Παθογένειες και στρεβλώσεις

 

Ολο και πιο συχνά, η κυβέρνηση παρουσιάζει το τέλος του τρέχοντος προγράμματος ως μια «νέα σελίδα» που μετά το πέρας της υποτίθεται ότι «θα αλλάξουν όλα» και κυρίως αυτά που οδήγησαν στην καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ως προς αυτό έλεγε, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός μέσα στη βδομάδα ότι «τις παθογένειες που όλοι τις γνωρίζουμε που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία: το στρεβλό παραγωγικό μοντέλο, την αύξηση της οικονομίας ως φούσκα με θαλασσοδάνεια και με ένα σύστημα διαπλοκής και διαφθοράς (...) όλα αυτά τα κατάλοιπα ενός παρελθόντος και μιας εποχής που μας οδήγησαν στην κρίση πρέπει να τα ξεπεράσουμε». Αλλά τι ακριβώς εννοούν; Μήπως θα καταργήσουν «μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο» όλες τις νομοτέλειες του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, το κυνήγι της κερδοφορίας, την άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη και μαζί όλα όσα οδηγούν στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, που δεν βρίσκουν κερδοφόρα διέξοδο; Μήπως το αστικό κράτος και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, θα σταματήσουν να στηρίζουν με χέρια και με πόδια την κερδοφορία του κεφαλαίου, με άφθονο χρήμα, διευκολύνσεις κάθε είδους και με το νομοθετικό πλαίσιο που διευκολύνει την άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης; Τίποτα βέβαια απ' αυτά. Οι «παθογένειες» και οι «στρεβλώσεις» είναι για τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους τα δικαιώματα και οι ανάγκες των εργαζομένων. Αυτά ζητάνε να «ξεχαστούν» διά παντός, και ο λαός δεν πρέπει να το επιτρέψει.

Εντονο «ενδιαφέρον»

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ιρανικός λαός έχει κάθε λόγο να διαμαρτύρεται και να κινητοποιείται ενάντια στην κυβέρνηση της χώρας, αντιδρώντας στην αντιλαϊκή οικονομική και εξωτερική της πολιτική. Επειδή όμως στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής το φιτίλι είναι αναμμένο και επειδή στο παρελθόν έχουμε ζήσει ανάλογες καταστάσεις (βλέπε «Αραβική Ανοιξη»), δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το έντονο «ενδιαφέρον» που έδειξαν οι ΗΠΑ από την πρώτη στιγμή για τις εξελίξεις στο Ιράν. Οι παρεμβάσεις του Προέδρου και άλλων Αμερικανών αξιωματούχων είναι καθημερινές και ισοδυναμούν με επικίνδυνη ανοιχτή παρέμβαση. Αποκορύφωμα είναι ένα από τα τελευταία «tweets» του Ντ. Τραμπ, στο οποίο υπόσχεται «τεράστια στήριξη» στους διαδηλωτές «την κατάλληλη στιγμή!». Η αναβάθμιση του ρόλου του Ιράν και η συνεργασία του με τη Ρωσία και την Τουρκία, για τη διαμόρφωση της επόμενης μέρας στη Συρία, έχουν προκαλέσει έντονες ανησυχίες σε ΗΠΑ, Σ. Αραβία και Ισραήλ, που δεν κρύβουν την επιδίωξή τους να περιορίσουν με κάθε τρόπο την επιρροή του στην περιοχή, εκτοξεύοντας ακόμα και απειλές πολέμου, στο πλαίσιο των μεταξύ τους ισχυρών ανταγωνισμών. Με δεδομένα τα παραπάνω, θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι οι δυνάμεις αυτές, με διάφορους μηχανισμούς, δεν προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια στο εσωτερικό του Ιράν, για να προκαλέσουν εξελίξεις προς όφελός τους. Ολα αυτά, βέβαια, καμιά σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά συμφέροντα του ιρανικού λαού, που είναι και ο μόνος αρμόδιος να διαμορφώσει το μέλλον του.

Γκριζάρισμα

 

Μια σοβαρή παράμετρο για το πλαίσιο μέσα στο οποίο κλιμακώνονται οι αμφισβητήσεις της τουρκικής κυβέρνησης στο Αιγαίο αναδεικνύει η υπόθεση με το γερμανικό ερευνητικό σκάφος, το οποίο στα τέλη της περασμένης βδομάδας εμφανιζόταν να παρενοχλείται από τουρκικό πολεμικό πλοίο, βόρεια της Λήμνου, με το αιτιολογικό ότι έπλεε σε διεθνή ύδατα υπό τουρκική αρμοδιότητα. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περιοχή το γερμανικό σκάφος πραγματοποιούσε έρευνες με την άδεια των ελληνικών Αρχών, αφού βρισκόταν σε διεθνή ύδατα που συμπίπτουν με το FIR Αθηνών και επομένως η αρμοδιότητα για την έκδοση NAVTEX ανήκει στις ελληνικές Αρχές. Ολα αυτά όμως άλλαξαν άρδην, όταν μετά από λίγες μέρες το γερμανικό σκάφος εμφανίστηκε ξανά να πλέει στο Αιγαίο, εφοδιασμένο αυτή τη φορά με NAVTEX από τις τουρκικές Αρχές! Κάτι που σημαίνει ότι ο ιδιοκτήτης του πλοίου, στην προκειμένη περίπτωση το γερμανικό Ομοσπονδιακό υπουργείο Παιδείας και Ερευνας, απευθύνθηκε γι' αυτόν το σκοπό στις αρμόδιες υπηρεσίες της Τουρκίας, οι οποίες βέβαια μετά χαράς εξέδωσαν τα σχετικά έγγραφα, ως έμμεση αναγνώριση της δικαιοδοσίας τους στη θαλάσσια περιοχή όπου θα γίνονταν οι έρευνες. Ανεξάρτητα από τους χειρισμούς που ακολούθησαν από την ελληνική πλευρά, το ερώτημα παραμένει: Δεν γνώριζαν οι υπεύθυνοι του πλοίου ποιος έχει την αρμοδιότητα για την έκδοση της επίμαχης NAVTEX; «Μπερδεύτηκαν» άραγε και τη ζήτησαν από την Τουρκία; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι στο «γκριζάρισμα» του Αιγαίου έχουν βάλει τις «πινελιές» τους με διάφορους τρόπους ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη, κέντρα και οργανισμοί, με πρώτο και καλύτερο το ΝΑΤΟ, που θεωρεί την περιοχή ενιαίο επιχειρησιακό χώρο της νοτιοανατολικής του πτέρυγας.

Αντικομμουνισμός... 

 

Είτε κολλάει είτε όχι, ο αντικομμουνισμός πρέπει να γίνει... Κάπως έτσι σκέφτονται δημοσιογράφοι σε αστικά ΜΜΕ, που έχουν πάρει εργολαβία να παρουσιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κάτι που δεν είναι, δηλαδή περίπου ως κομμουνιστική δύναμη. Κι έτσι, εκτός από την αποπροσανατολιστική κριτική που κάνουν στην κυβέρνηση, πετούν και λάσπη στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, φέρνοντάς τον στα μέτρα τους για να τον αντιμετωπίσουν. Τελευταία «αφορμή» ήταν οι ρυθμίσεις του υπουργείου Παιδείας για περιορισμό των σχολικών εκδρομών στο εξωτερικό, λόγω της φτώχειας που μαστίζει τη λαϊκή οικογένεια εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής. Βεβαίως, κανένας από αυτούς (προφανώς ούτε από την κυβέρνηση) δεν συμφωνεί ότι πρέπει με ευθύνη του κράτους να χρηματοδοτούνται οι εκδρομές και το δικαίωμα συμμετοχής να παρέχεται σε όλους τους μαθητές, να μην εξαρτάται από την τσέπη των γονιών τους. Τι βρήκαν να πουν παπαγαλάκια, όπως στον «ΣΚΑΪ», για τη ρύθμιση αυτή; Οτι είναι «σοσιαλιστικό μέτρο», αφού «έτσι συνέβαινε και στην ΕΣΣΔ»!

... με κάθε ευκαιρία

 

Η μεγάλη εμπάθεια τυφλώνει, όμως το να φτάνει να συγκρίνει κανείς τη μιζέρια του σχολείου στον καπιταλισμό, που ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνέχεια των προηγούμενων κάνει ακόμα χειρότερο, με τις παροχές που απολάμβαναν οι μαθητές στην ΕΣΣΔ και στα υπόλοιπα σοσιαλιστικά κράτη, αγγίζει τα όρια της παραφροσύνης. Οι «φωστήρες» που τα λένε αυτά, αν τολμούν ας κάνουν μια σύγκριση του καλύτερου σχολείου της Ελλάδας τον περασμένο αιώνα με τις σχολικές υποδομές που αναπτύχθηκαν την ίδια περίοδο στις σοσιαλιστικές χώρες. Δεν έχουν άγνοια, απλώς τρέφουν μίσος για τα επιτεύγματα που κατάφερε η εργατική τάξη εκεί που πήρε την εξουσία. Οπότε, αφού δεν μπορούν να τα αμφισβητήσουν, περιορίζονται στην άσφαιρη κριτική στην πολιτική που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ, που τον πυρήνα της υπερασπίζονται και οι ίδιοι άλλωστε...

Ριζοσπάστης