Έχει πάντα πλάκα να χάνει η Αμερική…
Βέβαια αν ρωτήσεις τους Αργεντίνους πχ, που θεωρητικά περίμεναν τις ΗΠΑ στον ημιτελικό, η πραγματική Αμερική είναι η δικιά τους, η Λατινική, και όχι οι Γιάνκηδες που την λυμαίνονται. Αλλά δεν έχει τόση σημασία.
Κάποτε ο Μιτεράν έλεγε πως ο αντι-αμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων. Το οποίο μπορεί να είχε και μια δόση αλήθειας αν δεν το έλεγε ένας “σοσιαλιστής” -που πήρε και κομμουνιστές πρωθυπουργούς, για όσους πιστεύουν πως αυτό είναι το κρίσιμο σημείο που κάνει τη διαφορά- πρωθυπουργός, που δεν έβγαλε ποτέ τη χώρα του από το ΝΑΤΟ και είχε στρατηγική επιλογή του το αντισοβιετικό στρατόπεδο.
Σήμερα, η ΝΑΤΟϊκή Αριστερά του “σοσιαλιστή” Τσίπρα κατάφερε να φέρει τις σχέσεις των δύο χωρών στο χειρότερο ιστορικά σημείο, κλείνοντας θεωρητικά την “αντι-αμερικανική παρένθεση” της αντιπολίτευσης. Ο αντι-αμερικανισμός μοιάζει ντεμοντέ και πολλοί φιλελέδες (ροζ και γνήσιοι) θα δανειστούν το παλιό ρητό του Μιτεράν, για να ψέξουν όσους γιορτάζουν σήμερα την ήττα της Αμερικής στο μπάσκετ. Ή μάλλον την ήττα των ΗΠΑ.
Τα πράγματα όμως είναι απλά. Το “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι” δεν απευθυνόταν ποτέ στο λαό που υποφέρει από την ίδια κυβέρνηση, αλλά στους κυβερνώντες, το κράτος και μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Ήταν και είναι αυθόρμητος αντι-ιμπεριαλισμός και όχι ένα τυφλό μίσος προς κάθε τι που έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού -από εκεί που μας ήρθε πχ και η γιορτή-απεργία της Πρωτομαγιάς.
Και ο αθλητισμός είναι ένα πεδίο που κανείς δεν μπορεί να διαχωρίσει από την πολιτική, όσες φορές κι αν επαναλάβει μονότονα πως αυτά δεν έχουν καμία σχέση. Ο αθλητισμός δεν επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις στην πραγματική ζωή, έχει όμως μια τρομερή συμβολική δύναμη και αυτή ακριβώς είναι που κάνει πολλούς λαούς στον κόσμο να χαίρονται με τα αθλητικά στραπάτσα μιας “υπερδύναμης” που απλώνει την κυριαρχία της σε κάθε γωνιά του πλανήτη, χωρίς προσχήματα και αντίπαλο δέος εδώ και πολλά χρόνια.
Ακόμα και οι Κινέζοι, που είναι τελείως αμερικανάκια -τουλάχιστον αυτοί που έχουν λεφτά για να πάνε στο γήπεδο και δυτικό τρόπο ζωής- υποστήριζαν τον “αδύναμο”, δηλαδή τους Γάλλους και αποδοκίμαζαν τις προσπάθειες των Αμερικάνων. Οι οποίοι σε τελική ανάλυση, ήταν από τις πιο συμπαθητικές ομάδες που έχουμε δει, όχι τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι, όσο κυρίως έξω από αυτό, αν σκεφτεί κανείς την άκρως συμβολική κίνηση που έκαναν στην ανάκρουση του ύμνου τους, στον αγώνα με την Ελλάδα, δίνοντας μήνυμα στη δική τους κυβέρνηση.
Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Ο ιμπεριαλισμός θα ηττηθεί σε άλλο στίβο, με άλλου είδους συγκρούσεις και αγώνες, που απαιτούν πραγματικές θυσίες -πολύ πιο σοβαρές από μια βουτιά σε ένα παρκέ. Αλλά κάθε ήττα ενός μεγαθήριου θα σκορπά μικρά δειλά χαμόγελα σε πολύ κόσμο. Όχι γιατί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να φτιάξει προσωρινά το ηθικό αυτών που παλεύουν για να το κάνουν στην πράξη.
