Οι συνεργασίες και ο «μπαμπούλας» του χάους

Κατά τη διάρκεια των δέκα, και πλέον, ετών της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης στη χώρα μας είδαμε κόμματα φαινομενικά διαφορετικής ιδεολογίας να «συνεργάζονται». Από τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ με Νέα Δημοκρατία και ΛΑΟΣ, με δοτό Πρωθυπουργό τον τραπεζίτη/τεχνοκράτη Λ. Παπαδήμο,  μέχρι και τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Μπροστά στον «κίνδυνο» της λεγομένης «ακυβερνησίας» έτρεξαν όλοι οι «πρόθυμοι», όλων των πολιτικών χώρων, να «συνεργαστούν» για να «μη βυθιστεί η χώρα στο χάος». Το αποτέλεσμα αυτών των «συνεργασιών» το είδαν, το βίωσαν και το βιώνουν όλοι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Μνημόνια, ανεργία, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, εκποίηση δημόσιας περιουσίας και υποδομών, εξαθλίωση κτλ.

Γενικότερα, και σε όλα τα επίπεδα της λεγόμενης «διακυβέρνησης», έχει γίνει της μόδας η λέξη «συνεργασία» και η λέξη «κυβερνησιμότητα ». Οι νέοι Δήμαρχοι στην Κέρκυρα, ακολουθώντας το ίδιο προπαγανδιστικό τέχνασμα, δεν παραλείπουν ποτέ να εμπλουτίσουν έντεχνα κάθε δημοσία τοποθέτησή τους με λέξεις όπως «συνεργασία», «συνεννόηση», «διάλογος» κτλ και να κατηγορήσουν για «άγονη αντιπαράθεση» και για «κομματική άσκηση» όποιον διαφωνεί με την αντιλαϊκή πολιτική που θέλουν να εφαρμόσουν. Για όλους αυτούς τελικά το μόνο «γόνιμο» είναι η συμφωνία και η υπακοή..!

Η χρήση των λέξεων αυτών είναι επικοινωνιακά χρήσιμη για το σύστημα αφού, αξιοποιώντας το «μπαμπούλα» της «σύγκρουσης» και του «χάους», οι πολίτες μπορεί να αποδεχτούν, ή ακόμα και να αποζητούν,  μια καταστροφική για τα συμφέροντα τους «συνεργασία».

Η συνεργασία όμως, που πολλοί ευαγγελίζονται, δεν είναι λύση για πάσα νόσο. Το πρόσφατο παρελθόν των «συνεργατικών», καταστροφικών για το λαό, μνημονίων το αποδεικνύει περίτρανα.  Η λέξη «συνεργασία» λοιπόν από μόνη της, όχι μόνο δεν σημαίνει τίποτα αλλά, μπορεί να αποβεί και καταστροφική. Η συνεργασία είναι μία λέξη που και αυτή έχει ταξικό πρόσημο. Η συνεργασία έχει νόημα μόνο όταν είναι προς όφελος των πολλών.

Όταν ζητείται συνεργασία για αύξηση δημοτικών και ανταποδοτικών τελών, για ιδιωτικοποιήσεις, για διαχείριση των απορριμμάτων σε αντιλαϊκή κατεύθυνση, που όλα αυτά οδηγούν στην περαιτέρω επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου του λαού τότε κάθε προοδευτικός άνθρωπος, κάθε αγωνιστής και ριζοσπάστης οφείλει να μη συνεργαστεί.

Το σύστημα άλλωστε έχει φροντίσει  να παρακάμψει τα προβλήματα της «μη κυβερνησιμότητας». Είτε με το μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα στις βουλευτικές εκλογές, και  το 3% εκτός Βουλής (ήδη έχει ξεκινήσει η  συζήτηση για να αυξηθεί το ποσοστό εισόδου στη βουλή…), νοθεύοντας με "νόμιμο" τρόπο το εκλογικό αποτέλεσμα, είτε με την αφαίρεση αρμοδιοτήτων από το Δημοτικό Συμβούλιο και την παραχώρησή τους σε επιτροπές που την απόλυτη πλειοψηφία, εκ του νόμου, την παίρνουν μειοψηφείες!

Καμία συνεργασία δε πρέπει να υπάρχει σε αντιλαϊκά και αντεργατικά μετρά  και αυτό δεν είναι «πείσμα» ή «κομματική αγκύλωση», όπως άστοχα και απαξιωτικά ονομάζεται από αυτούς που ζητάνε συνενόχους για εφαρμόσουν συνεργατικά τις πολίτικες της εξαθλίωσης, αλλά υποχρέωση όποιου θέλει να σταθεί στο πλευρό των αδυνάτων. Η μη συνεργασία  στις πολιτικές της εξαθλίωσης δεν είναι «άγονη κομματική άσκηση» αλλά ο μοναδικός γόνιμος τρόπος υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων.

Αυτοί που διαφημίζουν ότι είναι «πάνω από τα κόμματα» έχουν βέβαια τους στόχους τους που δεν είναι μόνο επικοινωνιακοί αλλά και βαθιά πολιτικοί/ιδεολογικοί. Θα ξεπεράσουμε το γεγονός ότι οι περισσότεροι που το επικαλούνται έχουν παρακαλέσει ή/και πανηγυρίσει για το χρίσμα των κομμάτων που τους στηρίζουν και που οι ίδιοι ανήκουν. Κυρίως θα σταθούμε στην αντιδραστική προσπάθεια που κάνουν να αποσυνδεθούν τα προβλήματα από τις πραγματικές αιτίες τους, να αθωωθεί η πολιτική των κομμάτων τους, να θολώσει η σκέψη και η συνείδηση του λαού μας.

Οι μοναδικοί που πρέπει να φοβούνται την «ακυβερνησία» είναι αυτοί που ευνοούνται από τις πολιτικές της «κυβερνησιμότητας». «Σταθερότητα» σημαίνει να μπορούν ανενόχλητοι και ανεμπόδιστοι οι λίγοι να εκμεταλλεύονται σταθερά τους πολλούς.

Καμία "κυβερνησιμότητα" δεν είναι αποδεκτή αν έχει ως σκοπό την αύξηση του πλούτου των λίγων και την  περαιτέρω εξαθλίωση των πολλών. Καμία συνεργασία. Ο ρόλος όσων δεν αποδέχονται τη συνέχιση αυτής της κατάστασης είναι να βάζουν εμπόδια στην εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών και όχι να είναι απλά ένα διακοσμητικό δεκανίκι, για αυτό το τελευταίο υπάρχουν ήδη πολλοί πρόθυμοι..

Μπορμπότης Γιάννης

Δημοτικός Σύμβουλος «Λαϊκής Συσπείρωσης»