Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασίλειου, έπειτα από 47 χρόνια από την Ε.Ε είναι πλέον γεγονός και είναι και σημαντικό σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και στην ίδια την Ε.Ε. Φυσικά η παρουσία εκεί δεν ήταν ανέφελη γιατί τα χρόνια αυτά εκτός από την συνεργασία υπήρχε και η αντιπαράθεση με άλλους «μεγάλου παίκτες» (π.χ Γαλλία, Γερμανία). Όμως το όλο γεγονός βοηθά να βγουν ορισμένα συμπεράσματα.
1. Η Ε.Ε δεν είναι μονόδρομος, αλλά ούτε και νομοτέλεια. Είναι επιλογή των αστικών τάξεων χωρών της Ευρώπης (για οικονομικούς-πολιτικούς λόγους) που πατά στην αντικειμενική «ανάγκη» των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων, στην διεθνοποίηση της παραγωγής και το κεφαλαίου, με στόχο  φυσικά όχι την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών και συμφερόντων, αλλά της κερδοφορίας σ’ ένα ευρύτερο πεδίο του κεφαλαίου κάθε χώρας και συνολικά των κεφαλαιοκρατών της Ε.Ε σε βάρος των λαών τους.  Η ΕΕ από τη γέννησή της μέχρι σήμερα, (ως μετεξέλιξη της ΕΟΚ), είναι διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία που εκφράζει και υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, κατά της εργατικής τάξης, κατά της φτωχής αγροτιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της Ευρώπης.
2. Η επιλογή για αποχώρηση απ’ αυτήν στηρίχτηκε σε ένα κομμάτι της αστικής τάξης και υποστηρίχτηκε από ένα τμήμα του αστικού πολιτικού προσωπικού στο Η.Β. και φυσικά ήταν αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που ο βρετανικός λαός έδειξε την αγανάκτησή του και τη δυσαρέσκειά του, ως ένα βαθμό σ’αυτά που βίωνε μέσα στην Ε.Ε. Να ξεκαθαρίσουμε όμως ότι και μετά την αποχώρηση θα συνεχίσει σ’αυτό (δηλαδή το Η.Β)να κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, από μόνη της δηλαδή δεν σημαίνει μία ριζικά διαφορετική πορεία υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Δείχνει όμως παράλληλα ότι η αποχώρηση μία χώρας από την Ε.Ε μπορεί να γίνει! (άλλωστε η διαδικασία αποχώρησης μπορεί ν’ αποτελέσει έναν «οδικό χάρτη» και για άλλες χώρες που θα το θελήσουν).
3.  Φυσικά το κύριο ζήτημα για τους λαούς δεν είναι απλά και μόνο η αποχώρηση από την Ε.Ε (που μπορεί να συμβεί π.χ σε μία χώρα αν το επιλέξει μία αστική κυβέρνηση) αλλά πρώτιστα το τι θα γίνει μετά. Το αν δηλαδή η αποχώρηση συνδυάζεται και με την πορεία για ριζικές αλλαγές στη χώρα (στη κάθε χώρα) ή απλά «αλλάζουν» οι επιλογές της άρχουσας τάξης ή μέρους της. Και εδώ έχει να κάνει με το ποιος τελικά θα δίνει τον «τόνο» στην διαδικασία, στις εξελίξεις. Το αν δηλαδή ο λαός στρατευτεί «κάτω από ξένες σημαίες» ή σηκώσει τις δικές του σημαίες που θα γράφουν «αποδέσμευση από την Ε.Ε, το ΝΑΤΟ και κάθε είδους ιμπεριαλιστικές συμμαχίες» στο δρόμο για «ν’ ανθρωπεύσει ο άνθρωπος», στο δρόμο δηλαδή με στόχο αυτός να πάρει την οικονομική-πολιτική εξουσία!