Β’ Ημίχρονο – Το αγωνιστικό κομμάτι
Μετά από τα ορεκτικά στους ομίλους, χωρίς πολλές συγκινήσεις και εκπλήξεις, με πρωταγωνιστές το εξωφρενικά χαμηλό επίπεδο των διαιτητών της ΦΙΜΠΑ, το Μουντομπάσκετ μπήκε στην τελική ευθεία και προσφέρει πραγματικές ματσάρες. Η Γαλλία είχε ήδη δείξει στην τιτανομαχία με την Αυστραλία την κλάση της. Ο Γκομπέρ δείχνει σταθερά τα τελευταία χρόνια ότι μπορεί να παίζει σαν τερματοφύλακας μπροστά από μια μπασκέτα. Και οι ΗΠΑ έδειξαν πως η τρίτη ομάδα του ΝΒΑ μπορεί να νικήσει τους περισσότερους αντιπάλους, αλλά όχι όλους.
Η ψαλίδα παραμένει μεγάλη, αλλά όχι τόσο. Η Γαλλία γίνεται η πρώτη ομάδα που νικάει τους επαγγελματίες του ΝΒΑ -έστω και τη δεύτερη ταχύτητα- μετά την Ελλάδα στη Σαϊτάμα, το 2006. Οι ΗΠΑ μένουν για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια εκτός τετράδας και μεταλλίων. Κι ο Πόποβιτς -μαζί με τον Κερ- είναι πολύ συμπαθής και πολύ μπασκετική φυσιογνωμία, για να κληθεί να πιει αυτό το πικρό ποτήρι. Είναι όμως και ο τελευταίος που φταίει για την αποτυχία, σε μια ομάδα που είδε να της γυρνάνε την πλάτη όλα τα αστέρια πρώτης γραμμής, ο ένας μετά τον άλλον, για να μην τρέχουν καλοκαιριάτικα στην Κίνα. Αν και για τους “τσάκαλους” προπονητές της κερκίδας, θα έπρεπε να παραιτηθεί και να ανοίξει ταβέρνα “τα τρία αδέρφια”, μαζί με τον Τζόρτζεβιτς της Σερβίας και τον Σκουρτόπουλο.
Όλοι περίμεναν να δουν ΗΠΑ και Σερβία στον τελικό, μετά στον ημιτελικό, και τώρα θα τους δουν απλώς στο αεροδρόμιο. Και αν κάποιοι περιμένουν να καταλάβουν ποιος βγήκε κερδισμένος, το μπάσκετ αλά ΝΒΑ ή αυτό της ΦΙΜΠΑ, η αλήθεια είναι διαλεκτική, με αντιφάσεις, και λέει πως προχωράνε αυτοί που ξέρουν να κάνουν και τα δύο, μυαλό μαζί με ταχύτητα και ευστοχία, δηλαδή ολοκληρωτικό μπάσκετ.
Βέβαια αν ρωτήσεις τους Αργεντίνους πχ, που θεωρητικά περίμεναν τις ΗΠΑ στον ημιτελικό, η πραγματική Αμερική είναι η δικιά τους, η Λατινική, και όχι οι Γιάνκηδες που την λυμαίνονται. Αλλά δεν έχει τόση σημασία.
Κάποτε ο Μιτεράν έλεγε πως ο αντι-αμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων. Το οποίο μπορεί να είχε και μια δόση αλήθειας αν δεν το έλεγε ένας “σοσιαλιστής” -που πήρε και κομμουνιστές πρωθυπουργούς, για όσους πιστεύουν πως αυτό είναι το κρίσιμο σημείο που κάνει τη διαφορά- πρωθυπουργός, που δεν έβγαλε ποτέ τη χώρα του από το ΝΑΤΟ και είχε στρατηγική επιλογή του το αντισοβιετικό στρατόπεδο.
Σήμερα, η ΝΑΤΟϊκή Αριστερά του “σοσιαλιστή” Τσίπρα κατάφερε να φέρει τις σχέσεις των δύο χωρών στο χειρότερο ιστορικά σημείο, κλείνοντας θεωρητικά την “αντι-αμερικανική παρένθεση” της αντιπολίτευσης. Ο αντι-αμερικανισμός μοιάζει ντεμοντέ και πολλοί φιλελέδες (ροζ και γνήσιοι) θα δανειστούν το παλιό ρητό του Μιτεράν, για να ψέξουν όσους γιορτάζουν σήμερα την ήττα της Αμερικής στο μπάσκετ. Ή μάλλον την ήττα των ΗΠΑ.
Τα πράγματα όμως είναι απλά. Το “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι” δεν απευθυνόταν ποτέ στο λαό που υποφέρει από την ίδια κυβέρνηση, αλλά στους κυβερνώντες, το κράτος και μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Ήταν και είναι αυθόρμητος αντι-ιμπεριαλισμός και όχι ένα τυφλό μίσος προς κάθε τι που έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού -από εκεί που μας ήρθε πχ και η γιορτή-απεργία της Πρωτομαγιάς.
Και ο αθλητισμός είναι ένα πεδίο που κανείς δεν μπορεί να διαχωρίσει από την πολιτική, όσες φορές κι αν επαναλάβει μονότονα πως αυτά δεν έχουν καμία σχέση. Ο αθλητισμός δεν επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις στην πραγματική ζωή, έχει όμως μια τρομερή συμβολική δύναμη και αυτή ακριβώς είναι που κάνει πολλούς λαούς στον κόσμο να χαίρονται με τα αθλητικά στραπάτσα μιας “υπερδύναμης” που απλώνει την κυριαρχία της σε κάθε γωνιά του πλανήτη, χωρίς προσχήματα και αντίπαλο δέος εδώ και πολλά χρόνια.
Ακόμα και οι Κινέζοι, που είναι τελείως αμερικανάκια -τουλάχιστον αυτοί που έχουν λεφτά για να πάνε στο γήπεδο και δυτικό τρόπο ζωής- υποστήριζαν τον “αδύναμο”, δηλαδή τους Γάλλους και αποδοκίμαζαν τις προσπάθειες των Αμερικάνων. Οι οποίοι σε τελική ανάλυση, ήταν από τις πιο συμπαθητικές ομάδες που έχουμε δει, όχι τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι, όσο κυρίως έξω από αυτό, αν σκεφτεί κανείς την άκρως συμβολική κίνηση που έκαναν στην ανάκρουση του ύμνου τους, στον αγώνα με την Ελλάδα, δίνοντας μήνυμα στη δική τους κυβέρνηση.
Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Ο ιμπεριαλισμός θα ηττηθεί σε άλλο στίβο, με άλλου είδους συγκρούσεις και αγώνες, που απαιτούν πραγματικές θυσίες -πολύ πιο σοβαρές από μια βουτιά σε ένα παρκέ. Αλλά κάθε ήττα ενός μεγαθήριου θα σκορπά μικρά δειλά χαμόγελα σε πολύ κόσμο. Όχι γιατί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να φτιάξει προσωρινά το ηθικό αυτών που παλεύουν για να το κάνουν στην πράξη.
Β’ Ημίχρονο – Το αγωνιστικό κομμάτι
Μετά από τα ορεκτικά στους ομίλους, χωρίς πολλές συγκινήσεις και εκπλήξεις, με πρωταγωνιστές το εξωφρενικά χαμηλό επίπεδο των διαιτητών της ΦΙΜΠΑ, το Μουντομπάσκετ μπήκε στην τελική ευθεία και προσφέρει πραγματικές ματσάρες. Η Γαλλία είχε ήδη δείξει στην τιτανομαχία με την Αυστραλία την κλάση της. Ο Γκομπέρ δείχνει σταθερά τα τελευταία χρόνια ότι μπορεί να παίζει σαν τερματοφύλακας μπροστά από μια μπασκέτα. Και οι ΗΠΑ έδειξαν πως η τρίτη ομάδα του ΝΒΑ μπορεί να νικήσει τους περισσότερους αντιπάλους, αλλά όχι όλους.
Η ψαλίδα παραμένει μεγάλη, αλλά όχι τόσο. Η Γαλλία γίνεται η πρώτη ομάδα που νικάει τους επαγγελματίες του ΝΒΑ -έστω και τη δεύτερη ταχύτητα- μετά την Ελλάδα στη Σαϊτάμα, το 2006. Οι ΗΠΑ μένουν για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια εκτός τετράδας και μεταλλίων. Κι ο Πόποβιτς -μαζί με τον Κερ- είναι πολύ συμπαθής και πολύ μπασκετική φυσιογνωμία, για να κληθεί να πιει αυτό το πικρό ποτήρι. Είναι όμως και ο τελευταίος που φταίει για την αποτυχία, σε μια ομάδα που είδε να της γυρνάνε την πλάτη όλα τα αστέρια πρώτης γραμμής, ο ένας μετά τον άλλον, για να μην τρέχουν καλοκαιριάτικα στην Κίνα. Αν και για τους “τσάκαλους” προπονητές της κερκίδας, θα έπρεπε να παραιτηθεί και να ανοίξει ταβέρνα “τα τρία αδέρφια”, μαζί με τον Τζόρτζεβιτς της Σερβίας και τον Σκουρτόπουλο.
Όλοι περίμεναν να δουν ΗΠΑ και Σερβία στον τελικό, μετά στον ημιτελικό, και τώρα θα τους δουν απλώς στο αεροδρόμιο. Και αν κάποιοι περιμένουν να καταλάβουν ποιος βγήκε κερδισμένος, το μπάσκετ αλά ΝΒΑ ή αυτό της ΦΙΜΠΑ, η αλήθεια είναι διαλεκτική, με αντιφάσεις, και λέει πως προχωράνε αυτοί που ξέρουν να κάνουν και τα δύο, μυαλό μαζί με ταχύτητα και ευστοχία, δηλαδή ολοκληρωτικό μπάσκετ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου