Το φαρμάκι ως φάρμακο

Καθόλου τυχαία, από τη συζήτηση για τις νέες αυξήσεις στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος γίνεται προσπάθεια να κρυφτεί το κύριο. Οτι δηλαδή η πολιτική της λεγόμενης «απελευθέρωσης» της αγοράς Ενέργειας είναι αυτή που οδηγεί το λαό όλο και πιο βαθιά στην ενεργειακή φτώχεια, τον φέρνει αντιμέτωπο με τσουχτερά τιμολόγια, διακοπές ρεύματος, κυνηγητό και εκβιασμούς.
Την πολιτική αυτή, που έχει στόχο να διασφαλίσει τα κέρδη των ενεργειακών ομίλων, υλοποίησαν στο ακέραιο όλες διαδοχικά οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια, και σήμερα τη σκυτάλη παίρνει η κυβέρνηση της ΝΔ, που με το «καλημέρα» τρέχει ακόμα πιο αποφασιστικά σε στρωμένο δρόμο.
Και βέβαια, για τους εργαζόμενους και για το λαό, μικρή σημασία έχει το «μοντέλο» της παραπέρα «απελευθέρωσης».
Η περίπτωση της ΔΕΗ άλλωστε «φωνάζει», καθώς η λειτουργία της με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με «μπούσουλα» τη στρατηγική της «απελευθέρωσης» και στο πλαίσιο της «ενιαίας αγοράς ηλεκτρισμού» της ΕΕ, είναι αυτή που - ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό της καθεστώς - οδήγησε στη σημερινή οικονομική της κατάσταση, η οποία αξιοποιείται ως «όχημα» για να προχωρήσει παραπέρα ο αντιλαϊκός σχεδιασμός.
Από τη στρατηγική της «απελευθέρωσης», με όποια μορφή κι αν προωθείται, ωφελημένοι είναι μόνο οι επιχειρηματικοί όμιλοι της Ενέργειας, που βλέπουν την κερδοφορία τους όλα αυτά τα χρόνια να εκτοξεύεται, στέλνοντας σταθερά τον «λογαριασμό» στο λαό.
Τα πανάκριβα τιμολόγια, οι εκατοντάδες χιλιάδες διακοπές ρεύματος, οι πάνω από 120.000 «κομμένοι» από το κοινωνικό τιμολόγιο, οι κίνδυνοι για την ενεργειακή επάρκεια και τα υπόλοιπα «έργα και ημέρες» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η άλλη όψη των σχεδίων για το «άνοιγμα της αγοράς» στους ενεργειακούς ομίλους, που στήριξαν η ΝΔ και τα άλλα κόμματα, μέσα και από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου.
Οπως για παράδειγμα το σύστημα δημοπρασιών τύπου ΝΟΜΕ, με τη ΔΕΗ να πουλά ρεύμα κάτω του κόστους στους ανταγωνιστές της, το κλείσιμο λιγνιτικών μονάδων, την επιδότηση των «αρπακτικών» της «πράσινης ενέργειας» με το σύστημα εγγυημένων τιμών απόδοσης κ.ο.κ.
Ετσι και σήμερα, οι αυξήσεις στους λογαριασμούς, οι εκβιασμοί στα λαϊκά νοικοκυριά, οι απολύσεις εργαζομένων της επιχείρησης και το παραπέρα τσεκούρι στα δικαιώματά τους, και βέβαια η πώληση «φιλέτων» της ΔΕΗ, αποτελούν συστατικά στοιχεία των σχεδιασμών για να γίνει η ΔΕΗ πιο «ελκυστική» στους επενδυτές και για να ανακτήσει την «ανταγωνιστικότητά» της στην απελευθερωμένη αγορά.
Αυτό που παρουσιάζει η κυβέρνηση ως υποτιθέμενο «σχέδιο διάσωσης» της ΔΕΗ, δηλαδή την πολιτική της «απελευθέρωσης» και την παραπέρα προώθησή της, είναι στην πραγματικότητα η πηγή του προβλήματος. Παρουσιάζει με άλλα λόγια το φαρμάκι ως «φάρμακο».
Από αυτή την άποψη ξεπερνάει τα όρια της πρόκλησης ο καβγάς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος ευθύνεται για τα σημερινά αδιέξοδα της επιχείρησης, σε μια προσπάθεια να συγκαλύψουν τη συνενοχή τους στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ για την Ενέργεια.
Με αυτήν την πολιτική χρειάζεται να συγκρουστούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες τους, απέναντι στο σχεδιασμό κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου, που τους οδηγούν εν έτει 2019 κυριολεκτικά στο σκοτάδι. Οχι για να υπερασπιστούν την παλιά κρατική καπιταλιστική ΔΕΗ που λειτουργούσε για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά για να περάσουν στην αντεπίθεση, για έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, όπου η εργατική τάξη, ο λαός θα έχει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και την εξουσία, όπου σκοπό της παραγωγής θα αποτελούν οι κοινωνικές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.
Σε αυτή την οικονομία, στην Ενέργεια θα λειτουργεί ένας Ενιαίος Κρατικός Φορέας Ενέργειας, που θα συμπεριλαμβάνει το σύνολο των μονάδων παραγωγής, μεταφοράς, διανομής ηλεκτρικής ενέργειας από όλες τις μορφές Ενέργειας (λιγνίτη, ΑΠΕ, φυσικό αέριο, πετρέλαιο κ.ά.). Ετσι η Ενέργεια θα αποτελεί κοινωνικό αγαθό για όλους και όχι πανάκριβο εμπόρευμα για την κερδοφορία μιας χούφτας επιχειρηματιών.