ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ

Μέρες που είναι θα δοθεί για 46^η φορά η δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο για την επέτειο αποκατάστασης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με την πολιτική ηγεσία των αστικών κομμάτων σε επαναλήψεις δεκάρικων λόγων που επαινούν τη δημοκρατία και ομνύουν σ’ αυτή, προσπαθώντας, με την διατεταγμένη υπηρεσία και των ΜΜΕ, με νύχια και με δόντια να πείσουν για το αμετάβλητο των κοινωνικών και πολιτικών ισορροπιών που εξέφραζε η μεταπολίτευση. Βέβαια, για καλό και για κακό μπροστά στην έστω και όχι άμεση απειλή της δυναμικότητας νέων λαϊκών αγώνων, που η παρατεταμένη και ανανεωμένη κρίση μπορεί να διαμορφώσει, δεν διστάζουν να συμφωνούν στην επιβολή αυταρχικών επιλογών. Και κάπως έτσι ο παντός κυβερνώντος κόμματος  Μ. Χρυσοχοϊδης, από τις ακραίες μορφές πολιτικού κυνισμού,  αποδεικνύεται απαραίτητος σε ΠΑΣΟΚ παλιότερα και Ν.Δ τώρα, για εφαρμογή κάθε νέου νόμου που περιστέλλει ελευθερίες.

 Στην προσπάθειά της η αστική πολιτική ηγεσία να εξασφαλίσει συνοχή και ενότητα όχι μόνο στα κομματικά της ακροατήρια αλλά και να επιβάλλει πειθαρχία …καθ’  άπασαν την επικράτεια δεν αρκείται απλά στην επιβολή του νόμου, αλλά επιδίδεται, με τον ζήλο των σωμάτων ασφαλείας,  σε κάθε μορφή  αυθαιρεσίας  και υπέρβασης και του ίδιου  του νόμου, στην καλλιέργεια κλίματος φόβου κι ανασφάλειας. Η ίδια η πολιτική ηγεσία μοιάζει να μην ορρωδεί μπροστά σε οποιοδήποτε φραγμό πολιτικής και ηθικής δεοντολογίας, που υποκρινόταν πως ακολουθεί,  και δεν διστάζει να επενδύει με επίφαση αλήθειας μύθους που στήνει για να κάνει πιστευτή την ικανότητά της πως αντιμετωπίζει τους κινδύνους, πως ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα των πολλών.  Και τελευταία, με την διακυβέρνηση της Ν.Δ, προστίθεται, αρκετά χοντροκομμένα, και μια σωτηριολογική διάσταση στο χειρισμό πολιτικών υποθέσεων αποκλειστικότητας Κυριάκου Μητσοτάκη.

Με την οικονομική κρίση και την επιβολή των μνημονίων εδώ και δέκα χρόνια ο φόβος της άρχουσας τάξης για ρωγμές στο οικοδόμημα της συναίνεσης που στερεώθηκε με την μεταπολίτευση επιστράτευσε όποιο ιδεολόγημα για να εξοβελιστεί κάθε απόπειρα κριτικής και αμφισβήτησης των πολιτικών της επιλογών. Η αστική πολιτική ηγεσία με απλοποιημένα και μηχανιστικά σχήματα που δεν ενδιαφέρει η επαλήθευσή τους προσπαθεί να υψώσει τείχος που φράζει κάθε κριτική, επιτρέποντας μόνο ένα δίλημμα που παρουσιάζει αμείλικτο. Με την αστική εξουσία που προσπαθεί να περισώσει ό,τι μπορεί ή μια ανίκανη αριστερά, που ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε και την ανεντιμότητά της, και ένα αποτυχημένο κι επικίνδυνο πολιτικό σύστημα. Εν ολίγοις, σε νέο περιτύλιγμα επαναλαμβάνεται το πάλαι ποτέ δίλημμα του μετεμφυλιακού κράτους, δημοκρατία ή ολοκληρωτισμός, υπονοώντας εμφανώς τον κομμουνισμό, που την βολεύει να ταυτίζει με ΣΥΡΙΖΑ.

Σε παραδείγματα κυβερνητικού λόγου, όπου επικοινωνιακά επιδιώκεται να καθρεφτίζεται σ’ αυτά ένα ψευδές είδωλο εξουσίας που υποκρίνεται πως ενσωματώνει  προσδοκίες και υπερασπίζεται αγώνες, δεν υπάρχει κανένας δισταγμός στην υιοθέτηση μιας ολόκληρης σειράς ετερόκλητων θεμάτων. Άλλων που ανήκουν στο ιδεολογικό εμπόρευμα μιας πεφωτισμένης ή τεχνοκρατικής Δεξιάς, άλλων δανεισμένων και από την αριστερά, και όλα μεταμφιεσμένα και ενωμένα κάτω από μια ανθρωπιστική –προοδευτική ετικέτα, με μόνο στόχο την παραπλάνησή μας για συναίνεση στην κυρίαρχη πολιτική.

Τα παραδείγματα άπειρα. Από τα πρώτα χρόνια της κρίσης, πριν δέκα χρόνια,  η δήλωση του Γ.   Παπανδρέου για διεφθαρμένη χώρα μέχρι το περίφημο «μαζί τα φάγαμε» του Θ. Πάγκαλου.

Και από τον τελευταίο χρόνο διακυβέρνησης της Ν.Δ, ένας λόγος που υποκλίνεται με στόμφο στην μικροαστική και αστική ιδεολογία για να υπονομεύσει, όταν δεν καταστέλλεται με βιαιότητα, κάθε κινητοποίηση, με όλες τις παραλλαγές αναγνωρίζεται σε δηλώσεις και ανακοινώσεις πολιτικών. Από την ανάρτηση της υπουργού Παιδείας Ν. Κεραμέως,  πριν κανένα μήνα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για σεβασμό του σεξουαλικού προσανατολισμού, υπερασπιζόμενη την ανοικτή, ελεύθερη, ευνομούμενη Πολιτεία μέχρι την αγόρευση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδη,  στη Βουλή, όταν υπερασπιζόταν το νομοσχέδιο που έγινε νόμος για την περιστολή των διαδηλώσεων. Σε μια επίδειξη αυταρέσκειας ο τελευταίος προσπάθησε να εντυπωσιάσει  με ατάκες που ήθελε να δείχνουν την εξυπνάδα του και να δικαιολογούν την αυταρχικότητά του, όπως πως το νομοσχέδιο  «Καταργεί αναχρονισμούς που ονομάστηκαν δικαιώματα» ή «Η Ελλάδα αναστενάζει στα γήπεδα και η δημοκρατία στις συγκεντρώσεις». 

 Δεν λείπουν και χειρονομίες θεαματικές ή  λόγος συναινετικός για να επιτευχθεί ο πολιτικός και ιδεολογικός αφοπλισμός κάθε αγώνα. Όπως η παρουσία του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στην εκδήλωση μνήμης για τους φυλακισμένους της δικτατορίας, στα πλαίσια της επετείου αποκατάστασης των δημοκρατικών διαδικασιών, στις πρώην φυλακές Ωρωπού, με  την παραδοχή του, σε ρόλο μεγάθυμου ηγέτη,  πως η  «Αριστερά πράγματι είχε ισχυρό πρωταγωνιστικό μερίδιο συμμετοχής, όπως αποτυπώνεται στον κατάλογο όσων πέρασαν από εδώ. Δίπλα του όμως και σε άλλους δημοκρατικούς πολίτες και αξιωματικούς από όλο το πολιτικό φάσμα». Κι από κοντά η  ειρωνική εξυπνακίστικη ατάκα της Ντ. Μπαγογιάννη που παράφρασε το γνωστό τραγούδι του Μ. Θεοδωράκη για τον Ωρωπό, σε ρόλο αυτόκλητου υπερασπιστή των αγωνιστών της δημοκρατίας.

Κυνικότατα πια η αστική πολιτική μας ηγεσία με θεαματικές χειρονομίες είτε καταγγέλλει καταχρήσεις, διαφθορά στελεχών από τη μια είτε αντιδημοκρατικές πρακτικές, παραβιάσεις νομιμότητας από την άλλη μέσα σε μια οχλοβοή προπαγανδιστικών αφορισμών και ιδεολογικών αναμασημάτων. Σκάνδαλα και σκευωρίες, διαφθορά και αυταρχικότητα ομογενοποιημένα προσπαθούν να άρουν τις αντιφάσεις μεταξύ των καλλιεργούμενων προσδοκιών και των εφαρμοζόμενων πολιτικών.

Και είναι τώρα, καθώς τα αδιέξοδα πληθαίνουν με την υγειονομική και οικονομική κρίση να εξαθλιώνει τη ζωή μας, που ο κομμουνιστικός λόγος με το όραμα μιας διαφορετικής κοινωνίας μπορεί να εμπνεύσει τους αγώνες ενάντια σ’ αυτό το σύστημα που εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο και την ίδια μας τη ζωή.