Γόρδιος δεσμός

Το «αφήγημα» της «απομονωμένης Τουρκίας» ξαναζεσταίνει η κυβέρνηση, για να κρύψει από το λαό τα αδιέξοδα και τους κινδύνους από την πολιτική εμπλοκής της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τη στήριξη των ευρωατλαντικών «διευθετήσεων» που προωθούνται στην περιοχή. Κι ενώ όλα «φωνάζουν» για το αντίθετο, συνεχίζει προκλητικά να εμφανίζει τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως «εγγυητές» της «σταθερότητας» και των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην περιοχή.

Για παράδειγμα, τα αστικά επιτελεία παρουσιάζουν την Τουρκία ως τον «απείθαρχο» ΝΑΤΟικό σύμμαχο, που ενώ συμφώνησε σε μορατόριουμ ασκήσεων για την 28η Οκτωβρίου, εξέδωσε NAVTEX για τη συνέχιση των ερευνών στην Ανατ. Μεσόγειο, μέχρι το όριο του 28ου παράλληλου.

Δεν λένε όμως ότι λίγες μέρες πριν, στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ, όταν τέθηκε το ζήτημα των τουρκικών ερευνών σε περιοχές που επικαλύπτουν ελληνική υφαλοκρηπίδα, ο γγ του ΝΑΤΟ δήλωσε αφοπλιστικά ότι «δεν παίρνει θέση σε νομικά ζητήματα», επαναλαμβάνοντας επί της ουσίας την άποψη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ ότι οι έρευνες της τουρκικής κυβέρνησης γίνονται σε «διαφιλονικούμενα ύδατα».

Αλλά και σε ό,τι αφορά την ΕΕ, η ελληνική κυβέρνηση αξιοποιεί την ένταση στις γαλλο-τουρκικές σχέσεις για να εμφανίσει την Τουρκία «στριμωγμένη στη γωνία», εξωραΐζοντας το ρόλο της ιμπεριαλιστικής Ενωσης. Προβάλλει μάλιστα τη δήλωση του επιτρόπου Μ. Σχοινά, με αφορμή την αντιπαράθεση Τουρκίας - Γαλλίας, ότι η Τουρκία αδυνατεί να κατανοήσει τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής».

Η υποκρισία τους χτυπάει «κόκκινο». Λίγες μέρες πριν, στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, η πλειοψηφία των κρατών - μελών εξήραν τη σχέση της ΕΕ με τον «στρατηγικό εταίρο» Τουρκία και απέναντι στις αμφισβητήσεις της περιορίστηκαν στα γνωστά ευχολόγια. Ταυτόχρονα, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το ζήτημα των κυρώσεων αξιοποιούνται ως διαπραγματευτικό εργαλείο στο παζάρι εφ' όλης της ύλης που συνεχίζεται με την τουρκική κυβέρνηση, με τη συμμετοχή και της ελληνικής κυβέρνησης.

Και δεν είναι μόνο αυτό: Η «απόσταση» της Τουρκίας από τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής», που επικαλείται ο Ευρωπαίος επίτροπος, σε τίποτα δεν εμποδίζει τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και άλλους να της πουλάνε όπλα πολλών δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Ούτε εμποδίζει την ΕΕ να έχει οικονομικές σχέσεις εκατοντάδων δισ. με την Τουρκία ούτε να διαπραγματεύεται μαζί της την επικαιροποίηση της Συμφωνίας για το Μεταναστευτικό, με «προίκα» επίσης πολλών δισ. ευρώ.

Ολα αυτά μόνο «απομόνωση» της Τουρκίας από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ δεν δείχνουν. Το εντελώς αντίθετο συμβαίνει: Η Τουρκία κλιμακώνει την επιθετικότητά της συνολικά στην περιοχή, αξιοποιώντας και τη στάση των Ευρωατλαντικών συμμάχων και «εταίρων», που δίνει «αέρα στα πανιά» της, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις.

Ούτε όμως και η κόντρα Γαλλίας - Τουρκίας μπορεί να ιδωθεί έξω από το πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται στην περιοχή και επιδρούν ταυτόχρονα στο εσωτερικό της ΕΕ. Η στρατιωτική κινητικότητα της Τουρκίας στη Β. Αφρική και τη Μέση Ανατολή θίγει τα γαλλικά συμφέροντα, ενώ τα πετρελαϊκά μονοπώλια της Γαλλίας έχουν αποκτήσει προτεραιότητα για έρευνα και γεωτρήσεις σε ελληνικές και κυπριακές θαλάσσιες ζώνες, που αμφισβητεί η Τουρκία.

Αντίθετα, η Γερμανία διατηρεί ισχυρούς οικονομικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με την Τουρκία και ενδιαφέρεται περισσότερο απ' όλους για την τήρηση της Συμφωνίας για το Μεταναστευτικό.

Στο κουβάρι αυτών των σκληρών και επικίνδυνων ανταγωνισμών μπλέκεται ολοένα και περισσότερο η χώρα μας, με ευθύνη των κυβερνήσεων και όλων των κομμάτων του ευρωατλαντικού τόξου.

Κριτήριο αυτής της εμπλοκής είναι τα συμφέροντα της αστικής τάξης, που ευθυγραμμίζονται με τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και το στόχο της ΝΑΤΟικής συνοχής. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η ελληνική και η τουρκική αστική τάξη συμμετέχουν στο παζάρι για συνολικότερες διευθετήσεις στην περιοχή, που περιλαμβάνουν και τα Ελληνοτουρκικά. Διαμορφώνονται έτσι προϋποθέσεις για έναν φαύλο κύκλο επικίνδυνων συμβιβασμών και αντιπαραθέσεων που κάθε άλλο παρά την ασφάλεια και την ειρήνη στους λαούς της περιοχής εξασφαλίζουν.

Απέναντι σ' αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις μόνο η κινητοποίηση του λαού για απεμπλοκή της χώρας από τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, σε σύγκρουση με τα συμφέροντα και τις συμμαχίες του κεφαλαίου, μπορεί να λύσει προς όφελός του το «γόρδιο δεσμό».