Μνημόνια τέλος! Τουλάχιστον στο τυπικό σκέλος, διότι οι συνέπειες της
πολιτικής που εφαρμόστηκε αυτά τα οκτώ χρόνια θα συνεχίσουν να είναι
παρούσες. Την ίδια στιγμή, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση
αναλώνονται σε μια άνευ ουσίας μικροπολιτική αντιπαράθεση, αντί να
ασχολούνται με την επόμενη μέρα για τη χώρα. Για να μπορέσουμε όμως να
κατανοήσουμε τι μας περιμένει από εδώ και πέρα, θα πρέπει να ανοίξουμε
τη συζήτηση ως προς τι ήταν τα μνημόνια.
Το ερώτημα που πάντα τίθεται σε αυτήν τη συζήτηση είναι αν η κρίση έφερε τα μνημόνια ή τα μνημόνια την κρίση. Για να λάβουμε απάντηση, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η κρίση ήταν αναπόφευκτη, καθώς αποτελεί σάρκα από τη σάρκα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Όσοι αναγορεύουν ως αιτία της κρίσης τις μίζες, τη διαφθορά και την αδιαφάνεια, τη διόγκωση του κρατικού επιχειρηματικού τομέα και των δημόσιων υπαλλήλων, τις καθυστερήσεις στις ιδωτικοποιήσεις και τα ρουσφέτια, απλώς προσπαθούν να κρύψουν την πραγματική φύση του προβλήματος.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το βολικό επιχείρημα ότι ο λαός κατανάλωνε περισσότερα από ό,τι μπορούσε. Τα μνημόνια, λοιπόν, ήταν το “φάρμακο” που χορηγήθηκε για την ελληνική κρίση -που ήρθε ως αποτέλεσμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης.
Όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το “φάρμακο” αποδείχτηκε αναποτελεσματικό και διαιώνισε το πρόβλημα. Είναι ακριβές αυτό;
Οι κρίσεις αντιμετωπίζονται ιστορικά με δύο τρόπους: με καταστροφή κεφαλαίων και την απαξίωση της εργατικής δύναμης. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα, αυτό συνέβη και διεθνώς -σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης με ή χωρίς προγράμματα στήριξης. Τα μνημόνια στην πραγματικότητα ενέταξαν στο εγχώριο θεσμικό πλαίσιο μια σειρά από μέτρα που στην Ελλάδα ήταν προγραμματισμένα να ληφθούν και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια και δεν πάρθηκαν για μια σειρά από λόγους -ως προϋπόθεση συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη.
Βλέποντας την Ελλάδα του 2018, όλοι αντιλαμβάνονται ότι είναι μια χώρα με φτηνή εργατική δύναμη, που προσφέρει χαμηλές παροχές στους πολίτες της, έχοντας λάβει παράλληλα όλα τα απαραίτητα μέτρα για την επιστροφή στην κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Επομένως, τα μνημόνια κάθε άλλο παρά λάθος “φάρμακο” ήταν. Πέτυχαν απολύτως τους ταξικούς στόχους που είχαν θέσει και που πηγάζουν από τη στρατηγική και τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στρώνοντας το δρόμο για την επόμενη ημέρα, που θα βρει τους άνεργους, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες στο περιθώριο.
Το ερώτημα που πάντα τίθεται σε αυτήν τη συζήτηση είναι αν η κρίση έφερε τα μνημόνια ή τα μνημόνια την κρίση. Για να λάβουμε απάντηση, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η κρίση ήταν αναπόφευκτη, καθώς αποτελεί σάρκα από τη σάρκα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Όσοι αναγορεύουν ως αιτία της κρίσης τις μίζες, τη διαφθορά και την αδιαφάνεια, τη διόγκωση του κρατικού επιχειρηματικού τομέα και των δημόσιων υπαλλήλων, τις καθυστερήσεις στις ιδωτικοποιήσεις και τα ρουσφέτια, απλώς προσπαθούν να κρύψουν την πραγματική φύση του προβλήματος.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το βολικό επιχείρημα ότι ο λαός κατανάλωνε περισσότερα από ό,τι μπορούσε. Τα μνημόνια, λοιπόν, ήταν το “φάρμακο” που χορηγήθηκε για την ελληνική κρίση -που ήρθε ως αποτέλεσμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης.
Όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το “φάρμακο” αποδείχτηκε αναποτελεσματικό και διαιώνισε το πρόβλημα. Είναι ακριβές αυτό;
Οι κρίσεις αντιμετωπίζονται ιστορικά με δύο τρόπους: με καταστροφή κεφαλαίων και την απαξίωση της εργατικής δύναμης. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα, αυτό συνέβη και διεθνώς -σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης με ή χωρίς προγράμματα στήριξης. Τα μνημόνια στην πραγματικότητα ενέταξαν στο εγχώριο θεσμικό πλαίσιο μια σειρά από μέτρα που στην Ελλάδα ήταν προγραμματισμένα να ληφθούν και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια και δεν πάρθηκαν για μια σειρά από λόγους -ως προϋπόθεση συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη.
Βλέποντας την Ελλάδα του 2018, όλοι αντιλαμβάνονται ότι είναι μια χώρα με φτηνή εργατική δύναμη, που προσφέρει χαμηλές παροχές στους πολίτες της, έχοντας λάβει παράλληλα όλα τα απαραίτητα μέτρα για την επιστροφή στην κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Επομένως, τα μνημόνια κάθε άλλο παρά λάθος “φάρμακο” ήταν. Πέτυχαν απολύτως τους ταξικούς στόχους που είχαν θέσει και που πηγάζουν από τη στρατηγική και τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στρώνοντας το δρόμο για την επόμενη ημέρα, που θα βρει τους άνεργους, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες στο περιθώριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου