Καμία προσδοκία

Τα τρία μερόνυχτα των σκληρών διαπραγματεύσεων που έκλεισαν οι ηγέτες της ΕΕ για το «Ταμείο Ανάκαμψης» αποκαλύπτουν ξανά τις βαθιές αντιθέσεις από τις οποίες σπαράσσεται το εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας. Αντιθέσεις που οξύνονται, αποτελώντας έναν ακόμα «δείκτη» για την οικονομική κρίση που εξελίσσεται και για τις ακόμα πιο δύσκολες μέρες που έρχονται για τους λαούς.
Οι σκληρές διαπραγματεύσεις επιβεβαιώνουν όμως και πόσο κούφια ήταν τα παχιά λόγια που εδώ και δύο μήνες διακινούν τα αστικά κόμματα και τα παπαγαλάκια τους, όπως για την «ανασύνταξη της ΕΕ», για την «ΕΕ της νέας γενιάς» ή για την ΕΕ που «δεν αλλάζει απλά σελίδα, αλλά αλλάζει κεφάλαιο» κ.ο.κ. Μια προπαγάνδα εξωραϊσμού της ΕΕ, που επιχειρείται να στηθεί πάνω στα δάνεια και τις επιχορηγήσεις, για τα οποία τρέχουν τα σάλια των επιχειρηματικών ομίλων και των κυβερνήσεων. Τώρα αρχίζει πάλι η ...κλάψα, για την ΕΕ που «αδυνατεί να προσαρμοστεί στις συνθήκες», για την «κακή συμφωνία» που έρχεται και άλλα παρόμοια, προετοιμάζοντας το λαό για τα χειρότερα.
Καμία από τις προτάσεις που έχουν πέσει στο τραπέζι και γύρω από τις οποίες αντιπαρατίθενται οι λεγόμενοι «φειδωλοί» με τους «ανοιχτοχέρηδες» δεν είναι φιλολαϊκή. Καμία πρόταση δεν προβλέπει να επιστραφούν στους λαούς οι κατακτήσεις τους που ξηλώθηκαν τα τελευταία χρόνια από το ξεσάλωμα του κεφαλαίου. Αλλωστε, όπως ξεκαθάρισε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, «τζάμπα γεύμα δεν υπάρχει» στην ΕΕ. Είναι δηλαδή καθαρό ότι όποιο κι αν είναι το μείγμα «δανείων - επιχορηγήσεων», όποιο κι αν είναι το τελικό ύψος του Ταμείου, όπως και όποτε τελικά επιτευχθεί ο όποιος συμβιβασμός, το μόνο σίγουρο για τους εργαζόμενους είναι το «νέο κοστούμι» που τους ράβουν.
Η ίδια η σύνοδος με τις μαραθώνιες συνεδριάσεις έδειξε ότι η ΕΕ δεν πρόκειται να μείνει απλά στην υλοποίηση των «Ευρωπαϊκών Εξαμήνων», δηλαδή των μνημονίων διαρκείας, ώστε να εκταμιεύονται οι δόσεις από το «Ταμείο». Αντίθετα, η συζήτηση επικεντρώνει στο ποια θα είναι τα επόμενα πακέτα μέτρων και πώς αυτά θα παρακολουθούνται - αξιολογούνται ώστε να πέφτει το παραδάκι στα μονοπώλια. Επομένως, αυτό που είναι σίγουρο για το λαό είναι ότι θα κληθεί να πληρώσει τα νέα πακέτα είτε «τοις μετρητοίς», με νέα μόνιμα βάρβαρα μέτρα, είτε «με δόσεις», δηλαδή με αναδιαρθρώσεις που θα επηρεάσουν συνολικά τη ζωή του.
Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται και με το σχέδιο που επεξεργάζεται η ελληνική κυβέρνηση, με βάση το λεγόμενο «Πόρισμα Πισσαρίδη», με το οποίο θα διεκδικήσει τα κονδύλια από την ΕΕ. Και την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση της ΝΔ παρουσιάζεται στα διαβούλια της ΕΕ με το μπλοκ των κυβερνήσεων που τάχα «αποκλείουν κάθε νέο μνημόνιο», το παραπάνω σχέδιο από μόνο του σηματοδοτεί ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων και νέο γύρο επίθεσης στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Ποιος λοιπόν «δικαιολογείται» να έχει προσδοκίες από μια συμφωνία στο εσωτερικό της ΕΕ; Σίγουρα δικαιολογούνται οι επιχειρηματικοί όμιλοι, που έχουν να λαμβάνουν από δύο μεριές: Και ρευστό για να στηρίξουν τους σχεδιασμούς τους, και μέτρα που θα διευκολύνουν την ένταση της εκμετάλλευσης ώστε να ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους.
Και βέβαια η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις, αφού το όποιο πακέτο θα είναι προέκταση των μέτρων που μαζί έχουν ψηφίσει και υλοποιήσει τα τελευταία χρόνια.
Σε κάθε περίπτωση, καμία προσδοκία δεν μπορούν να έχουν οι εργαζόμενοι. Θα είναι αυτοί που θα κληθούν να «πληρώσουν το μάρμαρο», μέσα από την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων που θα σηματοδοτήσει η όποια συμφωνία. Μόνο η σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ και τα μνημόνιά τους είναι ο δρόμος για να μην πληρώσει ο λαός την κρίση, για να περάσει στην αντεπίθεση.