Το κριτήριο

«Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Πόσο νόημα έχει ένα ακόμα σκληρό lockdown;»... Τέτοια ερωτήματα εκφράζουν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, ειδικά μετά τα νέα περιοριστικά μέτρα. Και η αλήθεια είναι ότι πολλά πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, αν η αντιμετώπιση της πανδημίας οργανωνόταν με κριτήριο την ουσιαστική και ολόπλευρη προστασία του λαού, αν είχε στο επίκεντρο τις πραγματικές του ανάγκες.

Η αντιμετώπιση της πανδημίας από τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών προϋποθέτει την αποφασιστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, τις μαζικές προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού κάθε ειδικότητας, για να μην υπάρχουν κλινικές κλειστές ή υποστελεχωμένες, τόσο για τους Covid όσο και για τους άλλους ασθενείς.

Απαιτεί τη λειτουργία και νέων μονάδων Υγείας, το άνοιγμα νοσοκομείων που έχουν κλείσει τα τελευταία χρόνια και νέων κλινών ΜΕΘ, την «επιστράτευση» κάθε διαθέσιμου επιστήμονα της Υγείας, προκειμένου να μπορέσουν άμεσα να λειτουργήσουν πλήρως στελεχωμένες οι μονάδες πρόληψης και νοσηλείας.

Σε συνθήκες πανδημίας, είναι αδιανόητο να παραμένουν κρίσιμες υποδομές στη διάθεση μιας χούφτας επιχειρηματιών, που «καβαλάνε» το κάθε κύμα της για να θησαυρίζουν, από τα ιδιωτικά τους θεραπευτήρια, τα διαγνωστικά τους κέντρα κ.ο.κ. Απαιτείται η άμεση επίταξή τους, χωρίς αποζημιώσεις και «αγορά υπηρεσιών», η ένταξή τους σε έναν κεντρικό σχεδιασμό, που δεν θα αφήνει τίποτα στην τύχη του.

Η πανδημία αναδεικνύει επίσης την ανάγκη για την ανάπτυξη ενός πλατιού δικτύου Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, με καθοριστική συμβολή στην πρόληψη και άμεση σύνδεση με τους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, τους χώρους Εκπαίδευσης. Μόνο μέσα από ένα τέτοιο σύστημα είναι δυνατή η ολοκληρωμένη επιδημιολογική παρακολούθηση, η έγκαιρη διάγνωση και η αποτροπή της διασποράς, με τακτικούς ελέγχους και εξαντλητικές ιχνηλατήσεις, με εξατομικευμένη φροντίδα για τον κάθε φορέα του ιού, ανάλογα με το ιατρικό ιστορικό του, ώστε να αποφευχθούν έγκαιρα επιπλοκές.

Η προστασία της υγείας του λαού απαιτεί φαρμακευτικό και εμβολιαστικό σχεδιασμό με προτεραιότητα την προμήθεια και αξιοποίηση κάθε διαθέσιμου σκευάσματος (φαρμάκου και εμβολίου) και όχι προσαρμογή του εμβολιαστικού προγράμματος στα εμπόδια που ορθώνονται λόγω των ανταγωνισμών κάθε είδους από φαρμακοβιομηχανίες, κράτη και ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Απαιτεί να εξασφαλίζονται τα αναγκαία μέτρα αυτοπροστασίας και να μην «ακυρώνονται» μόλις ο εργαζόμενος χρησιμοποιήσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή μόλις περάσει την πύλη του εργοστασίου. Προϋποθέτει μέτρα στις συγκοινωνίες, ειδικά τις ώρες αιχμής και ιδιαίτερη φροντίδα για την κατάσταση στους χώρους δουλειάς, με βάση όλα αυτά που συνιστούν οι ειδικοί για την Υγεία και την Ασφάλεια της Εργασίας.

Η έξαρση των κρουσμάτων στα σχολεία επιβεβαίωσε την ανάγκη να λειτουργούν με λιγότερους μαθητές ανά τάξη για να είναι ασφαλή, με προσλήψεις εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες, με επιπλέον προσωπικό καθαριότητας, με διαθέσιμα όλα τα αναγκαία υλικά για να κάνουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους. Το ίδιο ισχύει και για τα πανεπιστήμια, που παραμένουν για έναν χρόνο κλειστά.

Αυτά και άλλα αιτήματα προβάλλουν καθημερινά με την πάλη τους υγειονομικοί, εργαζόμενοι, γονείς, μαθητές, φοιτητές, σωματεία και άλλοι φορείς του κινήματος, που αγωνίζονται για την ουσιαστική προστασία της υγείας και των δικαιωμάτων του λαού.

Οι διεκδικήσεις τους όμως απορρίπτονται, επειδή κριτήριο της πολιτικής της κυβέρνησης, της λειτουργίας του κράτους είναι πρώτα απ' όλα η θωράκιση των επιχειρηματικών ομίλων και η μείωση του δημοσιονομικού κόστους. Τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας που παίρνονται από την κυβέρνηση - όπως και τις άλλες κυβερνήσεις διεθνώς - έχουν αυτά ως προαπαιτούμενα, γι' αυτό αφήνουν εκτεθειμένο τον λαό.

Ακριβώς γι' αυτό, αντί να ιεραρχούνται τα παραπάνω, επιλέγονται το lockdown και η μέθοδος του «ακορντεόν». Κι όχι μόνο αυτό. Την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία και η ΠΦΥ ξεχαρβαλώνονται, που οι χώροι δουλειάς και τα ΜΜΜ είναι εστίες υπερμετάδοσης και τα σχολεία αποδείχθηκαν ξανά «φωλιές» του ιού, ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του έριξε πάλι την ευθύνη στον λαό, λέγοντας ότι από εκείνον «εξαρτάται» το άνοιγμα και το κλείσιμο.

Αυτό που «απέτυχε» λοιπόν δεν είναι η «διαχείριση» της πανδημίας από την κυβέρνηση ή το ότι «η κυβέρνηση πάει βλέποντας και κάνοντας», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, η κυβέρνηση όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ και «βλέπουν» και «κάνουν» ό,τι απαιτείται για τη λειτουργία της υγείας και της προστασίας των εργαζομένων με βάση τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας.

Στο έδαφος αυτού του εγκληματικού κριτηρίου αναπτύσσεται η συζήτηση για το «εύρος» και το «βάθος» των περιορισμών, τα πρόστιμα και τα αισχρά διλήμματα «ψωμί στο τραπέζι ή μόρφωση των παιδιών». Γιατί όσο «σκληρό» κι αν είναι το lockdown, δεν μπορεί να αντικαταστήσει όλα τα αναγκαία μέτρα ουσιαστικής προστασίας του λαού που δοκιμάζεται. Είναι ανάγκη λοιπόν να πάρει ο λαός στα δικά του χέρια τον αγώνα για την υγεία, τα δικαιώματα και τη ζωή του. Να κάνει lockdown στην πολιτική και το σύστημα που θυσιάζει τις ανάγκες του στο βωμό του κέρδους των ομίλων!