«Μέτωπο» εξαπάτησης

Στους άμεσους στόχους της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι να ξαναζεστάνει το δίπολο «πρόοδος - συντήρηση», «δεξιά - αντιδεξιά». Ετσι, προτάσσει το κάλεσμα συγκρότησης ενός «προοδευτικού μετώπου», μιας συμμαχίας δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ με δυνάμεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας (δυνάμεις από ΠΑΣΟΚ, Κίνημα Αλλαγής κ.λπ.), που θα μπει ανάχωμα τάχα στην παλινόρθωση της «συντηρητικής, νεοφιλελεύθερης και ακροδεξιάς» ΝΔ.
Το σχήμα είναι γνωστό, παλιό και δοκιμασμένο, τα υλικά του μόνο διαφοροποιούνται από την άποψη της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ να αναδειχθεί σε ραχοκοκαλιά της σοσιαλδημοκρατικής αναμόρφωσης στη χώρα. Προσπάθεια που βεβαίως έχει και έξωθεν ευλογίες αν μετρήσουμε αντιδράσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στο όλο εγχείρημα.
Είναι κι αυτό ένα δείγμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει το λαό σαν λωτοφάγο. Αφού δεν είναι πρώτη φορά που ανακοινώνονται «προοδευτικά και αντιδεξιά μέτωπα» από πολιτικές δυνάμεις που παίρνουν άριστα στην υλοποίηση της αντεργατικής πολιτικής, που κάνουν τη βρώμικη δουλειά εμπλοκής της χώρας σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, που αναδεικνύονται στα καλά παιδιά των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Και που επί της ουσίας ταυτίζονται πλήρως, στρατηγικά, με τον αντίπαλο «δεξιό και συντηρητικό» πόλο τόσο που του προκαλούν αμηχανία.
Οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, τα ψεύτικα δίπολα είναι αναγκαία σε ένα πολιτικό σύστημα όπου ουσιαστικά κόμματα εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση, μοντέλα διαχείρισης αλλάζουν αλλά δεν αλλάζει το κύριο, η στρατηγική υπηρέτησης των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων. Και όσο το πλαίσιο ευελιξίας και ελιγμών στις διάφορες μεθόδους διαχείρισης γίνεται όλο και πιο δύσκαμπτο, όλο και πιο στενό, τόσο μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό. Οι διαφορές λοιπόν και οι αντιθέσεις αναζητούνται σε ιστορικές, ιδεολογικές και άλλου είδους υπαρκτές διαφορές, που όμως δεν αναιρούν την κοινή τους στρατηγική. Αντίθετα, αξιοποιούνται κάθε φορά με στόχο ο λαός να ξεγελιέται, να εγκλωβίζεται σε αυτά τα δίπολα, να επιλέγει ανάμεσα σε αυτό που κάθε φορά θεωρεί ή του φαίνεται μικρότερο κακό.
Το έκαναν παλιότερα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που τσακώνονταν πάνω σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, όπως «φως - σκοτάδι» κ.ά., ενώ ο ένας συνέχιζε την πολιτική του άλλου και έφτασαν τελικά να συγκυβερνούν. Για τα κρίσιμα ζητήματα και τότε και τώρα σιγή ασυρμάτου. Αμφισβητεί κανείς τους το μνημονιακό πλαίσιο που από κοινού δημιούργησαν; Κανείς. Αμφισβητεί κανείς τους στόχους της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων που τσακίζουν τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες; Αμφισβητεί την ενεργή εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ; Κανείς. Ο καβγάς τους αφορά το ποιος είναι πιο ικανός να υπηρετήσει αυτήν την πολιτική...
Γι' αυτό τα περί «προοδευτικής διαχείρισης» που επαναφέρει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι κάλπικα, και γι' αυτό δεν διστάζει να αξιοποιεί στελέχη του παλιού ΠΑΣΟΚ και να πιέζει το Κίνημα Αλλαγής για συμμαχία μαζί του. Το οποίο βεβαίως πιέζεται και από το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο που θέλει να στήσει η ΝΔ. Και πιέζεται και από τους δύο ακριβώς γιατί υπάρχει κοινή στρατηγική σύμπλευση ανάμεσά τους.
Τα κούφια λόγια περί «σύγκρουσης με τις παθογένειες» και με «όσους μας έφεραν ως εδώ», που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ, στήνουν «σκιάχτρα» για τα πραγματικά αίτια της κρίσης και «βγάζουν λάδι» το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, τη στρατηγική του κεφαλαίου, που από κοινού υπηρετούν οι αστικές κυβερνήσεις και τα κόμματα.
Οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στο δόλωμα της «ανανεωμένης» σοσιαλδημοκρατίας που πετάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τον αγώνα και τη δική τους συμμαχία, με συστράτευση με το ΚΚΕ, αξιοποιώντας την πλούσια πείρα τους μπορούν να αχρηστεύσουν τις παγίδες που στήνονται και πάλι με σκοπό τον εγκλωβισμό τους.