Αντιλαϊκή συναίνεση

Η παραπέρα εμπλοκή της χώρας στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, που προωθεί η κυβέρνηση στην εξωτερική πολιτική, είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής επίθεσης που κλιμακώνεται στα Εργασιακά, στο Ασφαλιστικό, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία, συνολικά στα λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες.
Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού ο στόχος της καπιταλιστικής ανάπτυξης περνάει μέσα από το βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και του λαού, αλλά και μέσα από την αναβάθμιση του ρόλου της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, προκειμένου να αναδειχθεί σε περιφερειακό κόμβο του εμπορίου και της Ενέργειας.
Γι' αυτό η κυβέρνηση, από τη μια, διαφημίζει τη «βελτίωση του επενδυτικού κλίματος», διευρύνοντας την επίθεση σε μισθούς και δικαιώματα και, από την άλλη, παρουσιάζει ως «κράχτη» για μεγάλες επενδύσεις και επιχειρηματικές συμπράξεις σε κλάδους όπως η Ενέργεια και οι Μεταφορές τη συμβολή της χώρας στην ευρωατλαντική «σταθερότητα», παίζοντας ρόλο «μεντεσέ» στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που βυθίζουν το λαό σε μεγάλους κινδύνους.
Με άλλα λόγια, η επέκταση των βάσεων με την επικύρωση της ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας στη Βουλή και οι νέοι κρίκοι στην αλυσίδα της εμπλοκής συμπληρώνουν τον ενταφιασμό της Κοινωνικής Ασφάλισης, το «πάγωμα» μισθών και συντάξεων, τη φορομπηξία, την άρση της όποιας προστασίας στη λαϊκή κατοικία από πλειστηριασμούς, την ένταση της καταστολής στους μετανάστες και πρόσφυγες, τον αυταρχισμό που μεγαλώνει σε βάρος του εργατικού κινήματος κ.ο.κ.
Η συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντικού τόξου σ' αυτήν την «εθνική στρατηγική» είναι εκκωφαντική. Και μόνο το γεγονός ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονται για το ποιος προετοίμασε και ποιος ολοκλήρωσε τη Συμφωνία με τις ΗΠΑ για τις βάσεις, δείχνει το βάθος της συναίνεσης, για το συμφέρον της αστικής τάξης και όχι του λαού.
Η σύμπλευσή τους επομένως βγάζει μάτι. Κι αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί από την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αντιπολιτευτεί την κυβέρνηση σε ζητήματα όπως τα Εργασιακά, το Ασφαλιστικό, το Προσφυγικό και η ένταση της καταστολής, παριστάνοντας όψιμα και προκλητικά τον «προστάτη» των εργαζομένων, σε μια περίοδο μάλιστα που σε διάφορους κλάδους και χώρους δουλειάς αναπτύσσονται αγωνιστικές εστίες και γίνεται προσπάθεια να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.
Για παράδειγμα, στον κατώτατο μισθό, για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει τώρα στα κεραμίδια, είναι χαρακτηριστική η ταύτισή του με τη ΝΔ στην υλοποίηση του μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, που προβλέπει τον καθορισμό του κατώτατου μισθού από το κράτος, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.
Αλλά και στο Ασφαλιστικό, η κυβέρνηση πιάνει το νήμα από τον νόμο Κατρούγκαλου, τον οποίο συμπληρώνει και θωρακίζει, ως εφαλτήριο για να πάει ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση, με στόχο την απαλλαγή του κράτους από το «κόστος» της Κοινωνικής Ασφάλισης, την πλήρη ιδιωτικοποίηση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.
Στο ίδιο έδαφος κινούνται ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και σε ό,τι αφορά τους πλειστηριασμούς, με κοινό ζητούμενο την απαλλαγή του τραπεζικού συστήματος από τα «κόκκινα» δάνεια, την «αναζωογόνηση» της χρηματοδότησης του κεφαλαίου. Η ΝΔ κλιμακώνει τις κατασχέσεις αξιοποιώντας και επεκτείνοντας προηγούμενους νόμους του ΣΥΡΙΖΑ.
Η σύμπλευσή τους αποτυπώνεται και στην ένταση του κρατικού αυταρχισμού, αφού το κριτήριο της θωράκισης των επενδύσεων οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ να θέσει περισσότερα εμπόδια στην προκήρυξη της απεργίας, παράλληλα με την καλλιέργεια της μοιρολατρίας, με τη ΝΔ να φέρνει ως επόμενο βήμα την καθιέρωση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας και τη νομοθέτηση εμποδίων ακόμα και στις διαδηλώσεις.
Παρά τις όποιες επιμέρους διαφωνίες και κριτικές για το αν η κυβέρνηση εξασφαλίζει την «κοινωνική συνοχή», ο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα προσφέρει στήριξη και άλλοθι στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής από την κυβέρνηση της ΝΔ σε όλα τα μέτωπα, στηρίζοντας το στόχο της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που είναι ασύμβατα με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες.
Απάντηση σε αυτό το προκλητικό γαϊτανάκι μπορεί να δώσει μόνο η λαϊκή πάλη, η αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του, κόντρα στην πολιτική που θέλει τους εργαζόμενους από τη μία φτηνούς και «ευέλικτους» και από την άλλη εκτεθειμένους στους τεράστιους κινδύνους των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών.