Δύο ... αντίθετες «εικόνες»

Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν αρχίσει πάλι το γνωστό τροπάρι, όσο καθημερινά αυξάνουν τα κρούσματα του κορονοϊού στη χώρα μας, άμεση συνέπεια του ανοίγματος στον τουρισμό, αφού τα περισσότερα είναι εισαγόμενα ή, όπως ομολογούν ειδικοί, ακόμα και όσα κυκλοφορούν στην κοινότητα είναι αποτέλεσμα κάποιας επαφής με εισαγόμενο. Η «χαλάρωση», η «ατομική ευθύνη» και τα μέσα ατομικής προστασίας κλίνονται σε όλες τις πτώσεις για να κρυφτεί - για άλλη μια φορά - η ευθύνη του αστικού κράτους. Προφανώς και η ατομική ευθύνη για την προστασία της υγείας είναι απαραίτητη, όμως το μείζον ζήτημα είναι η κρατική πολιτική που εφαρμόζεται και οι προτεραιότητες που θέτει.

***

Η «ζυγαριά» όμως έχει ταξικό πρόσημο, γέρνει υπέρ των διευκολύνσεων των επιχειρηματικών ομίλων στον Τουρισμό, στις Μεταφορές, στις αλυσίδες εφοδιασμού κ.λπ. με υγειονομικά πρωτόκολλα «σουρωτήρι» ανάλογα με τη συγκυρία και με τους εργαζόμενους απλό μέσο για την κερδοφορία τους, με ελάχιστα μέτρα πρόληψης και προστασίας. Την ώρα που η ανάγκη για πιο μαζικούς ελέγχους για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι έκδηλη, επιλέγεται για παράδειγμα στα αεροδρόμια το μέτρο της δειγματοληψίας, δηλαδή της εν δυνάμει διασποράς του ιού σε όποια γωνιά της χώρας. Ταυτόχρονα το δημόσιο σύστημα Υγείας, παρά τις κυβερνητικές μεγαλοστομίες, εξακολουθεί να μένει υποστελεχωμένο και ο ιδιωτικός τομέας να κάνει χρυσές δουλειές. Η περίπτωση του οδηγού τρόλεϊ, που ανέδειξε ο «Ριζοσπάστης», που δεν μπορούσε να κάνει το τεστ για τον κορονοϊό σε δημόσια δομή, είναι χαρακτηριστική του ταξικού αντιλαϊκού κράτους.

***

Αυτή την πραγματικότητα βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, όσοι εργάζονται αυτή την περίοδο και είναι αναγκασμένοι να συνωστίζονται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (λεωφορεία και σταθερής τροχιάς), που όχι μόνο δεν έχει βελτιωθεί η πυκνότητα των δρομολογίων, αλλά λόγω καλοκαιριού και αδειών των εργαζομένων - που έτσι και αλλιώς δεν επαρκούν - η κατάσταση χειροτερεύει. Σε αυτή την κατάσταση μπορεί κανείς να προσθέσει και την ανοχή στην έλλειψη μέτρων προστασίας σε μεγάλους χώρους διασκέδασης, ιδιωτικοποιημένες παραλίες, λιμάνια, στα με μεγάλη πληρότητα πλοία και στις αερομεταφορές, για να μη θιγούν τα «καλά και συμφέροντα» των αφεντικών. Οι αντιφάσεις αυτές της πολιτικής που λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά, πάντα με κριτήριο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, είναι που καλλιεργούν και τη σύγχυση στο λαό για το τι ισχύει και τι δεν ισχύει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα να αίρεται η υποχρεωτικότητα της χρήσης μάσκας στα μεγάλα πολυκαταστήματα (mall) και να επαναφέρεται λίγες μέρες μετά στα σούπερ μάρκετ!

***

Μια διαφορετική εικόνα απέναντι σε αυτή την κατάσταση έδωσε το 29ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ. Εδωσε σημαντικό μάθημα ευθύνης και αγωνιστικότητας και αποτέλεσε έκφραση του συνθήματος: «Μένουμε δυνατοί, αλλά όχι φιμωμένοι και σιωπηλοί», όπως θα ήθελαν κάποιοι. Αλλωστε, ορισμένοι καλοθελητές προσπάθησαν το προηγούμενο διάστημα αξιοποιώντας ζητήματα της προστασίας της υγείας και τα υγειονομικά πρωτόκολλα - που η ίδια η κυβέρνηση παραβιάζει και κάνει λάστιχο για χάρη των επιχειρηματικών ομίλων - να δημιουργήσουν ένα αρνητικό κλίμα ενάντια στη διοργάνωση του Διημέρου, προφανώς βάζοντας στο στόχαστρο το αντιιμπεριαλιστικό αντι-ΝΑΤΟικό μήνυμα που εξέπεμψε για άλλη μια χρονιά, αλλά και το κάλεσμα αγώνα για τη νέα κοινωνία, το σοσιαλισμό. Αυτά είναι που πραγματικά τους ενόχλησαν και αυτό ξεσκεπάστηκε ακόμα περισσότερο με δεδομένο ότι οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες αλλά και οι κάτοικοι των γύρω περιοχών είχαν πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε οι συμμετέχοντες να είναι ασφαλείς. Το γεγονός αυτό δεν μπόρεσαν, άλλωστε, να κρύψουν όσοι αναφέρθηκαν στις εκδηλώσεις του Διημέρου και δεν επέλεξαν να το θάψουν κανονικά!
Η «κόκκινη πολιτεία» που στήθηκε στο Στόμιο της Λάρισας, δίπλα στις βάσεις των ιμπεριαλιστών φονιάδων που έχουν προσφέρει οι αστικές κυβερνήσεις, έδειξε τι μπορεί να καταφέρει η οργανωμένη λαϊκή πάλη ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, πολύ περισσότερο τι μπορεί να καταφέρει όταν οι «αφανείς ήρωες», όπως ονόμαζαν υποκριτικά τους εργαζόμενους την περίοδο της καραντίνας κυβέρνηση και ΜΜΕ, γίνουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, πάρουν την εξουσία, τις τύχες στα χέρια τους, δημιουργήσουν τη μελλοντική κοινωνία, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, όταν λαϊκές ανάγκες όπως η Υγεία μπουν στο επίκεντρο, γίνουν ευθύνη της κοινωνίας.