ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Σύμπασα η κυβέρνηση και κομματικά στελέχη της κυβερνώσας παράταξης  αγωνίζονται να πείσουν για την αναγέννηση της Ελλάδας μετά το τέλος των προγραμμάτων που επεβλήθησαν στην ελληνική οικονομία από ευρωπαϊκούς μηχανισμούς και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επισημαίνοντας την ολοκλήρωσή τους ως συμβολικό και πραγματικό τέλος σε  μια καταστροφική οικονομική κρίση.  Μόνο που η έξοδος από τα μνημόνια, που η εφαρμογή τους πέτυχε μία από τις μεγαλύτερες δημοσιονομικές προσαρμογές στον κόσμο, δεν σηματοδοτεί παρά μόνο την ολοκλήρωση των μέτρων που κρίθηκαν αναγκαία να εφαρμοστούν για την αναδιάρθρωση του κεφαλαίου, -συρρίκνωση της οικονομίας, εκτίναξη της ανεργίας, φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού- εις βάρος φυσικά των εργαζομένων και τα οποία θα συνεχίσουν να ισχύουν και να προσαρμόζονται κατά τις ανάγκες του. 

               Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μετατράπηκε στον καλύτερο διαχειριστή της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου,  περηφανεύεται που κληρώθηκε, αφού σφετερίστηκε τη λαϊκή ψήφο, να κλείσει με «επιτυχία» τον κύκλο των μνημονίων που άνοιξε η κυβέρνηση Παπανδρέου το 2010 και συνεχίστηκε από τις κυβερνήσεις του Λ. Παπαδήμου, του  Α. Σαμαρά και βέβαια του Α. Τσίπρα. Η αύξηση των φόρων, η κατάρρευση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με δημόσιο χρήμα ήταν οι συνέπειες των μεταρρυθμίσεων που καθορίστηκαν στις συμφωνίες για το πρόγραμμα χρηματοπιστωτικής βοήθειας και στο μνημόνιο συμφωνίας με ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων οκτώ ετών. Όσο για την κριτική  της Ν. Δημοκρατίας και των ποικιλώνυμων κεντροαριστερών που υποτιμούν τα …επιτεύγματα της κυβέρνησης Τσίπρα στηρίζεται εν πολλοίς στη επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολίτευση πριν τέσσερα χρόνια, σε μια ψευδο-αντιπαράθεση που τροφοδοτεί το πολιτικό σύστημα των αστικών κομμάτων. Και από κοινού στην τελική  αποδέχονται τις «διαρθρωτικές» μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν  στην καταβαράθρωση του επιπέδου συνθηκών διαβίωσης και εργασίας.

               Εγκλωβίζοντας ο ΣΥΡΙΖΑ το, έστω και αναιμικό, λαϊκό κίνημα μεταξύ της αντιδραστικής δεξιάς  και της «προοδευτικής αριστεράς»  συνέβαλε αποφασιστικά να παγιδευτεί ο μεγάλος όγκος των εργαζομένων στην πρώτη γραμμή άμυνας εναντίον της μειονότητας των κομμουνιστών που υπερασπίζονται την οργανωμένη ταξική πάλη. Οι προσπάθειες του να  συνεχίσει να χρησιμοποιεί ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο, το θράσος του να σφετερίζεται πλαστογραφώντας κάθε ταξικό αγώνα, η φιλοδοξία του να αναδιοργανώσει, μ’ ένα μανδύα προοδευτικότητας, τις ατομικές ζωές διαχωρίζοντας καθημερινή ζωή και πολιτικό βίο (π.χ νομοθετήματα για μορφές συμβίωσης των ατόμων από τη μια και  ενίσχυση αντιτρομοκρατικού νόμου από την άλλη) στοχεύουν στην παραπλάνηση  για τις αιτίες της οικονομικής κρίσης  και στην παραίτηση από κάθε αγώνα των εργαζομένων. Κι ενώ προπαγάνδιζε  ο ΣΥΡΙΖΑ πως μια κυβέρνηση της αριστεράς, σαν μια ειρηνική επανάληψη του παρελθόντος με τις κεντροαριστερές κυβερνητικές εμπειρίες στην Ευρώπη τα τελευταία είκοσι χρόνια, είναι ο τελικός προορισμός κάθε κινητοποίησης που θα σώσει τη χώρα, όταν ως  κυβέρνηση έγινε ο καλύτερος διαχειριστής της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, επέμενε να ισχυρίζεται πως συμβιβάζεται για χάρη των εργαζομένων, συντελώντας στη συκοφάντηση κάθε έννοιας της αριστεράς και στην κατάρρευση οραμάτων κι ελπίδων για μετασχηματισμό της κοινωνίας.

 Κι ενώ ο κυβερνητικός  λόγος υποκρίνεται πως δεν περιφρονεί τον εργαζόμενο, στην πράξη όμως ένα μεγάλο μέρος αυτών έχει εγκαταλειφθεί στην εξαθλίωση ή, στην καλύτερη περίπτωση, στην ελεημοσύνη των διαφόρων προγραμμάτων μερικής ή εποχικής απασχόλησης. Σε τίποτε δεν υπολογίζουν οι κυβερνώντες  τους εργαζόμενους παρά νοιάζονται μόνο θωπεύοντάς τους λεκτικά ν’ αποφύγουν κάθε σύγκρουση που θα διατάρασσε τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων, κατάσταση καταφανούς  κοινωνικής ανισότητας. Για τίποτε άλλο δεν ενδιαφέρονται παρά για την προστασία  του σημερινού συστήματος της κοινωνικής και πολιτικής μεταξύ των εργαζομένων και των κρατουσών τάξεων ανισότητας

               Φαίνεται πως  η τριετία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει τόσο αποσυνθετική επίδραση στο ηθικό μεγάλου μέρους του κόσμου των εργαζομένων, που ταυτίζοντας το δημαγωγικό λόγο του μεταμφιεσμένου σε  αριστερά ΣΥΡΙΖΑ με τον κομμουνιστικό  νιώθουν πως δεν υπάρχει διέξοδος. Η ελπίδα που καλλιεργούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ πως οι δράσεις μικρής κλίμακας και ο τοπικός ακτιβισμός θα συσσωρευτούν τελικά σε κάποιου είδους ικανοποιητική εναλλακτική πρόταση διαψεύστηκε. Η υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης ηθικής του αντικρατισμού, η συρραφή κατακερματισμένων στοιχείων από κοινωνικές  θεωρίες που ευνοούν τις πολιτικές της ταυτότητας και απορρίπτουν την ταξική ανάλυση αποδείχτηκαν τρόποι που ούτε λεκτικά πια δεν μπορούν  ν’ αντιπολιτευτούν την εξουσία του κεφαλαίου. Και ο πιο εμφανής  ιδεολογικός ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ τώρα που βρίσκεται στην κυβέρνηση απομένει η συκοφάντηση, η απαξίωση κάθε κομμουνιστικής προοπτικής.

               Γι’ αυτό μοιάζει τεράστιο το έργο που πρέπει να κάνει το ΚΚΕ. Με τους εργαζόμενους  απογοητευμένους και διαψευσμένους στις αυταπάτες τους να μοιάζει να μένουν στην πλειοψηφία τους απαθείς δεν είναι εύκολο να εμπνευστούν από τα κομμουνιστικά οράματα, να πιστέψουν και να ελπίσουν. Στην απογοήτευση και παραίτηση προσκρούουν όλες οι προσπάθειες  από τους κομμουνιστές για αντίδραση στην εφαρμοζόμενη πολιτική.  Σαν να μη θεωρούν οι εργαζόμενοι δική τους υπόθεση το ζήτημα της αποσόβησης των κινδύνων που απειλούν ακόμα και την επιβίωσή τους. Σαν να είναι το ζήτημα του αγώνα και της πάλης ιδιωτική υπόθεση κάποιων ανθρώπων γύρω από το ΚΚΕ που είναι όμως υποχρεωμένοι να αγωνίζονται, που οφείλουν να αγωνίζονται για όλους εκείνους οι οποίοι  υιοθετώντας την κυρίαρχη ιδεολογία  προσποιούνται τους αδύναμους  για αγώνες.