Οι υποδομές στρατηγικής σημασίας στην Ελλάδα αποτελούν πεδίο οξυμένων ανταγωνισμών μεταξύ μονοπωλιακών ομίλων, με οικονομικές, στρατιωτικές και γεωπολιτικές προεκτάσεις, εξαιτίας της βαθιάς εμπλοκής της χώρας στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, με ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης και όλων των αστικών κομμάτων. Η μεγαλύτερη πρόσδεση της Ναυπηγικής Βιομηχανίας με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, οι ανταγωνισμοί γύρω από το λιμάνι του Πειραιά, που το διαχειρίζεται η κινεζική «COSCO», οι κόντρες σε επίπεδο ΝΑΤΟ και ΕΕ για τις υποδομές που συνδέονται με την ανάπτυξη δικτύων τηλεπικοινωνίας, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.
Κεντρική θέση σ' αυτούς τους ανταγωνισμούς αποκτά το τελευταίο διάστημα το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, με αφορμή τον διαγωνισμό που «τρέχει» για την πώλησή του. Τη σημασία που έχουν τέτοιες υποδομές για τα αμερικανοΝΑΤΟικά συμφέροντα επισήμανε ξανά τις προάλλες ο γγ του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ, παρουσιάζοντας την ετήσια έκθεση της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Είπε, μεταξύ άλλων, ότι «οι στρατιωτικοί μας βασίζονται σε πολιτικές υποδομές, υπηρεσίες και πόρους» και γι' αυτό χρειάζεται μια καλύτερη αξιολόγηση των τρωτών σημείων «για παράδειγμα σε τομείς όπως η πρόσβαση σε πολιτικές υποδομές για τις στρατιωτικές μας δυνάμεις σε μια κρίση ή σύγκρουση».
Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και τα λιμάνια, όπως της Αλεξανδρούπολης. Ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός προβλέπει την αξιοποίησή του, σε συνδυασμό με το οδικό και το σιδηροδρομικό δίκτυο του Εβρου, για ταχεία μετακίνηση δυνάμεων προς την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη. Αλλά και στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, που αποτελεί περιοχή στρατηγικής σημασίας για το ΝΑΤΟ και «κορυφαία πρόκληση» στη σύνταξη της λεγόμενης Στρατηγικής του ΝΑΤΟ για το 2030. Με δεδομένο λοιπόν τον στρατηγικό του ρόλο, δεν είναι τυχαίο το ενδιαφέρον αμερικανικών εταιρειών να αποκτήσουν τον έλεγχο του λιμανιού, ακυρώνοντας παράλληλους σχεδιασμούς ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως η Κίνα και η Ρωσία, που προσπαθούν επίσης να μπουν «σφήνα» στη διαδικασία πώλησης από το ελληνικό κράτος.
Χαρακτηριστική του μηνύματος που στέλνουν οι ΗΠΑ, ότι δεν χωράει δεύτερος σ' αυτόν το διαγωνισμό, είναι μια ανάλυση που έσπευσε να αναπαράγει στο προσωπικό του ιστολόγιο ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ. Συντάκτης της είναι η «RWR Advisory Group», εταιρεία έρευνας, ανάλυσης και παροχής συμβουλών με έδρα την Ουάσιγκτον, η οποία ειδικεύεται στην παρακολούθηση και αξιολόγηση των επιπτώσεων κινδύνου και απειλής κρατικών ή ελεγχόμενων από το κράτος επιχειρήσεων στο εξωτερικό. Η ανάλυση αφορά ακριβώς τον διαγωνισμό για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης (το οποίο χαρακτηρίζει «νοτιοανατολική πύλη προς την Ευρώπη με στρατηγική σημασία τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για το ΝΑΤΟ» και «ζωτικό κόμβο εμπορίου και Ενέργειας για την περιοχή») και το «ενδιαφέρον από εταιρεία με κινεζικούς δεσμούς ιδιοκτησίας».
Τονίζει ότι μεταξύ των τεσσάρων ενδιαφερομένων να αποκτήσουν το 67% του Οργανισμού Λιμένος Αλεξανδρούπολης (ΟΛΑ) για 60 χρόνια (αφορά «τη λειτουργία του λιμένα, δύο μικρότερα λιμάνια στην περιοχή και γειτονικά κτίρια, γη και εγκαταστάσεις»), είναι, μεταξύ άλλων, και ο Οργανισμός Λιμένα Θεσσαλονίκης, τον οποίο και περνά ...ακτινογραφία: «Ανήκει κατά πλειοψηφία και ελέγχεται από μια εταιρεία χαρτοφυλακίου με έδρα την Κύπρο, την South Europe Gateway Thessaloniki Limited (SEGT). Η κρατική εταιρεία China Merchants Port Holdings (CMPH) διατηρεί ένα έμμεσο ποσοστό 33% στη SEGT μέσω μιας άλλης εταιρείας χαρτοφυλακίου με έδρα την Κύπρο, Terminal Link SA - μια κοινοπραξία που κατέχει η CMPH (κατά 49%) και η γαλλική CMA CGM (51%). Ενα άλλο 20% του SEGT ανήκει στη Belterra Investments, μια εταιρεία που ελέγχεται από τον Ελληνορώσο επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος είχε προηγουμένως δεσμούς με το Κρεμλίνο».
Για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης η έκθεση διαπιστώνει επίσης αυξανόμενη σύνδεση με τα κινεζικά συμφέροντα, σημειώνοντας ότι τον περασμένο Ιούλη ο ΟΛΘ «υπέγραψε δύο συμφωνίες στρατηγικής συνεργασίας με την CMPH και τη θυγατρική China Merchants Holdings International Information Technology (CMHIT). Και οι δύο συμφωνίες αφορούσαν την ενοποίηση του λειτουργικού συστήματος τερματικών εμπορευματοκιβωτίων της CMPH από τους φορείς εκμετάλλευσης του λιμένα Θεσσαλονίκης, καθιστώντας τον το πρώτο ευρωπαϊκό λιμάνι που εγκατέστησε το λειτουργικό λογισμικό της CMPH».
Από το ραντάρ της αμερικανικής ανάλυσης δεν θα μπορούσε να ξεφύγει βέβαια και το λιμάνι του Πειραιά: «Η Κίνα, μέσω της κρατικής COSCO Shipping, ελέγχει επίσης το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, το λιμάνι του Πειραιά, μετά την απόκτηση πλειοψηφικού μεριδίου στο λιμάνι το 2016. Ο Πειραιάς είναι ένας κρίσιμος κόμβος για την Belt and Road Initiative (BRI) του Πεκίνου. Τα συνδυασμένα περιουσιακά στοιχεία ("assets") Πειραιά και Θεσσαλονίκης θα προσθέσουν στον αυξανόμενο ρόλο της Κίνας στα ευρωπαϊκά εμπορικά δίκτυα και στις υποδομές μεταφορών. Τα λιμάνια διευκολύνουν την πρόσβαση σε σερβικά και ουγγρικά σιδηροδρομικά συστήματα, τα οποία, με τη σειρά τους, έλαβαν επίσης σημαντική τεχνική και οικονομική υποστήριξη από κινεζικές εταιρείες».
Η ανάλυση που επικαλείται ο πρέσβης, βάζει, δε, και την παράμετρο ότι «η οικονομική βιωσιμότητα αυτών των έργων αμφισβητήθηκε από πολλούς, ενισχύοντας την άποψη ότι το κίνητρο του Πεκίνου σε αυτές τις περιπτώσεις είναι περισσότερο στρατηγικό από εμπορικό». Το μήνυμα είναι σαφές: Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης είναι απόλυτα συνδεδεμένο με τα αμερικανοΝΑΤΟικά συμφέροντα και εκτός από στρατηγικό κόμβο για τα επιχειρηματικά και στρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ, αποτελεί και «γραμμή ανάσχεσης» της όποιας προσπάθειας κάνουν ανταγωνιστικά συμφέροντα (κινεζικά αλλά και ρώσικα) να ισχυροποιήσουν την παρουσία τους στον τομέα των λιμενικών υποδομών και υπηρεσιών για να δυσκολέψουν με αυτόν τον τρόπο τον σχεδιασμό των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ.
Μέσα στη δίνη αυτών των άγριων ανταγωνισμών, όπου η ελληνική αστική τάξη, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της είναι βουτηγμένα μέχρι το λαιμό, υποδομές στρατηγικής σημασίας, που σε άλλες συνθήκες και με εργατική εξουσία θα μπορούσαν να στηρίξουν καθοριστικά την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, γίνονται βορά σε επιχειρηματικά και γεωπολιτικά συμφέροντα και μετατρέπουν τον λαό σε στόχο, σε περίπτωση μιας γενικευμένης κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου