Άσχετα από το αν τελικά ο Άρειος
Πάγος χρειάστηκε όντως την όποια λαϊκή φοβέρα, για να επανεξετάσει την
απόφαση αποφυλάκισης του ειδικού φρουρού, μπάτσου δολοφόνου, λόγω του
πρότερου σύννομου βίου, αλλά και λόγω του προσφάτως αλλαγμένου Ποινικού
Κώδικα, όπως εσκεμμένα διασπείρεται για πολιτικούς λόγους, η ουσία του
ζητήματος παραμένει ατόφια ως εξής:
Η δικαστική εξουσία του αστικού κράτους αθώωσε ακόμη μιά φορά, μετά από χρόνια, σε έναν πρώτο βαθμό την εκτελεστική εξουσία του ίδιου αστικού κράτους, που αφαίρεσε την ζωή ενός άοπλου έφηβου πολίτη.
Κρίνοντας εκείνη την στιγμή ως αστικοκρατική εξουσία, ο ίδιος ο Κορκονέας δηλαδή προσωπικά, ως μισθωτός δημόσιος υπάλληλος και καθ’ ύλην φορέας της εκτελεστικής εξουσίας, πως η μόνη πρέπουσα και νόμιμη αντίδραση του, ως μισθωτού φορέα της εκτελεστικής εξουσίας, άρα της ίδιας της εκτελεστικής εξουσίας του αστικού κράτους, απέναντι σε βρισιές και σε ένα μπουκάλι νερό, που μπορεί να έφαγε στην μάπα, ήταν να βγάλει το κουμπούρι και να πυροβολήσει, και τελικά να ξαπλώσει νεκρό έναν άοπλο πιτσιρικά, που “τόλμησε” να τον αμφισβητήσει ως εξουσία, ως είχε όμως δικαίωμα, να το κάνει μέσα σε ένα “φιλικό προς την προσωπική ελευθερία αστικό καθεστώς“…
Η πρώτη υπερασπιστική γραμμή (Κούγιας), που ακολουθήθηκε, ήταν πως το θύμα βλήθηκε διά της τεθλασμένης, άρα τυχαία, δηλαδή η θανάσιμη σφαίρα εκτοξεύτηκε από το περίστροφο του μπάτσου, ψηλά προς τον αέρα, κι εξοστρακιζόμενη στην συνέχεια κατέληξε στην καρδιά του Αλέξη. Δηλαδή γκαντεμιά, μιά στο εκατομμύριο…
Το μόνο σίγουρο με την τωρινή απόφαση του Αρείου Πάγου, είναι πως το αστικό κράτος με τις εξουσίες του αναδιπλώνεται και παραπέμπει το ζήτημα στο ασαφές μέλλον, ίσως και για να κερδίσει κάποιον χρόνο, λόγω των αντιδράσεων. Δεν είναι καθόλου βέβαιο, πως η τελική θεσμική ετυμηγορία του, θα αποδώσει την όποια δικαιοσύνη σχετικά με την δολοφονία ενός άοπλου πολίτη από έναν ειδικό φρουρό, ταγμένο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών και στην προστασία τους, κατά τ’άλλα…
Πρόκειται ξεκάθαρα περί αναδίπλωσης της αστικής εξουσίας κι όχι περί τελεσίδικης απόφασης για το “κοινό, περί δικαίου αίσθημα…” Κρατάμε λοιπόν μικρό καλάθι…
Η ίδια, η πρωτόδικη απελευθέρωση του ειδικού φρουρού Κορκονέα σήμαινε ουσιαστικά ότι:
Σαν σε ένα διαρκές δικαστήριο, κάθε μέρα θα αθωώνεται ο κάθε δολοφόνος μπάτσος, ενώ την ίδια στιγμή ο κάθε Αλέξης και οι οικείοι του θα καταδικάζονται ισόβια σε έναν πολύμορφο θάνατο.
Η πραγματικότητα από μόνη της συνιστά έναν σύγχρονο ορισμό της τραγικής ειρωνείας.
Ο θύτης τελικά εξιλεώνεται, ενώ το ίδιο το θύμα καταδικάζεται από την εξουσία.
