Κουβάρι...

Η επίσκεψη Στόλτενμπεργκ σε Ελλάδα και Τουρκία αφαίρεσε και το τελευταίο φύλλο συκής από την κυβέρνηση της ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα κόμματα που παρουσιάζουν το ΝΑΤΟ ως θεματοφύλακα τάχα των ελληνικών συμφερόντων στην περιοχή, αλλά και ως εγγυητή των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, απέναντι στις προκλήσεις και τις αμφισβητήσεις της Τουρκίας.
Ο γγ του ΝΑΤΟ εμφανίστηκε ως Πόντιος Πιλάτος σε ό,τι αφορά τις γεωτρήσεις της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ και τις αμφισβητήσεις της στο Αιγαίο, λέγοντας ότι «το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να κάνει νομικές κρίσεις, υπάρχουν άλλοι θεσμοί που τις κάνουν»!
Με τον τρόπο αυτό, το ΝΑΤΟ νομιμοποιεί τις προκλήσεις με τις οποίες η Τουρκία προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα στην περιοχή και να διαπραγματευτεί τη θέση και το ρόλο της ως μιας ισχυρής περιφερειακής δύναμης, με μεγάλο εκτόπισμα στην ευρωατλαντική συμμαχία.
Αλλά και για την εισβολή στη Β. Συρία, ο Στόλτενμπεργκ δήλωσε ότι η Τουρκία «αντιμετωπίζει νόμιμες ανησυχίες ασφαλείας»! Εδώ βέβαια το ΝΑΤΟ δεν περίμενε κανέναν «θεσμό» να κρίνει το «νόμιμο» της στρατιωτικής επιχείρησης, η οποία είχε άλλωστε το «πράσινο φως» από τις ΗΠΑ και κινδυνεύει να προκαλέσει γενικευμένη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή και την Ανατ. Μεσόγειο.
Επομένως, όσο επικίνδυνος είναι ο ρόλος των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, άλλο τόσο τυχοδιωκτική και επικίνδυνη είναι η εμπλοκή της Ελλάδας στα σχέδιά τους, όπως και η προσπάθεια της κυβέρνησης να καλλιεργήσει εφησυχασμό στο λαό απέναντι στις εξελίξεις.
Οι κίνδυνοι στην περιοχή δεν έχουν να κάνουν με την «αμφισημία» και τις αψυχολόγητες αποφάσεις της κυβέρνησης Τραμπ. Οι αντιφατικές επιλογές των ΗΠΑ αντανακλούν στην πραγματικότητα αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό τους, για το πώς θα αντιμετωπίσουν καλύτερα τη Ρωσία και την Κίνα, πώς θα διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Στο πλαίσιο αυτού του στόχου δίνουν μάχη να κρατήσουν την Τουρκία στο λεγόμενο «δυτικό στρατόπεδο» και να περιορίσουν τη ρωσική και κινεζική επιρροή σε Βαλκάνια, Μ. Ανατολή και ΝΑ Μεσόγειο. Τους στόχους αυτούς υπηρετεί και η ελληνική εμπλοκή, που αναβαθμίστηκε με την πρόσφατη Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ για τις βάσεις. Οι κίνδυνοι στην περιοχή προέρχονται από αυτούς τους ανταγωνισμούς και την ενεργή εμπλοκή της χώρας.
Τα κράτη της ΕΕ δεν στέκονται ενιαία απέναντι στις εξελίξεις, όχι λόγω «ελλείματος ευρωπαϊκής πολιτικής και ατολμίας», αλλά ως αποτέλεσμα των αντιθέσεών τους.
Γαλλία και Βρετανία έχουν ισχυρά συμφέροντα σε Μέση Ανατολή και Ανατ. Μεσόγειο. Η δεύτερη έχει βάσεις στην Κύπρο, ενώ Ιταλία και Γαλλία έχουν αγοράσει δικαιώματα σε «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ. Κράτη - μέλη της ΕΕ βομβάρδισαν μαζί με τις ΗΠΑ πριν από ένα χρόνο τη Συρία και συμμετέχουν σε ΝΑΤΟικές επεμβάσεις. Γερμανία και Ολλανδία έχουν ισχυρά οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία.
Την ίδια ώρα, ψηφίζουν ομόφωνα τις αποφάσεις στις συνόδους του ΝΑΤΟ, διατηρούν βάσεις και ενισχύουν την πολεμική ετοιμότητα της ευρωατλαντικής συμμαχίας στην Ευρώπη. Συνολικά η ΕΕ αντιμετωπίζει την Τουρκία ως «στρατηγικό εταίρο» στη διαχείριση του Προσφυγικού, επειδή κρατάει εκατομμύρια πρόσφυγες μακριά από την πόρτα της, αλλά και στα ενεργειακά της σχέδια, στο έδαφος των οποίων προωθεί τη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην Κύπρο και την Ανατ. Μεσόγειο.
Ο λαός επομένως δεν έχει τίποτα καλό να περιμένει από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τους ανταγωνισμούς, στα σχέδια που μυρίζουν μπαρούτι. Πραγματική διέξοδος από το κουβάρι των ανταγωνισμών και ανάχωμα στους κινδύνους που τον απειλούν, είναι το δυνάμωμα της πάλης για απεμπλοκή απ' αυτούς τους σχεδιασμούς, αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με την εξουσία στα χέρια του λαού.