Τα “αληθινά πυρά” δεν τους κάνουν εντύπωση, γιατί δε θεωρούν αληθινούς ανθρώπους τους πρόσφυγες

Σφυροδρέπανος

Είναι από τις ειδήσεις που πέρασαν στα ψιλά, είτε γιατί έμεινε απαρατήρητη μες στον παροξυσμό και τον ορυμαγδό των ημερών, είτε απλά γιατί συνηθίσαμε το τέρας, κι ίσως να μην του μοιάζουμε ακόμα, οπλιστήκαμε όμως με κυνισμό και απάθεια, και δε μας κάνει εντύπωση πια.

Σε ανακοίνωσή του το Δ’ Σώμα Στρατού γνωστοποίησε ότι θα προβεί σε βολές τη Δευτέρα με πολυβόλα, τυφέκια και πιστόλια με πραγματικά πυρά, στον Έβρο όλο το 24ωρο.

Και μοιάζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα. Και ακόμα πιο σχετικά τα όρια μεταξύ αλήθειας και φαντασίας, μεταξύ πραγματικών γεγονότων και προπαγάνδας κάθε απόχρωσης.

Οι πρόσφυγες δεν είναι πρόσφυγες. Είναι υποκινούμενοι πράκτορες του Ερντογάν. Οι νεκροί είναι ψευδείς ειδήσεις της Άγκυρας και των ΜΜΕ της. Τα παιδικά δάκρυα είναι μια φτηνή σκηνοθεσία με δακρυγόνα. Και οι γυναίκες άντρες που έβαλαν περούκες, σε έναν “κόντρα-ρόλο” από τις κωμωδίες του Αριστοφάνη αντεστραμμένες. Αναρωτιέται κανείς αν ο Έβρος υπάρχει αλήθεια ή είναι κομμάτι ενός σκηνικού κι αυτός και κάποιοι κάνουν “πλιτς-πλιτς” για ηχητικά εφέ. Οριακά είναι υπαρκτό γεγονός ο πόλεμος και οι… ροές, αν και ούτε γι’ αυτό είμαστε σίγουροι.

Όπως λέει και ο Πάνος Ζάχαρης…

Το Αφγανιστάν επίσης μπορεί να είναι μια μαγική πολιτεία, σαν το Αφγατηγανιστάν και το Πιπερού, στα σύνορα της Φρουτοπίας. Άραγε εκεί να στέλνει στρατό ο Αιμίλιος το Μήλο για να τα φυλάει από τους εισβολείς. Και να έχουν δικούς τους “εθνοπροδότες” εκτός από τον Σωτήρη το Καρπούζι -που τον έκανε ο Χαϊκάλης;

Την ίδια στιγμή, στη δική μας πλευρά των συνόρων, στήνεται ένα άλλο σκηνικό που συγχέει τη μυθοπλασία με τα γεγονότα. Πράγματα που γίνονται αλλά δε λέγονται (άτυπες απελάσεις), πράγματα που λέγονται όλη μέρα από τα κανάλια χωρίς να γίνονται, περήφανοι Ράμπο σε ρόλο αυτόκλητου πολιτοφύλακα χωρίς κορδέλα, “κινηματογραφικές καταστάσεις” με πυροβολισμούς, καταδίωξη, απαγωγές, καλυμμένες πινακίδες οχημάτων. Και το μόνο που μοιάζει ψεύτικο σαν σκηνικό είναι εκείνη η ταμπέλα “Καλώς ήρθατε” πάνω στα σύνορα…
Τελικά, μες σε τόσο ψέμα ανάκατο με αλήθεια, ένα είναι βέβαιο. Αν σε κάποιους δεν κάνουν καμία εντύπωση τα πραγματικά πυρά και η σχετική είδηση, είναι γιατί δε θεωρούν τους πρόσφυγες, ως στόχο, αληθινούς, “κανονικούς” ανθρώπους. Δεν τους κάνει καμία εντύπωση η απώλεια της ζωής ενός παιδιού, τα εκατοντάδες πτώματα στο Αιγαίο, οι θάνατοι στα σύνορα. Τους αρκούνται ως κομμάτι σκηνοθεσίας και στήνουν τη δική τους, λες και παλεύουν για κάποιο Όσκαρ. Κατά βάθος όμως το χαίρονται, διψούν για αίμα και σχεδόν θα πανηγυρίσουν για έναν τέτοιο θάνατο, ως “ζωντανή απόδειξη” της παλικαριάς τους…