Δίχως “από μηχανής θεούς” και τα ρέστα…
Δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος για την απελευθέρωση Κορκονέα ο αλλαγμένος Ποινικός Κώδικας. Αθωώσεις δολοφόνων μπάτσων έχουν γίνει και στο παρελθόν, όπως του Μελίστα κάποτε, δολοφόνου μπάτσου του Καλτεζά ή και του παρακρατικού Καλαμπόκα, τότε με τις ανακαταλήψεις των σχολείων και την δολοφονία του δασκάλου Τεμπονέρα.
Τέτοιες αποφυλακίσεις δολοφόνων μπάτσων ή παρακρατικών έχουν υπάρξει και στο παρελθόν, δεκαετίες πίσω, χωρίς τότε να υφίσταται ο τωρινός Ποινικός Κώδικας.
Κρατάμε ως επιβεβαίωση των δίκαιων λαϊκών αγώνων το γεγονός ότι, όταν απέναντι σε διαδηλωτές ή απεργιακές κινητοποιήσεις στέλνονται τα ΜΑΤ με ασπίδες, γκλομπ, χημικά, δακρυγόνα, ακόμη και ασφαλίτες με κουμπούρια, μόνο φανερή και πρόδηλη γίνεται η αστικοκρατική καταστολή εναντίον του “εχθρού λαού”.
Ιδίως απέναντι σε νέους, που είναι μιά σοβαρή απειλή λόγω της ηλικίας τους για το γερασμένο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Οι νέοι άνθρωποι, ακόμη και του αστικού ιστού, που εξεγείρονται και ίσως θανατώνονται για τις ιδέες τους δίχως καμμιά ασφάλεια κανενός ασύλου, όντας μαθητές γυμνασίου ακόμη, ορίζουν δυστυχώς τα όρια μιας επιτρεπόμενης και ανεκτής ελευθερίας από το ίδιο το αστικό κράτος, ακόμη και προς τα παιδιά αστών γονέων.
Εξάλλου, χώρια από τα τάγματα εφόδου της, η αστική τάξη προσπαθεί να επιβάλει το δικό της συμφέρον, εδώ και δεκαετίες, προβάλλοντας ανελλιπώς πρότυπα όπως του Robocop ή του Δικαστή Dredd φερ’ειπείν, που δρούν επιβάλοντας ποινές σε όποιον είναι εκτός νόμου, δηλαδή εκτός νόμων των κρατούντων αρχόντων…
Η δικαστική εξουσία του αστικού κράτους αθώωσε ακόμη μιά φορά, μετά από χρόνια, σε έναν πρώτο βαθμό την εκτελεστική εξουσία του ίδιου αστικού κράτους, που αφαίρεσε την ζωή ενός άοπλου έφηβου πολίτη.
Κρίνοντας εκείνη την στιγμή ως αστικοκρατική εξουσία, ο ίδιος ο Κορκονέας δηλαδή προσωπικά, ως μισθωτός δημόσιος υπάλληλος και καθ’ ύλην φορέας της εκτελεστικής εξουσίας, πως η μόνη πρέπουσα και νόμιμη αντίδραση του, ως μισθωτού φορέα της εκτελεστικής εξουσίας, άρα της ίδιας της εκτελεστικής εξουσίας του αστικού κράτους, απέναντι σε βρισιές και σε ένα μπουκάλι νερό, που μπορεί να έφαγε στην μάπα, ήταν να βγάλει το κουμπούρι και να πυροβολήσει, και τελικά να ξαπλώσει νεκρό έναν άοπλο πιτσιρικά, που “τόλμησε” να τον αμφισβητήσει ως εξουσία, ως είχε όμως δικαίωμα, να το κάνει μέσα σε ένα “φιλικό προς την προσωπική ελευθερία αστικό καθεστώς“…
Η πρώτη υπερασπιστική γραμμή (Κούγιας), που ακολουθήθηκε, ήταν πως το θύμα βλήθηκε διά της τεθλασμένης, άρα τυχαία, δηλαδή η θανάσιμη σφαίρα εκτοξεύτηκε από το περίστροφο του μπάτσου, ψηλά προς τον αέρα, κι εξοστρακιζόμενη στην συνέχεια κατέληξε στην καρδιά του Αλέξη. Δηλαδή γκαντεμιά, μιά στο εκατομμύριο…
Το μόνο σίγουρο με την τωρινή απόφαση του Αρείου Πάγου, είναι πως το αστικό κράτος με τις εξουσίες του αναδιπλώνεται και παραπέμπει το ζήτημα στο ασαφές μέλλον, ίσως και για να κερδίσει κάποιον χρόνο, λόγω των αντιδράσεων. Δεν είναι καθόλου βέβαιο, πως η τελική θεσμική ετυμηγορία του, θα αποδώσει την όποια δικαιοσύνη σχετικά με την δολοφονία ενός άοπλου πολίτη από έναν ειδικό φρουρό, ταγμένο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών και στην προστασία τους, κατά τ’άλλα…
Πρόκειται ξεκάθαρα περί αναδίπλωσης της αστικής εξουσίας κι όχι περί τελεσίδικης απόφασης για το “κοινό, περί δικαίου αίσθημα…” Κρατάμε λοιπόν μικρό καλάθι…
Η ίδια, η πρωτόδικη απελευθέρωση του ειδικού φρουρού Κορκονέα σήμαινε ουσιαστικά ότι:
Σαν σε ένα διαρκές δικαστήριο, κάθε μέρα θα αθωώνεται ο κάθε δολοφόνος μπάτσος, ενώ την ίδια στιγμή ο κάθε Αλέξης και οι οικείοι του θα καταδικάζονται ισόβια σε έναν πολύμορφο θάνατο.
Η πραγματικότητα από μόνη της συνιστά έναν σύγχρονο ορισμό της τραγικής ειρωνείας.
Ο θύτης τελικά εξιλεώνεται, ενώ το ίδιο το θύμα καταδικάζεται από την εξουσία.
Δίχως “από μηχανής θεούς” και τα ρέστα…
Δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος για την απελευθέρωση Κορκονέα ο αλλαγμένος Ποινικός Κώδικας. Αθωώσεις δολοφόνων μπάτσων έχουν γίνει και στο παρελθόν, όπως του Μελίστα κάποτε, δολοφόνου μπάτσου του Καλτεζά ή και του παρακρατικού Καλαμπόκα, τότε με τις ανακαταλήψεις των σχολείων και την δολοφονία του δασκάλου Τεμπονέρα.
Τέτοιες αποφυλακίσεις δολοφόνων μπάτσων ή παρακρατικών έχουν υπάρξει και στο παρελθόν, δεκαετίες πίσω, χωρίς τότε να υφίσταται ο τωρινός Ποινικός Κώδικας.
Κρατάμε ως επιβεβαίωση των δίκαιων λαϊκών αγώνων το γεγονός ότι, όταν απέναντι σε διαδηλωτές ή απεργιακές κινητοποιήσεις στέλνονται τα ΜΑΤ με ασπίδες, γκλομπ, χημικά, δακρυγόνα, ακόμη και ασφαλίτες με κουμπούρια, μόνο φανερή και πρόδηλη γίνεται η αστικοκρατική καταστολή εναντίον του “εχθρού λαού”.
Ιδίως απέναντι σε νέους, που είναι μιά σοβαρή απειλή λόγω της ηλικίας τους για το γερασμένο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Οι νέοι άνθρωποι, ακόμη και του αστικού ιστού, που εξεγείρονται και ίσως θανατώνονται για τις ιδέες τους δίχως καμμιά ασφάλεια κανενός ασύλου, όντας μαθητές γυμνασίου ακόμη, ορίζουν δυστυχώς τα όρια μιας επιτρεπόμενης και ανεκτής ελευθερίας από το ίδιο το αστικό κράτος, ακόμη και προς τα παιδιά αστών γονέων.
Εξάλλου, χώρια από τα τάγματα εφόδου της, η αστική τάξη προσπαθεί να επιβάλει το δικό της συμφέρον, εδώ και δεκαετίες, προβάλλοντας ανελλιπώς πρότυπα όπως του Robocop ή του Δικαστή Dredd φερ’ειπείν, που δρούν επιβάλοντας ποινές σε όποιον είναι εκτός νόμου, δηλαδή εκτός νόμων των κρατούντων αρχόντων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου