Αν
κάτι αξίζει κανείς να κρατήσει από την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή για
το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ, με αφορμή την πρόταση μομφής, δεν είναι άλλο
από την πραγματικά «φιλότιμη» προσπάθεια της κυβέρνησης και των
υπόλοιπων αστικών κομμάτων να κρύψουν το πραγματικό, ευρωατλαντικό
περιεχόμενο της συμφωνίας που υπογράφτηκε την Κυριακή στις Πρέσπες.
Τα σχέδια «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων, που «βγάζει μάτι» ότι αποτελούν τη ραχοκοκαλιά και το μοναδικό περιεχόμενο της διευθέτησης - με την κυβέρνηση να φτάνει να ενσωματώνει τα σχετικά χρονοδιαγράμματα ως δεύτερο άρθρο στη συμφωνία - ήταν χωρίς υπερβολή ο «μεγάλος απών» της συζήτησης.
Ακριβώς γι' αυτό αναλώθηκε σε μια ακατάσχετη ονοματολογία και αντιπαράθεση περί διαγραμμάτων, «αποκαλύψεις», προσωπικές επιθέσεις και κοκορομαχίες για το ποιος εξυπηρετεί πιο αποτελεσματικά τους «εθνικούς» στόχους της αστικής τάξης, όπως αυτοί περνάνε μέσα από τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.
Την ίδια ώρα, τα σχέδια και το πραγματικό υπόβαθρο εξακολουθούν να «καρφώνουν» τα συγχαρητήρια που δίνουν χωρίς τέλος οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, δίνοντας και το περίγραμμα για το από δω και πέρα.
Η όλη συζήτηση επίσης ανέδειξε ότι η διαχείριση του ζητήματος επί 25 χρόνια γινόταν με αποκλειστικό κριτήριο το ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο και τη δραστήρια συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης μέσα σε αυτό, είτε κατά καιρούς σήκωνε «εθνικιστικές κορόνες» είτε «κοσμοπολίτικες σημαίες». Φανερώνοντας, από την άλλη, ότι η μόνη πολιτική δύναμη που είχε και έχει σταθερή θέση με κριτήριο τα συμφέροντα του λαού, των εργαζομένων της Ελλάδας και των άλλων γειτονικών χωρών, πραγματικά διεθνιστική και πατριωτική, ήταν του ΚΚΕ, που επί 25 χρόνια σημείωνε την ανάγκη η όποια λύση να αναζητηθεί σε αντιπαράθεση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή και βέβαια με σαφή και κατηγορηματική απάλειψη των αλυτρωτισμών.
Βεβαίως, όσο οι συμφωνίες γίνονται με κριτήριο τη συμμετοχή σε μεγάλες μονοπωλιακές μπίζνες (βλέπε Ενέργεια και μεταφορές), επιδιώκοντας γεωστρατηγικές αναβαθμίσεις, αναζητώντας «οικονομικές ενδοχώρες» κ.λπ., όσο γίνονται μέσα στο πλέγμα των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι όποιοι συμβιβασμοί και συμφωνίες δεν μπορεί να υπηρετούν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, αλλά είναι λυκοσυμφωνίες που εμπεριέχουν τις αντιθέσεις, και έτσι τα «σπέρματα» των αλυτρωτισμών θα παραμένουν και θα φυτρώνουν. «Σπέρματα» που στην προκειμένη περίπτωση είναι συγκεκριμένα με τα περί «μακεδονικής ιθαγένειας» και «μακεδονικής γλώσσας».
Για όλους αυτούς τους λόγους, μόνο ανατριχίλα και ανησυχία θα πρέπει να προκαλούν στους λαούς: Οι δηλώσεις του γγ του ΝΑΤΟ που χαρακτήρισε επανειλημμένα «ιστορική» τη συμφωνία, γιατί «θα θέσει τα Σκόπια στην πορεία τους προς την ένταξη στο ΝΑΤΟ και θα συμβάλει στην εδραίωση της ειρήνης και της σταθερότητας στα ευρύτερα Δυτικά Βαλκάνια». Τα «θερμά συγχαρητήρια» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με την «επισήμανση» ότι «είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε αυτήν τη συμφωνία, όπως ζήτησαν οι δύο χώρες». Οι δηλώσεις Τουσκ ότι «αυτή η μοναδική ευκαιρία επανεκκίνησης της ευρωπαϊκής και ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης της ευρύτερης περιοχής των Δυτικών Βαλκανίων δεν πρέπει να χαθεί». Αλλά και το μήνυμα της ύπατης εκπρόσωπου Εξωτερικών και Αμυνας της ΕΕ, Φ. Μογκερίνι, από τις Πρέσπες, ότι «τώρα θα έχουμε μια πηγή έμπνευσης για πολλούς ώστε να λάβουν σημαντικές αποφάσεις».
Ενδεικτικά, εξάλλου, είναι και τα όσα καταγράφει ο διεθνής Τύπος περί «πλήγματος στα σχέδια της Μόσχας» και άλλων δυνάμεων στα Βαλκάνια, ενώ δεν λείπουν και οι αναφορές στο «παρασκήνιο» της συμφωνίας, όπου αποτυπώνονται οι συνεχείς παρεμβάσεις Αμερικανών και Ευρωενωσιακών αξιωματούχων, ώστε σε κάθε βήμα να «ξεκολλάει» η δρομολογημένη συμφωνία από τις όποιες «περιπλοκές».
Ο νέος λοιπόν γύρος κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με επίκεντρο την περιοχή όχι μόνο δεν είναι «πίσω», όπως προσπαθεί να πείσει η κυβέρνηση, που επιχειρεί να ντύσει τα ευρωατλαντικά σχέδια με μανδύα «προοδευτικότητας», «σταθερότητας» και «ευημερίας» για τους λαούς, αλλά μπροστά. Κι αυτό είναι που πρέπει να καθορίσει τη στάση του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής.
Τα σχέδια «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων, που «βγάζει μάτι» ότι αποτελούν τη ραχοκοκαλιά και το μοναδικό περιεχόμενο της διευθέτησης - με την κυβέρνηση να φτάνει να ενσωματώνει τα σχετικά χρονοδιαγράμματα ως δεύτερο άρθρο στη συμφωνία - ήταν χωρίς υπερβολή ο «μεγάλος απών» της συζήτησης.
Ακριβώς γι' αυτό αναλώθηκε σε μια ακατάσχετη ονοματολογία και αντιπαράθεση περί διαγραμμάτων, «αποκαλύψεις», προσωπικές επιθέσεις και κοκορομαχίες για το ποιος εξυπηρετεί πιο αποτελεσματικά τους «εθνικούς» στόχους της αστικής τάξης, όπως αυτοί περνάνε μέσα από τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.
Την ίδια ώρα, τα σχέδια και το πραγματικό υπόβαθρο εξακολουθούν να «καρφώνουν» τα συγχαρητήρια που δίνουν χωρίς τέλος οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, δίνοντας και το περίγραμμα για το από δω και πέρα.
Η όλη συζήτηση επίσης ανέδειξε ότι η διαχείριση του ζητήματος επί 25 χρόνια γινόταν με αποκλειστικό κριτήριο το ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο και τη δραστήρια συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης μέσα σε αυτό, είτε κατά καιρούς σήκωνε «εθνικιστικές κορόνες» είτε «κοσμοπολίτικες σημαίες». Φανερώνοντας, από την άλλη, ότι η μόνη πολιτική δύναμη που είχε και έχει σταθερή θέση με κριτήριο τα συμφέροντα του λαού, των εργαζομένων της Ελλάδας και των άλλων γειτονικών χωρών, πραγματικά διεθνιστική και πατριωτική, ήταν του ΚΚΕ, που επί 25 χρόνια σημείωνε την ανάγκη η όποια λύση να αναζητηθεί σε αντιπαράθεση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή και βέβαια με σαφή και κατηγορηματική απάλειψη των αλυτρωτισμών.
Βεβαίως, όσο οι συμφωνίες γίνονται με κριτήριο τη συμμετοχή σε μεγάλες μονοπωλιακές μπίζνες (βλέπε Ενέργεια και μεταφορές), επιδιώκοντας γεωστρατηγικές αναβαθμίσεις, αναζητώντας «οικονομικές ενδοχώρες» κ.λπ., όσο γίνονται μέσα στο πλέγμα των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι όποιοι συμβιβασμοί και συμφωνίες δεν μπορεί να υπηρετούν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, αλλά είναι λυκοσυμφωνίες που εμπεριέχουν τις αντιθέσεις, και έτσι τα «σπέρματα» των αλυτρωτισμών θα παραμένουν και θα φυτρώνουν. «Σπέρματα» που στην προκειμένη περίπτωση είναι συγκεκριμένα με τα περί «μακεδονικής ιθαγένειας» και «μακεδονικής γλώσσας».
Για όλους αυτούς τους λόγους, μόνο ανατριχίλα και ανησυχία θα πρέπει να προκαλούν στους λαούς: Οι δηλώσεις του γγ του ΝΑΤΟ που χαρακτήρισε επανειλημμένα «ιστορική» τη συμφωνία, γιατί «θα θέσει τα Σκόπια στην πορεία τους προς την ένταξη στο ΝΑΤΟ και θα συμβάλει στην εδραίωση της ειρήνης και της σταθερότητας στα ευρύτερα Δυτικά Βαλκάνια». Τα «θερμά συγχαρητήρια» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με την «επισήμανση» ότι «είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε αυτήν τη συμφωνία, όπως ζήτησαν οι δύο χώρες». Οι δηλώσεις Τουσκ ότι «αυτή η μοναδική ευκαιρία επανεκκίνησης της ευρωπαϊκής και ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης της ευρύτερης περιοχής των Δυτικών Βαλκανίων δεν πρέπει να χαθεί». Αλλά και το μήνυμα της ύπατης εκπρόσωπου Εξωτερικών και Αμυνας της ΕΕ, Φ. Μογκερίνι, από τις Πρέσπες, ότι «τώρα θα έχουμε μια πηγή έμπνευσης για πολλούς ώστε να λάβουν σημαντικές αποφάσεις».
Ενδεικτικά, εξάλλου, είναι και τα όσα καταγράφει ο διεθνής Τύπος περί «πλήγματος στα σχέδια της Μόσχας» και άλλων δυνάμεων στα Βαλκάνια, ενώ δεν λείπουν και οι αναφορές στο «παρασκήνιο» της συμφωνίας, όπου αποτυπώνονται οι συνεχείς παρεμβάσεις Αμερικανών και Ευρωενωσιακών αξιωματούχων, ώστε σε κάθε βήμα να «ξεκολλάει» η δρομολογημένη συμφωνία από τις όποιες «περιπλοκές».
Ο νέος λοιπόν γύρος κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με επίκεντρο την περιοχή όχι μόνο δεν είναι «πίσω», όπως προσπαθεί να πείσει η κυβέρνηση, που επιχειρεί να ντύσει τα ευρωατλαντικά σχέδια με μανδύα «προοδευτικότητας», «σταθερότητας» και «ευημερίας» για τους λαούς, αλλά μπροστά. Κι αυτό είναι που πρέπει να καθορίσει τη στάση του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου