Κριτήριο κομμουνισμού

Για τη φράση του Φλωράκη: "Κριτήριο για την αριστεροσύνη κάποιου η στάση του απέναντι στο Κομμουνιστικό Κόμμα!" και πως την καταλαβαίνω.

Επειδή πολλά έχουν δει τα μάτια μου, θα ήθελα μια, κατά τη γνώμη μου ορθή ερμηνεία της φράσης.

Κριτήριο του κομμουνιστή είναι μόνο η στάση και δράση ως παιδί της εργατικής τάξης, με βάση τους βασικούς στόχους της ως τάξη εκμεταλλευόμενη και μελλοντικής εξουσίας και στη βάση των νομοτελειών της κοινωνικής εξέλιξης. Αυτό είναι το απόλυτο κριτήριο.

Και ένα ΚΚ με αυτό το κριτήριο κρίνεται, άρα και οι κομμουνιστές, ανεξάρτητα πόσο πιστοί είναι στο ΚΚ τους. Καθόλου δεν ενδιαφέρει πόσο πιστοί ήταν στο κόμμα τους τα μέλη του ΚΚΙ, του ΚΚΓ, του ΚΚΙσπ,του ΚΚΕεσ. κλπ. Το κριτήριο εκτίμησης του ρόλου τους είναι το παραπάνω. Ας μην αναφερθώ και στα κόμματα των σοσ. χωρών που έχασαν κυριολεκτικά τον μπούσουλα και κατέληξαν σε μηχανισμό παραγωγής νέων, επίδοξων, καπιταλιστών.

Αν παρ’ ελπίδα το 1968 ή το 1991 υπερίσχυαν, στο ΚΚΕ, οι αναθεωρητές, είναι αυτονόητο πως το κριτήριο του κομμουνιστή δεν θα ήταν η πίστη σε ένα αναθεωρητικό κόμμα.

Οι κομμουνιστές δεν είναι με το ΚΚΕ για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο γιατί αυτό τηρεί, στο μέτρο των λαθών και των δυνατοτήτων του, τις παραπάνω αρχές, πάνω στη σχέση με τους σκοπούς της Ε.Τ. και στις νομοτέλειες κοινωνικής εξέλιξης (δλδ της επιτέλεσης της ιστορικής του αποστολής).

Όταν ο Φλωράκης και άλλα στελέχη το έλεγαν ότι κριτήριο είναι η πίστη ή η στάση απέναντι στο ΚΚΕ, εννοούσαν πάντα ένα ΚΚΕ πιστό στις αρχές του, όχι τύπου ΚΚΙ.

Συμπέρασμα: ο κομμουνιστής έχει οδηγό για να επαληθεύει τη δική του θέση αλλά και τη θέση του κόμματός του. Αυτή η ελευθερία είναι ακατάλυτη για τον κομμουνιστή. Διαφορετικά θα συρθεί σε λάθη.

Επιβεβαίωση: όταν έγινε η διάσπαση του 1968, ξαφνικά μέσα στη στενοχώρια μου και τον προβληματισμό είδα να πετάγονται γύρω μου πραγματικοί κομμουνιστές που χρόνια υπέμεναν με στωικότητα την λεγκαλιστικη, ρεβιζιονιστική γραμμή της τότε ηγεσίας το ΚΚΕ και ξέσπασαν με οργή για τη μέχρι τότε κατάσταση. Δεν μπορούσα να το πιστέψω γιατί νόμιζα πως όλοι είχαν αποδεχτεί τις πολιτικές της ΕΔΑ! Αυτοί τι είδαν τότε; Είδαν ότι το ΚΚΕ, επιτέλους, επανέρχεται στην πιστή τήρηση των αρχών, παρά τις αδυναμίες και τα υπολείμματα ρεβιζιονισμού και τώρα ναι, θα το ξαναδημιουργήσουν σε νέα βάση. Άρα λειτούργησε το κριτήριο που σας είπα. Διαφορετικά θα γινόμασταν ΚΚΙ!

Έτσι έγινε η μεταστροφή του ΚΚΕ, με πρώτα μέτρα την αναδημιουργία κομματικών οργανώσεων και της ΚΝΕ.

Το κειμενάκι στη φωτο δεν το έκανα χωρίς λόγο. Σε κάποιους φάνηκε… εκτός γραμμής και… αναρχοκομμουνιστικό! Ωστόσο, δεν είναι παρά η ανάδειξη του κομμουνιστή σε βασικό συστατικό στοιχείο του κομμουνιστικού κινήματος και ενός ΚΚ, με οδηγό μόνο την ιστορική αποστολή του, να οργανώσει, με το κόμμα του, την εργατική τάξη για την ιστορική της αποστολή. Φυσικά, ποτέ δεν πρέπει να υπακούσει σε μια ηγεσία που θα του πει να παρατήσει τις αρχές του και τα «όπλα» του και προπαντός το ταξικό του κριτήριο. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο για τους κομμουνιστές. Αν αυτό λειτουργούσε, πχ στις σοσιαλιστικές χώρες, δεν θα είχαμε αυτή την κατάληξη. Δεν την είχαμε όμως και βλέπουμε τι καταστροφικό είναι οι κομμουνιστές να έχουν ξεχάσει βασικές αρχές του κομμουνιστή και να σύρονται πίσω από ρεβιζιονιστικές ηγεσίες. Η κομματική πειθαρχία είναι εθελοντική και υπάρχει μόνο στο πλαίσιο υλοποίησης της αποστολής το ΚΚ, όχι στο πλαίσιο υλοποίησης των σκοπών μιας διολισθημένης ηγεσίας.

Θα πείτε, μα αυτό μπορεί να το επικαλείται ο καθένας! Φυσικά! Το επικαλούνται και μάλιστα το κάνουν πράξη ορισμένοι που νόμισαν ότι «τους πρόδωσε το ΚΚΕ» και έκαναν άλλες, δήθεν «πραγματικά επαναστατικές», οργανώσεις! Μια τέτοια ήταν και το ΚΚΕ εσ.! Στα πλαϊνά της 100χρονης ιστορίας του ΚΚΕ, όμως, κείτονται εκατοντάδες πτώματα πολιτικών μορφωμάτων (μεταξύ τους και του ΚΚΕ εσ.) που δήθεν ενεργοποίησαν την ανεξαρτησία των κομμουνιστών και έκαναν άλλο κόμμα. Εδώ είδαμε ότι το κριτήριο των Ελλήνων κομμουνιστών λειτούργησε καταλυτικά, ορίζοντας ποιος είναι ο πραγματικός εκπρόσωπος της Εργατικής τάξης. Αλλιώς θα είχαν οι διασπαστές τον πρώτο λόγο στις μάχες της εργατικής τάξης. Δεν το είχαν ούτε τον έχουν όμως… Δυστυχώς, σε άλλα ΚΚ κυριάρχησαν και αντί επανάστασης τα διέλυσαν!

Στέργιος Βασιλείου