«Προοδευτικές» παγίδες, με οδηγό τα συμφέροντα του κεφαλαίου

«...Με οδηγό την αισιοδοξία (...) για τον δημοκρατικό μετασχηματισμό της Ευρώπης, ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνει ενωτικό προσκλητήριο σε όλες τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, των Πρασίνων και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που θέλουν και μπορούν να αντιπαλέψουν (...), τον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό και την εφιαλτική ανάδυση της Ακροδεξιάς».
Ο επίλογος αυτός, από την πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές, συνοψίζει ολόκληρο το αφήγημα που, ενόψει και των εκλογών του επόμενου διαστήματος, τα κυβερνητικά στελέχη περιφέρουν παντού, καλώντας τα αστικά επιτελεία να «ποντάρουν τα λεφτά» τους στο δικό τους «άλογο» αστικής διαχείρισης, και το λαό να στοιχηθεί κάτω από τις σημαίες του κεφαλαίου, για να υπερασπιστεί την ιμπεριαλιστική συμμαχία, την αστική εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου, από τους «ακροδεξιούς» και «νεοφιλελεύθερους» που... απειλούν να τις καταλύσουν.

***

Είναι παράλληλα αποκαλυπτικός και για το έδαφος πάνω στο οποίο επιχειρείται να σταθεί αυτό το κάλπικο δίπολο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να «ξεπλένει» την ΕΕ, το χαρακτήρα και το ρόλο της, παρουσιάζοντας την ένωση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου περίπου ως παρασυρμένη από το νεοφιλελευθερισμό «κορασίδα», που μπορεί να «μετασχηματιστεί» σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, και ταυτόχρονα ως «ένα προνομιακό πεδίο πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων όπως και συμμαχιών, όπου το ζητούμενο είναι η αλλαγή συσχετισμών υπέρ της αριστεράς και των κυριαρχούμενων τάξεων, όχι με τη λογική της εφόδου και της "μεγάλης νύχτας" αλλά με αυτή του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό», ως «πεδίο δόξης λαμπρόν» δηλαδή για τη νεκρανάσταση των χρεοκοπημένων σοσιαλδημοκρατικών προτάσεων διαχείρισης, για τον εγκλωβισμό των λαών και τη θωράκιση της ιμπεριαλιστικής ένωσης.
Οπως επίσης στο πλαίσιο αυτό δεν μπορεί παρά να «ξεπλένει» και την υπόλοιπη, αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία πανευρωπαϊκά, που αφού πρώτα εφάρμοσε από κοινού ή διαδοχικά με τις «νεοφιλελεύθερες» δυνάμεις την πολιτική για τη θωράκιση του κεφαλαίου σε όλη την ΕΕ, τσακίζοντας τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, βυθίζοντας τους λαούς βαθύτερα στη φτώχεια και την εκμετάλλευση, δίνοντας και «αέρα στα πανιά» των φασιστικών δυνάμεων, τώρα, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, θα «αισθανθεί την ευθύνη» και θα σηκώσει από κοινού με την «Αριστερά» «το ιστορικό βάρος μιας ενωτικής μάχης ενάντια στις πολιτικές της ανισότητας και της φτώχειας».

***

Οι μόνες «μάχες» βέβαια που καλούνται να δώσουν οι «προοδευτικές» αυτές συμμαχίες, δεν είναι άλλες από εκείνες του κεφαλαίου και των συμφερόντων των αστικών τους τάξεων. Ιδιαίτερα αφορούν στόχους που προβληματίζουν όλες τις αστικές τάξεις της Ευρώπης, περισσότερο όμως αυτές που είδαν την ψαλίδα με ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη να μεγαλώνει επικίνδυνα την περίοδο της κρίσης. Ουσιαστικά υποστηρίζουν, σε αντίθεση με τις «ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις» που υπηρετώντας τα ίδια συμφέροντα προκρίνουν τη χαλάρωση ή ακόμα και τη διάλυση των θεσμών της ΕΕ, ότι μπορεί η ΕΕ να «επαναθεμελιωθεί» σε μια βάση αναθεώρησης συμφωνιών και αποφάσεών της.
Αυτό άλλωστε αποτυπώνουν και οι... «ριζοσπαστικές» προτάσεις για αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, «μια ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος», «διαμοιρασμό των κινδύνων» της επερχόμενης καπιταλιστικής κρίσης, «κοινή φορολογική πολιτική», «αλλαγή στο ευρωπαϊκό νομικό καθεστώς και ειδικά στο Δίκαιο του Ανταγωνισμού», «δημοκρατικό έλεγχο» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και «κοινό προϋπολογισμό της Ευρωζώνης», «κοινή ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική», που συγκροτούν τη στρατηγική για τη λεγόμενη «εμβάθυνση» της ΕΕ, και σηματοδοτούν για τους λαούς μνημόνια διαρκείας, εκμετάλλευση, φτώχεια και πολέμους. Ενα σχέδιο «διάσωσης» της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας από τις εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις που κάνουν αβέβαιο το μέλλον της...
Γι' αυτό λοιπόν και τα καλέσματα - που βρίσκουν «ευήκοα ώτα» σε αστικά επιτελεία και στην παλιά «καλή» ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία -, «οι προσπάθειες στις τρεις χώρες του Νότου (σ.σ. των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία) (...) να τύχουν στήριξης και μίμησης από το σύνολο των δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές και αντινεοφιλελεύθερες στην Ευρώπη». Να τύχει «μίμησης», δηλαδή, η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, μέσα από την ενσωμάτωση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων και το «ξέπλυμα» της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας με «αριστερό» απορρυπαντικό.

***

Ο λαός, όπως και όλοι οι λαοί της Ευρώπης, έχει παραπάνω από αρκετή πείρα απ' το τι σημαίνουν τα καλέσματα για τον «μετασχηματισμό» της ΕΕ, που μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει και που από κοινού με «αριστερές», σοσιαλδημοκρατικές και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, τσάκισε τα δικαιώματά του, για την «ανταγωνιστικότητα» και κερδοφορία του κεφαλαίου. Εχει και τη δύναμη να αχρηστεύσει τις νέες παγίδες εγκλωβισμού και τα κάλπικα δίπολα, βάζοντας με τη δική του συμμαχία τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, ανοίγοντας, σε σύγκρουση με την ΕΕ, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, το δρόμο για τη μόνη πραγματικά προοδευτική προοπτική, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, όπου η ικανοποίηση των δικών του αναγκών θα είναι στο επίκεντρο.