεν πρέπει να λείψει απ' αυτήν τη μάχη. Για να αποτελέσουν η απεργία και η προετοιμασία της πραγματική συμβολή στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, να δώσουν ώθηση στη συσπείρωση νέων δυνάμεων στο ΠΑΜΕ, αξιοποιώντας όλα τα περιθώρια και τις προϋποθέσεις που υπάρχουν σε μια σειρά από κλάδους και χώρους δουλειάς, να μετρηθούν βήματα στην κοινή δράση εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων.
Από την αντιπαράθεση για τον προσανατολισμό και το στόχο της απεργίας, μέχρι την οργάνωσή της, οι δύο γραμμές που συγκρούονται στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα είναι διακριτές.
Από τη μια, η ταξική γραμμή των Συνδικάτων που παλεύουν για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, με κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων και ανάκτηση απωλειών.
Από την άλλη, η συνδικαλιστική πλειοψηφία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, οι διοικήσεις μεγάλων Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, που, σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους, στηρίζουν την «ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας» και ζητάνε «πολιτικές αγοράς εργασίας (...) που συμβάλλουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», ρίχνοντας νερό στο μύλο της πολιτικής που σαρώνει μισθούς και δικαιώματα, για να ανακάμψουν η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Από τη μια, οι δυνάμεις που απευθύνουν πλατύ κάλεσμα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους εργαζόμενους να συζητήσουν το πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ και των Συνδικάτων, να πάρουν πάνω τους την οργάνωση της απεργίας, με ζωντανές, ανοιχτές, μαζικές συλλογικές διαδικασίες στα εργοστάσια, στα καταστήματα, στους άλλους χώρους δουλειάς.
Από την άλλη, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που συζητάνε πίσω από κλειστές πόρτες με την κυβέρνηση, τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές ενώσεις. Που στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» υπογράφουν μαζί «κοινές δηλώσεις» για το λεγόμενο «εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο» της κυβέρνησης και των «εταίρων» της, με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να διεκδικεί αναβαθμισμένο «θεσμικό» ρόλο στο σχεδιασμό για την «ανάταξη της οικονομίας», στη «μετά το μνημόνιο» εποχή.
Από τη μια, οι δυνάμεις που μάχονται κόντρα στις δυσκολίες και τα εμπόδια που βάζει ο αρνητικός συσχετισμός για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Που παλεύουν μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, τους μικρομεσαίους αγρότες, για τη συγκρότηση μιας πλατιάς Κοινωνικής Συμμαχίας, σε αντιπαράθεση με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και προμετωπίδα τις λαϊκές ανάγκες, η ικανοποίηση των οποίων προϋποθέτει σύγκρουση με τα συμφέροντα και το σχεδιασμό του κεφαλαίου, με την πολιτική των κομμάτων του.
Από την άλλη, οι δυνάμεις σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που δεν κάνουν απολύτως τίποτα για την οργάνωση της απεργίας που οι ίδιοι πρότειναν! Που μαζί με τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, Επιμελητήρια και άλλους, συγκρότησαν σε επίπεδο συνδικαλιστικών «κορυφών» μια «συμμαχία», χωρίς καμιά συμμετοχή εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και μισθωτών επιστημόνων, τους οποίους τώρα καλούν στην κινητοποίηση με «σημαίες» ξένες προς τα πραγματικά τους συμφέροντα.
Μπροστά στις 30 Μάη, χρειάζεται πιο αποφασιστικά να αποκαλυφθεί και να καταδικαστεί ο άθλιος ρόλος της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Ακόμα περισσότερα σωματεία και εργαζόμενοι, που προβληματίζονται και αγανακτούν με τη σημερινή κατάσταση, να αναμετρηθούν στο χώρο τους μ' αυτούς που υπηρετούν τη γραμμή της μοιρολατρίας, του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης στο σχεδιασμό του κεφαλαίου, να κερδηθούν στη μάχη για την ανασύνταξη του κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου