Όποια και αν είναι η ερώτηση, γαβ-γαβ είναι η απάντηση

Σφυροδρέπανος

Τις προάλλες ήταν η παγκόσμια ημέρα σκύλου, και όχι πως το καταλαβαίνουν τα συμπαθή τετράποδα αλλά δε χρειάζονται κάτι τέτοιο, γιατί για αυτά κάθε μέρα είναι γιορτή, αν βρεθούν στο κατάλληλο περιβάλλον, πχ κάπου όπου δεν τρώνε τους σκύλους και δεν είναι κυριολεξία το hot dog -αν και δεν μπορείς να πάρεις όρκο ότι αυτό ισχύει για κάθε γυράδικο στη χώρα μας, όπου σε κάθε πιτόγυρο μπορεί να συναντήσεις τα πάντα, ακόμα και γνήσιο χοιρινό κρέας.
Άντε να δω πώς θα συνδέσεις πάλι τους σκύλους με τα δικά σας, τα κομμουνιστικά…
-Α πολύ εύκολα. Θυμάσαι μια φράση του Λένιν για τον Κάουτσκι, που έλεγε πως προχωρά στο θέμα του σαν τυφλοκούταβο και πότε-πότε σκοντάφτει και σε καμιά αλήθεια; Και τον αστικό -στην κυριολεξία- μύθο που λέει ότι ο Στάλιν έλεγε μετά τον πόλεμο στους συνεργάτες του πως θα χαθούν χωρίς αυτόν γιατί είναι άχρηστα κουτάβια; Ή ακόμα, την Λάικα, τον πρώτο ζωντανό οργανισμό που ταξίδεψε στο διάστημα. Ποια Λάσι τώρα, η μόνη ΛΑΣΥ που αναγνωρίζουμε είναι η Λαϊκή Συσπείρωση…
–Καλά, εντάξει, φτάνει τόσο.
-Κάτσε να δεις και τα υπόλοιπα στη συνέχεια.

Όποια και αν είναι η ερώτηση, “γαβ-γαβ” είναι η απάντηση, σε διάφορες οκτάβες και νότες.
Ο Αρκάς χρησιμοποίησε πρόσφατα έναν δηκτικό σκύλο -διπλή σημασία και ανάγνωση-, τον Ζαχαρία που στάζει συνεχώς φαρμάκι, για να σατιρίσει τη δική του τρίτη ηλικία. Αλλά πιο νέος είχε πει με τα χείλη το ράμφος του μικρού σπουργιτιού στις χαμηλές πτήσεις πως το μόνο που μπορούν να κάνουν οι σκύλοι είναι να πουν τα τρία πρώτα γράμματα του αλφάβητου και αυτά με λάθος σειρά -ΓΑΒ. Όλα αυτά πολύ πριν μπει στην υπηρεσία των αφεντικών που τον ταΐζουν και αρχίσει να γρυλίζει απειλητικά προς την πλέμπα.
Στην πραγματικότητα, το “γαβ” μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα, ανάλογα με τα συμφραζόμενα: πεινάω, θέλω βόλτα, θέλω ζευγάρι, πού φεύγεις πάλι και με αφήνεις μόνο μου, ποιος είναι αυτός που μου έφερες, αλτ τις ει, μην πας στη γωνιά που κατουράω, ή μπορεί και τίποτα απ’ τα παραπάνω, απλώς δοκιμάζω χορδές –τις δικές μου φωνητικές και τις δικές σου των νεύρων. Είναι σαν τις κινέζικες λέξεις που αποκτούν άλλη σημασία ανάλογα με τον τονισμό, ή σαν το δικό μας “μαλάκα”, που αποκτά δεκάδες διαφορετικές σημασίες, από βρισιά έως μια τρυφερή προσφώνηση. Ή και σαν το “σύντροφος”, που μπορεί να είναι ένα δικό μας πρόσωπο ή να έχει πολιτική έννοια -και ο σκύλος μπορεί να γίνει και τα δύο. ακόμα και πολιτικό ζώο, αρκεί να του δείξουμε τον στρατηγικό στόχο.

Πρέπει όμως να μάθεις να μιλάς κι εσύ τη γλώσσα του, για να μπορείτε να επικοινωνήσετε καλύτερα. Αν γυρίσεις σπίτι πχ και ανακαλύψεις μια ζημιά που έκανε πριν από ώρες, θα αρχίσεις να του φωνάζεις, όταν αυτός σου κάνει χαρές που σε είδε και θα σε περάσει για τρελό. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο δηλωτικό, εκφραστικό και αγαπησιάρικα μονοσήμαντο από μια ουρά σκύλου που κουνιέται χαρούμενα, για να σου δείξει την αγάπη του. Άλλο αν εμείς την κρύβουμε, γιατί η εξέλιξη του είδους μας κατέστησε περιττή την ουρά, τα συναισθήματα και τη χαρά -σε έναν κόσμο που είναι μια απέραντη κοιλάδα δακρύων. Και στον αντίποδα, δεν υπάρχει τίποτα πιο σαφές, μονοσήμαντα σπαρακτικό από το κλάμα ενός σκύλου, όταν τον αφήνεις μόνο, γιατί φεύγεις ή όταν φεύγεις γενικά από τη ζωή.
Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου και είναι πάντα εκεί, όταν πας βόλτα (ε τι, χωρίς αυτόν;), όταν πας διακοπές, στη θάλασσα, στο βουνό, όταν κάνεις έρωτα -κάποιοι μάλιστα αποκτούν άλλου είδους σχέση με σκυλάκια επιβήτορες, χώρια οι σεξουαλικές φράσεις που μνημονεύουν το είδος κατά τη γενετήσια πράξη-, όταν κοιμάσαι στο κρεβάτι σου -που πρέπει να μάθεις να το μοιράζεσαι μαζί του, γιατί ο καλός χωράει παντού- και γενικώς σε κάθε βασική, ζωτική σου ανάγκη αλλά πρωτίστως όταν τρως, όταν μασουλάς απλώς ή κάνεις κάποιον θόρυβο που παραπέμπει σε σακουλάκι, αλουμινόχαρτο, συσκευασία και οτιδήποτε συνδέεται αντανακλαστικά με φαγητό, επιβεβαιώνοντας αναδρομικά τη θεωρία του Παβλόφ.

Αλλά ο σκύλος δε θα είναι ποτέ εντελώς χορτάτος, όσες πίτες και αν χαραμίσεις. Εκτός και αν ερωτευτεί, ξεχάσει το φαΐ και αρχίσει να αλυχτά απαρηγόρητο για την αγάπη του και για όσους από έρωτα εξέπεσαν, χωρίς να γίνουν ρεζίλι των σκυλιών, και ας έχασαν τον εγωισμό τους. Τα σκυλάκια εξάλλου δεν είναι γάτες, δεν έχουν εγωισμό και γίνονται χαλί να τα πατήσεις. Ενίοτε όμως παίζουν και αυτά παιχνίδια κυριαρχίας με το βλέμμα, ποιος θα το κατεβάσει πρώτος…
Ο σκύλος είναι η καλύτερη εισαγωγή (στα βάσανα) γα όποιον σκέφτεται την πατρότητα/μητρότητα και θέλει να προπονηθεί σε περιβάλλον της καλύτερης δυνατής προσομοίωσης. Θέλει χρόνο, φροντίδα, έχει απαιτήσεις, αλλά είναι έτοιμος να στα γυρίσει στο πολλαπλάσιο και να σε προστατέψει από τα πάντα -ακόμα και από κόσμο που συμπαθείς, αλλά δεν έχεις γνωρίσει ακόμα στον φύλακα του σπιτιού και σε κάνει να μονολογείς ποιος θα μας φυλάει από τους φύλακες…
Ο σκύλος κυνηγάει οτιδήποτε κινείται στην τροχιά του: ιπτάμενες μπουκιές (και ας είναι παγίδα, πχ καρπούζι), οχήματα, καρότσες, τρέιλερ, ποδήλατα, περαστικούς, δρομείς που κάνουν το λάθος να τρέχουν αμέριμνοι στην περιοχή τους, κλαδιά, μπάλες, κουκουνάρια, γάτες, πουλιά -παίζοντας μάλιστα μπορεί άθελά του να τα σκοτώσει κιόλας. Μπορεί επίσης εύκολα να κάνουν τον τερματοφύλακα και είναι απλώς ζήτημα χρόνου να βγει καταστατικό με τους κανόνες της κυνοσφαίρισης (dog ball) που είναι προφανώς απείρως προτιμότερη από τις άθλιες κυνομαχίες.
Η σχέση του σκύλου με τον άνθρωπο είναι βαθιά διαλεκτική, μια σχέση ανισότιμης αλληλεξάρτησης -με γεωπολιτικούς όρους. Ο σκύλος δε θα σου πουλήσει ποτέ γατίσια ανεξαρτησία, να σε θυμάται μόνο όταν τον ταΐζεις. Ενώ μπορεί να αγαπά πιο πολύ αυτούς που ασχολούνται μαζί του ή απλώς τον βγάζουν βόλτα -διασφαλίζοντας το ευ ζην και όχι το σκέτο ζην. Καμιά φορά μάλιστα, μπορεί να σε αγαπά τόσο πολύ, που να σε ρίξει κάτω, γιατί δεν μπορεί να ελέγξει τη δύναμή του…
Αυτοί που “αγαπάνε” τα σκυλιά, μπορεί να κρύβουν μέσα τους μια μικρή Ελμάιρα από τα Looney Tunes (θα σε αγαπάω, θα σε προσέχω, θα σε φροντίζω…), να τα βασανίζουν, να τα φυλακίζουν σε μικρά, στενάχωρα διαμερίσματα για να τα έχουν συντροφιά τους, να τα στειρώνουν για το καλό τους.
Οι σκύλοι δεν είναι παιχνίδι που μπορεί να το βαρεθείς και να το πετάξεις στον δρόμο, όπως κάνουν πολλά “ζώα”, εντός εισαγωγικών (και αν κάποιοι θέλουν τέτοια παιχνίδια, μπορούν να αγοράσουν τα άψυχα ρομποτάκια που γαβγίζουν και κουνάνε την ουρά τους, για να κάνουν το καπρίτσιο τους και να τους φύγει το άχτι). Είναι όμως πρώτοι για παιχνίδι, από τα πιο παιχνιδιάρικα ζώα -μέχρι να βγει το καταστατικό της κυνοσφαίρισης και πάψουν να ασχολούνται μαζί μας.
Οι σκύλοι εξελίσσονται μαζί μας και μπορεί να αστικοποιηθούν, να ξεχάσουν το (ταξικό) ζωικό τους ένστικτο, να αγαπήσουν και μια γάτα ακόμη, αλλά να τρώγονται μεταξύ τους σε σκυλοκαβγάδες, σαν την ερ-γατική τάξη που δεν έχει συνείδηση, το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου δηλαδή. Τα σκυλάκια ακολουθούν την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, αναπτύσσονται παράλληλα και αποκτούν τα στραβά και τα κουσούρια του κυρίου τους, όταν είναι επιθετικά ή νευρικά –δείξε μου τον σκύλο σου να σου πω ποιος είσαι… Και είναι κατά κανόνα πιο συμπαθή όταν είναι αδέσποτα, χωρίς αφεντικά -όπως πρέπει να είναι όλοι οι άνθρωποι δηλαδή…
Οι ράτσες στους σκύλους υπάρχουν για να δείχνουν την ισότητα μες στη διαφορά, όχι ότι κάποια είναι ανώτερη από τις άλλες -αν και πολύς κόσμος συμπαθεί αυθόρμητα τα μεγάλα σκυλιά, σε αντίθεση με κάποια μικρά, που είναι σαν μπιμπελό και κάνουν δυσανάλογη φασαρία για το μέγεθός τους. Αλλά τα μπασταρδάκια είναι πολλές φορές τα πιο όμορφα -σαν τους δικούς μας μιγάδες και τις μουλάτες. Ενώ οι ρατσιστές άνθρωποι είναι γενικώς ηλίθιοι, σκέτα “ζώα”. Τα οποία είναι πανέξυπνα και τα αδικούμε με τέτοιους χαρακτηρισμούς, γιατί κανένα σκυλάκι δεν κάνει διακρίσεις όταν θέλει να παίξει ή όταν ταΐζει ένα μωρό θηλαστικό.
Καμιά φορά μπορεί να γίνουν λίγο “ρατσιστές” και να γαβγίσουν κάποιον που τους φαίνεται διαφορετικός, δεν πλένεται συχνά και μυρίζει περίεργα… Στον αντίποδα, όμως, μπορεί να κολλήσουν με άστεγους, να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι τους και να τους δείξουν την ανθρωπιά που δεν τους έδειξε ποτέ κανείς άνθρωπος.
Οι άνθρωποι τα συνδέουν με μια σειρά αρνητικές έννοιες, από την σκυλίσια ζωή ενός τεμπέλη (ενώ αυτά είναι ικανά να οργώσουν πάνω-κάτω έναν χώρο) μέχρι την κυνική συμπεριφορά -ενώ αυτά είναι γεμάτα ευαισθησίες και συναισθήματα. Στην πολιτική υπάρχει η ρετσινιά του κομματόσκυλου, για όσους ακολουθούν τυφλά μια γραμμή ή απλώς για όσους είναι οργανωμένα μέλη. Αυτό που ενοχλεί κατά βάθος τα “μεγάλα, ελεύθερα πνεύματα”, που είναι “ανένταχτα από άποψη”, είναι η πειθαρχία και η αφοσίωση που έχει ο σκύλος. Αυτά ακριβώς που τους λείπουν και δεν πρόκειται να βρουν ποτέ -για αυτό τα κάνουν κρεμαστάρια.
Τα σκυλάκια όμως είναι χρήσιμοι και πιστοί σύντροφοι, αρκεί να τους πει κανείς γιατί παλεύουμε -όπως ζητά ο Οβελίξ. Γι’ αυτό και είναι από τα καλύτερα μέρη της περιφρούρησης στις πορείες και έχουν ένστικτο να ακολουθούν τους διαδηλωτές και να γαβγίζουν τους αστυνομικούς με τις μηχανές. Κι έτσι στέκουν πολλές σκάλες πιο πάνω από όσους δεν έχουν ούτε καν ταξικό ένστικτο -χώρια η συνείδηση που παραμένει άπιαστο όνειρο…