«Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία», το έγραψε και ο ποιητής Μικρούτσικε και τους ποιητές μας τους ακούμε με προσοχή.
Ήτανε όλοι εκεί, ζωντανοί: Καββαδίας, Άλκης Αλκαίος, Μπρεχτ, Δημήτρης Μητροπάνος, Μαρία Δημητριάδη. 8000 κόσμος μικροί μεγάλοι συμμετείχαν (όχι δεν ήτανε απλοί θεατές, ο χορός που τον συνόδευε ήτανε) στην συναυλία του Θάνου μαζί με τους φίλους του αοιδούς και τους ποιητές. Η αξία ενός καλλιτέχνη μετράται και με το μπόι του. Ήξερε το φορτισμένο κλίμα, ήξερε ότι θα ήτανε διαφορετικές αυτές οι συναυλίες, το πήρε πάνω του και όπως δήλωσε όταν κάποιος τραγουδιστής τον διέκοψε : «Άφησε με να τελειώσω τόσες πρόβες έκανα πώς να τα πω». Ζωντανούς μας θέλει να παλεύουμε να τραγουδάμε και να ονειρευόμαστε. Το είχε καταθέσει χθες βράδυ: «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη», παίζοντας στο πιάνο του χτυπώντας δυνατά τα πλήκτρα.
Το ραντεβού κλείστηκε στις 9 το βράδυ. Τυπικός στην ώρα του βγαίνει στην σκηνή και καλωσορίζει τους φίλους του:
«Ζούμε σε ένα βάρβαρο κόσμο. Η βαρβαρότητα μας κατακλύζει, όπως είπε ο γερο-Κάρολος, πρέπει να αφήσουμε ανοιχτό το παράθυρο στο όνειρο. Αφήνοντας ένα παράθυρο στο όνειρο, τότε μόνο θα φτιάξουμε μια κοινωνία που θα μπορεί να αυτοπραγματωθεί ο άνθρωπος. Μια κοινωνία που ο ποιητής θα ψαρεύει κι ο ψαράς θα μπορεί να γράφει ποιήματα».
Ο Κώστας Θωμαίδης να τραγουδάει για την Άννα «για νίκες που το μέλλον θα φέρει,
(Άννα, μην κλαις) εμέναν όμως δε με βάζουν στο χέρι. Ο Μίλτος Πασχαλίδης να ερμηνεύει τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ο «Μήτσος», όπως τον αποκαλεί μαζί με τον Κότσιρα και να ακούγεται το πιο δυνατό χειροκρότημα στο «Σαν πλανόδιο τσίρκο» και το «Πάντα γελαστοί» από τον Κότσιρα. Η Χαρούλα Αλεξίου, η «πριγκίπισσα» του όπως την αποκαλεί να τραγουδάει για την «Ελένη» και την «Αγάπη που είναι ζάλη» και να του φωνάζει «Καλώς σε ξαναβρήκα αγάπη μου». Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με τις «Μικρές Νοθείες» και τον «Γουίλι». Ο Μανώλης Μητσιάς με το «Ερωτικό» να δηλώνει «Τι να πω για τον άνθρωπο που μου χάρισε το καλύτερο τραγούδι μου;» “. Ο Γιώργος Νταλάρας να απογειώνει το «Ανεμολόγιο». ο Θηβαίος «Άμλετ της Σελήνης» και το «Δεν είμαι Αλλος». Η σπουδαία Ρίτα Αντωνοπούλου με «Το μηδέν» και η αγαπημένη του Μαριάννα Πολυχρονίδη με το «Μαχαίρι».
Άφησα τον Γιώργο Μεράντζα τελευταίο από την παρουσίαση γιατί ήθελα να κάνω μια ειδική αναφορά σ΄αυτόν.
Την επική ερμηνεία του στους στίχους του Μ. Ελευθερίου «Δίκοπη ζωή»
Απ’ το κακό και τ’ άδικο διωγμένο
κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο
να σ’ έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος να `ναι οι τροχοί
που σ’ έχουν στα στενά κυνηγημένο…
Και την συγκινητική του αναφορά σχεδόν «επιβαλλόμενη» στον φίλο του. «Έτσι όπως έπεισα την Ντίνα να μην πάω στα ξένα, έτσι θα σε πείσω και εσένα να σε ‘χω δω αιώνες» τραγουδώντας σπαρακτικά ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο:
Αχ τώρα στα ξεχωρίσματα ελα γιέ μου να φιληθούμε,
αχ ελα γιέ μου να φιληθούμε,
ωρ γιατί έχουμε ζωή και θάνατο, ποιος ξέρει αν θ’ ανταμωθούμε
αχ ποιος ξέρει αν θ’ ανταμωθούμε.
Έλα που σε περιμένω, ταίρι μου ξενητεμένο.
Αχ αυτού μακριά που βρίσκεσαι, εκεί γιέ μου στην Αυστραλία,
Αμέρικη και Γερμανία.
Αχ στείλε μου το κορμάκι σου, σε μια γιέ μου φωτογραφία,
σε μια γιέ μου φωτογραφία.
Με τ’ εσένα θέλω να `μαι, και στην Ήπειρο καλά `ναι.
Αχ τώρα στα ξεχωρίσματα ελα γιέ μου να φιληθούμε,
αχ ελα γιέ μου να φιληθούμε,
ωρ γιατί έχουμε ζωή και θάνατο, ποιος ξέρει αν θ’ ανταμωθούμε
αχ ποιος ξέρει αν θ’ ανταμωθούμε.
Έλα που σε περιμένω, ταίρι μου ξενητεμένο.
Αχ αυτού μακριά που βρίσκεσαι, εκεί γιέ μου στην Αυστραλία,
Αμέρικη και Γερμανία.
Αχ στείλε μου το κορμάκι σου, σε μια γιέ μου φωτογραφία,
σε μια γιέ μου φωτογραφία.
Με τ’ εσένα θέλω να `μαι, και στην Ήπειρο καλά `ναι.
Δεν μπορούσε να λείπει η αναφορά στον «υποτιμημένο» από άλλους συναδέλφους του ποιητές, που μελοποίησε, που αγάπησε και μας ταξίδεψε μέσα από τα μελοποιημένα ποιήματα του. Τον Νίκο Καββαδία που έγραφε το 1954 «λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται» για το ταξίδι ότι «τα καράβια αν δεν τα πάμε, μας πάνε» που είπε σε ένα πιτσιρίκο πως «αν αξίζει το κόπο πάνω σ αυτό τον πλανήτη είναι να ξεπερνάς τα όρια σου και βρήκε τον τρόπο να το πει με το «χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία».
Και κάπου εκεί έρχεται η φόρτιση και το δέος. Λέει στους μουσικούς να αποχωρήσουν από την σκηνή για να μείνει μόνος του με το πιάνο του. Αρχίζει να παίζει στα πλήκτρα το «7 Νάνοι στο S/S Cyrenia». Σιωπή….. ένας καλλιτέχνης που θέλει να μείνει μόνος του με το δημιούργημα του. Ήτανε η δικιά του στιγμή, η δικιά του ζωή, ο δικός του Γολγοθάς, ο δικός του δρόμος. Το απογειώνει το κομμάτι. Φωνή και πιάνο γίνονται ένα σπαρακτικά… Μας έκανε κοινωνούς και αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.. Το πιο δυνατό και συγκινητικό χειροκρότημα. Αυτή την ερμηνεία θα την κουβαλάμε όλοι.
Το τέλος της συναυλίας έρχεται με τη Ρόζα. Όλοι οι ερμηνευτές γίνονται ένα με τον κόσμο και το παρατεταμένο χειροκρότημα. «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία/πώς η ιστορία γίνεται σιωπή».
Και φτάνει η στιγμή του αποχαιρετισμού: «Σας ευχαριστώ για την αγάπη που μου δίνετε και μεγαλώνετε τη ζωή μου».
Εμείς σε ευχαριστούμε Μικρούτσικε και μη ξεχνάς την υπόσχεση που μας έδωσες «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ»
Συ Είπας …
Ήτανε όλοι εκεί, ζωντανοί: Καββαδίας, Άλκης Αλκαίος, Μπρεχτ, Δημήτρης Μητροπάνος, Μαρία Δημητριάδη. 8000 κόσμος μικροί μεγάλοι συμμετείχαν (όχι δεν ήτανε απλοί θεατές, ο χορός που τον συνόδευε ήτανε) στην συναυλία του Θάνου μαζί με τους φίλους του αοιδούς και τους ποιητές. Η αξία ενός καλλιτέχνη μετράται και με το μπόι του. Ήξερε το φορτισμένο κλίμα, ήξερε ότι θα ήτανε διαφορετικές αυτές οι συναυλίες, το πήρε πάνω του και όπως δήλωσε όταν κάποιος τραγουδιστής τον διέκοψε : «Άφησε με να τελειώσω τόσες πρόβες έκανα πώς να τα πω». Ζωντανούς μας θέλει να παλεύουμε να τραγουδάμε και να ονειρευόμαστε. Το είχε καταθέσει χθες βράδυ: «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη», παίζοντας στο πιάνο του χτυπώντας δυνατά τα πλήκτρα.
Το ραντεβού κλείστηκε στις 9 το βράδυ. Τυπικός στην ώρα του βγαίνει στην σκηνή και καλωσορίζει τους φίλους του:
«Ζούμε σε ένα βάρβαρο κόσμο. Η βαρβαρότητα μας κατακλύζει, όπως είπε ο γερο-Κάρολος, πρέπει να αφήσουμε ανοιχτό το παράθυρο στο όνειρο. Αφήνοντας ένα παράθυρο στο όνειρο, τότε μόνο θα φτιάξουμε μια κοινωνία που θα μπορεί να αυτοπραγματωθεί ο άνθρωπος. Μια κοινωνία που ο ποιητής θα ψαρεύει κι ο ψαράς θα μπορεί να γράφει ποιήματα».
Ο Κώστας Θωμαίδης να τραγουδάει για την Άννα «για νίκες που το μέλλον θα φέρει,
(Άννα, μην κλαις) εμέναν όμως δε με βάζουν στο χέρι. Ο Μίλτος Πασχαλίδης να ερμηνεύει τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ο «Μήτσος», όπως τον αποκαλεί μαζί με τον Κότσιρα και να ακούγεται το πιο δυνατό χειροκρότημα στο «Σαν πλανόδιο τσίρκο» και το «Πάντα γελαστοί» από τον Κότσιρα. Η Χαρούλα Αλεξίου, η «πριγκίπισσα» του όπως την αποκαλεί να τραγουδάει για την «Ελένη» και την «Αγάπη που είναι ζάλη» και να του φωνάζει «Καλώς σε ξαναβρήκα αγάπη μου». Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με τις «Μικρές Νοθείες» και τον «Γουίλι». Ο Μανώλης Μητσιάς με το «Ερωτικό» να δηλώνει «Τι να πω για τον άνθρωπο που μου χάρισε το καλύτερο τραγούδι μου;» “. Ο Γιώργος Νταλάρας να απογειώνει το «Ανεμολόγιο». ο Θηβαίος «Άμλετ της Σελήνης» και το «Δεν είμαι Αλλος». Η σπουδαία Ρίτα Αντωνοπούλου με «Το μηδέν» και η αγαπημένη του Μαριάννα Πολυχρονίδη με το «Μαχαίρι».
Άφησα τον Γιώργο Μεράντζα τελευταίο από την παρουσίαση γιατί ήθελα να κάνω μια ειδική αναφορά σ΄αυτόν.
Την επική ερμηνεία του στους στίχους του Μ. Ελευθερίου «Δίκοπη ζωή»
Απ’ το κακό και τ’ άδικο διωγμένο
κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο
να σ’ έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος να `ναι οι τροχοί
που σ’ έχουν στα στενά κυνηγημένο…
Και την συγκινητική του αναφορά σχεδόν «επιβαλλόμενη» στον φίλο του. «Έτσι όπως έπεισα την Ντίνα να μην πάω στα ξένα, έτσι θα σε πείσω και εσένα να σε ‘χω δω αιώνες» τραγουδώντας σπαρακτικά ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο:
Αχ τώρα στα ξεχωρίσματα ελα γιέ μου να φιληθούμε,
αχ ελα γιέ μου να φιληθούμε,
ωρ γιατί έχουμε ζωή και θάνατο, ποιος ξέρει αν θ’ ανταμωθούμε
αχ ποιος ξέρει αν θ’ ανταμωθούμε.
Έλα που σε περιμένω, ταίρι μου ξενητεμένο.
Αχ αυτού μακριά που βρίσκεσαι, εκεί γιέ μου στην Αυστραλία,
Αμέρικη και Γερμανία.
Αχ στείλε μου το κορμάκι σου, σε μια γιέ μου φωτογραφία,
σε μια γιέ μου φωτογραφία.
Με τ’ εσένα θέλω να `μαι, και στην Ήπειρο καλά `ναι.
Αχ τώρα στα ξεχωρίσματα ελα γιέ μου να φιληθούμε,
αχ ελα γιέ μου να φιληθούμε,
ωρ γιατί έχουμε ζωή και θάνατο, ποιος ξέρει αν θ’ ανταμωθούμε
αχ ποιος ξέρει αν θ’ ανταμωθούμε.
Έλα που σε περιμένω, ταίρι μου ξενητεμένο.
Αχ αυτού μακριά που βρίσκεσαι, εκεί γιέ μου στην Αυστραλία,
Αμέρικη και Γερμανία.
Αχ στείλε μου το κορμάκι σου, σε μια γιέ μου φωτογραφία,
σε μια γιέ μου φωτογραφία.
Με τ’ εσένα θέλω να `μαι, και στην Ήπειρο καλά `ναι.
Δεν μπορούσε να λείπει η αναφορά στον «υποτιμημένο» από άλλους συναδέλφους του ποιητές, που μελοποίησε, που αγάπησε και μας ταξίδεψε μέσα από τα μελοποιημένα ποιήματα του. Τον Νίκο Καββαδία που έγραφε το 1954 «λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται» για το ταξίδι ότι «τα καράβια αν δεν τα πάμε, μας πάνε» που είπε σε ένα πιτσιρίκο πως «αν αξίζει το κόπο πάνω σ αυτό τον πλανήτη είναι να ξεπερνάς τα όρια σου και βρήκε τον τρόπο να το πει με το «χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία».
Και κάπου εκεί έρχεται η φόρτιση και το δέος. Λέει στους μουσικούς να αποχωρήσουν από την σκηνή για να μείνει μόνος του με το πιάνο του. Αρχίζει να παίζει στα πλήκτρα το «7 Νάνοι στο S/S Cyrenia». Σιωπή….. ένας καλλιτέχνης που θέλει να μείνει μόνος του με το δημιούργημα του. Ήτανε η δικιά του στιγμή, η δικιά του ζωή, ο δικός του Γολγοθάς, ο δικός του δρόμος. Το απογειώνει το κομμάτι. Φωνή και πιάνο γίνονται ένα σπαρακτικά… Μας έκανε κοινωνούς και αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.. Το πιο δυνατό και συγκινητικό χειροκρότημα. Αυτή την ερμηνεία θα την κουβαλάμε όλοι.
Το τέλος της συναυλίας έρχεται με τη Ρόζα. Όλοι οι ερμηνευτές γίνονται ένα με τον κόσμο και το παρατεταμένο χειροκρότημα. «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία/πώς η ιστορία γίνεται σιωπή».
Και φτάνει η στιγμή του αποχαιρετισμού: «Σας ευχαριστώ για την αγάπη που μου δίνετε και μεγαλώνετε τη ζωή μου».
Εμείς σε ευχαριστούμε Μικρούτσικε και μη ξεχνάς την υπόσχεση που μας έδωσες «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ»
Συ Είπας …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου