« Αντισταλινισμός και παραχάραξη της Ιστορίας
Από τον Νίκο Μόττα
Στις 18 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 138 χρόνια από τη γέννηση του μεγαλύτερου φόβητρου που γνώρισαν αστοί, ιμπεριαλιστές, φασίστες και οπορτουνιστές τον 20ο αιώνα- του Ιωσήφ Στάλιν. Η περίπτωση του Στάλιν είναι μοναδική στην σύγχρονη παγκόσμια Ιστορία. Και αυτό διότι δεν έχει υπάρξει στα ιστορικά χρονικά ηγετική προσωπικότητα που να έχει κατασυκοφαντηθεί με τόσο χυδαίο και απροκάλυπτο τρόπο από την αστική ιστοριογραφία. Ο αντισταλινισμός- φορώντας τη μάσκα της ψευδεπίγραφης, επιστημονικοφανούς «σταλινολογίας» – αποτέλεσε και αποτελεί την προμετωπίδα του αντικομμουνισμού που συστηματικά, εδώ και δεκαετίες, ποντάρει στην παραχάραξη και διαστρέβλωση της Ιστορίας.
Ο λυσσαλέος αντισταλινισμός δεν έχει αποκλειστικά ως στόχο την συκοφάντηση του Ι.Β.Στάλιν ως ιστορικής φυσιογνωμίας. Μέσα από τις τερατολογίες των πάσης φύσης «σταλινολόγων» επιχειρείται να συκοφαντηθεί στις συνειδήσεις των λαών- και ιδιαίτερα της νεολαίας- η ιστορική περίοδος με την οποία ταυτίζεται ο Στάλιν, δηλαδή η περίοδος κατά την οποία μπήκαν οι βάσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
Το δηλητήριο ενάντια στα «σταλινικά εγκλήματα» έχει ως πραγματικό στόχο την ίδια τη μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία, την προοπτική μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Για να το πετύχει αυτό, η αστική ιστοριογραφία έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη «βιομηχανία» δαιμονοποίησης του Στάλιν: «κατασκευασμένα» γεγονότα, πλαστογραφία και παραχάραξη ντοκουμέντων, χρήση ναζιστικού προπαγανδιστικού υλικού, «μαρτυρίες» και μυθιστορήματα επιφανών αντικομμουνιστών, οπορτουνιστικές ψευδολογίες τροτσκιστών, σενάρια «κόκκινης τρομοκρατίας» κλπ. Για να αναλυθεί επαρκώς το σύνολο της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας ενάντια στον Στάλιν χρειάζονται τόμοι εγκυκλοπαίδειας. Ωστόσο, με αφορμή την 138η επέτειο από τη γέννηση του αξίζει να κάνουμε μια συνοπτική αναφορά στα μεγαλύτερα, τα πιό χυδαία και τερατώδη, ψέματα που έχουν κατασκευαστεί από τους «επιστήμονες» του αντισταλινισμού.
Ψέμα 1ο: Ο Στάλιν εξόντωσε 20-60 εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο αριθμός των ανθρώπων που σκότωσε ο «αιμοσταγής» Στάλιν έχει λάβει μυθικές διαστάσεις στην αστική ιστοριογραφία. Διάφοροι σημαιοφόροι του αντικομμουνισμού- από τον γνωστό ακροδεξιό ρώσο συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν μέχρι τον αμερικανοβρετανό ιστορικό Ρόμπερτ Κόνκουεστ- έχουν δώσει τις δικές τους εκδοχές για τον αριθμό των θυμάτων του Στάλιν. Στο βιβλίο του «The Great Terror» (Ο μεγάλος τρόμος, 1965) ο Κόνκουεστ- πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών στα νιάτα του- υπολογίζει τα θύματα του Στάλιν σε 20 εκατομμύρια. Ένας άλλος επιφανής εκπρόσωπος της επιστημονικής σταλινολογίας, ο ρώσος ιστορικός Ρόι Μεντβέντεφ διπλασιάζει τον αριθμό αυτό (40 εκατομμύρια) προσθέτοντας στα θύματα της περιόδου του Στάλιν και τα 20 εκατομμύρια των σοβιετικών που σκοτώθηκαν… κατά τη διάρκεια του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ενάντια στους Ναζί! Η αντικομμουνιστική παράνοια ενάντια στον Στάλιν περνάει σε άλλο επίπεδο με την εκδοχή του Σολζενίτσιν, ο οποίος υπολογίζει τα θύματα της σταλινικής περιόδου σε 60 εκατομμύρια.
Ποιά είναι όμως η πραγματικότητα; Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η κυβέρνηση Γιέλτσιν αποφάσισε να ανοίξει τα σοβιετικά κρατικά αρχεία. Τα αρχεία αυτά, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το 1991, διαψεύδουν πλήρως τις τερατολογίες των σταλινολόγων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ο αριθμός όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν, από το 1923 έως το 1952 κυμαίνεται από 776.000 έως 786.000 ανθρώπους. [1] Σε αυτούς τους αριθμούς, αν προσθέσουμε 40.000 που ενδεχομένως εκτελέστηκαν ανεπίσημα, φτάνουμε σε έναν συνολικό αριθμό περίπου 820.000 εκτελεσθέντων [2].
Οι Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ, Σολζενίτσιν και άλλοι σταλινολόγοι επιχείρησαν με λαθροχειρίες και αντεπιστημονικές μεθόδους να «κατασκευάσουν» εκατομμύρια υποτιθέμενα θύματα του Στάλιν. Έτσι, πρόσθεσαν στους υπολογισμούς τους ότι μπορεί να φανταστεί ο νους: εξαφανισμένους, νεκρούς από φυσικά αίτια, θύματα του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κλπ.
Προκύπτει ωστόσο ένα ερώτημα που η αντισταλινική προπαγάνδα επιχειρεί να θάψει: Για τι αδικήματα κατηγορήθηκαν οι εκτελεσθέντες και πόσο πραγματικά αθώοι ήταν; Η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των περίπου 800 χιλιάδων εκτελεσθέντων συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν τη λεγόμενη περίοδο του Μεγάλου Τρόμου (1936-1938). Μιλάμε, επομένως, για μια περίοδο κατά την οποία υπήρχαν- βάσιμοι όπως αποδείχθηκε αργότερα- φόβοι ότι η ναζιστική Γερμανία ετοιμάζονταν να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Η ναζιστική-φασιστική προπαγάνδα είχε ήδη καταφέρει να παρεισφρήσει σε αντεπαναστατικούς κύκλους στην Σοβιετική Ένωση. Οι σταλινολόγοι δεν αρθρώνουν κουβέντα για τις συνθήκες της ιστορικής περιόδου κατά την οποία έλαβαν χώρα οι συλλήψεις και οι εκτελέσεις.Αποκρύβουν συνειδητά το γεγονός ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός των εκτελεσθέντων είχαν συλληφθεί για φιλοναζιστική προπαγάνδα, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Σολζενίτσιν που αργότερα έμελλε να γίνει ο αγαπημένος συγγραφέας της καπιταλιστικής Δύσης.
Σημείωση 1η: Μέσα σε 2 μόλις χρόνια, τη διετία 1965-66, ο ποικιλότροπα υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ δικτάτορας της Ινδονησίας Σουχάρτο μακέλευσε περισσότερους από 1 εκατομμύριο ανθρώπους (σύμφωνα με ορισμένες πηγές ο αριθμός αγγίζει τα 2 εκατομμύρια) κατά τη διάρκεια των περίφημων αντικομμουνιστικών διώξεων. Περισσότερους, δηλαδή, απ’ ότι ο “αιμοσταγής Στάλιν” σε 30 χρόνια.
Σημείωση 2η: Σύμφωνα με την έρευνα ενός αμερικανού, του James Lucas, από το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις μέρες μας, οι ΗΠΑ ευθύνονται- έμμεσα και άμεσα- για το θάνατο περισσότερων από 20 εκατομμυρίων ανθρώπων σε 37 χώρες. [3] Για τις γενοκτονίες και βαρβαρότητες του ιμπεριαλισμού τι έχουν να πουν άραγε οι θιασώτες του αντικομμουνισμού;
Ψέμα 2ο: Ο Ουκρανικός λιμός του 1932-33 προκλήθηκε σκόπιμα από την ΕΣΣΔ.
Αγαπημένο θέμα της αστικής-ιμπεριαλιστικής παραφιλολογίας για τον
Στάλιν είναι ο λιμός που έπληξε την Ουκρανία την περίοδο 1932-33.
Πρόκειται για απάτη κολοσσιαίων διαστάσεων που αποδίδει τον λιμό σε…
σχέδιο των μπολσεβίκων για να εξοντώσουν τον ουκρανικό λαό, αναγκάζοντας
τους αγροτικούς πληθυσμούς να δεχθούν την κολλεκτιβοποίηση. Στην
Ουκρανία, μάλιστα, έχει καθιερωθεί η 25η Νοέμβρη ως μέρα μνήμης για τους
νεκρούς της «γενοκτονίας κατά του ουκρανικού έθνους από την ΕΣΣΔ».
Η υποτίθεμενη αυτή γενοκτονία έχει αποδειχθεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ήταν μια καλοστημένη ναζιστική προπαγάνδα. Στο βιβλίο του «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν», ο βέλγος ιστορικός Λούντο Μάρτενς, παραθέτει στοιχεία για το πως η ναζιστική προπαγάνδα πέρασε στο δυτικό τύπο, μέσω της εφημερίδας Chicago American του φιλοναζί αμερικανού μεγιστάνα Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. Η Chicago American δημοσίευσε τον Φλεβάρη του 1935 «ανταποκρίσεις» από την Ουκρανία που έφεραν την υπογραφή του Τόμας Ουόκερ και οι οποίες περιέγραφαν το υποτιθέμενο ζοφερό έγκλημα των μπολσεβίκων. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται από μετέπειτα εμπεριστατωμένες έρευνες- όπως αυτή του καναδού Ντάγκλας Τότλ [4]– το «ρεπορτάζ» της Chicago American όχι μόνο ήταν κάλπικο, με ψεύτικες φωτογραφίες και παραποιημένα στοιχεία αλλά, επιπλέον, ο “δημοσιογράφος” Ουόκερ δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία.
Οι ουκρανοί φασίστες- συνεργάτες των Ναζί είχαν σημαντική συνεισφορά στην διάδοση της απάτης σχετικά με το λιμό του 1932-33. Για παράδειγμα, το βιβλίο «Εγκληματικές πράξεις του Κρεμλίνου» που εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 από ουκρανούς φασίστες που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, περιέχει σειρά πλαστών φωτογραφιών τις οποίες παρουσιάζει ως «ντοκουμέντα». Να τι γράφει για το εν λόγω πόνημα ο Μάρτενς: «Στην σελίδα 155 του παραπάνω έργου υπάρχει μια φωτογραφία τεσσάρων στρατιωτών και ενός αξιωματικού που μόλις έχουν εκτελέσει κάποιους ανθρώπους. Τίτλος: «Η εκτέλεση των κουλάκων». Λεπτομέρεια: οι στρατιώτες φορούν τη στολή του τσαρικού στρατού! Έτσι, μας δείχνουν τσαρικές εκτελέσεις ως αποδεικτικά στοιχεία των «εγκλημάτων του Στάλιν».
Το 1932-33, η Ουκρανία πράγματι πέρασε περιόδο μεγάλης και καταστρεπτικής πείνας. Μόνο που, αντίθετα με όσα διαδίδουν οι αντικομμουνιστές πλαστογράφοι, ο λιμός αυτός δεν αποτελούσε σχέδιο εξόντωσης των ουκρανών απ’ τους μπολσεβίκους. Στην πραγματικότητα, ο λιμός υπήρξε το αποτέλεσμα μιας σειράς λόγων που σχετίζονται: α) με τα εκτεταμένα σαμποτάζ (καταστροφές παραγωγής, πυρπόληση γεωργικών μηχανών, εμπόδια στην συγκομιδή δημητριακών, άρνηση να σπείρουν κλπ) και την τρομοκρατία των κουλάκων που αντιδρούσαν στην κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας, β) την εκτεταμένη επιδημία τύφου στην περιοχή και γ) την ξηρασία της περιόδου 1930-32 που έπληξε σημαντικά μεγάλο μέρος της Ουκρανίας.
Ψέμα 3ο: Η σφαγή στο Κατίν ήταν σοβιετικό έγκλημα.
Η υπόθεση της σφαγής του Κατίν έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία της αληθοφάνειας που χαρακτηρίζουν μια καλοστημένη, καλοσκηνοθετημένη προπαγάνδα. Στις 13 Απρίλη 1943, δύο σχεδόν μήνες μετά την πανωλεθρία των Ναζί στο Στάλινγκραντ, ο ραδιοφωνικός σταθμός της ναζιστικής Γερμανίας στο Βερολίνο ανακοίνωσε πως η Βέρμαχτ «ανακάλυψε» έναν μαζικό τάφο 3.000 πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν, κοντά στην πόλη Σμολένσκ. Αργότερα, σύμφωνα με στοιχεία της «Μαύρης βίβλου του Κομμουνισμού» (ενός χυδαίου λίβελου με ακαδημαϊκό περιτύλιγμα), ο αριθμός των θυμάτων αποδείχθηκε αρκετά μεγαλύτερος: από 15.000 στις 22.000 με 25.700. Ο ένοχος του εγκλήματος; Μα, φυσικά, οι «εβραιομποσελβίκοι», η Σοβιετική Ένωση και ο Στάλιν.
Ωστόσο, όσο καλοστημένη κι’ αν ήταν η ναζιστική προπαγάνδα για το Κατίν, μια σειρά στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αποκαλύπτουν την απάτη. Τόσο ιατροδικαστικές μελέτες όσο και η εξέταση του υλικού (σφαίρες, έγγραφα, σχοινί) που βρέθηκε στους ομαδικούς τάφους οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η σφαγή στο Κατίν ήταν έργο των Ναζί. Για παράδειγμα, σύμφωνα με ιατροδικαστικές μελέτες ο χρόνος δολοφονίας των θυμάτων υπολογίζεται πολύ αργότερα από αυτήν που ισχυρίζονταν οι Ναζί, σε μια περίοδο που η περιοχή είχε καταληφθεί απ’ τα χιτλερικά στρατεύματα. Επιπλέον, οι κάλυκες που βρέθηκαν στους τάφους έδειξαν ότι οι σφαίρες ήταν γερμανικής προέλευσης, κατασκευασμένες σε εργοστάσιο με έδρα της Γερμανία και τις οποίες χρησιμοποιούσε ο ναζιστικός στρατός.
Να τι αποκάλυπτε ο Σόλενμπεργκ, αρχηγός ταξιαρχίας των SS και συνεργάτης του Χάινριχ Χίμλερ, στους New York Times στις 29 Ιούνη 1945: «Η ιστορία των μαζικών τάφων στο Κατίν, που δημιούργησε παγκόσμια αίσθηση δύο χρόνια πριν, ήταν κατασκευασμένη προπαγάνδα απ’ τους Γκέμπελς και Ρίμπεντροπ για να δημιουργήσουν ρίγμα στις σχέσεις Ρωσίας-δυτικών συμμάχων αναφέρει το ρεπορτάζ. Ένας κοντινός συνεργάτης του Χίμλερ, ο αρχηγός ταξιαρχίας των SS Σέλενμπεργκ, ανακοινώθηκε πως έδωσε αυτήν την πληροφορία κατά τη διάρκεια κατάθεσης στις συμμαχικές δυνάμεις στη Γερμανία την περασμένη Τρίτη. Ο Σέλενμπεργκ φέρεται να είπε πως 12.000 πτώματα συλλέκτηκαν από γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα έντυσαν με παραδοσιακές πολωνικές στρατιωτικές στολές ώστε να φαίνονται ως πολωνοί αξιωματικοί. Απόψε μια άλλη πληροφορία εστάλη από το Όσλο, όπου ο Έρικ Γιόχανσεν- πρόσφατα επαναπατρισμένος έγκλειστος του γερμανικού στρατοπέδου Sachsenhausen- αναφέρει μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για τη γερμανική παραγωγή ψεύτικων εγγράφων που προορίζονταν για τα πτώματα των μαζικών τάφων του Κατίν».
Η σφαγή του Κατίν, λοιπόν, ήταν ένα ναζιστικό έγκλημα που σκόπιμα και μεθοδικά αποδόθηκε στην Σοβιετική Ένωση. «Εδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια – δυο βδομάδες» έγραφε ο αρχιναζί Γκέμπελς στο προσωπικό του ημερολόγιο και προσέθετε: «Δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες… Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε» («The Goebbels Diaries (1942-1943)», New York: Doubleday & Company 14/4/1943 και 8/5/1943).
Σημείωση: Ένας εκπρόσωπος της αμερικανικής διπλωματίας, ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα το διάστημα 1943-1946, Άβερελ Χάριμαν, παραδέχονταν γραπτώς το 1944 πως «σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς». Την ίδια θέση είχε υποστηρίξει ένα χρόνο πριν, το 1943 ο διευθυντής του Γραφείου Πολεμικών Πληροφοριών της κυβέρνησης των ΗΠΑ Έλμερ Ντέιβις.
Ψέμα 4ο: Αρχιπέλαγος από…γκούλαγκ.
Αγαπημένο θέμα της αστικής, αντικομμουνιστικής-αντισταλινικής, προπαγάνδας είναι η ύπαρξη των λεγόμενων «γκούλαγκ», ή αλλιώς στρατοπέδων εργασίας. Μια πρόχειρη έρευνα του όρου “soviet gulag” στη μηχανή αναζήτησης Google βγάζει 497 χιλιάδες αποτελέσματα. Σημαντική συνεισφορά στην αστική προπαγανδιστική μυθολογία για τα γκούλαγκ είχε το περίφημο βιβλίο «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» (Archipelago Gulag, 1973) του, καταδικασμένου για φιλοναζιστική δράση και αργότερα υποστηρικτή του φασίστα δικτάτορα Φράνκο, Αλεξαντρ Σολζενίτσιν. Αν όμως ο Σολζενίτσιν έδωσε μια μυθιστορηματική διάσταση στα γκούλαγκ, οι- γνωστοί και μη εξαιρεταίοι- αντικομμουνιστές ιστορικοί όπως οι Κόνκουεστ και Μεντβέντεφ επιχείρησαν να δώσουν στην όλη υπόθεση μια επίφαση επιστημονικότητας, μέσω των αναλύσεων τους για τα… εκατομμύρια νεκρούς των «σταλινικών στρατοπέδων».
Η πραγματικότητα είναι πως στρατόπεδα εργασίας στην ΕΣΣΔ υπήρξαν. Ωστόσο, η αντικομμουνιστική-αντισταλινική ιστοριογραφία αποκρύπτει σκόπιμα δύο πράγματα: Πρώτον, τι είδους άτομα εργάζονταν στα γκούλαγκ και δεύτερον, ποιός ήταν ο αληθινός αριθμός των κατάδικων. Τα κρατικά σοβιετικά αρχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας στις αρχές της δεκαετίας του ’90 διέψευσαν τις τερατολογίες των Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ και των λοιπών σταλινολόγων.
Γράφει σχετικά ο Λούντο Μάρτενς: «Το 1934, ο Κόνκουεστ υπολόγισε σε 5 εκατομμύρια τους πολιτικούς κρατούμενους. Στην πραγματικότητα, ήταν μεταξύ 127.000 και 170.000 […] Στο σύνολο των κρατουμένων, οι πολιτικοί δεν ήταν παρά το 25% με 33%. Ο Κόνκουεστ απαρίθμησε κατά μέσο όρο 8 εκατομμύρια κρατούμενους στα στρατόπεδα το χρόνο. Και ο Μεντβέντεφ (σ.σ: ρώσος αντισταλινικός ιστορικός, διετέλεσε σύμβουλος του Γκορμπατσόφ) 12 με 13 εκατομμύρια. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων διακυμάνθηκε ανάμεσα σε ένα ελάχιστο 127.000 το 1934 και ένα μέγιστο 500.000 στη διάρκεια των δύο χρόνων του πολέμου, το 1941 και 1942».
Οι «επιστήμονες» του αντικομμουνισμού σκόπιμα παραγνώρισαν τα ιστορικά δεδομένα της εποχής, τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες κύκλων εντός της ΕΣΣΔ και τη ναζιστική-φασιστική προπαγάνδα, «μαγειρεύοντας» κατά το δοκούν τους αριθμούς των θυμάτων στα γκούλαγκ. Σημειώνει ο Μάρτενς: «Τον καιρό του Στάλιν, το 1951- τη χρονιά που υπήρχε ο μεγαλύτερος αριθμός κρατουμένων στο Γκούλαγκ- υπήρχαν 1.948.158 εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, όσοι ακριβώς και επι Χρουστσώφ. Ο πραγματικός αριθμός των πολιτικών κρατουμένων ήταν τότε 579.878. Οι περισσότεροι από τους “πολιτικούς” ήταν άτομα που είχαν συνεργαστεί με τους ναζί: 334.538 είχαν καταδικαστεί για προδοσία» (σελ. 286).
Τις ψευδολογίες των Σολζενίτσιν, Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ και σια, αποκαλύπτει σε εκτενή του έρευνα και ο Μάριο Σόουζα, μέλος του Μαρξιστικου Επαναστατικου Κομμουνιστικου Κομματος Σουηδιας (KPML-r). Γράφει σχετικά ο Σόουζα, χρησιμοποιώντας στατιστικά στοιχεία από το American Historical Review:
«Στις «αποικίες εργασίας» (gulag), στα στρατόπεδα, στέλνονταν εκείνοι που είχαν διαπράξει σοβαρές παρατυπίες (ανθρωποκτονία, ληστεία, βιασμός, οικονομικά αδικήματα, κ.λπ….) καθώς επίσης και ένα μεγάλο ποσοστό εκείνων που καταδικάζονται λόγω αντεπαναστατικών δραστηριοτήτων» […] Ο Κόνκουεστ υποστηρίζει ότι το 1939 υπήρξαν 9 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας και ότι άλλα 3 εκατομμύρια είχαν πεθάνει στην περίοδο 1937-1939. Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Κόνκουεστ μιλά εδώ μόνο για πολιτικούς κρατουμένους! Εκτός από αυτούς, λέει ο Κόνκουεστ, υπήρξαν επίσης κοινοί εγκληματίες που, ήταν πολύ περισσότεροι σε αριθμό από τους πολιτικούς κρατουμένους! Το 1950 υπήρξαν, σύμφωνα με τον Κόνκουεστ, 12 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι. Οπλισμένοι με τα αληθινά γεγονότα, μπορούμε εύκολα να δούμε τι απατεώνας ειναι ο Κόνκουεστ. Ούτε ένας από τους αριθμούς του ανταποκρίνεται ακόμα και μακρινά στην πραγματικότητα. Το 1939 υπήρχαν συνολικά σε όλα τα στρατόπεδα, τις αποικίες και τις φυλακές κοντά σε 2 εκατομμύρια φυλακισμένους. Από αυτά τα 454.000 είχαν διαπράξει τα πολιτικά εγκλήματα, όχι 9 εκατομμύρια όπως ο Conquest βεβαιώνει. Εκείνοι που πέθαναν στην στρατόπεδα εργασίας μεταξύ 1937 και 1939 αριθμούσαν περίπου 160.000, όχι 3 εκατομμύρια. Το 1950 υπήρξαν 578.000 πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας, όχι 12 εκατομμύρια. Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ, μέχρι και σήμερα, παραμένει μια από τις σημαντικότερες πηγές για τη δεξιά προπαγάνδα ενάντια στον κομμουνισμό. Μεταξύ των δεξιών ψευτο-διανοούμενων, ο Κόνκουεστ είναι σχεδόν «θεός». Όσον αφορά στους αριθμούς που αναφέρονται από τον Σολζενίτσιν (ότι 60 εκατομμύρια έχουν πεθάνει στα στρατόπεδα εργασίας) δεν υπάρχει καμία ανάγκη για σχόλια. Η γελειότητα ενός τέτοιου ισχυρισμού είναι προφανής. Μόνο ένα άρρωστο μυαλό θα μπορούσε να διανοηθεί τετοια πράγματα» [5].
Βέβαια, όπως αναφέρθηκε και στην εισαγωγή, μέσω της επίθεσης στον Στάλιν επιχειρείται το χτύπημα ενάντια στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ενάντια στο εργατικό κίνημα και την προοπτική της εργατικής-λαϊκής εξουσίας. Γι΄αυτό διαστρεβλώνουν την Ιστορία και προάγουν την απαράδεκτη θεωρία των δύο άκρων και της εξίσωσης κομμουνισμού-ναζισμού.
Κάθε επίθεση στον Στάλιν και την Σοβιετική Ένωση κρύβει τον βαθύτερο φόβο της άρχουσας τάξης, του καπιταλιστικού συστήματος και των πραιτωριανών του, για το νομοτελειακό και αναπόφευκτο χαρακτήρα της ιστορικής αλλαγής. Φοβούνται την Ιστορία και γι΄αυτό τη διαστρεβλώνουν. Μάταια όμως. Όση λάσπη κι’ αν ρίξουν, δε θα μπορέσουν να εμποδίσουν την «έφοδο στον ουρανό» τον 21ο αιώνα.
Σημειώσεις:
[1] Getty, Ritterspom, and Zemskov, “Victims of the Soviet Penal System in the Pre-War Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence”.
[2] Andics Helmut. Rule of Terror: Russia under Lenin and Stalin. New York: Holt, Rinehart and Winston, 1969.
[3] http://www.globalresearch.ca/us-has-killed-more-than-20-million-people-in-37-victim-nations-since-world-war-ii/5492051.
[4] Douglas Tottle, Fraud, Famine, and Fascism: the Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard , Progress Books, Toronto 1987:http://www.rationalrevolution.net/special/library/tottlefraud.pdf.
[5] Mario Sousa- Lies concerning the history of the Soviet Union. From Hitler to Hearst, from Conquest to Solzhenitsyn:http://www.mariosousa.se/LiesconcerningthehistoryoftheSovietUnion.html.
Στις 18 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 138 χρόνια από τη γέννηση του μεγαλύτερου φόβητρου που γνώρισαν αστοί, ιμπεριαλιστές, φασίστες και οπορτουνιστές τον 20ο αιώνα- του Ιωσήφ Στάλιν. Η περίπτωση του Στάλιν είναι μοναδική στην σύγχρονη παγκόσμια Ιστορία. Και αυτό διότι δεν έχει υπάρξει στα ιστορικά χρονικά ηγετική προσωπικότητα που να έχει κατασυκοφαντηθεί με τόσο χυδαίο και απροκάλυπτο τρόπο από την αστική ιστοριογραφία. Ο αντισταλινισμός- φορώντας τη μάσκα της ψευδεπίγραφης, επιστημονικοφανούς «σταλινολογίας» – αποτέλεσε και αποτελεί την προμετωπίδα του αντικομμουνισμού που συστηματικά, εδώ και δεκαετίες, ποντάρει στην παραχάραξη και διαστρέβλωση της Ιστορίας.
Ο λυσσαλέος αντισταλινισμός δεν έχει αποκλειστικά ως στόχο την συκοφάντηση του Ι.Β.Στάλιν ως ιστορικής φυσιογνωμίας. Μέσα από τις τερατολογίες των πάσης φύσης «σταλινολόγων» επιχειρείται να συκοφαντηθεί στις συνειδήσεις των λαών- και ιδιαίτερα της νεολαίας- η ιστορική περίοδος με την οποία ταυτίζεται ο Στάλιν, δηλαδή η περίοδος κατά την οποία μπήκαν οι βάσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
Το δηλητήριο ενάντια στα «σταλινικά εγκλήματα» έχει ως πραγματικό στόχο την ίδια τη μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία, την προοπτική μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Για να το πετύχει αυτό, η αστική ιστοριογραφία έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη «βιομηχανία» δαιμονοποίησης του Στάλιν: «κατασκευασμένα» γεγονότα, πλαστογραφία και παραχάραξη ντοκουμέντων, χρήση ναζιστικού προπαγανδιστικού υλικού, «μαρτυρίες» και μυθιστορήματα επιφανών αντικομμουνιστών, οπορτουνιστικές ψευδολογίες τροτσκιστών, σενάρια «κόκκινης τρομοκρατίας» κλπ. Για να αναλυθεί επαρκώς το σύνολο της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας ενάντια στον Στάλιν χρειάζονται τόμοι εγκυκλοπαίδειας. Ωστόσο, με αφορμή την 138η επέτειο από τη γέννηση του αξίζει να κάνουμε μια συνοπτική αναφορά στα μεγαλύτερα, τα πιό χυδαία και τερατώδη, ψέματα που έχουν κατασκευαστεί από τους «επιστήμονες» του αντισταλινισμού.
Ψέμα 1ο: Ο Στάλιν εξόντωσε 20-60 εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο αριθμός των ανθρώπων που σκότωσε ο «αιμοσταγής» Στάλιν έχει λάβει μυθικές διαστάσεις στην αστική ιστοριογραφία. Διάφοροι σημαιοφόροι του αντικομμουνισμού- από τον γνωστό ακροδεξιό ρώσο συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν μέχρι τον αμερικανοβρετανό ιστορικό Ρόμπερτ Κόνκουεστ- έχουν δώσει τις δικές τους εκδοχές για τον αριθμό των θυμάτων του Στάλιν. Στο βιβλίο του «The Great Terror» (Ο μεγάλος τρόμος, 1965) ο Κόνκουεστ- πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών στα νιάτα του- υπολογίζει τα θύματα του Στάλιν σε 20 εκατομμύρια. Ένας άλλος επιφανής εκπρόσωπος της επιστημονικής σταλινολογίας, ο ρώσος ιστορικός Ρόι Μεντβέντεφ διπλασιάζει τον αριθμό αυτό (40 εκατομμύρια) προσθέτοντας στα θύματα της περιόδου του Στάλιν και τα 20 εκατομμύρια των σοβιετικών που σκοτώθηκαν… κατά τη διάρκεια του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ενάντια στους Ναζί! Η αντικομμουνιστική παράνοια ενάντια στον Στάλιν περνάει σε άλλο επίπεδο με την εκδοχή του Σολζενίτσιν, ο οποίος υπολογίζει τα θύματα της σταλινικής περιόδου σε 60 εκατομμύρια.
Ποιά είναι όμως η πραγματικότητα; Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η κυβέρνηση Γιέλτσιν αποφάσισε να ανοίξει τα σοβιετικά κρατικά αρχεία. Τα αρχεία αυτά, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το 1991, διαψεύδουν πλήρως τις τερατολογίες των σταλινολόγων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ο αριθμός όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν, από το 1923 έως το 1952 κυμαίνεται από 776.000 έως 786.000 ανθρώπους. [1] Σε αυτούς τους αριθμούς, αν προσθέσουμε 40.000 που ενδεχομένως εκτελέστηκαν ανεπίσημα, φτάνουμε σε έναν συνολικό αριθμό περίπου 820.000 εκτελεσθέντων [2].
Οι Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ, Σολζενίτσιν και άλλοι σταλινολόγοι επιχείρησαν με λαθροχειρίες και αντεπιστημονικές μεθόδους να «κατασκευάσουν» εκατομμύρια υποτιθέμενα θύματα του Στάλιν. Έτσι, πρόσθεσαν στους υπολογισμούς τους ότι μπορεί να φανταστεί ο νους: εξαφανισμένους, νεκρούς από φυσικά αίτια, θύματα του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κλπ.
Προκύπτει ωστόσο ένα ερώτημα που η αντισταλινική προπαγάνδα επιχειρεί να θάψει: Για τι αδικήματα κατηγορήθηκαν οι εκτελεσθέντες και πόσο πραγματικά αθώοι ήταν; Η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των περίπου 800 χιλιάδων εκτελεσθέντων συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν τη λεγόμενη περίοδο του Μεγάλου Τρόμου (1936-1938). Μιλάμε, επομένως, για μια περίοδο κατά την οποία υπήρχαν- βάσιμοι όπως αποδείχθηκε αργότερα- φόβοι ότι η ναζιστική Γερμανία ετοιμάζονταν να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Η ναζιστική-φασιστική προπαγάνδα είχε ήδη καταφέρει να παρεισφρήσει σε αντεπαναστατικούς κύκλους στην Σοβιετική Ένωση. Οι σταλινολόγοι δεν αρθρώνουν κουβέντα για τις συνθήκες της ιστορικής περιόδου κατά την οποία έλαβαν χώρα οι συλλήψεις και οι εκτελέσεις.Αποκρύβουν συνειδητά το γεγονός ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός των εκτελεσθέντων είχαν συλληφθεί για φιλοναζιστική προπαγάνδα, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Σολζενίτσιν που αργότερα έμελλε να γίνει ο αγαπημένος συγγραφέας της καπιταλιστικής Δύσης.
Σημείωση 1η: Μέσα σε 2 μόλις χρόνια, τη διετία 1965-66, ο ποικιλότροπα υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ δικτάτορας της Ινδονησίας Σουχάρτο μακέλευσε περισσότερους από 1 εκατομμύριο ανθρώπους (σύμφωνα με ορισμένες πηγές ο αριθμός αγγίζει τα 2 εκατομμύρια) κατά τη διάρκεια των περίφημων αντικομμουνιστικών διώξεων. Περισσότερους, δηλαδή, απ’ ότι ο “αιμοσταγής Στάλιν” σε 30 χρόνια.
Σημείωση 2η: Σύμφωνα με την έρευνα ενός αμερικανού, του James Lucas, από το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις μέρες μας, οι ΗΠΑ ευθύνονται- έμμεσα και άμεσα- για το θάνατο περισσότερων από 20 εκατομμυρίων ανθρώπων σε 37 χώρες. [3] Για τις γενοκτονίες και βαρβαρότητες του ιμπεριαλισμού τι έχουν να πουν άραγε οι θιασώτες του αντικομμουνισμού;
Ψέμα 2ο: Ο Ουκρανικός λιμός του 1932-33 προκλήθηκε σκόπιμα από την ΕΣΣΔ.
Φωτογραφίες προπαγανδιστικού ναζιστικού
βιβλίου χρησιμοποιήθηκαν ως…δήθεν αυθεντικά ντοκουμέντα που τράβηκε ο
Ουόκερ στην Ουκρανία. Πηγή: Douglas Tottle, 1987
Η υποτίθεμενη αυτή γενοκτονία έχει αποδειχθεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ήταν μια καλοστημένη ναζιστική προπαγάνδα. Στο βιβλίο του «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν», ο βέλγος ιστορικός Λούντο Μάρτενς, παραθέτει στοιχεία για το πως η ναζιστική προπαγάνδα πέρασε στο δυτικό τύπο, μέσω της εφημερίδας Chicago American του φιλοναζί αμερικανού μεγιστάνα Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. Η Chicago American δημοσίευσε τον Φλεβάρη του 1935 «ανταποκρίσεις» από την Ουκρανία που έφεραν την υπογραφή του Τόμας Ουόκερ και οι οποίες περιέγραφαν το υποτιθέμενο ζοφερό έγκλημα των μπολσεβίκων. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται από μετέπειτα εμπεριστατωμένες έρευνες- όπως αυτή του καναδού Ντάγκλας Τότλ [4]– το «ρεπορτάζ» της Chicago American όχι μόνο ήταν κάλπικο, με ψεύτικες φωτογραφίες και παραποιημένα στοιχεία αλλά, επιπλέον, ο “δημοσιογράφος” Ουόκερ δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία.
Οι ουκρανοί φασίστες- συνεργάτες των Ναζί είχαν σημαντική συνεισφορά στην διάδοση της απάτης σχετικά με το λιμό του 1932-33. Για παράδειγμα, το βιβλίο «Εγκληματικές πράξεις του Κρεμλίνου» που εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 από ουκρανούς φασίστες που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, περιέχει σειρά πλαστών φωτογραφιών τις οποίες παρουσιάζει ως «ντοκουμέντα». Να τι γράφει για το εν λόγω πόνημα ο Μάρτενς: «Στην σελίδα 155 του παραπάνω έργου υπάρχει μια φωτογραφία τεσσάρων στρατιωτών και ενός αξιωματικού που μόλις έχουν εκτελέσει κάποιους ανθρώπους. Τίτλος: «Η εκτέλεση των κουλάκων». Λεπτομέρεια: οι στρατιώτες φορούν τη στολή του τσαρικού στρατού! Έτσι, μας δείχνουν τσαρικές εκτελέσεις ως αποδεικτικά στοιχεία των «εγκλημάτων του Στάλιν».
Το 1932-33, η Ουκρανία πράγματι πέρασε περιόδο μεγάλης και καταστρεπτικής πείνας. Μόνο που, αντίθετα με όσα διαδίδουν οι αντικομμουνιστές πλαστογράφοι, ο λιμός αυτός δεν αποτελούσε σχέδιο εξόντωσης των ουκρανών απ’ τους μπολσεβίκους. Στην πραγματικότητα, ο λιμός υπήρξε το αποτέλεσμα μιας σειράς λόγων που σχετίζονται: α) με τα εκτεταμένα σαμποτάζ (καταστροφές παραγωγής, πυρπόληση γεωργικών μηχανών, εμπόδια στην συγκομιδή δημητριακών, άρνηση να σπείρουν κλπ) και την τρομοκρατία των κουλάκων που αντιδρούσαν στην κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας, β) την εκτεταμένη επιδημία τύφου στην περιοχή και γ) την ξηρασία της περιόδου 1930-32 που έπληξε σημαντικά μεγάλο μέρος της Ουκρανίας.
Ψέμα 3ο: Η σφαγή στο Κατίν ήταν σοβιετικό έγκλημα.
Η υπόθεση της σφαγής του Κατίν έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία της αληθοφάνειας που χαρακτηρίζουν μια καλοστημένη, καλοσκηνοθετημένη προπαγάνδα. Στις 13 Απρίλη 1943, δύο σχεδόν μήνες μετά την πανωλεθρία των Ναζί στο Στάλινγκραντ, ο ραδιοφωνικός σταθμός της ναζιστικής Γερμανίας στο Βερολίνο ανακοίνωσε πως η Βέρμαχτ «ανακάλυψε» έναν μαζικό τάφο 3.000 πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν, κοντά στην πόλη Σμολένσκ. Αργότερα, σύμφωνα με στοιχεία της «Μαύρης βίβλου του Κομμουνισμού» (ενός χυδαίου λίβελου με ακαδημαϊκό περιτύλιγμα), ο αριθμός των θυμάτων αποδείχθηκε αρκετά μεγαλύτερος: από 15.000 στις 22.000 με 25.700. Ο ένοχος του εγκλήματος; Μα, φυσικά, οι «εβραιομποσελβίκοι», η Σοβιετική Ένωση και ο Στάλιν.
Ωστόσο, όσο καλοστημένη κι’ αν ήταν η ναζιστική προπαγάνδα για το Κατίν, μια σειρά στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αποκαλύπτουν την απάτη. Τόσο ιατροδικαστικές μελέτες όσο και η εξέταση του υλικού (σφαίρες, έγγραφα, σχοινί) που βρέθηκε στους ομαδικούς τάφους οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η σφαγή στο Κατίν ήταν έργο των Ναζί. Για παράδειγμα, σύμφωνα με ιατροδικαστικές μελέτες ο χρόνος δολοφονίας των θυμάτων υπολογίζεται πολύ αργότερα από αυτήν που ισχυρίζονταν οι Ναζί, σε μια περίοδο που η περιοχή είχε καταληφθεί απ’ τα χιτλερικά στρατεύματα. Επιπλέον, οι κάλυκες που βρέθηκαν στους τάφους έδειξαν ότι οι σφαίρες ήταν γερμανικής προέλευσης, κατασκευασμένες σε εργοστάσιο με έδρα της Γερμανία και τις οποίες χρησιμοποιούσε ο ναζιστικός στρατός.
Να τι αποκάλυπτε ο Σόλενμπεργκ, αρχηγός ταξιαρχίας των SS και συνεργάτης του Χάινριχ Χίμλερ, στους New York Times στις 29 Ιούνη 1945: «Η ιστορία των μαζικών τάφων στο Κατίν, που δημιούργησε παγκόσμια αίσθηση δύο χρόνια πριν, ήταν κατασκευασμένη προπαγάνδα απ’ τους Γκέμπελς και Ρίμπεντροπ για να δημιουργήσουν ρίγμα στις σχέσεις Ρωσίας-δυτικών συμμάχων αναφέρει το ρεπορτάζ. Ένας κοντινός συνεργάτης του Χίμλερ, ο αρχηγός ταξιαρχίας των SS Σέλενμπεργκ, ανακοινώθηκε πως έδωσε αυτήν την πληροφορία κατά τη διάρκεια κατάθεσης στις συμμαχικές δυνάμεις στη Γερμανία την περασμένη Τρίτη. Ο Σέλενμπεργκ φέρεται να είπε πως 12.000 πτώματα συλλέκτηκαν από γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα έντυσαν με παραδοσιακές πολωνικές στρατιωτικές στολές ώστε να φαίνονται ως πολωνοί αξιωματικοί. Απόψε μια άλλη πληροφορία εστάλη από το Όσλο, όπου ο Έρικ Γιόχανσεν- πρόσφατα επαναπατρισμένος έγκλειστος του γερμανικού στρατοπέδου Sachsenhausen- αναφέρει μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για τη γερμανική παραγωγή ψεύτικων εγγράφων που προορίζονταν για τα πτώματα των μαζικών τάφων του Κατίν».
Η σφαγή του Κατίν, λοιπόν, ήταν ένα ναζιστικό έγκλημα που σκόπιμα και μεθοδικά αποδόθηκε στην Σοβιετική Ένωση. «Εδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια – δυο βδομάδες» έγραφε ο αρχιναζί Γκέμπελς στο προσωπικό του ημερολόγιο και προσέθετε: «Δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες… Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε» («The Goebbels Diaries (1942-1943)», New York: Doubleday & Company 14/4/1943 και 8/5/1943).
Σημείωση: Ένας εκπρόσωπος της αμερικανικής διπλωματίας, ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα το διάστημα 1943-1946, Άβερελ Χάριμαν, παραδέχονταν γραπτώς το 1944 πως «σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς». Την ίδια θέση είχε υποστηρίξει ένα χρόνο πριν, το 1943 ο διευθυντής του Γραφείου Πολεμικών Πληροφοριών της κυβέρνησης των ΗΠΑ Έλμερ Ντέιβις.
Η… τριανδρία της αντισταλινικής προπαγάνδας: Κόνκουεστ, Σολζενίτσιν, Μεντβέντεφ
Αγαπημένο θέμα της αστικής, αντικομμουνιστικής-αντισταλινικής, προπαγάνδας είναι η ύπαρξη των λεγόμενων «γκούλαγκ», ή αλλιώς στρατοπέδων εργασίας. Μια πρόχειρη έρευνα του όρου “soviet gulag” στη μηχανή αναζήτησης Google βγάζει 497 χιλιάδες αποτελέσματα. Σημαντική συνεισφορά στην αστική προπαγανδιστική μυθολογία για τα γκούλαγκ είχε το περίφημο βιβλίο «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» (Archipelago Gulag, 1973) του, καταδικασμένου για φιλοναζιστική δράση και αργότερα υποστηρικτή του φασίστα δικτάτορα Φράνκο, Αλεξαντρ Σολζενίτσιν. Αν όμως ο Σολζενίτσιν έδωσε μια μυθιστορηματική διάσταση στα γκούλαγκ, οι- γνωστοί και μη εξαιρεταίοι- αντικομμουνιστές ιστορικοί όπως οι Κόνκουεστ και Μεντβέντεφ επιχείρησαν να δώσουν στην όλη υπόθεση μια επίφαση επιστημονικότητας, μέσω των αναλύσεων τους για τα… εκατομμύρια νεκρούς των «σταλινικών στρατοπέδων».
Η πραγματικότητα είναι πως στρατόπεδα εργασίας στην ΕΣΣΔ υπήρξαν. Ωστόσο, η αντικομμουνιστική-αντισταλινική ιστοριογραφία αποκρύπτει σκόπιμα δύο πράγματα: Πρώτον, τι είδους άτομα εργάζονταν στα γκούλαγκ και δεύτερον, ποιός ήταν ο αληθινός αριθμός των κατάδικων. Τα κρατικά σοβιετικά αρχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας στις αρχές της δεκαετίας του ’90 διέψευσαν τις τερατολογίες των Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ και των λοιπών σταλινολόγων.
Γράφει σχετικά ο Λούντο Μάρτενς: «Το 1934, ο Κόνκουεστ υπολόγισε σε 5 εκατομμύρια τους πολιτικούς κρατούμενους. Στην πραγματικότητα, ήταν μεταξύ 127.000 και 170.000 […] Στο σύνολο των κρατουμένων, οι πολιτικοί δεν ήταν παρά το 25% με 33%. Ο Κόνκουεστ απαρίθμησε κατά μέσο όρο 8 εκατομμύρια κρατούμενους στα στρατόπεδα το χρόνο. Και ο Μεντβέντεφ (σ.σ: ρώσος αντισταλινικός ιστορικός, διετέλεσε σύμβουλος του Γκορμπατσόφ) 12 με 13 εκατομμύρια. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων διακυμάνθηκε ανάμεσα σε ένα ελάχιστο 127.000 το 1934 και ένα μέγιστο 500.000 στη διάρκεια των δύο χρόνων του πολέμου, το 1941 και 1942».
Οι «επιστήμονες» του αντικομμουνισμού σκόπιμα παραγνώρισαν τα ιστορικά δεδομένα της εποχής, τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες κύκλων εντός της ΕΣΣΔ και τη ναζιστική-φασιστική προπαγάνδα, «μαγειρεύοντας» κατά το δοκούν τους αριθμούς των θυμάτων στα γκούλαγκ. Σημειώνει ο Μάρτενς: «Τον καιρό του Στάλιν, το 1951- τη χρονιά που υπήρχε ο μεγαλύτερος αριθμός κρατουμένων στο Γκούλαγκ- υπήρχαν 1.948.158 εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, όσοι ακριβώς και επι Χρουστσώφ. Ο πραγματικός αριθμός των πολιτικών κρατουμένων ήταν τότε 579.878. Οι περισσότεροι από τους “πολιτικούς” ήταν άτομα που είχαν συνεργαστεί με τους ναζί: 334.538 είχαν καταδικαστεί για προδοσία» (σελ. 286).
Τις ψευδολογίες των Σολζενίτσιν, Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ και σια, αποκαλύπτει σε εκτενή του έρευνα και ο Μάριο Σόουζα, μέλος του Μαρξιστικου Επαναστατικου Κομμουνιστικου Κομματος Σουηδιας (KPML-r). Γράφει σχετικά ο Σόουζα, χρησιμοποιώντας στατιστικά στοιχεία από το American Historical Review:
«Στις «αποικίες εργασίας» (gulag), στα στρατόπεδα, στέλνονταν εκείνοι που είχαν διαπράξει σοβαρές παρατυπίες (ανθρωποκτονία, ληστεία, βιασμός, οικονομικά αδικήματα, κ.λπ….) καθώς επίσης και ένα μεγάλο ποσοστό εκείνων που καταδικάζονται λόγω αντεπαναστατικών δραστηριοτήτων» […] Ο Κόνκουεστ υποστηρίζει ότι το 1939 υπήρξαν 9 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας και ότι άλλα 3 εκατομμύρια είχαν πεθάνει στην περίοδο 1937-1939. Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Κόνκουεστ μιλά εδώ μόνο για πολιτικούς κρατουμένους! Εκτός από αυτούς, λέει ο Κόνκουεστ, υπήρξαν επίσης κοινοί εγκληματίες που, ήταν πολύ περισσότεροι σε αριθμό από τους πολιτικούς κρατουμένους! Το 1950 υπήρξαν, σύμφωνα με τον Κόνκουεστ, 12 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι. Οπλισμένοι με τα αληθινά γεγονότα, μπορούμε εύκολα να δούμε τι απατεώνας ειναι ο Κόνκουεστ. Ούτε ένας από τους αριθμούς του ανταποκρίνεται ακόμα και μακρινά στην πραγματικότητα. Το 1939 υπήρχαν συνολικά σε όλα τα στρατόπεδα, τις αποικίες και τις φυλακές κοντά σε 2 εκατομμύρια φυλακισμένους. Από αυτά τα 454.000 είχαν διαπράξει τα πολιτικά εγκλήματα, όχι 9 εκατομμύρια όπως ο Conquest βεβαιώνει. Εκείνοι που πέθαναν στην στρατόπεδα εργασίας μεταξύ 1937 και 1939 αριθμούσαν περίπου 160.000, όχι 3 εκατομμύρια. Το 1950 υπήρξαν 578.000 πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας, όχι 12 εκατομμύρια. Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ, μέχρι και σήμερα, παραμένει μια από τις σημαντικότερες πηγές για τη δεξιά προπαγάνδα ενάντια στον κομμουνισμό. Μεταξύ των δεξιών ψευτο-διανοούμενων, ο Κόνκουεστ είναι σχεδόν «θεός». Όσον αφορά στους αριθμούς που αναφέρονται από τον Σολζενίτσιν (ότι 60 εκατομμύρια έχουν πεθάνει στα στρατόπεδα εργασίας) δεν υπάρχει καμία ανάγκη για σχόλια. Η γελειότητα ενός τέτοιου ισχυρισμού είναι προφανής. Μόνο ένα άρρωστο μυαλό θα μπορούσε να διανοηθεί τετοια πράγματα» [5].
Αντί επιλόγου
Η αντιδραστική-οπορτουνιστική προπαγάνδα του αντισταλινισμού γίνεται πέρα και έξω από τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες στις οποίες έδρασε ο Στάλιν. Παραγνωρίζοντας και αποσιωπώντας αυτές τις συνθήκες, η αστική ιστοριογραφία διαστρεβλώνει χυδαία τα γεγονότα γύρω από τον Ι.Β.Στάλιν και την περίοδο της παρουσίας του στην ηγεσία της ΕΣΣΔ, δημιουργώντας αντεπιστημονικές τερατογενέσεις που ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορική πραγματικότητα.Βέβαια, όπως αναφέρθηκε και στην εισαγωγή, μέσω της επίθεσης στον Στάλιν επιχειρείται το χτύπημα ενάντια στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ενάντια στο εργατικό κίνημα και την προοπτική της εργατικής-λαϊκής εξουσίας. Γι΄αυτό διαστρεβλώνουν την Ιστορία και προάγουν την απαράδεκτη θεωρία των δύο άκρων και της εξίσωσης κομμουνισμού-ναζισμού.
Κάθε επίθεση στον Στάλιν και την Σοβιετική Ένωση κρύβει τον βαθύτερο φόβο της άρχουσας τάξης, του καπιταλιστικού συστήματος και των πραιτωριανών του, για το νομοτελειακό και αναπόφευκτο χαρακτήρα της ιστορικής αλλαγής. Φοβούνται την Ιστορία και γι΄αυτό τη διαστρεβλώνουν. Μάταια όμως. Όση λάσπη κι’ αν ρίξουν, δε θα μπορέσουν να εμποδίσουν την «έφοδο στον ουρανό» τον 21ο αιώνα.
Σημειώσεις:
[1] Getty, Ritterspom, and Zemskov, “Victims of the Soviet Penal System in the Pre-War Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence”.
[2] Andics Helmut. Rule of Terror: Russia under Lenin and Stalin. New York: Holt, Rinehart and Winston, 1969.
[3] http://www.globalresearch.ca/us-has-killed-more-than-20-million-people-in-37-victim-nations-since-world-war-ii/5492051.
[4] Douglas Tottle, Fraud, Famine, and Fascism: the Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard , Progress Books, Toronto 1987:http://www.rationalrevolution.net/special/library/tottlefraud.pdf.
[5] Mario Sousa- Lies concerning the history of the Soviet Union. From Hitler to Hearst, from Conquest to Solzhenitsyn:http://www.mariosousa.se/LiesconcerningthehistoryoftheSovietUnion.html.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου