Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Το πρόσφατο ανιστόρητο και χυδαίο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που επιχειρεί να ξαναγράψει την Ιστορία εξισώνοντας τον κομμουνισμό με το φασισμό δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ιμπεριαλιστικό αυτό κατασκεύασμα των μονοπωλίων, έχει εδώ και χρόνια υιοθετήσει τον αντικομμουνισμό ως επίσημη ιδεολογία της. Ήδη από το 2005, με το περίφημο αντικομμουνιστικό μνημόνιο («Για την αναγκαιότητα διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων») ξεκίνησε με εντατικούς ρυθμούς η προσπάθεια διαστρέβλωσης της Ιστορίας. Το 2009, με νέο ψήφισμα που στήριξαν τα φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά και πράσινα κόμματα στο ευρωκοινοβούλιο, επανήλθε στο προσκήνιο η τερατώδης θεωρία των δύο άκρων.
Φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, πράσινοι και ακροδεξιοί, σαν μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, ενώθηκαν και πάλι σε κοινό αγώνα για την κατασυκοφάντηση του κομμουνισμού και της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι σε περιόδους κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος εντείνεται ο αντικομμουνισμός, σε μια προσπάθεια να μπουν εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση εργατικών-λαϊκών μαζών, να αμαυρωθεί στη συνείδηση της νεολαίας ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα, να στοχοποιηθεί η ταξική πάλη ως «αδιέξοδη» και «ξεπερασμένη».
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ο αντικομμουνισμός πάει χέρι-χέρι με την εντατικοποίηση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής ενώ ταυτόχρονα στρώνει το έδαφος για την αναβίωση του φασισμού-ναζισμού. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Η Ευρωπαϊκή Ένωση…

– των 120 εκατομ. ανθρώπων που ζουν στο όριο της φτώχειας,
– των 51 εκατομ. ανθρώπων που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας,
– των 20 εκατομ. παιδιών που ζουν σε καθεστώς εξαθλίωσης,
– των 17 εκατομ. ανέργων και των 4,1 εκατ. άστεγων,
– των 12,5 εκατομ. νέων που βρίσκονται εκτός εργασίας και εκπαίδευσης,
– των μνημονίων διαρκείας, των αντεργατικών νόμων και της διαρκούς λιτότητας,
– των ιμπεριαλιστικών πολέμων (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κλπ.)
– των εκατοντάδων χιλιάδων πνιγμένων προσφύγων-μεταναστών και των εκατομμυρίων εγκλωβισμένων σε σύγχρονα «Νταχάου» γυναικόπαιδων,

είναι η ίδια «ευρωπαϊκή οικογένεια» που…

– στηρίζει την αναβίωση του ναζισμού στις χώρες της Βαλτικής και σε άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης,
– αποδίδει, σε κάθε ευκαιρία, τιμές στους συνεργάτες των Ναζί και τους παλαίμαχους των SS (βλέπε Εσθονία, Λετονία, Πολωνία) αναγνωρίζοντας τους ως «αγωνιστές της ελευθερίας»,
– στηρίζει και προωθεί την απαγόρευση της δράσης κομμουνιστικών κομμάτων σε χώρες της Βαλτικής και της ανατολικής Ευρώπης, ποινικοποιεί τη δράση των κομμουνιστών και τη χρήση κομμουνιστικών συμβόλων.

Μόναχο, 30 Σεπτέμβρη 1938 – Τσάμπερλεν (Βρετανία), Νταλαντιέ (Γαλλία), Χίτλερ (Γερμανία), Μουσολίνι (Ιταλία) και Τσιάνο.
Αυτή, λοιπόν, η Ε.Ε και τα μαύρα κοράκια του αντικομμουνισμού, επιχειρούν να ξαναγράψουν την Ιστορία, εξισώνοντας τον κομμουνισμό με το ναζισμό και συκοφαντώντας το ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και το επιχειρούν αυτό αποκρύβοντας σκόπιμα την ιστορική πραγματικότητα, ότι δηλαδή:
— ήταν ο καταλυτικός ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού που έσωσε την Ευρώπη από το τέρας του ναζισμού. Η ΕΣΣΔ έδωσε περισσότερα από 20 εκατομ. νεκρούς στον αγώνα ενάντια στο ναζισμό (αντίστοιχα, τα θύματα της Βρετανίας και των ΗΠΑ μαζί δεν ξεπερνούν τις 900 χιλιάδες).
— ήταν οι κομμουνιστές και τα κομμουνιστικά κόμματα που πρωτοστάτησαν στα αντιφασιστικά κινήματα στην Ευρώπη, δίνοντας και τη ζωή τους στη μάχη ενάντια στο τέρας του ναζισμού. Την ίδια στιγμή που οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ελληνικής αστικής τάξης έκαναν «αντίσταση» από το Κάϊρο, το ΚΚΕ ήταν ο αιμοδότης, ο νους και η ψυχή του ΕΑΜ.
— ήταν το αμερικανικό και αγγλογαλλικό κεφάλαιο που εξόπλισε τη ναζιστική Γερμανία. Μονοπωλιακοί όμιλοι της εποχής (π.χ. Standard Oil, General Electric, IBM, Chase Manhattan, General Motors, Ford, κλπ) διεισδύσανε στη γερμανική βιομηχανία ενισχύοντας την πολεμική προετοιμασία του χιτλερικού στρατού.
— ήταν η Συνθήκη του Μονάχου, το Σεπτέμβρη του 1938, μεταξύ Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας, στην οποία αποφασίστηκε να δοθεί η Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ. Αυτή η συμφωνία-κλειδί όπλισε το χέρι των Ναζί, ανοίγοντας το δρόμο για την επίθεση της Γερμανίας «προς Ανατολάς». Στην «πολιτική διαθήκη» του, ο Φύρερ σημείωνε χαρακτηριστικά: «Δύσκολα μπορεί να με κατηγορήσει κανείς, αφού βρετανοί και γάλλοι αποδέχθηκαν στο Μόναχο κάθε αίτημα που τους κατέθεσα» (Φλεβάρης 1945).
— το Σύμφωνο μη-επίθεσης «Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ» το 1939, αποτέλεσε το μοναδικό μέσο άμυνας της ΕΣΣΔ στις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί. Είναι ψευδέστατος και ιστορικά ανακριβής ο ισχυρισμός ότι το εν λόγω Σύμφωνο καθιστά την Σοβιετική Ένωση συνένοχη για το ξέσπασμα του πολέμου. Αντίθετα, με αυτήν την συμφωνία, η ΕΣΣΔ εξασφάλισε 21 μήνες ειρήνης που στην συνέχεια αποδείχθηκαν εξαιρετικά πολύτιμοι για την πολεμική προετοιμασία της χώρας ενόψει της επίθεσης των Ναζί. Ενα άλλο στοιχείο που αποκρύβεται από τους διαστρεβλωτές της Ιστορίας είναι πως, πριν την υπογραφή του Συμφώνου «Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ», οι αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές είχαν απορρίψει σχετικά καλέσματα της ΕΣΣΔ για σύναψη αμυντικής συμφωνίας ενάντια στον Χίτλερ.
— κοινός στόχος της ναζιστικής Γερμανίας και των κοινοβουλευτικών «δημοκρατικών» δυνάμεων (Βρετανία, Γαλλία) ήταν η καταστροφή του πρώτου εργατικού κράτους, της Σοβιετικής Ένωσης. Η ίδια η Ιστορία αποδεικνύει ότι όλα τα αστικά καθεστώτα (φασιστικά και «δημοκρατικά») είχαν κοινό αντίπαλο την σοβιετική εξουσία και τους κομμουνιστές σε κάθε χώρα.
— είναι παραδοχή του ίδιου του Αδ. Χίτλερ ότι κύριος εχθρός του ήταν ο μπολσεβικισμός, οι κομμουνιστές, η ΕΣΣΔ. Σε ομιλία στο Βερολίνο το Νοέμβρη του 1935 δήλωνε πως «η Γερμανία είναι ο προμαχώνας της Δύσης απέναντι στο μπολσεβικισμό». Ο ίδιος, τον Φλεβάρη του 1945, σημείωνε: «Κύριο καθήκον της Γερμανίας, σκοπός της ζωής μου και έννοια της ύπαρξης του εθνικοσοσιαλισμού είναι η εξόντωση του μπολσεβικισμού».

Μεταξάς, Φράνκο, Πινοσέτ, Σουχάρτο, Μουσολίνι: Δικτάτορες στην υπηρεσία του κεφαλαίου με κοινό γνώρισμα τον αντικομμουνισμό.
Με δεδομένα τα παραπάνω, ας μας επιτραπεί να κωδικοποιήσουμε ορισμένα βασικά συμπεράσματα:
1ον: Ο φασισμός και ο ναζισμός γεννήθηκαν από τη μήτρα του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι τέκνα της αστικής τάξης και μορφές άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων.
2ον: Το ναζισμό τον τσάκισε η Σοβιετική Ένωση και ο Κόκκινος Στρατός. Ολόκληρη η ιστορική αλήθεια περιγράφεται στη φράση του Ερν. Χέμινγουέϊ: «Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει». Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο να ανεμίζει στο Ράϊχσταγκ, το 1945, θα στοιχειώνει για πάντα την αστική τάξη. 
3ον: Ως κυρίαρχο ιδεολόγημα της αστικής εξουσίας, ο αντικομμουνισμός υπήρξε κατά τον 20ο αιώνα το «σήμα κατατεθέν» των πλέον βάρβαρων, αιμοσταγών και απάνθρωπων καθεστώτων: Σουχάρτο (Ινδονησία), Πινοσέτ (Χιλή), Φράνκο (Ισπανία), Σαλαζάρ (Πορτογαλία), Τρουχίγιο (Αγ. Δομίνικος), Μπατίστα (Κούβα), Άμίν (Ουγκάντα), το στρατιωτικό καθεστώς της Βραζιλίας (1964-1985) κλπ.
4ον: Όσο αντικομμουνιστικό δηλητήριο κι’ αν χύσουν, όσο κι’ αν «ασελγήσουν» στην Ιστορία, όσα ψηφίσματα κι’ αν βγάλουν, δεν πρόκειται να καταφέρουν να φρενάρουν την ιστορική εξέλιξη. Την Ιστορία, άλλωστε, τη γράφουν με την πάλη τους οι λαοί και όχι τα αστικά επιτελεία και οι λακέδες τους.
Οι Μαρξ και Ένγκελς, στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1848, κατήγγειλαν τη συστράτευση όλων των αντιδραστικών δυνάμεων της γηραιάς Ευρώπης σε έναν ιερό πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό. Έκτοτε πέρασαν 171 χρόνια και ο «ιερός πόλεμος» της αστικής τάξης συνεχίζεται. Μόνο που σήμερα, οι λαοί, οι εργαζόμενοι, έχουν πλέον μπόλικη συσσωρευμένη πείρα ώστε να γνωρίζουν την σαπίλα και τη βαρβαρότητα που κρύβει μέσα του ο αντικομμουνισμός.
Ή, όπως το θέτει ο Α. Αντωνόπουλος στο βιβλίο του «Οι επιβάτες του φεγγαριού»: «Το να μην είναι κανείς κομμουνιστής είναι ανθρώπινο. Το να είναι όμως κανείς αντικομμουνιστής είναι απάνθρωπο».