Σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Γ. Μπανιά, ιστορικού
στελέχους του χώρου της λεγόμενης “ανανεωτικής Αριστεράς”, που σε πολλές
εκδοχές της ανανεώθηκε τόσο πολύ, ώστε να καταλήξει στην παμπάλαια
σκουριά της σοσιαλδημοκρατίας. Κι αυτή είναι μια παράδοξη παραλλαγή της
γνωστής ρήσης του Γκράμσι για την εποχή των τεράτων, το νέο που παλεύει
να γεννηθεί και το παλιό που αντιστέκεται -για αυτό και πολλές φορές
περιβάλλεται το μανδύα της ανανέωσης.
Δε σκοπεύω να παραθέσω κάποια εξαντλητική ιστορική αναδρομή στην πολιτική διαδρομή του Μπανιά -που υπήρξε στα νιάτα του, για ένα φεγγάρι, μέλος του παράνομου ΚΚΕ, στο εξωτερικό, αλλά ταυτόχρονα και του ΚΚ Αυστρίας -ή το ΚΚ Γερμανίας, κατά άλλες πηγές! Θα σταθώ μόνο σε ένα-δύο σημεία, που είναι από τα πιο χαρακτηριστικά της προσωπικής του πορείας, και δίνουν το πολιτικό του στίγμα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 80′, το λεγόμενο “ΚΚΕ Εσωτερικού” περνούσε μια σημαντική εσωτερική κρίση σχετικά με την ταυτότητά του και την ανάγκη μετεξέλιξής του, η οποία τελικά και υπερψηφίστηκε -καταλήγοντας στην ΕΑΡ που συνεργάστηκε με το ΚΚΕ στον Ενιαίο Συνασπισμό- ενάντια σε μια ισχυρή μειοψηφία, γύρω από το γραμματέα του κόμματος, που συνέχισε με το ίδιο όνομα και την προσθήκη του όρου “ανανεωτική αριστερά”. Η ίδια που έμεινε αργότερα και στο αρκτικόλεξο της ΑΚΟΑ.
Η διαφωνία του Μπανιά θα μπορούσε να συνοψιστεί στα εξής δύο ζητήματα. Πρώτον, η διατήρηση του περιβόητου “κάπα”, δηλ του όρου “κομμουνιστικό” στο όνομα του πολιτικού φορέα. Και κατά δεύτερον, η αρνητική στάση σε μια πιθανή κεντρική συνεργασία με το ΚΚΕ. Από αυτήν την τελευταία άποψη, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε σε όσους έμειναν τότε στο (μετεξελιγμένο) “εσ.” ότι ήταν ειλικρινείς σε ό,τι αφορά τη συνεργασία, την ενότητα κτλ.
Ο Γ. Μπανιάς εγκατέλειψε τελικά το όνομα -όχι όμως και τον όρο “κομμουνιστικό”- με την ΑΚΟΑ, η οποία συμμετείχε αργότερα και στο Συνασπισμό, που μετεξελίχθηκε με τη σειρά του στο Σύριζα, το σημερινό κυβερνών κόμμα.
Ο ίδιος δεν πρόλαβε το Σύριζα να εκτινάσσει τα ποσοστά του και να μετατρέπεται σε κόμμα εξουσίας, αφού έφυγε το Μάρτη του 2012, λίγους μόλις μήνες πριν από τις διπλές εκλογές εκείνου του χρόνου, που έκαναν το Σύριζα αξιωματική αντιπολίτευση -ενώ στην πολιτική κηδεία του, το φέρετρό του σκεπαζόταν από τη σημαία του “ΚΚΕ εσ.” κι όχι του Σύριζα.Από αυτήν την άποψη, δεν πρόλαβε να δει τους καρπούς της δράσης του, τις προσδοκίες του να επιβραβεύονται, άφησε όμως τη σπορά του και πολλούς νεότερους ηλικιακά συντρόφους του, που σήμερα είναι κυβερνητικά στελέχη.
Αν έπρεπε να εκφράσουμε με σύγχρονους όρους την τότε διαφοροποίησή του με τον Κύρκο, θα λέγαμε πως το ανανεωτικό ρεύμα του Κύρκου εκφράστηκε κατεξοχήν από τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, που σήμερα είναι η μισή στο Κίνημα Αλλαγής (το ψευδώνυμο του νέου ΠΑΣΟΚ), εκτός από τον κυρ-Φώτη που είναι κι αυτός στην κυβέρνηση του Σύριζα. Ενώ το ανανεωτικό ρεύμα του Μπανιά, είναι κομμάτι του βαθέως Σύριζα, που ουδέποτε προβληματίστηκε κι αμφισβήτησε τις κεντρικές επιλογές του. Οι διαφορές δηλαδή παραμένουν δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες.
Το βασικό όμως είναι πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φαίνεται να δικαιώνεται η μάχη αυτών των ρευμάτων για το περιβόητο “κάπα”. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τον κομμουνισμό -ούτε καν με τις θέσεις του ευρωκομμουνισμού της εποχής εκείνης, αν και οπωσδήποτε εκεί έχει τις ρίζες του- ούτε καν με το κόμμα, αλλά με την κυβέρνηση, που είναι ο αυτοσκοπός για το σύγχρονο Σύριζα και για κάθε αστικό κόμμα, που σέβεται τον εαυτό του.
Τα υπόλοιπα “κάπα” ξεχάστηκαν γρήγορα, έγιναν βαρίδια, έχασαν ακόμα και την επικοινωνιακή τους αξία, και σε κάθε περίπτωση, περισσεύουν…
Δε σκοπεύω να παραθέσω κάποια εξαντλητική ιστορική αναδρομή στην πολιτική διαδρομή του Μπανιά -που υπήρξε στα νιάτα του, για ένα φεγγάρι, μέλος του παράνομου ΚΚΕ, στο εξωτερικό, αλλά ταυτόχρονα και του ΚΚ Αυστρίας -ή το ΚΚ Γερμανίας, κατά άλλες πηγές! Θα σταθώ μόνο σε ένα-δύο σημεία, που είναι από τα πιο χαρακτηριστικά της προσωπικής του πορείας, και δίνουν το πολιτικό του στίγμα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 80′, το λεγόμενο “ΚΚΕ Εσωτερικού” περνούσε μια σημαντική εσωτερική κρίση σχετικά με την ταυτότητά του και την ανάγκη μετεξέλιξής του, η οποία τελικά και υπερψηφίστηκε -καταλήγοντας στην ΕΑΡ που συνεργάστηκε με το ΚΚΕ στον Ενιαίο Συνασπισμό- ενάντια σε μια ισχυρή μειοψηφία, γύρω από το γραμματέα του κόμματος, που συνέχισε με το ίδιο όνομα και την προσθήκη του όρου “ανανεωτική αριστερά”. Η ίδια που έμεινε αργότερα και στο αρκτικόλεξο της ΑΚΟΑ.
Η διαφωνία του Μπανιά θα μπορούσε να συνοψιστεί στα εξής δύο ζητήματα. Πρώτον, η διατήρηση του περιβόητου “κάπα”, δηλ του όρου “κομμουνιστικό” στο όνομα του πολιτικού φορέα. Και κατά δεύτερον, η αρνητική στάση σε μια πιθανή κεντρική συνεργασία με το ΚΚΕ. Από αυτήν την τελευταία άποψη, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε σε όσους έμειναν τότε στο (μετεξελιγμένο) “εσ.” ότι ήταν ειλικρινείς σε ό,τι αφορά τη συνεργασία, την ενότητα κτλ.
Ο Γ. Μπανιάς εγκατέλειψε τελικά το όνομα -όχι όμως και τον όρο “κομμουνιστικό”- με την ΑΚΟΑ, η οποία συμμετείχε αργότερα και στο Συνασπισμό, που μετεξελίχθηκε με τη σειρά του στο Σύριζα, το σημερινό κυβερνών κόμμα.
Ο ίδιος δεν πρόλαβε το Σύριζα να εκτινάσσει τα ποσοστά του και να μετατρέπεται σε κόμμα εξουσίας, αφού έφυγε το Μάρτη του 2012, λίγους μόλις μήνες πριν από τις διπλές εκλογές εκείνου του χρόνου, που έκαναν το Σύριζα αξιωματική αντιπολίτευση -ενώ στην πολιτική κηδεία του, το φέρετρό του σκεπαζόταν από τη σημαία του “ΚΚΕ εσ.” κι όχι του Σύριζα.Από αυτήν την άποψη, δεν πρόλαβε να δει τους καρπούς της δράσης του, τις προσδοκίες του να επιβραβεύονται, άφησε όμως τη σπορά του και πολλούς νεότερους ηλικιακά συντρόφους του, που σήμερα είναι κυβερνητικά στελέχη.
Αν έπρεπε να εκφράσουμε με σύγχρονους όρους την τότε διαφοροποίησή του με τον Κύρκο, θα λέγαμε πως το ανανεωτικό ρεύμα του Κύρκου εκφράστηκε κατεξοχήν από τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, που σήμερα είναι η μισή στο Κίνημα Αλλαγής (το ψευδώνυμο του νέου ΠΑΣΟΚ), εκτός από τον κυρ-Φώτη που είναι κι αυτός στην κυβέρνηση του Σύριζα. Ενώ το ανανεωτικό ρεύμα του Μπανιά, είναι κομμάτι του βαθέως Σύριζα, που ουδέποτε προβληματίστηκε κι αμφισβήτησε τις κεντρικές επιλογές του. Οι διαφορές δηλαδή παραμένουν δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες.
Το βασικό όμως είναι πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φαίνεται να δικαιώνεται η μάχη αυτών των ρευμάτων για το περιβόητο “κάπα”. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τον κομμουνισμό -ούτε καν με τις θέσεις του ευρωκομμουνισμού της εποχής εκείνης, αν και οπωσδήποτε εκεί έχει τις ρίζες του- ούτε καν με το κόμμα, αλλά με την κυβέρνηση, που είναι ο αυτοσκοπός για το σύγχρονο Σύριζα και για κάθε αστικό κόμμα, που σέβεται τον εαυτό του.
Τα υπόλοιπα “κάπα” ξεχάστηκαν γρήγορα, έγιναν βαρίδια, έχασαν ακόμα και την επικοινωνιακή τους αξία, και σε κάθε περίπτωση, περισσεύουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου