Το ταμείο

Το «ταμείο» που κάνουν κυβέρνηση και αστικά επιτελεία από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ πρέπει να γίνει από την εντελώς ανάποδη σκοπιά για το λαό, σε ό,τι αφορά τόσο την «έκρηξη επενδύσεων» που διαφημίζουν όσο και την αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.
Παραμονές του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ στην Αθήνα, ο πρωθυπουργός έδωσε το στίγμα των επιδιώξεων της κυβέρνησης να «τρέξει» ακόμα πιο γρήγορα το σχέδιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στα Βαλκάνια, με τη δέσμευση ότι εγγυάται την πλήρη υλοποίηση της ΝΑΤΟικής συμφωνίας με τη Β. Μακεδονία και την «ευρωπαϊκή προοπτική» της Αλβανίας.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά «έσπασε και το ρόδι» στις συναντήσεις Ελληνα πρωθυπουργού με την ηγεσία του προτεκτοράτου του Κοσόβου, δηλώνοντας αμέσως μετά ότι θα στηρίξει το αποτέλεσμα των συνομιλιών με τη Σερβία, εκεί δηλαδή που οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί θέτουν ανοιχτά το ενδεχόμενο αλλαγής συνόρων, που θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για ολόκληρη την περιοχή.
Αντίστοιχα, μόνο για εφησυχασμό δεν προσφέρεται η συνάντηση με τον Τούρκο Πρόεδρο, όπου επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά η επικίνδυνη εμπλοκή των ελληνοτουρκικών σχέσεων και του Κυπριακού στα γρανάζια των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και σχεδίων στην περιοχή, όπου η Ελλάδα διεκδικεί να αναβαθμίσει τη συμμετοχή της, παίζοντας και το ρόλο «διαύλου» ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και την Τουρκία.
Οσο για το τι σημαίνει σε αυτές τις συνθήκες η «ψήφος εμπιστοσύνης» των ΗΠΑ στην Ελλάδα, δεν έχει κανείς παρά να δει τη μετατροπή της μισής και πλέον χώρας σε δολοφονική βάση εφόρμησης, με την «ανανέωση» της Συμφωνίας για τις βάσεις, που συζητιέται σε λίγες μέρες στο πλαίσιο του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ, παρουσία και του Αμερικανού ΥΠΕΞ.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος: Στις συναντήσεις με τα «funds» και τους «επενδυτές», ο πρωθυπουργός δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει τα «ατού» για την προσέλκυση επενδύσεων, που δεν είναι άλλα από τη συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, των μέτρων στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Μια ματιά στα «μεγάλα projects» και τις «ευκαιρίες» που διαφήμισε, δίνει την πραγματική διάσταση για το τι έχει να περιμένει ο λαός. Για παράδειγμα, τα σχέδια για Ελλάδα - «κόμβο» συνδυασμένων μεταφορών και logistics σηματοδοτούν για τους εργαζόμενους τα γκέτο των «ειδικών οικονομικών ζωνών», επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, υποδομές με κριτήριο την κερδοφορία και τους στόχους του κεφαλαίου, που χρυσοπληρώνει ο λαός και βρίσκονται απέναντι στις δικές του ανάγκες.
Αλλά και τα καλέσματα στα «πράσινα» αρπακτικά και τους ενεργειακούς ομίλους να επενδύσουν στην Ελλάδα, πάνε χέρι χέρι με την πολιτική της παραπέρα «απελευθέρωσης» στην Ενέργεια, που για το λαό σημαίνει ενεργειακή φτώχεια, σάρωμα εργασιακών δικαιωμάτων, μεγάλες περιβαλλοντικές συνέπειες και υπονόμευση των δυνατοτήτων της χώρας, που στο πλαίσιο μιας άλλης εξουσίας και οικονομίας θα μπορούσαν να καλύπτουν και με το παραπάνω πάμφθηνα τις ανάγκες του λαού. Και να μην ξεχνάμε βέβαια το βαθύτερο χώσιμο στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Απέναντι σε όλα αυτά, ο «καημός» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι ο πρωθυπουργός δεν είδε τον Τραμπ (!) και ότι «η επίσκεψη ήταν απροετοίμαστη», δίνοντας παράλληλα «συγχαρητήρια» στον «Μητσοτάκη εξωτερικού» που υπερασπίστηκε τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών.
Επιβεβαιώνεται και απ' αυτήν τη σκοπιά η ταύτιση των αστικών κομμάτων σε ό,τι αφορά τους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης. Με αυτούς τους στόχους, την αστική τάξη και τα κόμματά της είναι που πρέπει να συγκρουστούν οι εργαζόμενοι, ο λαός. Οχι περιμένοντας μάταια τι θα βγει από τις επαφές «υψηλού επιπέδου» των κυβερνήσεων και των καπιταλιστών, αλλά αντίθετα μπαίνοντας ορμητικά στον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, στον αγώνα για τα δικά τους συμφέροντα και την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών.